Het Oekraïense regime vraagt al bijna drie jaar om de Westerse lange afstandsraketten te mogen inzetten tegen doelwitten ver in het binnenland van Rusland. Het gaat om Amerikaanse ATACMS-raketten, Franse Scalps en Britse Storm Shadows. De reikwijdte van die aanvalswapens is maximaal 300 kilometer.
Het antwoord van de drie leveranciers was tot nu toe negatief. Het afvuren en leiden van die raketten vanop Oekraïense bodem is niet mogelijk zonder ploegen van ingenieurs en militairen van de VS, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk.
Oekraïne zelf heeft daar namelijk niet de kennis en niet de mensen voor. Het afvuren komt neer op een Amerikaanse, Franse of Britse aanval op Rusland. Dat is een oorlogsdaad waarvan je weet dat die niet onbeantwoord blijft.
Oekraïne kan die raketten niet zelf afvuren
Toch heeft Biden op 17 november toestemming gegeven de raketten in te zetten tegen doelwitten op Russisch grondgebied. ’s Anderendaags vuurden Amerikaans-Oekraïense troepen zes ATACMS raketten af op een militaire installatie in de regio Bryansk. De aanval mislukte: de Russen haalden de raketten neer. Er vielen geen slachtoffers en de schade was miniem.
ATACMS raket. Foto: Wikipedia
De dag erna schoten Brits-Oekraïense eenheden twaalf Storm Shadows af op een plaatselijke commandopost in de regio Kursk. De post werd niet geraakt. Er vielen wel doden en gewonden op enkele honderden meters daar vandaan, vooral door vallende brokstukken.
Het Oekraïense probleem
De beslissing van Biden is ingegeven door de militaire toestand aan het front. The Economist, een Brits blad dat fervent pro-Oekraïne is, schrijft:
“Het hoofdprobleem is dat van de manschappen. Het leger heeft al lang geen gewillige rekruten meer en de mobilisatiecampagne schiet tekort: er wordt amper twee derde van het streefcijfer gerekruteerd. Een hoge Oekraïense functionaris zegt zich zorgen te maken dat de situatie tegen de lente onherstelbaar is”.
Is dit een gevechtseenheid of een rusthuis?
Een nog groter probleem is de kwaliteit van de nieuwe rekruten. Forest, een bataljonscommandant bij de 65ste brigade, zegt dat de mannen die vanuit het hoofdkwartier van het leger worden gestuurd nu meestal te oud of ongemotiveerd zijn.
Op een handjevol na zijn ze allemaal ouder dan 45 jaar. ‘Ik krijg mannen van boven de 50 met doktersbriefjes waarin staat dat ze te ziek zijn om te dienen’, zegt hij. ‘Soms voelt het alsof ik een rusthuis leid in plaats van een gevechtseenheid’.”
Het blad beschrijft verder hoe het moreel van de soldaten beneden alle peil is: “De zwakte van Oekraïne eist zijn tol op het moreel van de frontlijnstrijders. Zonder hoop op rotatie of demobilisatie vragen sommigen van de ooit meest toegewijde soldaten zich nu af of een staakt-het-vuren misschien de enige uitweg is”.
x
Tsjetsjeen, de brigadeofficier die de trainingssessie van de nieuwe soldaten leidt, zegt dat hij vastbesloten blijft om tot het einde te vechten. Maar hij geeft toe dat minder soldaten dan ooit zijn vastberadenheid delen. ‘Het is niet eens 50-50 meer, maar 30-70.’
Een andere officier, Lemberg, verwoordt de situatie nog grimmiger: ‘In 2022 was ik klaar om de Russen met mijn blote handen te lijf te gaan. Het jaar daarna had ik gewoon rust nodig. Dit jaar? Het kan me geen fuck meer schelen’.”
“Het kan me geen f*ck meer schelen”
De wanhoop van deze soldaten is het gevolg van de constante en systematische opmars van het Russische leger. De New York Times, een blad dat al jaar en dag aan de kant van het Oekraïense regime staat, schrijft:
“Analisten van de Amerikaanse regering onderstreepten de voorbije zomer hoe onwaarschijnlijk het was dat Rusland de komende maanden belangrijke overwinningen zou boeken. Die inschatting bleek onjuist. Russische troepen zijn opgerukt in Oost-Oekraïne. Het aantal Russische drone-aanvallen is gestegen van 350 in juli naar 750 in augustus en 1.500 in september.”
Bovendien gaat de opmars van de Russische legers voortdurend sneller. Het Institute for the Study of War (ISW), een Britse pro-Oekraïense studiegroep en denktank, schrijft dat Rusland dit jaar 2.700 vierkante kilometer terrein gewonnen heeft. Dat is zes keer meer dan de terreinwinst in 2023. Alleen al in de maanden september en oktober, won Rusland duizend vierkante kilometer.
Russische terreinwinst dit jaar zes keer hoger
De Russische generaals hebben sinds het begin van de oorlog gekozen voor een langdurige uitputtingsslag. Hun grondoffensief verliep langzaam en geduldig. Ze wilden het Oekraïense leger stap voor stap uitschakelen en tegelijk zo veel mogelijk Russische levens sparen. Dat heeft geleid tot een punt waarop de ineenstorting nabij lijkt.
Marina Miron, een defensieonderzoeker aan het Kings College in Londen, zei daarom aan de BBC dat het Oekraïense oostfront daadwerkelijk zal ineen klappen als Rusland in dit tempo blijft oprukken.
Kunnen lange afstandsraketten het naderende einde tegenhouden?
Jennifer Kavanagh, directeur analyse bij de militaire denktank Defense Priorities, zegt dat de lange afstandsraketten het verloop van de oorlog niet veranderen. “Vooreerst liggen de problemen bij het tekort aan manschappen. En ten tweede, om effect te hebben, zou Oekraïne grote voorraden ATACMS nodig hebben, die het niet heeft en ook niet zal krijgen omdat de eigen voorraden van de Verenigde Staten beperkt zijn,” zegt ze.
Rusland heeft in de loop van de oorlog naar schatting 6 à 7.000 lange afstandsraketten afgevuurd. Oekraïne daarentegen heeft op dit ogenblik 50 à 100 Amerikaanse, 50 à 70 Britse en enkele tientallen Franse lange afstandsraketten. Het is eenvoudig onmogelijk met zo een klein aantal indruk te maken.
Militair gezien zijn dit slechts speldenprikken
Wat voor militair nut heeft het twaalf Shadows af te vuren op een commandopost van een kleine Russische eenheid? Of zes Amerikaanse tuigen op een dorp in Bryansk? Dat zijn enkel speldenprikken.
Bij de aanvallen op Bryansk en Kursk is bovendien gebleken hoe efficiënt de Russische afweer is. De ingenieurs verbeteren die systemen constant. Dat geldt overigens voor de meeste onderdelen van het Russische militaire arsenaal. Dat staat in schril contrast met de Westerse laatdunkendheid.
De pretentie en de minachting van het Westen tegenover Rusland is oeverloos. Maar vandaag komen slechts weinig Westerse raketten door het Russische afweersysteem.
Vandaar dat zelfs de Amerikaanse minister van Defensie, Lloyd Austin, zegt: “Ik heb eerder al uitgelegd dat de beslissing om lange afstandsraketten tegen doelwitten in Rusland af te vuren niet bepalend zal zijn voor het verloop van de oorlog, en ik blijf daar bij.”
Wat bezielt Biden?
De beslissing van president Biden is een bewuste provocatie. Het doel is de oorlog uit te breiden en het leger van Oekraïne te versterken door legers van Europese NAVO-partners in te schakelen. Je doet dat door Rusland dusdanig op te stoken – zoals je met een stok een wespennest opstookt – tot de Russen terugslaan.
Met een stok in het wespennest poken
De politieke lijn van Rusland is niet zo moeilijk te analyseren. Vanaf het ogenblik, in 2008, dat de Verenigde Staten duidelijk maakten Oekraïne te willen inlijven in de NAVO, zeggen de Russen bij vele monden en in alle toonaarden dat ze dit nooit zullen aanvaarden.
Washington is er constant, en niet alleen door de Russen maar ook door tientallen eigen diplomaten en waarnemers op gewezen dat de inlijving van Oekraïne gezien wordt als levensbedreigend. De inlijving zou de Amerikaanse raketten tot aan de grens met Rusland brengen.
De Russen hebben sinds 100 jaar af te rekenen met het Westers verlangen hun land te vernietigen. Het Westen is Rusland binnengevallen in 1919. Tussen de twee wereldoorlogen heeft het Westen geprobeerd coalities op de been te brengen tegen de Sovjet-Unie. In 1941 vielen de nazi’s binnen. Na de Tweede Wereldoorlog heeft het Westen de Koude Oorlog gelanceerd.
Na het uiteenvallen van de Sovjetunie in 1991, lijfden de Amerikanen 13 landen in bij de NAVO. Het militaire bondgenootschap schoof daarmee akelig dichtbij. Tegelijk stelden Amerikaanse politici dat het doel is Rusland op te delen in drie of vijf delen om de toegang van Amerikaanse bedrijven te vergemakkelijken en beter controle te kunnen uitoefenen.
De NAVO schuift akelig dichtbij
De Russen zijn hun geschiedenis niet vergeten. Ze weten dat in de oorlog 1941-1945 dertien procent van de bevolking het leven verloor en dat van de generatie jongens die bij de inval van de nazi’s 18 jaar waren, 85 procent de oorlog niet overleefd heeft. Die dubbele hoge prijs staat in het gemoed van de Russen gegrift. Ze zullen er alles aan doen opdat Moedertje Rusland niet opnieuw in gevaar komt.
Het standpunt van Rusland was zo helder als pompwater en volkomen logisch: de inlijving van Oekraïne is onaanvaardbaar. De Verenigde Staten zetten desondanks door en het vervolg kent men.
De tol van de Tweede Wereldoorlog staat in alle Russische harten gegrift
In de loop van de voorbije drie jaar hebben de Russen een tweede rode lijn getrokken. Als er Westerse lange afstandsraketten worden afgevuurd op doelwitten op Russisch grondgebied, beschouwen de Russen zo’n aanval als een oorlogsdaad van het Westen tegen Rusland en in dat geval houdt Rusland zichzelf het recht voor te reageren tegen het westers land dat hiervoor verantwoordelijk is.
Concreet: als de Verenigde Staten vanop Oekraïense bodem raketten afvuren op een Russische basis in Bryansk, dan vinden de Russen dat ze het recht hebben hun raketten in te zetten tegen bijvoorbeeld het militair hoofdkwartier van de Verenigde Staten in het Duitse Ramstein. De NAVO-luchtmachtbasis nabij die stad herbergt het commandocentrum dat Oekraïne bijstaat.
Doelwitten in West-Europese landen
Andere mogelijke doelwitten van de Russische reactie liggen in Polen en Roemenië waar NAVO-troepen helpen bij de bevoorrading van het Oekraïense leger.
Dat scenario zorgt onvermijdelijk voor een grotere betrokkenheid van Europese landen bij de oorlog. De oorlog zou de huidige grenzen snel overschrijden.
De Russische reactie
In plaats van dit schrikwekkende verloop te volgen, hebben de Russen geen westerse doelwitten aangevallen. Maar ze hebben wel getoond een nieuw wapen te hebben, waartegen het Westen geen verweer heeft.
Enkele dagen na de aanvallen op Bryansk en Kursk, hebben de Russen een militaire fabriek vernietigd in Dnipropetrovsk, in midden-Oekraïne. Russische ingenieurs hebben drie jaar gewerkt aan deze nieuwe raket die de naam Oreshnik kreeg.
Drie kilometer per seconde
De raket is meer dan 10 keer sneller dan de snelheid van het geluid. Oftewel 3 à 4 kilometer per seconde. Dat is een record. Een afweerraket van het beste Amerikaanse systeem, de Patriot, haalt ‘slechts’ 2 kilometer per seconde.
De Oreshnik telt zes koppen die ieder op hun beurt drie munitiedosissen hebben. Als zo’n raket afgevuurd wordt, heb je in één keer 18 inslagen, vlak bij mekaar. De kinetische energie die opgewekt wordt door de extreem hoge snelheid is op zich al zo sterk dat het vernietigend effect totaal is. Voeg daar nog eens 18 ontploffingen aan toe …
Supersonische Oreshnik raket. Foto: Freekpik
Een getuige vertelt over de Russische aanval: “We zijn gaan kijken. De fabriek is weg. Niks staat nog recht. Er is alleen maar stof.”
De Oreshnik is niet alleen supersnel. De raket heeft ook nog eens een bereik van 5.500 kilometer. Een Oreshnik kan alle plaatsen in West-Europa aanvallen. Afgevuurd vanuit het Russische Kalinigrad is een Oreshnik in slechts zeven minuten in Londen of Parijs. Geen enkel Westers afweersysteem kan zo’n raket tegenhouden.
Europa weer de dupe?
Vandaag beslissen de Verenigde Staten of West-Europa meegesleurd wordt in de Oekraïense oorlog. Als de Amerikanen (en hun akolieten, de Britten) opnieuw en herhaaldelijk raketten afvuren op Russisch grondgebied, is de kans reëel dat Rusland Amerikaanse doelwitten in West-Europa aanvalt. Dan is de toestand niet meer beheersbaar.
Strafmaatregelen worden vooral door Europa betaald
Vanaf 2014 hebben de Verenigde Staten economische, financiële, diplomatieke strafmaatregelen uitgevaardigd tegen Rusland. West-Europa heeft daarvan de prijs bepaald. Duitsland zakt weg in een economische recessie en de factor die daar het meest toe bijdraagt is het verlies van de goedkope energie uit Rusland. Op het wereldtoneel hebben de VS de Europese Unie meegetrokken in het isolement.
De hele wereld keert zich af van die twee imperialistische blokken. Als er nu nog gepraat wordt over “de internationale gemeenschap” dan wordt de wereld bedoeld, zonder de VS en de Europese Unie.
De provocatie van Biden brengt West-Europa nog meer en verder in gevaar. Wordt het niet de hoogste tijd dat Europa de VS laat voor wat ze zijn en de relaties met Rusland herstelt? De economische motor ligt niet langer in de VS maar in het Oosten van de wereld.
