Twee jaar geleden zat ik daar zelf nog, op dat houten bankje. Samen met tientallen andere patiënten en lotgenoten, mensen die vaak maandenlang opgenomen waren. Op woensdagen nam ik de bus naar Gent.Het was meer dan een rit: een oefening in zelfstandigheid, een noodzakelijke ontsnapping uit het stringente ziekenhuisritme.

De ‘vrije’ namiddag in mijn oude studiestad gaf me zuurstof. De Blandijn, waar ik geschiedenis studeerde, bood me opnieuw aansluiting met wie ik ooit was. De wandelingen door de Veldstraat, langs de studentenbuurt waar mijn vrouw (toen nog mijn lief) op kot zat, brachten me terug naar mijn wortels.

Op zaterdagen zat ik er opnieuw, wachtend op de bus naar het station, om daar de trein naar Brugge te nemen. Even weg van het ziekenhuisregime, even thuis bij mijn gezin.

Die halte was geen gewone plek. Voor velen was het een sprankel hoop, een glimp van vrijheid na maanden van therapie en opname. Voor anderen, die soms al jaren in Karus verbleven, was ze de enige verbinding met de wereld daarbuiten. Dat houten bankje was een uitkijkpost, een portaal naar een leven dat nog bestond, maar op pauze stond.

De lijm die onze samenleving bij elkaar houdt, wordt stelselmatig weggeschraapt

Nu is het een litteken, een vergeten plek. De halte zelf staat er nog, maar de bus stopt niet meer. Wat resteert, is leegte. Het Clearchannel-reclamebord prijst ondertussen ‘stralende combo’s’ van een supermarkt aan en genereert nog altijd huurinkomsten voor De Lijn. Efficiëntie, dat wel. Maar die halte, dat stukje hoop, is weg.

Dit is geen onschuldige beslissing. Het is de afbraak van publieke dienstverlening op volle toeren. Een bushalte die verdwijnt hier, een loket dat sluit daar. De lijm die onze samenleving bij elkaar houdt, wordt stelselmatig weggeschraapt. De achterliggende boodschap is: wie het niet redt, moet zichzelf maar redden.

Wie het niet redt, moet zichzelf maar redden.

Dominique Willaert schreef in Niet alles maar veel begint bij Luisteren dat extreemrechts inspeelt op gevoelens van vervreemding door politieke nabijheid te bieden – vaak via angst, maar ook door diensten en ondersteuning te beloven die anderen nalaten te leveren.

“De liberale democratie is een uitgeleefd huis geworden, dat geen uitzicht meer biedt op emancipatie, sociale bescherming, sociale mobiliteit en lotsverbetering”, schrijft hij. En wie dat nalaat, waarschuwt Willaert, ziet kiezers naar extreemrechts trekken.

Maar wie luistert nog naar het lege bankje aan halte Paardenkop? Niet de beleidsmakers, die besparen op de rug van de meest kwetsbaren. Dit soort kille efficiëntiedenken voedt de woede die we terugzien in het stemhokje.

Mensen die in de steek worden gelaten door wat ooit ‘hun overheid’ was, zoeken gehoor bij populisten die hen voorhouden dat het anders kan, dat de elite de vijand is. En als de bus niet stopt, dan houdt ook het vertrouwen op.

Het is misschien vergezocht, maar politici die dit beleid blijven voeren, zullen vroeg of laat de paardenkop van het populisme in hun bed aantreffen. Want wie steeds verder bespaart op publieke zorg, transporteert de woede linea recta naar de stembus.