Mijn naam is Eva Prins, ik ben een Joodse journalist en ik ben woedend.
Op alle politici, inclusief burgemeester Halsema, die het lef hebben om de ‘Maccabi-rellen’, in een grove omdraaiing van de werkelijkheid, ‘een uitbarsting van antisemitisme’ te noemen. Of nog erger: vergelijkingen te maken met de Tweede Wereldoorlog.
Hoe durven jullie!
Ik spreek hier namens mezelf, maar ik weet dat ik ook spreek namens de vele Joden – en joden – in en buiten Amsterdam, wiens stem niet wordt gehoord, omdat zowel de gemeente Amsterdam als onze landelijke politici, als alle media onder de J van Joden uitsluitend het (Nederlandse) Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI)1 en hun zionistische geestverwanten in hun adresboekjes hebben staan.
Mijn moeder, mijn oom, mijn grootouders, mijn oudooms en tantes, achterneven en achternichten zijn hier in de jaren 1940 samen met tienduizenden andere Amsterdamse Joden van de straat gehaald, uit hun huizen gesleept, verraden op hun onderduikadressen en afgevoerd in beestenwagens.
De meesten keerden nooit terug. Dat is Jodenjacht. Dat zijn pogroms. En die Israëlische hooligans, dat zijn de fascisten.
Deze “Maccabi-fans” vertegenwoordigen een regime dat, in Den Haag notabene, terechtstaat voor genocide, de zwaarste misdaad tegen de menselijkheid. Deze hooligans zijn voor een groot deel IDF-soldaten en -reservisten met het bloed van de kinderen van Gaza nog aan hun handen.
“Als je dan toch een vergelijking met de Tweede Wereldoorlog wilt maken: ook nu, opnieuw, keken de autoriteiten weg en beschermden niet hun eigen burgers.”
En dat ze daar reuzetrots op zijn, lieten ze luid en duidelijk horen, terwijl ze met ijzeren staven bewapend, ‘Kill all Arabs” scanderend, de straten van Amsterdam onveilig maakten.
Eva Prins leest in Amsterdam voor uit het boek Een tuin voor verloren benen (uitgeverij Jurgen Maas) van Palestijns auteur Mahmoud Jouda. Foto: Eva Prins
Nul veroordeling of verontwaardiging heb ik daarover gehoord. Integendeel!
De fascisten waren terug en werden met open armen ontvangen. En, als je dan toch een vergelijking met de Tweede Wereldoorlog wilt maken: ook nu, opnieuw, keken de autoriteiten weg en beschermden niet hun eigen burgers.
Niet de mensen bij wie de vlaggen van de muren werden getrokken en de ramen werden ingeslagen. Niet de taxichauffeur die in elkaar werd geslagen. En ook niet, opnieuw, haar Joodse inwoners die hier zaterdagavond een herdenking van Kristallnacht wilden houden vanuit de enige juiste lessen die je uit de Tweede Wereldoorlog kunt trekken: ‘Nooit meer is voor iedereen’ en ‘Nooit meer is nu’.
“Wij laten onze identiteit en onze familie(geschiedenis) niet misbruiken voor jullie polariserende en racistische politieke agenda.”
Dus wilden zij – uiteraard – ook stilstaan bij de slachtoffers van de ongoing genocide in Palestina. Maar dat mag niet in Amsterdam, dan ben je verdacht, of erger: word je in elkaar gemept.
Shame on you!
Maar al leggen jullie honderd of duizend demonstratieverboden op. En al nemen jullie nog veel meer maatregelen uit het fascisme-handboek van Geert Wilders, ik zal, en wij zullen, niet wegkijken en niet zwijgen. Uit respect voor, en in naam van, al mijn, al onze weggevoerde en vermoorde familieleden.
Wij laten onze identiteit en onze familie(geschiedenis) niet misbruiken voor jullie polariserende en racistische politieke agenda.
Deze Opinie werd ons aangeboden door de Joods-Nederlandse onafhankelijke journaliste Eva Prins en verscheen op 15 november op De Kanttekening, een Nederlandse onafhankelijke en emancipatoire mediaorganisatie met als kernwaarden: vrij, moedig en inclusief.
Note:
1 Het CIDI is de voornaamste lobby-organisatie van het zionisme in Nederland, die elke kritiek op de bezetting, kolonisatie, apartheid, repressie en de huidige genocide in Gaza als een vorm van ‘antisemitisme’ aanklaagt, vergelijkbaar met AIPAC in de VS. In 2019 organiseerde het CIDI een heimelijke reis naar de bezette gebieden met 16 leden van de VVD (de Nederlandse liberalen), waaronder Dilan Yeşilgöz, huidig voorzitter van de VVD-fractie in de Tweede Kamer (de evenknie van de Belgische Kamer van Volksvertegenwoordigers). The Rights Forum klaagt de methodiek aan die het CIDI inzet om beweerd antisemitisme aan te klagen met tegenstrijdige cijfers en twijfelachtige onderzoeksmethodes.
