Ondanks het feit dat beide partijen in de VS er de voorkeur aan geven in hun campagnes de nadruk te leggen op het binnenlands beleid, is het buitenlands beleid van de VS de motor achter het binnenlands beleid. Dit komt omdat de moderne binnenlandse politiek van de VS in wezen een spel is van het verdelen van de buit die het buitenlands beleid veilig stelt.
Deze plundering komt in de vorm van aanhoudende begrotingstekorten van de federale overheid, in stand gehouden via het exorbitante privilege van de positie van de Amerikaanse dollar als wereldwijde reservemunt. Die regeling werd aan de rest van de wereld opgedrongen in de nasleep van de wereldoorlogen van de vorige eeuw.
Sinds WO II is deze unilaterale mondiale regeling in stand gehouden door een mix van brute kracht, monopoliecontrole van mondiale instellingen en een gezonde dosis quid pro quo met haar junior partners die de westerse wereld vormen.
Op dezelfde manier waarop binnenlandse politiek stroomafwaarts ligt van het buitenlands beleid, liggen verkiezingen in de VS stroomafwaarts van echte meningsverschillen tussen facties binnen de VS-burgerij. De twee politieke partijen vertegenwoordigen de uiteenlopende PR-strategieën waarmee het imperium aan de onderklasse wordt verkocht.
De twee politieke partijen vertegenwoordigen de uiteenlopende PR-strategieën waarmee het imperium aan de onderklasse wordt verkocht
De toenemende polarisatie van de binnenlandse politiek kan dus niet worden toegeschreven aan de opkomst van sociale media, “buitenlandse inmenging” of andere goedkope verklaringen van gematigd progressieve deskundigen, maar eerder aan een echte divergentie in de imperiale strategie die tot leven wordt gewekt door de partijpolitiek.
Switch
Historisch gezien zijn de facties die deze kloof vormen de binnenlandse burgerij en kleinburgerlijke elementen aan de ene kant en de financiële/internationale bourgeoisie aan de andere kant. Tot voor kort werd de eerste factie politiek vormgegeven door de GOP (Great Old Party, de Republikeinen, vert.), de tweede door de Democraten.
Maar het afgelopen jaar leken de techgiganten, die een aanzienlijk deel van de steun van de Democraten voor hun rekening namen, van kant te wisselen en hun steun te bundelen achter Trump. Wat veroorzaakte deze plotselinge verschuiving?
x
In één woord: China. Jarenlang was China zowel een enorm arbeids- en productiecentrum voor VS-outsourcing als een enorme consumentenmarkt voor goederen van Amerikaanse merken. Maar onlangs – en versneld door de Amerikaanse invoerrechten en de pandemie – overtroeven Chinese merkproducten geleidelijk aan die uit de VS.
Als gevolg hiervan schaart Silicon Valley – historisch gezien het best gediend door een buitenlands beleid onder leiding van de Democraten – zich nu achter Trump en zijn meer openlijk vijandige houding tegenover China.
Elon Musks uitgesproken campagne voor Trump is eigenlijk alleen zinvol in het licht van zijn (correcte) verwachting dat de Chinese fabrikanten Tesla snel zullen inhalen als wereldwijde leider in electrische voertuigen. Over slechts enkele jaren zullen de Chinese fabrikanten Tesla inhalen als wereldwijde leider in EV’s.
Beide grote facties in het kapitaal willen de open confrontatie met China
De laatste jaren zijn de VS-techgiganten dus niet langer op zoek naar het behoud van China als markt- en productiecentrum, maar staan ze nu tegenover een geduchte concurrent. Ze bevinden zich plots in een vergelijkbare positie als die van de binnenlandse bourgeoisie decennia geleden.
Open confrontatie met China
Nu beide grote facties in het VS kapitaal in toenemende mate worden bedreigd door concurrentie uit dezelfde bron, is het kapitaal verenigd in wedden op het paard dat volgens hen de race kan winnen: het paard van de open confrontatie met China.
Amerikaanse gematigde progressieven hebben deze plotselinge opstelling van het kapitaal achter Trump grotendeels niet opgemerkt omdat hun hoogdravende retoriek alleen dient om hun eigen kijk op het imperiale VS-beleid te verdoezelen. Ze zijn dus niet in staat om de bron van het ogenschijnlijke verval te begrijpen.
De gematigd progressieve Amerikanen hadden geen hekel aan Bush omdat hij een miljoen Irakezen vermoordde, maar vanwege de blunders en de gêne die hij het ambt bezorgde. Hij sloeg een slag in het hart van de ‘liberale’ identiteit, die sterk verbonden is met hun streven naar respectabiliteit van het Amerikaanse imperium. Trump doet exact hetzelfde.
Trump vertegenwoordigt een terugkeer naar een tijdperk van eerlijkere VS-politiek zonder de spottende vernis van respectabiliteit
Maar vanuit het perspectief van de rest van de wereld was het neoliberale tijdperk een aberratie. Trump vertegenwoordigt een terugkeer naar een tijdperk van eerlijkere VS-politiek zonder de spottende vernis van respectabiliteit waar gematigd progressieven waarde aan hechten. Er wordt gekozen voor een tijdperk van openlijke vijandigheid om het naakte eigenbelang veilig te stellen.
In tegenstelling tot wat gefrustreerde ‘liberale’ experts morgen zullen beweren, zijn Amerikanen als geheel niet “dom”. Die stelling is niet veel meer dan een luie manier om groepen te beschuldigen van “tegen hun eigen belang in te stemmen”. Trump-stemmers zijn zich in tegendeel goed bewust van wat ze van Trump verwachten.
Gematigde progressieven trekken misschien hun haren uit hun hoofd en wijzen naar het onverbloemde eigenbelang van Trump als bewijs van zijn ongeschiktheid voor de rol van president. Maar dit eigenbelang is precies wat zijn kiezers hebben besteld en wat ze hopen dat hij zal afleveren.
“Liberalisme is de leugenachtige glimlach van het kapitalisme en fascisme de eerlijke vuist van het kapitalisme”
Er is gezegd dat “liberalisme de leugenachtige glimlach is van het kapitalisme en dat fascisme de eerlijke vuist is van het kapitalisme”. Amerikanen hebben opnieuw voor “de vuisten gestemd, en deze keer lijkt het erop dat ze een meerderheid van het Amerikaanse kapitaal achter zich hebben staan.
Dit is een twitterdraad van professional hog groomer. De vertaling is van Jan Reyniers.
