In Juni 2009 komt er een anonieme brief toe bij het parket van Dendermonde, waarin de briefschrijver beweert dat ik een aanslag beraam tegen respectievelijk de procureur en de rechter in het dossier van kerncentrale Doel. Verder staat er in de brief nog te lezen dat ik betrokken zou zijn bij recente ALF-feiten (het ALF, of het Animal Liberation Front, is een groepering die door middel van directe actie opkomt voor dierenrechten, nvdr.) én dat ik de dader(s) zou kennen die te Doel een graafmachine/bulldozer in brand hebben gestoken.

Gevolg: de federale politie van Dendermonde valt binnen op het adres te Beveren waar ik toen verbleef en voert een huiszoeking uit, neemt computers en andere zaken in beslag en steelt daarenboven ook nog eens geld (waarvoor later klacht werd ingediend).

Kort nadien wordt Jos Nemeth, van wie we dachten dat hij een goede vriend van ons was en die geregeld bij ons thuis kwam én op onze computers werkte, ontmaskerd als informant door zijn eigen huisgenoot. Die laatste doet een boekje open over het waarom van Jos' aanwezigheid binnen de brede vredes-en milieubeweging, en geeft en passant ook nog eens de telefoonnummers door van Jos' runners.

Ook waarschuwt hij er diezelfde dag nog voor dat Jos met een mp3-speler vergaderingen opnam en die dan netjes overdroeg aan zijn runners. De bewuste mp3-speler komt nadien in onze handen, met daarop inderdaad opnames van vergaderingen. Jos, die weet dat hij ‘verbrand’ is, verdwijnt nadien met de noorderzon, zijn rol als informant is uitgespeeld.

Binnen de brede vredes-en milieubeweging is er uiteraard opschudding, maar vallen ook veel puzzelstukjes in elkaar.

Wat daarop volgt is een twee jaar durende opeenvolging van pogingen tot intimidatie, arrestatie, een bevel tot medebrenging, verschijning voor de onderzoeksrechter, nog eens een huiszoeking, en een regelrechte veldslag tegen justitie en politie, die het nalaten om à decharge te onderzoeken of opsporingshandelingen uit te voeren.

Dit tot grote ergernis van onze advocaten, die niet anders kunnen dan vaststellen dat zowat alle rechten van de verdediging zijn geschonden en die de onpartijdigheid/onafhankelijkheid van de rechtbank in twijfel trekken.

Het centrale probleem dat zich hier stelde was het feit dat het parket van Dendermonde geen onderzoek wóu voeren, aangezien parket noch politiedienst antwoord mogen of kunnen geven op de vraag of iemand al dan niet informant is. In zo’n geval blinken ze uit in het zich hullen in stilzwijgen en nietsdoen, al trachten ze wel angstvallig het dekseltje van de stinkende pot dicht te houden.

Dankzij de hulp van vele mensen werd daartegen echter een soort van tegenoffensief opgebouwd om datgene te bekomen wat eigenlijk tot de taak van de onderzoeksrechter en de politie behoort: waarheidsvinding.

De strategie die daarbij werd gehanteerd bestond eruit om processen-verbaal en alle recente informatie over de zaak online te zetten. Enerzijds als buffer tegenover justitie, die deze zaak maar al te graag in de doofpot wou steken en er niet voor terugdeinsde om verschillende mensen te criminaliseren of te intimideren. Anderzijds om zich, met het oog op de publieke opinie, te kunnen wapenen. De publieke opinie dreigt zich namelijk vaak al te snel een mening te vormen, zonder over degelijke dossierkennis te beschikken.

Tot hier een korte samenvatting van het gebeurde. Diegenen die het wensen, kunnen zich verder verdiepen in de links onderaan dit artikel.

De aanklachten

We zijn nu drie jaar verder en afgelopen woensdag kwam er uiteindelijk (na vier keer uitstel) een proces, waarbij niet alleen ikzelf, maar ook onderzoeksjournalist Douglas De Coninck van De Morgen in het beklaagdenbankje zaten. De aanklacht tegen mij werd als volgt geformuleerd:

“Zij die de misdaad of het wanbedrijf hebben uitgevoerd of aan de uitvoering rechtstreeks hebben meegewerkt; Zij die door enige daad tot de uitvoering zodanige hulp hebben verleend dat de misdaad of het wanbedrijf zonder hun bijstand niet had kunnen worden gepleegd; Zij die, door giften, beloften, bedreigingen, misbruik van gezag of van macht, misdadige kuiperijen of arglistigheden, de misdaad of het wanbedrijf rechtstreeks hebben uitgelokt;

Zij die, hetzij door woorden in openbare bijeenkomsten of plaatsen gesproken, hetzij door enigerlei geschrift, drukwerk, prent of zinnebeeld aangeplakt, rondgedeeld of verkocht, te koop geboden of openlijk tentoongesteld, het plegen van het feit rechtstreeks hebben uitgelokt, onverminderd de straffen die bij de wet bepaald zijn tegen daders van aanzetting tot misdaden of wanbedrijven, zelfs voor het geval dat die aanzetting zonder gevolg is gebleven, bij een naamloos of ondertekend geschrift, zonder bevel of voorwaarde Jan Kerkhofs en Bart Jan Meganck te hebben bedreigd met een aanslag op personen of op eigendomen waarop een criminele straf is gesteld”

En bijkomend de aanklacht die ook Douglas De Coninck kreeg aangewreven:

“Als inverdenkinggestelden gebruik te hebben gemaakt van de door de inzage in het dossier verkregen inlichtingen, dat tot doel en tot gevolg heeft het verloop van het gerechtelijk onderzoek te hinderen, inbreuk te maken op het privéleven, de fysieke of, morele integriteit of de goederen van een in het dossier genoemde persoon, ten nadele van de FOD Justitie, Jan Kerkhofs en Bart Jan Meganck”.

Terzijde mag hierbij nog eens vermeld worden dat het voor Douglas de tweede keer was dat hij met deze aanklacht voor dezelfde rechtbank verscheen. In november 2008 moest hij zich samen met de broer van de vermoorde rijkswachter Peter De Vleeschauwer komen ‘verantwoorden’ omdat processen-verbaal  uit het strafdossier over deze moord zouden zijn gebruikt in een artikelenreeks gepubliceerd door Douglas. Het spoor dat broer Chris De Vleeschauwer vroeg te onderzoeken, namelijk een ‘inside job’ door de Rijkswacht zelf, wenste het parket nooit te onderzoeken. Beiden werden toen vrijgesproken.

Terugkomend op de twee zware aanklachten waarvoor wij beiden terechtstaan, eiste het openbaar ministerie woensdag … de vrijspraak voor Douglas De Coninck en … 250 uren werkstraf voor mij.

Een dergelijke eis zou elk logisch redenerend mens toch eens de wenkbrauwen moeten doen fronsen. Mijn advocaat, meester Scheerlinck, vatte het als volgt samen: “Een openbaar ministerie dat voor zulke zware aanklachten zo'n straf eist, zit met met de schrik én met het besef dat men te ver is gegaan. Uiteindelijk komt deze gevraagde straf neer op vragen om maar iets te vragen, om toch maar geen totaal gezichtsverlies te leiden."

Rammelende argumenten

En ja, het requisitoir van het openbaar ministerie mocht er afgelopen woensdag wezen: in de hoop om toch maar enigszins geloofwaardig over te komen trachtte men mij nog eens te criminaliseren met volgende ‘argumenten’:

"Mevrouw Hermans heeft het mailaccount van Nemeth aangemaakt om zo bewijsmateriaal te verzamelen. De computer crime unit stelde vast dat er op drie weken tijd 35 registraties waren op het mailaccount van Nemeth via de computer van Hermans."

Wat er echte in volle zittingszaal niet bij werd verteld, was dat dit mailaccount al op 25 februari 2009 bestond en dat Jos Nemeth er toen persberichten mee verstuurde, lang dus voor de hele zaak van de anonieme brief.