Ali Aarrass werd beschuldigd van wapenhandel en door de Spaanse politie gearresteerd op basis van valse inlichtingen, ongetwijfeld het werk van de Marokkaanse geheime dienst, die maar al te graag een man wilde arresteren die zich te kritisch had uitgelaten over de bloedige repressie van de revolte voor brood en menselijke waardigheid in het Marokkaanse Rifgebergte.
In afwachting van zijn proces kwam hij terecht in een Spaanse gevangenis, waar hij kennis maakte met de slechte behandeling die men in petto heeft voor van terrorisme verdachte gevangenen. Dat was echter klein bier in vergelijking met wat hem te wachten stond in de Marokkaanse gevangenissen.
Na langdurig onderzoek verklaarde rechter Baltasar Garzón (die destijds de Chileense dictator generaal Pinochet heeft veroordeeld) hem onschuldig. Desondanks en met complete minachting voor elke rechterlijke en diplomatieke regel leverde Spanje hem in het geheim over aan Marokko.
Het was het begin van een lange kruisweg langs diverse Marokkaanse gevangenissen, waar het aantal verdachten van terrorisme zich opstapelde: opstandelingen uit de Sahara, tegenstanders van het Marokkaanse regime en gewone criminelen.
Al die jaren heerst diplomatieke stilte in België, dat nochtans verantwoordelijk is voor deze Belgische onderdaan
De gevangenen zijn overgeleverd aan meedogenloze cipiers, die hun hand niet omdraaien voor het grofste geweld. Zij onderwerpen de mannen (maar ook de vrouwen, die ongetwijfeld een nog erger lot beschoren zijn) aan een regime van onmenselijke leefomstandigheden, onthouden ze voedsel, warmte en propere cellen, en straffen hen met eenzame opsluiting, een van de wreedste folteringen. Tijdens zeer gewelddadige verhoren maken ze gebruik van de klassieke folteringen.
Ali Aarrass vertelt over die langdurige beproeving, dag na dag, in gevangenis na gevangenis, terwijl hij onophoudelijk zijn onschuld blijft uitroepen, tracht te overleven, en vooral zijn menselijke waardigheid probeert in stand te houden.
De diplomatieke stilte in België houdt jarenlang aan, hoewel het land verantwoordelijk is voor elke Belgische onderdaan die 28 jaar op zijn grondgebied heeft gewoond zonder één misstap te begaan of veroordeling op te lopen. Integendeel, Ali Aarass is fier dat hij als werker een bijdrage aan onze gemeenschap heeft kunnen leveren.
Het tragische lot van gewetensgevangenen
Deze tragische geschiedenis doet ons denken aan al die andere verhalen van Marokkanen die opgesloten waren onder de heerschappij van Hassan II, de vader van de huidige koning en een ware tiran, die iedereen die zich tegen zijn regime verzette, aan de ergste vernederingen onderwierp.
Het gaat om syndicalisten, communisten die de dictator bekritiseerden zoals Mohamed El Baroudi, die ons land werd uitgezet en zijn leven heeft gewijd aan de verdediging van migranten, die de minstbedeelden leerde lezen en schrijven (“Lire et écrire” is van zijn hand).
Tal van dissidenten getuigen hoe het Marokkaanse regime hun achtergebleven families heeft bedreigd. Er zijn zelfs gevallen van folteringen geweest in de kelders van het Marokkaanse consulaat in Brussel! De Belgische autoriteiten keken de ander kant op.
Abraham Serfaty. Foto: Wikipedia
Wij herinneren ons vooral Abraham Serfaty, die al 17 jaar opgesloten zit in een Marokkaanse gevangenis omdat hij een communistische politieke dissident was die ook de doctrine dat de Westerse Sahara “Marokkaans” is, in vraag stelde en het tragische lot van de Sahrawi in de door het Marokkaanse leger bezette gebieden openbaarde.
De ‘Abrahamakkoorden’
Abraham Serfaty was een antizionistische jood. In zijn “Écrits de prison sur la Palestine” schrijft hij: “Het zionisme is eerst en vooral een racistische ideologie. Het is de joodse keerzijde van het hitlerisme […]. Het verklaart de staat Israël tot ‘vóór alles een Joodse staat’, net zoals Hitler een Arisch Duitsland verkondigde.”
Woorden die bij de Marokkanen een belletje zouden moeten doen rinkelen nadat de zoon van Hassan II, Mohammed VI, in 2020 zijn handtekening had gezet onder de ‘Abrahamakkoorden’, die Israël verbonden met meerdere Arabische landen. Het doel was de oprichting van een soennitisch anti-Iraans blok (Iran is overwegend sjiitisch), in ruil mocht Israël de bezette Palestijnse gebieden aanhechten.
Gesterkt door die steun ontketent Israël een moordpartij op de bewoners van Gaza en de Westelijke Jordaanoever, en nu ook op de Libanezen, zonder dat de zogezegde ‘internationale gemeenschap’ ook maar met de ogen knippert.
De internationale gemeenschap komt evenmin tussen tegen de wrede Marokkaanse repressie in de bezette Westelijke Sahara. Sinds dat akkoord werd Marokko overigens uitgerust met Israëlische wapens voor een nog doeltreffender onderdrukking van de Sahrawi.
Marokko is uitgerust met Israëlische wapens waardoor het nog efficiënter de Sahrawi kan onderdrukken
Bovendien steken onze landen geen vinger uit voor de bevrijding van Marokkaanse journalisten en andere tegenstanders, die de armoede in sommige regio’s van Marokko aan het licht brengen. Ze weigeren steun te verlenen aan de opstand van de bevolking die in barre ellende moet leven of tot ballingschap wordt gedwongen in de slechtste omstandigheden, met name aan de grensovergangen met Spanje in Ceuta en Melilla.
Marokko pleegt er permanente chantage op Europa: ondersteun het corrupte regime van Mohammed VI of zie hoe golven arme migranten u zullen overspoelen (bovenop de drugstrafiek!).
Kaart: Anarkangel, Wikimedia Commons / CC BY-SA 3.0
En altijd is daar de corruptie
Dat is de reden waarom onze landen niet tussenkomen in het Nabije en Midden-Oosten, niet meewerken aan de totstandkoming van een rechtvaardige vrede, niet alleen in Palestina maar ook in de Westelijke Sahara; waarom ze dictaturen en corrupte regimes zoals Saoedi-Arabië en Marokko steunen, ondanks de opsluiting en foltering van onschuldigen.
Zelfs ‘Qatargate’, gevolgd door ‘Marokkogate’, die de wijdverspreide corruptie in de Europese politieke rangen hadden blootgelegd, volstonden niet om een einde te maken aan de tragische houding van ‘business as usual’ van de door het Westen ondersteunde dictaturen.
Zelfs ‘Qatargate’ en daarna ‘Marokkogate’ volstonden niet om een einde te maken aan de tragiek van de door het Westen ondersteunde dictaturen
De enige hoop komt van het Europese juridische apparaat: het Hof van Justitie van de Europese Unie heeft zopas de Europese Commissie veroordeeld voor de economische akkoorden die ze heeft afgesloten met Marokko voor de exploitatie van de natuurlijke hulpbronnen in de bezette Westelijke Sahara. Het hof erkent de rechten van het Sahrawivolk en zijn legitieme vertegenwoordiger, het Polisariofront: het recht om hier al dan niet mee in te stemmen en in elk geval de natuurlijke hulpbronnen van hun land mee te beheren.
Is de door Marokko georganiseerde corruptie daarmee van de baan? We zullen zien of de Europese economische akkoorden zullen gewijzigd worden en in welke zin.
Dit is de analyse van Ali Aarrass in zijn boek, zijn analyse van dit innemende land, dat ons nauw aan het hart ligt maar autoritair geregeerd wordt en waar de mensenrechten ernstig onderdrukt worden. Het is aan ons om de naar rechtvaardigheid hunkerende inwoners te helpen om tot een echte democratie te komen.
Dat is overigens het besluit van Ali Aarrass: “Mijn menselijke waardigheid gebiedt mij solidair te zijn met de kwetsbare, minstbedeelden en vergeten inwoners van de democratische staten en daartoe verbind ik mij. Door ons te verenigen zullen we druk blijven uitoefenen om een politiek en een diplomatie tot stand te brengen die aan dit alles een einde maken. Wij weten immers allemaal dat we met volharding en vastberadenheid snel zichtbare vooruitgang kunnen verwachten.”
x
Ali Aarrass. Le ciel est un carré bleu. Douze ans dans les prisons espagnoles et marocaines. In samenwerking met Lucie Cauwe, journaliste. Édition Antidote, Brussel, 2024.
Voor meer info:
Dit artikel verscheen eerder op Entre les lignes. De vertaling is van Marina Mommerency.
