Nu de eerste verjaardag van Israëls oorlog tegen Gaza nadert, denk ik terug aan 1948, toen Israël werd opgericht. Onze familie woonde toen in Jeruzalem, waar ik geboren ben. Maar net als het grootste deel van de Palestijnse bevolking werden wij in 1948 uit onze huizen verdreven om plaats te maken voor de staat Israël die op onze woonplaats werd opgericht.

Terwijl mensen leerden leven in ballingschap, was hun enige troost de gedachte dat Israël niet zou standhouden. Zo’n grove onrechtvaardigheid kon niet zegevieren, zeiden ze. Het lappendeken van immigranten die vanuit verschillende landen naar Palestina kwamen en kunstmatig werden samengevoegd tot iets wat zij een ‘staat’ noemden, zou snel terugkeren naar de plaatsen waar ze vandaan kwamen.

Dat is nooit gebeurd, en sindsdien is Israël alleen maar sterker geworden. Vandaag de dag regeert het over heel historisch Palestina, van de Jordaan tot aan de Middellandse Zee. Het heeft trouwe, zelfs fanatieke aanhangers in heel Europa en het domineert het politieke systeem van de VS.

Al 76 jaar streeft Israël ernaar om het Midden-Oosten te onderwerpen

Al 76 jaar streeft Israël ernaar om het Midden-Oosten te onderwerpen, met het doel elke vijand te verwijderen die in staat is om het te verslaan. Op dit moment zien we hoe Israël probeert zijn oude vijanden, Hezbollah en Iran, uit te schakelen. Met de exploitatie van antisemitisme houdt het de rest van de wereld op afstand.

In Palestina heeft Israël de volledige controle over Gaza en de Westelijke Jordaanoever en is het bezig Jeruzalem te judaïseren. Het Palestijnse verzet tegen deze wandaden is al vele malen opgelaaid, maar werd altijd gemakkelijk door Israël in bedwang gehouden. Met een gepacificeerde Palestijnse bevolking, die niet in staat is om de bezetter te bestrijden, is de situatie na verloop van tijd comfortabel geworden voor Israël en zijn westerse geldschieters, waaronder veel Arabische staten die een rustig leven willen.

Een jaar geleden, op 7 oktober, kwam er een einde aan deze kunstmatige rust. Het is een datum die de geschiedenis zal ingaan als de dag waarop het Midden-Oosten, en misschien wel de wereld, voorgoed veranderde. Hamas brak uit de gigantische gevangenis van Gaza en viel Israël op eigen bodem aan. Verguisd als ‘terrorisme’ door Israël en zijn vrienden, was het in feite een gooi naar vrijheid en autonomie, zoals bij gevangenen die naar vrijlating verlangen.

Of die Hamasstrijders er zich nu bewust van waren of niet, hun acties die dag legden het bouwwerk van leugens, hypocrisie en meedogenloze tirannie bloot dat Israël en zijn westerse bondgenoten sinds de oprichting van de Israëlische staat hebben gebruikt om de Palestijnen te onderdrukken.

Voor al diegenen die Israël graag zagen als een liberale democratie, heeft het ware gelaat zich getoond als dat van een smerige, wrede kolonisator met fascistische neigingen. Voor diegenen die dachten dat Israël een militaire supermacht was die door niemand verslagen kan worden, is gebleken dat het niet in staat is om ook maar één oorlog te voeren zonder de wapens en financiering van de VS.

En vooral, voor iedereen die het zionisme zag als een moreel project dat de oprichting van Israël rechtvaardigde als een “licht voor de naties”, zou het onmenselijke gedrag van Israël ten opzichte van de Palestijnen sinds 7 oktober elke notie van moraliteit moeten hebben weggenomen.

Het was geen nieuws dat Israël vanaf het begin massale Amerikaanse en westerse steun genoot. Maar 7 oktober liet ons zien hoe ver en hoe diep die steun ging. De Israëlische genocide in Gaza, de vele wreedheden die het begaat tegen burgers, vooral kinderen, en de onbeschrijfelijke wreedheid van zijn soldaten, uitgevoerd op klaarlichte dag, zijn schaamteloos getolereerd en geholpen door het Westen. Geen enkele Israëlische wandaad heeft geleid tot westerse veroordeling.

En hetzelfde geldt nu voor de recente aanval van Israël op Libanon. De massale terroristische aanval van de door Israël gemanipuleerde beepers en walkietalkies op 17 september doodde 37 mensen en verwondde er 3000, vooral in Beiroet.

Onophoudelijke Israëlische bombardementen en moorden op Hezbollah-leiders hebben het aantal Libanese doden en gewonden doen oplopen tot vele duizenden, en een miljoen mensen zijn uit hun huizen verdreven. De grondinvasie van Israël op Libanees grondgebied op 1 oktober, in de jacht op Hezbollah, heeft hele dorpen ontvolkt en de infrastructuur vernietigd, naar verluidt met goedkeuring van de VS.

Na de uitschakeling van Hezbollah, zoals Israël zich verbeeldt, is Iran aan de beurt, waarbij het de VS in zijn naam in een oorlog wil betrekken

Na de uitschakeling van Hezbollah, zoals Israël zich verbeeldt, is Iran aan de beurt, waarbij het de VS in zijn naam in een oorlog wil betrekken. De droom van Israël is om zijn vijanden voor eens en altijd te verslaan en zo hegemonie te verwerven over een nieuw Midden-Oosten — een Midden-Oosten dat bestaat uit een reeks verslagen staten, gedomineerd door Israël en volledig ondergeschikt aan het Westen.

Of dit allemaal kan gebeuren is onduidelijk. Maar één ding is zeker: er is geen plaats voor een apartheid, een genocidale, suprematiestaat als Israël in het Midden-Oosten — of waar dan ook. Sinds de oprichting is het een gewelddadig, oorlogszuchtig en expansionistisch brandpunt van regionale instabiliteit geweest. Het heeft ontelbare generaties Palestijnen en andere Arabieren onnoemelijk veel ellende bezorgd en is van plan er nog meer te veroorzaken.

Toen de Arabische staten, die in 1948 tegen de oprichting van Israël hadden gevochten, uiteindelijk de aanwezigheid van Israël in de regio accepteerden na 1967, wees Israël elke vreedzame toenadering van de hand. Eind september bood de Jordaanse minister van Buitenlandse Zaken Israël een veiligheidsgarantie aan van de Arabische en islamitische landen. Dit werd volledig genegeerd door Israël.

De waarheid is dat Israël niet kan worden aangepast of hervormd. Het moet als staat worden ontmanteld, zijn beleid en bestuurssysteem moeten worden afgeschaft en zijn burgers moeten de mogelijkheid krijgen om te leren hoe ze met anderen kunnen samenleven op basis van samenwerking en gelijkheid. Er zal ook een einde moeten komen aan het zionisme, dat als een uitsluitende, suprematistische ideologie aan de basis heeft gestaan van Israëls bestaan.

Als dat zou kunnen en de Palestijnen hun thuisland zouden terugkrijgen om een normaal leven te leiden, zou dat eindelijk een einde maken aan hun reeds 76 jaar durende verschrikkelijke beproeving. En daarin ligt de ware les van 7 oktober.

Dit artikel verscheen eerder op Scheerpost. De vertaling is van Ann Dejaeghere.