Ik maakte het mee als tiener, toen ik mijn familie in Menorca bezocht. Menorca is het op een na grootste eiland van de eilandengroep de Balearen. De naam is afkomstig van het Latijn, insula minor, het betekent "kleiner eiland". Ik had op dat kleiner eiland een bijna doodervaring toen ik een duik nam in de rotsachtige zee en het water mij meesleepte. De woeste golven gingen zo hard dat het bijna mijn leven koste, ook al kon ik zo goed zwemmen. Eenmaal terug aan op het vaste land, was ik opgelucht om met mijn beide voetjes op de grond te staan, maar ik keek nooit op dezelfde manier nog naar het “kleiner eiland”. Onze landkaart die de verkiezingsuitslag toonde na deze zondag brengt mij terug naar dat gevoel. Ik sprong vanop een progressief eiland en zwom in de uiterst rechtse en conservatieve golven van de wilde zee.
Het leven op een eiland heeft nochtans de algemene reputatie zorgeloos te zijn. Iedereen kent de vakantieprentjes van uitgestrekte stranden met mooie helder blauwe lucht, die we op de koelkast hangen om nostalgisch te kunnen terugkijken naar deze vlucht uit de realiteit. Kortom, een eiland is hét symbool voor escapisten die dromen van een “andere wereld”. Maar voor mij is het een onwezenlijk gevoel van afzondering. Ik hou er net van om in de realiteit en bewoonbaarheid te kunnen vertoeven. Dat laat deze werkelijkheid nog maar amper toe.
Zo kleurt Vlaanderen (extreem) rechts met uitzondering van Brussel en Gent. Uiteraard is het als Gentse Groene Schepen een opluchting dat Gentenaars een groene en progressieve visie op de samenleving bevestigen en hun vertrouwen daarin stellen. En toch, ik kan niet opgelucht ademen want mijn adem stokt wanneer ik buiten de stadsgrenzen kijk. Ja, Groen scoort het best in Oost-Vlaanderen -dankzij Gent- en dus heb ik feitelijke redenen om als jonge vrouw in de politiek opgelucht te zijn. Neen, ik weiger om die andere realiteit te negeren. Ik stel vast dat bijna de helft van de Vlamingen stemde op een uiterst tot extreem rechts blok. Althans, als we de 1 miljoen thuisblijvers (!) die hun stem niet lieten horen er niet bij rekenen.
Ik kan als dochter van een gastarbeider niet opgelucht ademen na deze recente zwarte zondagIk kan als dochter van een gastarbeider niet opgelucht ademen na deze recente zwarte zondag. Alle democratische partijen hadden beloofd op aanzet van Jos Geysels (voormalig voorzitter AGALEV) een solidaire dam op te werken tegen het Vlaams Blok met een cordon sanitair en een plechtige belofte dat we het extreemrechts gedachtegoed nooit zouden normaliseren en accepteren. Daar is vandaag nog weinig van te merken. Menig opiniemakers wil ons doen geloven dat een nieuwe zwarte zondag werd vermeden. Op welk eiland leven zij?
Ik ervoer wél een zwarte zondag en het houdt me wakker. Een zwarte zondag op Vaderdag, de dag waarop ik mijn eigen vader als voormalig gastarbeider in de bloemetjes zet. Mijn vader liet zijn eigen leven en familie achter, doorstond een nog veel woestere zee en pittige tocht om het Rifgebergte te verlaten. Hij begon van nul aan een tocht om zijn kinderen een beter leven te kunnen schenken hier in Vlaanderen.
Hoezo het was geen zwarte zondag? In drie van onze vijf Vlaamse provincies is het Vlaams Belang de grootste partij, in het Vlaams Parlement zijn ze, op gelijke voet met N VA, de grootste fractie. Het Vlaams Belang is een extreemrechtse partij die tal van onze grondrechten wil terugdraaien. Uit een studie van advocaat.be blijkt dat 96,6 procent van de onderzochte voorstellen uit hun partijprogramma ofwel een directe aantasting ofwel mogelijke bedreiging voor de rechtsstaat vormen. Voor tal van hun voorstellen heeft de vorige Vlaamse Regering in afgelopen legislatuur reeds het bedje gespreid. Door bijvoorbeeld de ontmanteling van gelijkekansinstituut Unie, of de vernietigde voorwaarden van verblijfsduur en inburgering in het Decreet Vlaamse sociale bescherming. Wat een geluk dat het Grondwettelijk Hof er nog is!
Ik zou veilig kunnen vertoeven op mijn Gents progressief eiland, maar dat weiger ik. Uit contraire, uit solidariteit, ook dat is Gent. Wij zullen solidair blijven met alle minderheidsgroepen in onze samenleving, met iedereen die dreigt nog meer uitgesloten te worden door een verdere normalisering en acceptatie van het extreem rechts gedachtegoed, door kil beleid dat mensen tegen elkaar opzet in plaats van verbind, dat mensen uitsluit in plaats van insluit. Ik roep daarom alle politici die pretenderen democraat te zijn op om de rechten van iedereen te verdedigen en te stoppen met het opbod van onderbuikgevoelens. Versterk middenveldorganisaties die mee waken over de belangen van iedereen in plaats van ze af te zwakken.
Alleen zo raken we opnieuw van ons eiland af.
