De antisemitisme-industrie spreekt niet voor Joden, ze spreekt voor westerse elites

Hoewel ze werden behandeld als leiders van de Joodse gemeenschap, waren ze niet in de eerste plaats geïnteresseerd in het helpen van de overlevenden van de Holocaust, of bij het stoppen van een nieuwe Holocaust – de twee dingen waarvan je zou verwachten dat dit de hoogste prioriteiten zouden zijn voor iedereen die de Holocaust centraal stelt in zijn leven.

In feite heeft nauwelijks iets van de vele miljoenen die de Holocaust-industrie eiste van landen als Duitsland als herstelbetaling ooit de overlevenden van de Holocaust bereikt, zoals Finkelstein in zijn boek documenteerde.

In plaats daarvan instrumentaliseerde deze kleine groep de Holocaust voor hun eigen voordeel: om er geld aan te verdienen, en invloed door zichzelf in te bedden in een industrie die ze hadden gecreëerd.

Ze werden onaanraakbaren, verheven boven elke vorm van kritiek omdat ze geassocieerd waren met een industrie die ze zo heilig hadden gemaakt als de Holocaust zelf.

Een vervolgboek, genaamd The Antisemitism Industry, een onderzoek naar vrijwel dezelfde groep mensen, komt nu te laat. Deze boze geesten geven niets om antisemitisme – sterker nog, ze staan in verbinding met de meest prominente antisemieten van het Westen, van Donald Trump tot Viktor Orban.

In plaats daarvan geven ze om Israël – en om de bewapening van antisemitisme om hun emotionele en financiële investeringen te beschermen. Ze profiteren van de centrale plaats die Israël inneemt in de Amerikaanse politieke, diplomatieke en militaire wereld:

• als een gigantische witwaspraktijk van onroerend goed, gebaseerd op de diefstal van inheems Palestijns land;
• als laboratorium voor de productie van nieuwe, op Palestijnen geteste wapens en bewakingssystemen;
• als een zwaar gemilitariseerde koloniale staat, een speerpunt voor het Westen, nuttig bij het destabiliseren en verstoren van elke dreiging van een verenigend Arabisch nationalisme in het olierijke Midden-Oosten;
• als grensstaat voor het eroderen van juridische en ethische principes die na de Tweede Wereldoorlog zijn ontwikkeld om een herhaling van deze wreedheden te voorkomen.

Iedereen die de wurggreep van de antisemitisme-industrie – en dus die van Israël – op de Joodse vertegenwoordiging in het openbare leven uitdaagt, wordt, zoals nu het geval is, verketterd als een antisemitische of zelfhatende Jood zoals het nu het meest opvallend gebeurt bij de joodse filmmaker Jonathan Glazer.

Hij is de Oscar-winnende regisseur van The Zone of Interest, over de familie van een Nazi-commandant van Auschwitz die blind bleef voor de verschrikkingen die zich net buiten hun zicht ontvouwen, buiten hun ommuurde tuin.

Ik schreef al eerder een stuk over de opgeklopte furore die werd veroorzaakt door de opmerkingen van Glazer op de Oscars. In zijn dankwoord hekelde hij de kaping van het Joods-zijn en de Holocaust die Israëls bezetting gedurende vele decennia in stand gehouden heeft en voortdurend nieuwe slachtoffers maakte, waaronder de recentste: degenen die hebben geleden onder de handen van Hamas toen het op 7 oktober aanviel, en de vele, vele tienduizenden Palestijnen zijn de afgelopen vijf jaar door Israël gedood, verminkt en tot wees gemaakt werden.

Israëls ommuurde tuin

Hoewel het onduidelijk is of de filmmakers een analogie bedoelden toen ze The Zone of Interest aan het maken waren heeft de film op dit moment ongetwijfeld een bijzondere betekenis en een ironische weerklank, terwijl Israël wat het Wereldgerechtshof een mogelijke genocide in Gaza heeft genoemd, pleegt.

De afgelopen zeventien jaar hebben Israëliërs in hun eigen ommuurde tuin gewoond, vlak naast een openluchtconcentratiekamp voor Palestijnen dat van alle kanten door het Israëlische leger is geblokkeerd: over land, zee en lucht.

De Palestijnse gevangenen mochten hun kooi niet verlaten. Hun vissersboten waren beperkt tot slechts een mijl of twee uit de kust. En de lucht van Gaza was gevuld met het constante gezoem van drones die de bevolking bewaakten, als diezelfde drones al niet bezig waren, dodelijke raketaanvallen te ontketenen, vrijwel letterlijk uit het niets.

Het concentratiekamp werd langzamerhand een vernietigingskamp. Palestijnen werden achtergelaten om heel langzaam in hun kooi te sterven, te langzaam voor de wereld om op te merken.

Tien jaar lang waarschuwden de Verenigde Naties ervoor dat Gaza onbewoonbaar aan het worden was, met ruim twee miljoen Palestijnen opeengepakt in de kleine enclave. De meesten hadden geen werk en geen vooruitzicht om ooit werk te vinden.

Er was geen betekenisvolle handel omdat Israël weigerde dit toe te staan, wat betekende dat er geen sprake was van economie. Gaza was bijna volledig afhankelijk van wat ze kregen. En de bevolking van Gaza raakte snel zonder schoon water, waardoor ze zichzelf langzaamaan vergiftigden met water dat voornamelijk uit overbelaste en vervuilde watervoerende lagen wordt gehaald.

De Israëli’s hadden geen reden zich zorgen te maken over wat er aan de andere kant van hun ommuurde tuin gebeurde – een groot deel ervan is in 1948 gestolen van Palestijnse families zoals die in Gaza.

Als Palestijnse groepen probeerden zich te laten horen door zelfgemaakte raketten af te vuren vanuit hun gevangenis, gebruikte Israël een Iron Dome-systeem dat de projectielen onderschepte. Rust – of “kalmte” zoals de westerse media het noemen, regeerde grotendeels voor de Israëli’s. Of dat deed het tenminste tot 7 oktober.

Mocht Glazer ooit een moderne hervertelling maken van The Zone of Interest, dan zou het Nova-muziekfestival, gevuld met jonge mensen die de nacht door dansen op de drempel van het concentratiekamp Gaza, goed materiaal kunnen opleveren.

Alleen zou dit bijgewerkte verhaal een onverwachte wending hebben: de jongeren die in hun droomwereld vertoefden naast 2 miljoen mensen die in een nachtmerrie leefden, raakten zelf ook verstrikt in de nachtmerrie toen Hamas op 7 oktober uit de gevangenis in Gaza ontsnapte.

Verkeerde soort joden

De misdaad van Glazer bij de Oscars was het bedreigen van de wurggreep van de antisemitistische industrie op het westerse narratief over Israël.

In Groot-Brittannië noemt de antisemitisme-industrie hen het “verkeerde soort joden” – joden die om elk menselijk lijden geven, en niet alleen het joodse lijden. Joden die weigeren Israël misdaden tegen de Palestijnen te laten begaan in hun naam.

Joden die het besmeuren van voormalig Labour-leider Jeremy Corbyn en zijn aanhangers, inclusief zijn Joodse aanhangers, als antisemieten terecht als een heksenjacht omschrijven.

Glazer greep de zeldzame kans aan die de prijsuitreiking deze week bood om de microfoon van de antisemitisme-industrie af te pakken en een Joodse stem te vertegenwoordigen die westerlingen niet verondersteld worden te horen.

Hij gebruikte de Oscars als platform om het Palestijnse lijden onder de aandacht te brengen en te suggereren dat het normaal is om net zoveel om het Palestijnse lijden te geven als om het Israëlische en Joodse lijden.

https://www.youtube.com/watch?v=3ymiyNmr1WY&t=1s

Daarmee dreigde hij, net als Finkelstein vóór hem, het feit aan het licht te brengen dat deze antisemitisme spokenjagende generaals gevaarlijke charlatans zijn, oplichters in de ware zin van het woord.

In tegenstelling tot de antisemitisme-industrie heeft Glazer diepgaande, universele dingen te zeggen over de Holocaust en de menselijke conditie. Hij verdient zijn brood met het diep aanboren van zijn menselijkheid, inzicht en creativiteit, en gebruikt zijn macht niet als een knuppel om alle anderen tot onderwerping te terroriseren.

Dat is de context voor het begrijpen van de veelvuldig in de media aangehaalde opmerkingen van David Schaecter, het boegbeeld van de Holocaust Survivors’ Foundation USA.

Schaecter, die ontkent dat Israël het Palestijnse volk bezet – en daarom de eigenlijke basis van het internationaal humanitair recht, opgericht om een herhaling van de Holocaust te voorkomen, verwerpt - zegt dat het “schandelijk is voor u [Glazer] om te veronderstellen namens de zes miljoen Joden te spreken, waaronder anderhalf miljoen kinderen, die uitsluitend vanwege hun joodse identiteit zijn vermoord”.

Schaecter projecteert uiteraard. Hij is het, en niet Glazer, die zich aanmatigt namens die miljoenen Joden te spreken.

Er zijn tal van overlevenden van de Holocaust die zich hebben uitgesproken tegen Israël en de behandeling van Israël van het Palestijnse volk, waaronder Finkelsteins eigen moeder en wijlen Hajo Meyer, de vooraanstaande natuurkundige die een van Israëls felste critici werd. Meyer maakte regelmatig vergelijkingen tussen wat Israël deed met de Palestijnen en wat de nazi’s deden met joden zoals hij.

Maar in tegenstelling tot Schaecter kreeg Meyer geen hulp of financiering om een stichting op te richten in naam van de Holocaustoverlevenden. Hij werd niet geprezen door de westerse media. Hij werd niet behandeld als woordvoerder van de joodse gemeenschap en kreeg geen megafoon.

In feite gebeurde precies het tegenovergestelde. Meyer merkte dat hij het zwijgen werd opgelegd en werd belasterd als antisemiet. Hij werd in 2018, vier jaar na zijn dood,  zelfs het voorwendsel voor een nieuwe ronde van beschuldigingen tegen Corbyn voor het zogenaamd bevorderen van antisemitisme binnen de Labour-partij. De Labour-leider had een podium gedeeld met Meyer tijdens een Holocaust Memorial Day-evenement in 2010, vijf jaar voordat hij de leider van de Labour Party werd.

De aanval was zo groot dat Corbyn Meyer hekelde vanwege zijn standpunten en zich verontschuldigde voor de “zorgen en angst veroorzaakt” door zijn verschijning met de overlevende van de Holocaust.

Tegenwoordig zou Meyer verbaasd kunnen zijn als hij zou ontdekken dat hij geen lid meer zou mogen zijn van de Britse Labourpartij, en dat de gronden waarop hij zou worden verbannen antisemitisme zijn.

Net zoals de meeste andere grote westerse politieke partijen en organisaties heeft Labour een nieuwe definitie van “antisemitisme” aangenomen dat jodenhaat gelijkstelt met scherpe kritiek op Israël.

Meyer, de overlevende van de Holocaust en voorstander van een universele ethiek, zou zich ongewenst voelen bij elke grote Britse politieke partij. Glazer, de humanitaire Joodse filmmaker die net zoveel om de Palestijnen geeft als om de andere Joden, wordt momenteel op precies dezelfde manier uit de respectabele samenleving verdreven.

Dit kan alleen gebeuren omdat we de westerse gevestigde orde deze charlatans en oplichters van de antisemitische industrie aan ons laten opdringen. Het is tijd om te luisteren naar de mensen die om de mensheid geven, niet naar de mensen die geven om hun status en hun geldbeugel.

Dit artikel verscheen op de Substack van Jonathan Cook. Vertaling Bart Dewil.