Het is onze plicht te voorkomen dat bloeddorstige stemmen het debat dicteren en te weerstaan aan cynische pogingen om ons af te leiden van ons urgente doel: het tot stand brengen van een onmiddellijk staakt-het-vuren in Gaza.

 ‘Vrede leek ook onmogelijk in Noord-Ierland, tot het gebeurde.’

“Papa, ik hou heel veel van je”. Dat waren de laatste woorden van Marie, dochter van Gordon Wilsons, op 8 november 1987. Zij woonden allebei op Remembrance Day [1] een parade bij in de Noord-Ierse stad Enniskillen toen een bom, die daar was geplaatst door de Provisional IRA[2], ontplofte dichtbij een herdenkingsmonument voor een gesneuvelde soldaat.

Toen ze bedolven lag onder het puin, hield Gordon haar hand vast terwijl ze het bewustzijn verloor. Eenmaal ze werden gered, was het echter te laat: Marie was overleden. Ze was slechts een van de 3.500 levens die verloren gingen tijdens de zogenaamde Troubles[3].

IRA-aanvallen in Noord-Ierland leidden vaak tot vergelding door loyalisten[4]. In dit geval volgden er echter geen onmiddellijke represailles. ‘Ik ben niet kwaad. Ik koester geen wrok’, zei Gordon, slechts enkele uren na haar dood, ‘Dat zal haar niet terugbrengen.’ Zelfs in zijn diepe rouw vond Gordon ergens toch de moed om bij de loyalisten te pleiten tegen elke wraakneming.

Ze luisterden – toch tijdelijk. Gordon trachtte de rest van zijn leven de eindeloze geweldcyclus definitief te doorbreken. ‘In mijn onschuld ging ik op zoek naar wat mijn hart me vertelde dat de goede weg vooruit was … maar ik vond niets’, reflecteerde Gordon. Zeven jaar na de dood van Marie leek het erop dat zijn onmogelijke droom van vrede dan toch werkelijkheid begon te worden.

Twee maanden na het staakt-het-vuren in augustus 1994 zat Gordon samen met vertegenwoordigers van Sinn Fein[5] in een forum voor vrede en verzoening. Pas in 1998 werd het Goede Vrijdagakkoord eindelijk aangenomen, toen beide partijen de gedeelde, maar vaak onrustige en verdelende geschiedenis van Ierland erkenden. Gordons bijdrage was zijn duurzame les van fundamentele menselijkheid: er is altijd hoop op vrede.

Dit is een les die onze politieke leiders absoluut dringend moeten leren, nu meer dan ooit. Elke minuut wordt er in Gaza weer een mens gedood. Belegerde overlevenden geraken uitgesloten van de meest primaire levensbehoeften.

Artsen voeren operaties uit zonder verdoving. Baby’s vechten voor hun leven in couveuses waarvan de elektriciteit dreigt uit te vallen. In het licht van zo een catastrofaal verlies rest er slechts één relevante vraag: hoe kunnen we een einde maken aan deze ondraaglijke gruwel?

Helaas interesseert dat de meeste (Britse) parlementsleden en onze media niet. In plaats daarvan houden ze een discours in stand dat een mogelijke vrede uitsluit.

Ik betreur het dat burgers een doelwit zijn. Dat geldt ook voor de aanval van Hamas op 7 oktober, die ik herhaaldelijk heb veroordeeld in het parlement, in de pers en bij elke demonstratie die ik heb bijgewoond.

Dat geldt evenzeer voor de Israëlische reactie daarop. Er is geen enkele zinvolle aanwijzing dat het Israëlische leger burgerlijke slachtoffers vermijdt wanneer het 25.000 ton bommen dropt op een klein strookje land, bevolkt door 2,2 miljoen mensen.

Als we terrorisme omschrijven als het willekeurig doden van burgers, in strijd met het internationaal recht, dan is Hamas vanzelfsprekend een terroristische groepering. Het bewust bombarderen van ziekenhuizen, vluchtelingenkampen en zogenaamd veilige zones door het Israëlische leger, is echter eveneens een terreurdaad, het doden van meer dan 11.000 mensen, waarvan de helft kinderen, kan onmogelijk gelden als ‘zelfverdediging’.

We moeten geen rekening houden met wie niet bereid is deze elementaire samenhang te aanvaarden. We moeten ons verzetten tegen degenen die volharden om sommigen te beschouwen als onschuldige burgers en anderen als ‘aanvaardbare nevenschade’. En we moeten niet buigen voor de intimidatie van zij wiens vragen enkel tot doel hebben de gruwel te rechtvaardigen die zich voor onze ogen afspeelt.

We hebben uiteindelijk niet enkel de verantwoordelijkheid om het bloedvergieten te stoppen, maar moeten ook voorkomen dat de bloeddorstige stemmen de voorwaarden van het debat dicteren en de cynische pogingen terugdringen die ons afleiden van het dringende doel: het tot stand komen van een onmiddellijk staakt-het-vuren.

Onlangs konden Britse parlementsleden voor dit staakt-het-vuren stemmen. Het is onvergeeflijk dat de meerderheid dat weigerde. De geschiedenis zal oordelen over zij die de kans hadden om dit bloedbad te stoppen, maar in plaats daarvan ervoor kozen om deze oorlog toe te juichen.

Een staakt-het-vuren is de meest elementaire eis om een einde te maken aan de moorden, een eis die elke volksvertegenwoordiger moet stellen, die het leven van burgers wil beschermen

Een staakt-het-vuren is slechts de eerste stap naar de vrijlating van de gijzelaars, naar het einde van de belegering van Gaza en naar een rechtvaardige en duurzame vrede. De volgende stap is dialoog tussen de volkeren van Israël en Palestina. Dit vereist het faciliteren van gesprek tussen alle partijen, inclusief die mensen waarmee we het absoluut oneens zijn en van wie we de acties hebben veroordeeld.

Dit is niet gemakkelijk, maar wat is het alternatief? Een eindeloze cyclus van bezetting, terrorisme en vergelding, die Israëli’s laat leven in angst voor vijandelijkheden en Palestijnen met de dreiging van willekeurige vergelding.

Elke dialoog moet stappen ondernemen om het Palestijnse volk zijn recht toe te kennen op een eigen regering. Vele Palestijnen die ik ken zijn geen voorstanders van Hamas. Hun democratische stem zal nooit worden gehoord als we Gaza totaal vernietigen.

Integendeel, dit zal degenen aanmoedigen en versterken, die radicaliseren door de herinnering aan hun vermoorde kinderen. Het is essentieel dat elke dialoog erkent dat Palestijnen niet alleen in Gaza wonen, maar ook in Israël en op de bezette Westelijke Jordaanoever. Palestijnen verdienen het om een gemeenschappelijke stem te laten horen als ze dat willen, net zoals de Israëli’s.

Vrede is niet mogelijk zonder inzicht in de diepere oorzaken waarom zij er niet is. De Troubles in Noord-Ierland, die in 1969 opdoken, kwamen niet uit het niets. Ze kwamen voort uit de eeuwenlange afschuwelijke mishandeling van het Ierse volk door opeenvolgende Britse regeringen.

Ze kwamen voort uit de Grote Hongersnood van de negentiende eeuw. Ze kwamen voort uit de Great Lockout van 1912 (een uitsluiting van 20.000 arbeiders door 300 werkgevers in Dublin, nvdr.). Ze kwamen voort uit de Paasopstand.

Ze kwamen voort uit de burgeroorlog. Net zoals we de bezetting van Ierland in aanmerking moeten nemen, moeten we ons ook realiseren dat de Palestijnen leven onder een bezetting en onder een apartheidssysteem.

Zonder een ingrijpende politieke interventie zal deze eindeloze cyclus van geweld gewoon blijven bestaan. In het kielzog van de gruwel hebben we stemmen nodig voor vrede en diplomatie, niet voor pijn en vernietiging.

Stemmen zoals die van Dr. Mustafa Barghouti, leider van het Palestijnse Nationale Initiatief: ‘Hoeveel duizenden Palestijnse kinderen moeten er nog sterven vooraleer de wereld een onmiddellijk staakt-het-vuren steunt? Voor het welzijn van Palestijnen én Israëli’s moet deze oorlog stoppen.’

Stemmen zoals die van Gordon Wilson. ‘Vraag me alsjeblieft niet naar een doel’, zei Gordon in de nasleep van zijn dochters dood. ‘Ik heb geen doel. Ik heb geen antwoord, maar ik weet dat er een plan moet zijn.’

Ook wij weten dat er een plan moet zijn. Dat plan begint met een onmiddellijk staakt-het-vuren om verder verlies van mensenlevens te voorkomen. En het eindigt met vrijheid en waardigheid voor alle Palestijnen en Israëli’s, levend in vreugde, vriendschap en vrede.

Jeremy Corbyn: “Peace is Hard but Possible” werd vertaald door Hanna Vandercammen

Notes:

[1] De Dag van de Wapenstilstand van de Eerste Wereldoorlog in Groot-Brittannië elke 11 november.

[2] Het Provisional Irish Republican Army is een afsplitsing van het IRA in 1969, die ijverde voor de onafhankelijkheid van de Britse enclave van Noord-Ierland en de hereniging met de rest van Ierland.

[3] The Troubles was de periode van de burgeroorlog in Noord-Ierland van 1960 tot 1998, toen de Goede Vrijdag-vredesakkoorden werden gesloten, die een einde maakten aan het gewapend verzet en die op 10 april 1998, Goede Vrijdag, werden afgesloten.

[4] De loyalisten willen dat Noord-Ierland deel blijft uitmaken van Groot-Brittannië.

[5] Sinn Féin (‘wijzelf’) is de grootste Ierse Republikeinse politieke partij, met een links sociaal programma, dat ijvert voor een verenigde Ierse Republiek.