“Als je je ‘neutraal’ opstelt tegenover situaties van onderdrukking kies je de kant van de onderdrukker”, aldus Zuid-Afrikaans bisschop Desmond Tutu die in 1984 de Nobelprijs voor de Vrede kreeg.

DeWereldMorgen veroordeelt de recente aanvallen van Hamas tegen Israëlische burgers, maar ziet die niet los van 75 jaar staatsterreur van Israël tegen het Palestijnse volk. Het internationaal erkende recht op gewapend verzet tegen een kolonisator is geen vrijbrief voor aanslagen op burgers. Een onderhandelde vrede kan alleen bereikt worden wanneer 75 jaar verdrijving, 46 jaar bezetting, kolonisatie en apartheid en 16 jaar blokkade van Gaza worden erkend als de oorzaken van dit geweld. DeWereldMorgen onderzoekt deze oorzaken die door de politiek en door mainstreammedia worden verzwegen, onderbelicht of ontkend, om zo een debat te stimuleren dat kan leiden tot onderhandelingen en vrede. (nvdr)

Sinds 8 oktober bombardeert Israël dag en nacht de Gazastrook, een van de meest dichtbevolkte gebieden ter wereld met 2,3 miljoen inwoners. Om de twee minuten komt er een raket, een bom of een artilleriegranaat neer. Hele wijken worden met de grond gelijk gemaakt.

Een kleine drie weken na het begin van het tapijtenbombardement[1] zijn reeds meer dan 7000 Gazanen omgekomen, waaronder bijna 3.000 kinderen en 1.700 vrouwen. 800 kinderen worden vermist, vermoedelijk zitten ze gevangen onder ingestorte gebouwen.

In totaal werden bijna 180.000 woningen of gebouwen geraakt door de bombardementen, 16.000 daarvan zijn compleet vernield. 34 ziekenhuizen en meer dan 200 scholen werden aangevallen.

De intensiteit van de Israëlische bombardementen op deze dicht opeengepakte enclave leidt er toe dat in heel wat gezinnen meerdere leden van verschillende generaties afgeslacht zijn.

180.000 woningen of gebouwen werden geraakt, 34 ziekenhuizen en meer dan 200 scholen werden aangevallen

Steeds meer horrorverhalen komen naar boven. De Financial Times beschrijft het verhaal van Ibrahim al-Lahham. Hij verloor zeventien leden van zijn familie. Zij werden gedood toen een raketaanval hun huizen verwoestte.

Ze woonden in acht aangrenzende huizen in het Muwasi-gebied van Gaza, vlakbij de stad Khan Younis, in het zuiden van Gaza. Alle huizen werden met de grond gelijk gemaakt en iedereen werd gedood, op drie mensen na. Er wordt nog steeds één jongen van 11 jaar vermist onder het puin.

Het verdriet en de wanhoop van Ibrahim is nog groter omdat hij niet in staat is om zijn geliefden de waardigheid van een behoorlijke begrafenis te geven. Door de aanhoudende bommenregen is dat onmogelijk. Hun lichamen werden ‘op elkaar’ achter in een pick-up gedumpt en afgevoerd voor een haastige begrafenis.

X

De gebeden voor zijn broer, neef en hun vrouwen en kinderen, werden niet in de moskee gereciteerd, maar bij de ingang van het mortuarium van het Nasser ziekenhuis. In normale omstandigheden zouden er honderden rouwenden gekomen zijn. Zij schrijven dan de namen van de overlevenden op een grafsteen en versieren hun graf met bloemen.

Deze traditionele rituelen wordt Ibrahim al-Lahham en vele andere Gazanen ontzegd. Er is weinig tijd om te rouwen of begrafenisdiensten te houden.

Het ministerie van Religieuze Zaken van Gaza heeft toestemming gegeven voor begrafenissen in massagraven vanwege het “grote aantal doden en het kleine aantal beschikbare ruimte”.

De Financial Times schrijft dat scènes van rouwende families die op zoek zijn naar dierbaren in overvolle medische voorzieningen gemeengoed geworden zijn. De krant geeft het voorbeeld van het Nasser Ziekenhuis. De lichamen van mensen die zijn omgekomen bij Israëlische luchtaanvallen en artillerieaanvallen stapelen zich op in het mortuarium van het ziekenhuis. Het ziekenhuis staat op het punt om zijn werking te stoppen wegen gebrek aan benzine.

De krant vertelt ook het verhaal van Dima Lamadani, 18 jaar oud. Op bevel van Israël was zij zoals vele anderen met haar gezin uit het noorden van Gaza ‘verhuisd’ naar het zuiden van de Gazastrook. Ze konden intrekken bij een tante. Op de ochtend van 17 oktober was ze koffie aan het drinken toen het huis werd getroffen.

De inslag was enorm en ze verloor het bewustzijn. Toen ze haar ogen weer opende lag ze op het dak van een nabijgelegen gebouw. Ze hoorde haar broer en andere familieleden schreeuwen. Ze verloor opnieuw het bewustzijn en werd overgebracht naar een met hoofdwonden.

Om later geïdentificeerd te kunnen worden dragen Gazanen identificatiearmbanden, of schrijven ze namen op de armen van hun kinderen

Toen ze daar wakker werd rende ze koortsachtig door het ziekenhuis op zoek naar familieleden. Die vond ze in het mortuarium. De balans was hevig. Zij verloor ruim twintig leden van haar familie. De enige overlevenden zijn haar broer en twee jonge neven en nichten onder de tien jaar. In het mortuarium lagen ook veel lichaamsdelen.

Om de kans te vergroten dat ze kunnen worden geïdentificeerd als ze overlijden dragen veel Gazanen nu identificatiearmbanden, of schrijven ze namen op de armen van hun kinderen.

Bron:

Bodies pile up in Gaza as grieving relatives struggle to bury the dead

Note:

[1] Een tapijtbombardement is een bombardement op een afgebakend gebied waarbij men probeert systematisch elk stuk gebied evenredig te bestoken zodat het volledige gebied gelijkmatig verwoest wordt. Het werd in de tweede wereldoorlog door de geallieerden gebruikt tegen Duitsland.