“Menselijke dieren”, zo noemt de Israëlische minister van Defensie hen. “De krachten van de duisternis”, zo verwoordt Bart De Wever het in eigen land.

Communicatie met wie op dit moment in Gaza leeft is momenteel erg moeilijk. Als Israël er de elektriciteit heeft afgesloten, is dat deels ook omdat het liever niet heeft dat stemmen uit Gaza de rest van de wereld bereiken.

Basel, Marah en Shaneen wonen op dit moment alle drie in België. Dat geeft ons de kans om uitgebreid met hen te kunnen spreken. Ze leefden ook alle drie niet zo lang geleden nog in Gaza en hebben er nog veel vrienden en familie, dat stelt hen in staat om te spreken vanuit het perspectief van de mensen daar.

Basel Abudayya (35): “Het is alsof we niet bestaan”

Bassel Abudayya

Basel Abudayya is 35 jaar en woont in Sint-Katelijne-Waver. In 2016 vluchtte hij uit Gaza. “Het was te gevaarlijk en er was daar geen toekomst voor mij”, zo vertelt hij. Hij heeft wel nog een groot netwerk van familie en vrienden ter plaatse.

Hoewel het vaak moeilijk is met de verbinding, zeker nu de elektriciteit is afgesloten, probeert hij zo veel mogelijk contact te houden. “Gisteren was er een bom vlak naast het huis van een familielid gevallen”, vertelt hij.

De dag na het interview contacteert Basel me opnieuw. “De situatie wordt elke dag erger”, zo vertelt hij. “De communicatie met mijn familie is bijna verbroken. Ze zijn naar het Zuiden gevlucht omwille van de vele bombardementen in het Noorden. Burgers, vrouwen, kinderen. Meer dan 1.000 kinderen werden al vermoord.”

Basel is teleurgesteld dat Europa de kant van Israël lijkt te kiezen. “De situatie in Gaza is dramatisch”, zo zegt Basel. “Er is geen water, geen elektriciteit, geen brandstof, geen internet. De wereld kijkt toe en doet niets.”

“Ik hoop nog steeds dat de ogen van de wereld zullen opengaan”

“Het is alsof we niet bestaan”, zo zegt hij. “Het is alsof Palestijnen niet bestaan.” Basel benadrukt dat het belangrijk is om te tonen wat er gaande is. “Ik hoop nog steeds dat de ogen van de wereld zullen opengaan voor wat de mensen in Palestina meemaken”, zo sluit hij zijn verhaal af.

Marah Mahdi (25): “Het enige wat we willen is een veilige plek om een normaal leven te leiden”

Marah (links) en Noursalien (rechts)

Marah Mahdi is 25 jaar oud en woont in Herent. Een jaar geleden vertrok ze uit Gaza naar België, haar ouders achterna. Een deel van haar familie, haar man en haar vriendinnen wonen nog in Gaza. Ze probeert contact met hen te houden, maar door het afsluiten van het internet heeft ze op het moment van het interview al een dag niets meer gehoord.

Ze heeft veel schrik, zo vertelt ze. “Niemand weet wat gaat gebeuren. Ik ben de hele dag het nieuws aan het volgen, ook de sociale media. Ik wou dat ik meer kon doen. Ik heb het mentaal erg moeilijk.”

Marah benadrukt dat wat er vandaag gebeurt een lange voorgeschiedenis kent. “Al meer dan 75 jaar schendt Israël de rechten van de Palestijnen. Elke dag worden delen van ons land gestolen, worden jongeren opgesloten, worden kinderen vermoord. Dit is de dagelijkse realiteit in Palestina.

“Gaza is een gevangenis”, vertelt Marah verder. “Er is tekort aan water en voedsel. Dat was ook voor de recente aanvallen al zo. Niemand helpt ons. We worden onzichtbaar gemaakt en genegeerd.

Tijdens het interview komt Noursalien, die als kind van Palestijnse vluchtelingen in Libanon is geboren, geëmotioneerd tussen wanneer Marah het even moeilijk heeft: “Mijn geest kan niet bevatten wat er in Gaza gebeurt.” Het is een genocide. Ze doden letterlijk iedereen en bombarderen alles, ziekenhuizen ,huizen, scholen, alles.”

“Duizenden mensen zijn vermoord, waarvan meer dan 800 kinderen”, gaat Noursalien verder. “Hele families zijn vermoord. Hun namen worden zelfs geschrapt uit het bevolkingsregister, alsof ze nooit bestaan hebben. Ze gebruiken illegale wapens zoals witte fosfor. Ze waarschuwen mensen om naar het Zuiden te vluchten en bombarderen hen dan terwijl ze onderweg zijn.”

Noursalien benadrukt dat in de media vooral de Israëlische zijde van het verhaal aan bod komt. Ze vertelt me dat ze op Instagram geshadowbanned is, wat betekent dat haar berichten over Palestina minder mensen bereiken. Ze toont ook andere accounts van mensen die over de situatie in Palestina praten die geshadowbanned zouden zijn.

“Justin Bieber deelde foto’s op Instagram van Gaza met als bijschrift Pray for Israël”

“Dat zorgt ervoor dat mensen alleen de kant van Israël zien”, vertelt Noursalien. “Justin Bieber bijvoorbeeld deelde foto’s op Instagram van Gaza met als bijschrift Pray for Israël. Die is gewoon totaal verkeerd geïnformeerd.”

“Er gaat ook veel fake news rond”, vult Marah aan. “Zo was er het nieuwsbericht dat Hamas 40 baby’s zou hebben onthoofd. Dat is een leugen.”

“Het doden van burgers, zowel in Palestina als in Israël, moet stoppen”, besluit Marah. “Het enige wat we willen is een veilige plek om te wonen en een normaal leven te leiden, net zoals iedereen.”

Khalil Shaneen (58): Hoe lang moeten de Palestijnen nog wachten tot hun basisrechten gerespecteerd worden?

Khalil Shaneen

Khalil Shaneen woont sinds eind 2019 in Gent. De rest van zijn leven heeft hij gewoond in Gaza, waar hij één van de oprichters was van het Palestijnse Centrum voor Mensenrechten.

“Vóór de bezetting was Gaza één van de mooiste steden ter wereld. We genoten van het leven, onze cultuur, tijdens de zomer gingen we naar het strand van Gaza, duizenden bezoekers kwamen in die tijd naar Gaza”, vertelt Khalil.

Dit alles veranderde met de bezetting door Israëlische troepen in 1967, aldus Khalil. “Gaza werd omringd door bezettingstroepen en het leven werd een hel. In het begin verloor ik mijn kans om naar de Birzeit-universiteit te gaan, vanwege veiligheidsredenen.”

Dit alles veranderde met de bezetting door Israëlische troepen in 1967, zo legt hij uit. “Gaza werd omringd door bezettingstroepen en het leven werd een hel. Ik verloor mijn kans om naar de Birzeit-universiteit te gaan, vanwege zogenaamde veiligheidsredenen.”

Khalil werd nooit berecht, maar heeft twee keer in zijn leven tijd in de gevangenis doorgebracht. “Op 16-jarige leeftijd werd ik 11 dagen vastgehouden en gemarteld. Daarna, in 1991, werd ik nog eens 22 dagen opgesloten met het systeem van administratieve detentie.” Dit is geen uitzondering. Op dit moment zitten 1.300 Palestijnen opgesloten zonder proces, velen van hen al meerdere jaren.

Na de terugtrekking van de Israëlische troepen in 2005 begon Gaza te lijden onder een blokkade die hen de vrije beweging van personen en handel ontzegt. “In Gaza hebben we mooie bloemen. We exporteerden ze over de hele wereld, maar vanwege de blokkade werden ze voedsel voor dieren”, vertelt Khalil.

De sociaal-economische situatie werd dramatisch. “Met 365 vierkante kilometer voor 2,4 miljoen mensen is het een van de dichtstbevolkte gebieden ter wereld”, gaat Khalil verder. “56% van de bevolking van Gaza leeft onder de armoedegrens. 74% is afhankelijk van hulp van de internationale gemeenschap. Het werkloosheidspercentage is meer dan 75% onder de jonge afgestudeerden.”

Terwijl hij doorgaat met het opsommen van alle cijfers die hij uit zijn hoofd kent, vraag ik me af waarom we nooit iemand zoals hem op nationale televisie horen.

“De afgelopen zes jaar waren er 3 grote offensieven tegen Gaza waarbij meer dan 6.000 mensen zijn gedood en duizenden anderen gewond raakten”, gaat Khalil verder. “Gaza heeft ervaring met grootschalige vernietiging van wegen, huizen, scholen, ziekenhuizen, enzovoort. 90% van de waterbronnen is ondrinkbaar. Volgens de VN is de situatie onleefbaar.

“Dit is genocide”

Khalil kan wat er de afgelopen 12 dagen in Gaza gebeurt enkel als een etnische zuivering. “Volgens de Israëlische autoriteiten werden twee dagen geleden 6.000 ton aan explosieven op Gaza gelost. Dat is 16 kilogram per vierkante kilometer. Slechts 20 minuten voor dit interview bombardeerden ze mensen die zich bij een moskee verzamelden. 40 minuten daarvoor doodden ze onschuldige vluchtelingen. En ga zo maar door. Dit is genocide.”

“Het is tijd dat de Aanklager van het Internationaal Strafhof in actie komt”, begint Khalil bijna te roepen. “Een maand nadat de oorlog in Oekraïne schoot hij daarrond in actie. In Palestina beleven we al 75 jaar een catastrofe. Waar wacht hij op?”

Hij wordt echt boos als hij begint te praten over de reactie van de internationale gemeenschap. “Hoelang moeten de Palestijnen wachten op zelfbeschikking? Zijn ze gelijkwaardig of niet? Dit is mijn vraag aan de Europese democratieën en de Verenigde Staten.”

Het is tijd om het internationaal recht toe te passen

“Het is een schande,” concludeert Khalil. “Ik heb altijd de democratie, vrijheid, de rechtsstaat en zelfbeschikking verdedigd, voor iedereen. Het is tijd om het internationaal recht toe te passen. Het is tijd om alle VN-resoluties toe te passen, in het bijzonder nummer 181, 224 en 338.”

Ik ben weer getroffen door het feit dat hij die cijfers uit zijn hoofd kent. Er is geen enkele goede reden waarom iemand zoals Maarten Boudry op televisie zijn ook over deze situatie nog maar eens zijn mening mag komen geven, terwijl stemmen zoals die van Khalil zeer zelden gehoord worden.

Hopelijk kan dit artikel een kleine bijdrage leveren aan een bredere golf die stemmen zoals die van Basel, Marah en Khalil te laten horen.