Je moet als ouder vandaag de dag maar je plan trekken met de opvoeding van je kind(eren) in je kerngezinnetje. Je wordt wel om de oren geslagen met allerlei onderzoeken over welke schade je allemaal kan aanrichten, maar hoe je best omgaat met een huilbaby, peuters met driftbuien of lastige kleuters, moet je zelf maar uitzoeken. De wijze raad van oma of tante kan je nu vinden via Google, bij Instagram influencers of professionele hulpverleners.

Veel ouders, vooral mama’s, snakken naar verbinding met gelijkgestemde mama’s om ervaring uit te wisselen, tips en tricks en te leren van elkaar. Daarom ook dat pedagoge Lynn Geerinck veel respons kreeg van mama’s uit heel Vlaanderen toen ze in 2021 haar tuin openzette en via Instagram een oproep deed aan mama’s om langs te komen voor een village-date. Terwijl de kinderen speelden, konden de mama’s uitwisselen.

Op zoek naar een ‘village’

Ze zag hoe groot de behoefte was van mama’s om te verbinden en besloot om al de mama’s die reageerden en wilden verbinden, met elkaar in contact te brengen per regio. Zo ontstond in elke regio een WhatsApp-groep en kreeg elke regio ook een kleur. Antwerpen kreeg de kleur oranje. En de Antwerpse WhatsApp-groep doopte zichzelf tot ‘Appelsientjes’.

Sien die zich toen ook opgaf en liet weten dat ze ook graag wou trekken, ontving vervolgens een mail met de mailadressen van al de mama’s uit Antwerpen die wilden connecteren, en in no time hadden ze begin 2022 een WhatsApp-groep opgericht. Ze waren toen met een 17-tal mama’s. Ondertussen zijn ze met een 60-tal Appelsientjes. 

Ik zit met vijf Appelsientjes aan tafel. Koffie, thee en de koffiekoeken staan klaar. En ook de mama’s hebben zin in het gesprek. Alle vijf waren ze er bij sinds het prille begin van de WhatsApp-groep.

Sanny (34) is mama van drie kindjes. Elias (7) en een tweeling Astor en Odin (4,5 jaar). Ze werkt deeltijds bij AP Hogeschool en daarnaast heeft ze een eigen onderneming als kindertolk en organiseert ook moedercirkels.

Kim (38) is mama van Minne (2). Ze werk halftijds voor het Museum M in Leuven. En organiseert samen met Eva de kooksessies binnen de Appelsientjes.

Cherissa (36) is mama van twee kinderen: Sem (4,5) en Gloria (9 maanden). Ze is net gestopt met haar job als jobcoach waar ze 4/5de werkte.

Eva (39) is mama van drie kindjes. Kamiel (4,5), Aiko (2,5) en 16 weken zwanger van de derde. Ze werk 4/5de bij Foodbag. En organiseert met Kim de kooksessies.

Sien (31 jaar) heeft één dochtertje Flo (bijna 3). Ze werkt bij Poolstok. Samen met haar partner werken ze 4/5de zodat ze Flo kunnen opvangen na school.

Het valt meteen op dat geen van de mama’s hier voltijds werkt. “Een bewuste keuze”,  klinkt het in koor.

Het valt meteen op dat geen van de mama’s hier voltijds werkt. “Een bewuste keuze”, klinkt het in koor.

Combinatie werk en moederen

Sien: “Ik zou liever deeltijds willen werken, maar uit financiële noodzaak is het 4/5de geworden. Voor ik kinderen had, dacht ik dat een kind geen verschil maakt en ik gewoon voltijds kan blijven werken en voor mijn carrière kan gaan. Maar na de geboorte van Flo voelde ik dat ik er ook echt wil zijn voor haar. We hebben geen netwerk in Antwerpen dus we moesten wel minder gaan werken, anders zit ze de hele dag in de opvang.”

“Ik voel dat ik mijn job op zich heel graag heb gedaan, maar dat ik meer ruimte wil maken voor het moederschap, zodat niet alles onder tijdsdruk hoeft”

Cherissa: “Ik wilde minder werken om het moederschap bewust te kunnen uitoefenen. Die quote die zegt: je moet werken alsof je geen moeder bent en je moet moederen alsof je geen job hebt, voel ik echt heel hard. Sinds ik mama ben, zoek ik daar een balans in. Ik voel dat ik mijn job op zich heel graag heb gedaan, maar dat ik meer ruimte wil maken voor het moederschap, zodat niet alles onder tijdsdruk hoeft.”

“Ik was van een voltijdse baan naar een halftijdse gegaan, en dan naar een 4/5de. Ik was een van de weinige in het bedrijf die minder ging werken. Het was voor mij mentaal toen ook een hele grote stap. Nu vind ik 20 uur buitenshuis werken naast het moederen de ideale combinatie. Mijn partner is zelfstandig en werkt flexibel. Hij is meer aan het huisvaderen, maar hij voelt er zich totaal niet gelukkig bij. Terwijl ik het wel veel meer zie zitten.”

Eva: “Ik ben sinds mijn eerste kind, eerst 4/5de gaan werken en nadien halftijds. Om meer bij mijn zoon te zijn, maar ook om mezelf niet te verliezen. Ik zou graag halftijds blijven werken, maar dat mag niet van de werkgever. Ik kan me totaal niet voorstellen dat ik terug voltijds zou werken. Ik doe het voor de kinderen, maar ook om meer tijd voor mezelf te hebben. Anders was het continue hollen naar school om de kinderen af te halen, naar huis, eten maken, …  Mijn man werkt ook maar 4/5de als freelancer en kan regelmatig flexibel thuisblijven. Hij wilt ook graag minder werken, maar dat gaat financieel niet.”

Sien: “Soms ben ik wel  jaloers op mensen die halftijds werken. Voor mij voelt die 4/5de echt als voltijds werken. Ik ben elke dag aan het werk en gebruik de uren van de 4/5de om mijn dochter op tijd van school te kunnen halen. Ik heb niet echt een moment voor mezelf.”

“Het kan toch niet de bedoeling zijn dat het normaal is dat we allemaal maar ploeteren om alles gecombineerd te krijgen”

Kim: “Na de geboorte van Minne ben ik een jaar thuis gebleven. Ook omdat het niet goed ging in de crèche en daarna ben ik halftijds gaan werken. Dat halftijdse regime loopt binnenkort af en dan moet ik naar een voltijdse of een 4/5de gaan, waar ik tegenop zie. Mijn diensthoofd, die echt wel heel begripvol is, zegt dat hij het begrijpt en dat het voor iedereen moeilijk is, wat effectief zo is. Maar dan denk ik: het kan toch niet de bedoeling zijn dat het normaal is dat we allemaal maar ploeteren om alles gecombineerd te krijgen. Mijn man kan met zijn werk helaas niet minder werken.”

Sanny: “Ik ben daar ook heel hard op vastgelopen. Eerst omdat ik ervan overtuigd was dat mijn werk is, wie ik ben. Ik vond het heel moeilijk om dat los te laten. En ben daardoor mezelf helemaal voorbijgelopen en uiteindelijk helemaal overspannen geraakt. Ik heb al mijn ouderschapsverlof opgenomen om een periode thuis te kunnen blijven.”

“Al de mama’s die daar zaten waren  al eens een keer uitgevallen. De combinatie werk en moederen is voor velen heel moeilijk”

“Ik herinner me de allereerste moedercirkel die ik vorig jaar organiseerde. Al de mama’s die daar zaten waren al eens een keer uitgevallen. De combinatie werk en moederen is voor velen heel moeilijk.”

De moeilijke stap naar minder werken

Cherissa: “Als ik het bijvoorbeeld vergelijk met Nederland, is het daar heel normaal dat je parttime gaat werken als je een kind krijgt. De mannen nemen vaak een papadag en gaan 4/5de werken. In België lijkt het op veel werkplekken uitzonderlijk om dat te doen. Mensen vallen eerst uit met een burn-out voor ze die switch maken. Het financiële aspect is natuurlijk ook belangrijk om die stap te zetten naar minder werken. Maar daarnaast moet je je vaak ook verantwoorden bij je omgeving waarom je dat doet.”

Kim: “Je wordt dan vaak bekeken als de mama die haar kind niet kan loslaten.”

“Voor ik mama was, wist ik ook totaal nog niet wat dat inhield. Ik zag de mensen rondom mij die al mama waren het wel allemaal combineren en ze zeiden daar dan niks over”

Eva: “Voor ik mama was, wist ik ook totaal nog niet wat dat inhield. Ik zag de mensen rondom mij die al mama waren het wel allemaal combineren en ze zeiden daar dan niks over. Ook de voorgaande generatie van onze ouders deden het. Maar de geboorte van een kind is ook de geboorte van de moeder. Je maakt een hele transformatie door als vrouw, maar ook als werknemer of zelfstandige. Je prioriteiten worden anders. Het overkomt je. Je groeit als moeder mee met het kind. En daar is weinig ruimte voor in onze maatschappij. Wat het nog moeilijker maakt om die keuzes te maken. Want iedereen combineert het toch gewoon.”

“Ik herinnerde me dat ik vaak bij één van de oma’s was. En dat is iets wat ik nu niet heb als moeder, net als veel moeders van mijn generatie, omdat hun ouders vaak nog aan het werk zijn.”

Sien: “Mijn moeder werkte voltijds in het onderwijs. Ze had wel de vakanties en woensdagnamiddag. Maar ze had vooral veel hulp van de oma’s aan beide kanten. Ik herinnerde me dat ik vaak bij één van de oma’s was. En dat is iets wat ik nu niet heb als moeder, net als veel moeders van mijn generatie, omdat hun ouders vaak nog aan het werk zijn.”

Eva: “Voor de generatie van mijn mama was studeren en carrière maken heel belangrijk in hun emancipatiestrijd.  Terwijl onze generatie ook dat vrouwelijke en dat zachte wil incorporeren. Niet alleen dat mannetje staan, maar ook ruimte voor jezelf en je emoties.”

Quickenborne’s profiterende huismoeders

Cherissa: “Ik vind de uitlatingen van Van Quickenborne die zegt dat huismoeders profiteurs zijn, zo ver staan van mijn realiteit, dat ik ze niet serieus kan nemen. Huismoeders dragen wel degelijk bij aan de samenleving. “

Eva: “Ik vind dat die uitspraak getuigt van onwetendheid over de situatie. En van een luxepositie? Hebben hij en zijn omgeving dan wel zo’n grote village dat er niemand moet hollen om zijn kind op tijd van school te halen of van de opvang? En kan iedereen gewoon zijn eigen pad volgen en voldoende tijd maken voor de kinderen? Hoe dan? En ook: profiteurs? Hoezo dan?“

“Die huismoeders die er bewust voor kiezen om thuis te blijven, betalen wel ook nog belastingen én kiezen ervoor om het hele systeem van kinderopvang, dat al onder een gigantische druk staat, te ontlasten”

“Die huismoeders die er bewust voor kiezen om thuis te blijven, betalen wel ook nog belastingen én kiezen ervoor om het hele systeem van kinderopvang, dat al onder een gigantische druk staat, te ontlasten. Dus hoe kan je dan beweren dat dat profiteurs zijn? Zij zorgen ervoor dat de generatie van de toekomst, die zal zorgen voor onze pensioenen, goed kan starten, vanuit een veilige, gezonde en werkbare basis.”

Kim: “Vrouwen die ervoor kiezen om thuis te blijven voor de kinderen, werken ook en hun zware taak wordt miskend. Voor die optie kunnen kiezen als vrouw, is voor mij ook feminisme. Vroeger wilde de vrouw weg van de haard en nu zie ik toch veel vrouwen die er bewust voor kiezen, net omdat er weinig village is en de combinatie bewust opvoeden en werken gewoon veel te zwaar is. Het is jammer dat ze daar niet in erkend worden.” 

“Vrouwen die ervoor kiezen om thuis te blijven voor de kinderen, werken ook en hun zware taak wordt miskend. Voor die optie kunnen kiezen als vrouw, is voor mij ook feminisme”

“Ik werk halftijds buitenshuis en halftijds zorg ik thuis voor het gezin. Dat vind ik al heel zwaar. Laat staan als ik voltijds moet werken en daarnaast nog zorgen. Ze zeggen: ‘Maar iedereen doet het toch’. Maar kijk dan naar de burn-out cijfers, die zijn significant hoger bij de vrouwen. Ik denk dat een hele grote groep moeders in die groep zit.”

Bewust moederen 

Cherissa: “Ik heb het er vaak over met mijn moeder. Het moederschap wordt volgens mij nu veel bewuster beleefd. Er is veel meer keuze. Het zijn een soort van toppings die je allemaal kunt kiezen en de druk is groot om er keuzes in te maken. Je hebt zoveel verschillende scholen en opvoedingsstijlen. Er is zoveel verantwoordelijkheid. Daarnaast is er veel minder ‘village’. En op sociale media zie je hoe de influencers zelfs met het moederschap doen alsof het allemaal prima loopt. Dat ploeteren is een beetje eenzaam. Ik denk dat het vroeger makkelijker was, in die zin dat je er niet veel bij nadacht. Het ging misschien ook niet goed, hé. Ignorance is bliss, zeggen ze.”

“Op sociale media zie je hoe de influencers zelfs met het moederschap doen alsof het allemaal prima loopt. Dat ploeteren is een beetje eenzaam.”

Sanny: “Ik denk ook dat het te maken heeft met hoe de maatschappij tegenwoordig naar moeders kijkt. Je bent echt verantwoordelijk voor alles. Jij moet er als ouder voor zorgen dat het goed gaat met je kind. Terwijl het daarvoor eerder bij de aard van het kind werd gelegd. Bijvoorbeeld: het is een druk kind tout court.”

“Daarnaast heb je ook meer wetenschappelijk onderzoek rond het belang van een veilige hechting. Ik ervaarde als moeder een gigantische druk om het allemaal heel goed te doen. Ik had dan ook nog eens een huilbaby als eerste kind. Ik moest het dus allemaal zelf uitzoeken en me aanpassen. Ik ben daardoor door een heuse transformatie gegaan.”

Een professionele village

Sanny: “Ik heb wel mijn ouders die geregeld de kinderen kunnen opvangen. Maar ik merk dat het voor mij lastig is om hen telkens om hulp te vragen. Ik heb ook drie zussen en een broer, dus je zou denken dat mijn village heel groot is, maar dat is niet zo, want iedereen is zo hard bezig met zijn eigen leven, dat daar geen ruimte meer is. Ergens is het ook aan mij om het te durven vragen. Dus bij ons is dat een beetje een professioneel village geworden met een babysit en een poetshulp.”

Kim: “Ik ervaar dat ook zo, maar dat is juist de ironie. We hebben ons aangesloten bij de Appelsientjes om een soort village te creëren, maar op de één of andere manier durven we dat zelfs niet te vragen aan familie.”

“Mijn ouders zijn gescheiden en mijn vader woont op een uur rijden met zijn tweede vrouw. Toen het niet goed ging op de crèche en we de opvang heel moeilijk konden combineren met ons werk, konden ze niet bijspringen. Ze zeiden toen (goedbedoeld) iets in de trant van: als het écht niet anders gaat mag je ons bellen. Maar voor ons kwam dit ook over als: “Wanneer ze in zo’n situatie al niet spontaan kunnen komen helpen, dan al zeker niet voor kleinere problemen”. Mijn schoonmoeder woont ook te ver en heeft geen rijbewijs. En met mijn moeder heb ik niet echt een goede band. Ook met de babysit klikte het niet. Vlak voor de zomer zat ik er op een gegeven moment dan ook echt door. Het is heel vermoeiend om non-stop verantwoordelijk te zijn voor een kind en voor al de rest.”

“De generatie van onze ouders heeft zoiets van: we hebben nu lang gewerkt en willen meer tijd voor onszelf. Net zoals wij onze grenzen afbakenen, doen zij dat ook.”

Eva: “Mijn schoonouders en mijn zus wonen in Leuven, te ver om bijvoorbeeld de kinderen van school te halen. Ik heb daarnaast ook het gevoel dat de generatie van onze ouders zoiets heeft van: we hebben nu lang gewerkt en willen meer tijd voor onszelf. Net zoals wij onze grenzen afbakenen, doen zij dat ook. Dat zorgt ervoor dat het voor ons ook een grotere drempel is om om hulp te vragen.”

Cherissa: “Ik heb geen familie in Antwerpen. Die wonen allemaal in Nederland bij elkaar in de buurt en helpen elkaar, dat steekt wel. Mijn moeder komt wel regelmatig eens naar Antwerpen, maar dan meer om leuke dingen te doen en niet om op te vangen. Ze heeft ook altijd gezegd: ik word geen oppas-oma, het is precies ook een beetje te veel of zo. Dus we hebben wel een babysitter.”

“Ze heeft ook altijd gezegd: ik word geen oppas-oma, het is precies ook een beetje te veel of zo. Dus we hebben wel een babysitter”

Sien: “We zijn van West-Vlaanderen naar Antwerpen verhuisd, dus onze village hier is zeer beperkt. Onze ouders zijn ook niet zo hard betrokken in ons leven. We zien ze om de paar maanden met kerst, Vaderdag, enz … Ik vind het zelf heel moeilijk om hulp te vragen aan anderen. We zijn nu aan het twijfelen om een babysit te nemen ,om ook eens af en toe als koppel iets te doen.”

Druk op de relatie

Eva: “Het feit dat je als ouder zo’n grote verantwoordelijkheid hebt voor uw kind, zoals Sanny eerder aanhaalde, maakt het ook veel moeilijker om gemakkelijk hulp te vragen voor de opvang. Enerzijds door dat hele bewustzijn rond het ouderschap en anderzijds ook doordat mijn oudste het wat moeilijker heeft. Dat zorgt er wel voor dat de druk op de relatie groter wordt. Ik zeg soms tegen mijn partner dat we samen gekozen hebben voor kinderen, maar dat we ook ooit voor elkaar gekozen hebben. En dat wil ik niet opzij zetten.”

Sien: “Je hebt zoveel stakeholders in je leven. Het gezin, de kinderen, de partner, maar ook jezelf. Zowel ik als mijn partner zijn vorig jaar in een burn-out gegaan, omdat het gewoon echt te veel werd. We proberen er dit jaar langzaam weer bovenop te komen. We maken er nu wel werk van om elkaar de ruimte te geven en een hobby te nemen die ons voedt, zodat we nadien elkaar als koppel kunnen inspireren, naast het managen van een gezin.”

“Kinderen krijgen heeft bij ons ook heel veel veranderd. In het begin waren we er echt als team voor onze eerste baby. Maar op een bepaald moment verandert dat geleidelijk”

Sanny: “Kinderen krijgen heeft bij ons ook heel veel veranderd. In het begin waren we er echt als team voor onze eerste baby. Maar op een bepaald moment verandert dat geleidelijk. We werden alsmaar slechter gezind op elkaar. We hadden geen tijd meer voor onszelf en voor elkaar. Het is super mooi wat jullie doen Sien. Tijd creëren voor eigen hobby’s, dat is echt belangrijk””.

Cherissa: “We zitten in de tropenjaren. Ik vind het belangrijk om een sterk team te vormen als ouders. We proberen ook tijd te maken voor elkaar. Het hoogst haalbare momenteel voor ons is elke week samen in bad gaan als de kids slapen met kaarsjes en een snackje. Zoals je zegt, we hebben voor elkaar gekozen, maar we hebben er ook voor gekozen om samen ouders te worden.”

“We hebben voor elkaar gekozen maar we hebben er ook voor gekozen om samen ouders te worden.”

Kim: “Nu de kinderen er zijn, merk ik toch dat we extra actief moeten werken aan de relatie, om te vermijden dat we de connectie met elkaar verliezen.”

De spreidstand van single moms

Als jullie je als hoogopgeleide middenklasse vrouwen met een partner het al zo moeilijk hebben met de combinatie werk en gezin. Kunnen jullie je inbeelden hoe het is voor single moeders of moeders met een zwakkere sociaal economische positie?

Cherissa: “Mijn ma was ook een alleenstaande mama met uitkering. Gelukkig had ze wel een netwerk om op terug te vallen. Een mama die geen partner heeft, een laag inkomen en geen netwerk, die heeft het heel erg zwaar. Dat is ook trouwens de doelgroep waar ik meestal mee werk. Ik besef dat er in onze maatschappij weinig rekening mee gehouden wordt. Ik denk niet dat de overheid uit zichzelf iets voor hen zal doen, zonder een emancipatiebeweging van onderuit.”

“Ik denk niet dat de overheid uit zichzelf iets voor hen zal doen, zonder een emancipatiebeweging van onderuit.”

Eva: “Ja, ik kan me niet voorstellen hoe zwaar het voor hen moet zijn en hoe die spreidstand moet voelen. Het zal zijn zoals met één been in een wegvarende boot en één been op de oever staan. Laat staan hoe het voor die kindjes moet voelen.”

“Een niet hoogopgeleide single moeder kan zich geen burn-out permitteren, omdat het financieel niet haalbaar is. Ze kan ook vaak niet deeltijds gaan werken. “

Kim: “Een niet hoogopgeleide single moeder kan zich geen burn-out permitteren, omdat het financieel niet haalbaar is. Ze kunnen ook vaak niet deeltijds gaan werken. Ik kan me inbeelden dat de druk voor die moeders enorm hoog is en dat geeft stress in het gezin. Er wordt structureel weinig gedaan aan die hoge financiële druk bij singel moeders.”

“Er wordt structureel weinig gedaan aan die hoge financiële druk bij singel moeders”

Sanny: “Ik heb voordien tienermoeders begeleid en wat zij meemaken is inderdaad helemaal hallucinant. Sommigen hadden geen netwerk, geen inkomen en hun sociale zekerheid was niet in orde. Ze hadden geen enkele manier ondersteuning in hun moederschap. Die mama’s zijn voortdurend aan het overleven.”

De ideale oudervriendelijke maatschappij

Sien: “Voor mij is een ideale oudervriendelijke maatschappij eentje die helpt om de zorglasten goed te verdelen door bijvoorbeeld langere ouderschapsrust te voorzien ook voor de mannen. Zoals het systeem in Scandinavië waar mannen en vrouwen evenveel ouderschapsrust krijgen.”

“Voor mij is een ideale oudervriendelijke maatschappij eentje die helpt om de zorglasten goed te verdelen”

Eva: “Mijn baas komt uit Zweden en als ik hem of zijn vriendin hoor vertellen over hoe het daar georganiseerd is, lijkt het alsof het daar allemaal beter afgestemd is op gezinnen met kinderen. Cafés hebben een plekje waar de buggy kan staan, de fitnessclub heeft een kinderopvang. En omdat de ouders langer thuis zijn bij de baby, is het publieke leven er ook meer afgestemd op baby’s. Er is volgens hem ook nooit stress over de opvang van de kinderen, ook tijdens de vakantie. Hier moet je bij de eerste signalen van zwangerschap al op zoek gaan naar een crèche.”

“Cafés hebben een plekje waar de buggy kan staan, de fitnessclub heeft een kinderopvang. En omdat de ouders langer thuis zijn bij de baby, is het publiek leven er ook meer afgestemd op baby’s”

Kim: “We moeten zoals Charissa zei precies doen alsof we geen kinderen hebben. Heel de maatschappij doet alsof er niets verandert met het hebben van kinderen. Het zou zo’n hulp zijn als er meer structurele ondersteuning was om de combinatie werk en gezin makkelijker te maken. Of dat je jouw kind gewoon naar het werk kan nemen. Het is alsof kinderen geen plek hebben in het publieke leven. Als je het openbaar vervoer neemt of op restaurant gaat, verwacht men dat je kind doet alsof het onzichtbaar is. Ik vind het heel bizar.”

“Als je het openbaar vervoer neemt of op restaurant gaat, verwacht men dat je kind doet alsof het onzichtbaar is. Ik vind het heel bizar”

Sanny: “Het verbannen van de kinderen uit onze samenleving is een metafoor voor het wegsteken van ons innerlijk kind. Dat gaat volgens mij hand in hand. Zowel dat speels en vrolijk zijn als volwassene als al die innerlijk kind trauma’s die bij iedereen zitten. En dat komt heel hard naar boven bij het moeder worden.”

Cherissa: “Omdat het kind in de samenleving weggestoken wordt, zie je ook geen andere voorbeelden en denk je dat jij de enige bent met een druk kind.” 

“Omdat het kind in de samenleving weggestoken wordt zie je ook geen andere voorbeelden en denk je dat jij de enige bent met een druk kind”

Eva: “Ik was eens op een playdate die Saskia had georganiseerd en er was een andere mama van wie het kind dus een enorme crisis had. En voor mij was dat echt een opluchting dat het ook bij andere kinderen gebeurt en dat ik het ook live kon zien. Ik voelde me daardoor minder alleen. En ik heb dat ook zo tegen die mama gezegd, zodat ook zij zich daar niet alleen in voelt.”

Play-date Appelsientjes

Appelsientjes: van WhatsApp-groep naar chatbox

Sien: “De Appelsientjes-groep is voor mij een plek waar ik wel vragen kan stellen en ook het lezen van herkenbare verhalen van de andere mama’s helpt me om me minder eenzaam te voelen in het moederschap. Maar er zijn andere momenten waar ik wel die eenzaamheid voel, bijvoorbeeld als ons kind ziek is en we alles alleen moeten organiseren.”

 “In de WhatsApp-groep worden ervaringen gedeeld en tips gegeven aan mama’s die met bepaalde vragen zitten. Daarnaast groeien er ook allerlei initiatieven uit: zoals een rommelmarkt, een leesclub, een kookclub, …”

Kim: “Wat ik heel tof vind aan de Appelsientjes is dat we ook offline bijeenkomen. Saskia, één van de leden van de groep, begon met het organiseren van village dates op verschillende locaties, zodat de kinderen konden samenspelen. Dat zorgde ervoor dat mama’s elkaar op een laagdrempelige manier konden ontmoeten. In de WhatsApp-groep worden ervaringen gedeeld en tips gegeven aan mama’s die met bepaalde vragen zitten. Daarnaast groeien er ook allerlei initiatieven uit: zoals een rommelmarkt, een leesclub, een kookclub, …”

(N.v.d.r. Saskia is 35  en mama van twee kids Natan (5) en Karel (1,5). Ze vond het online contact te beperkend en wou meer offline ontmoetingen. Ze startte de Facebookgroep ‘Village dates Antwerpen’ met verschillende data en speelplekken waar mama’s en kids elkaar konden ontmoeten.)

Eva: “Ja, de kookclub was begonnen nadat een mama in de groep de vraag stelde dat ze niet goed weet hoe ze gevarieerd eten kon aanbieden en vroeg hoe wij het deden. Waarbij een andere alleenstaande moeder daarop antwoordde dat ze dat ook moeilijk vond. Bij een tas koffie stelde Kim voor om een kooksessie te organiseren met een aantal geïnteresseerde mama’s en maaltijden te maken voor mama’s uit de groep om in te vriezen. Na wat logistieke voorbereidingen zijn we ermee gestart.”

“Daarnaast helpen de mama’s elkaar ook als er echt nood is aan een ad hoc-opvang. Bijvoorbeeld een mama die naar administratieve diensten moest om wat dingen te regelen, vroeg om hulp en twee andere mama’s gaven aan dat ze op dat moment samen naar de speeltuin gingen met hun kind en dat haar kind kon meegaan.”

“Ondanks het feit dat het online is en er nog wel wat anonimiteit is, delen de mama’s best veel emoties in de WhatsApp-groep”

Sien: Ondanks het feit dat het online is en er nog wel wat anonimiteit is, delen de mama’s best veel emoties in de WhatsApp-groep. Die was initieel bedoeld om af te spreken, maar het is een soort chatbox geworden. Het botst wel soms op haar limieten.