Een contradictio in terminis? De alternatieven zijn onderzocht. De boycot is de weg van het minste kwaad en zou gunstige effecten met historische draagwijdte kunnen hebben. Het is de minst gewelddadige oplossing die bovendien het minste kans maakt om te eindigen in een bloedbad. Ze zou pijnlijk zijn, net zoals de andere oplossingen, maar de andere zouden nog erger zijn.

De boycot is de weg van het minste kwaad en zou gunstige effecten met historische draagwijdte kunnen hebben

Als we het erover eens zijn dat het huidige status quo niet eeuwig kan duren, is dit de meest redelijke optie om Israël ervan te overtuigen, te veranderen. Zijn doeltreffendheid is al bewezen. Meer en meer Israëli zijn zich recent van bewust geworden van de dreiging die uitgaat van een boycot. Als de minister van justitie, Tzipi Livni waarschuwt voor zijn ontwikkeling en als gevolg daarvan oproept, uit de diplomatieke impasse te geraken, levert dit een bewijs voor de noodzaak van een boycot. Zij en anderen vervoegen daarmee de BDS-beweging (boycot, desinvesteringen, sancties). Welkom in de club!

Verandering zal niet van binnenuit komen. Dat is al lang duidelijk. Zolang de Israëli niet de prijs van de bezetting betalen, of tenminste het verband niet leggen tussen oorzaak en gevolg, hebben ze geen enkele reden, er een eind aan te maken. En waarom zou de doorsnee inwoner van Tel Aviv zich zorgen maken over wat er gebeurt in de stad Jenin in Cisjordanië of in de Gazastrook? Die gebieden zijn veraf en niet speciaal interessant. Zolang de arrogantie en het zichzelf tot slachtoffer maken blijven duren binnen het Uitverkoren Volk, het meest uitverkoren ter wereld, eeuwig het enige slachtoffer, zolang zal de echte situatie van de wereld daar niets aan veranderen.

Wij zeggen dat het antisemitisme is. De hele wereld is tegen ons, zonder dat wij verantwoordelijk zijn voor haar houding tegenover ons. En daarbij, ondanks alles is de Britse zanger Cliff Richard hier een concert komen geven. De publieke opinie in Israël is voor een groot stuk afgesloten van de werkelijkheid – de werkelijkheid in de bezette gebieden en in het buitenland.

En dan zijn er zij die erover waken dat deze gevaarlijke ontkoppeling blijft bestaan. Tegelijk met de ontmenselijking en met de diabolisering van de Arabieren en de Palestijnen, zijn de mensen hier teveel blootgesteld aan een nationalistische hersenspoeling om hun gezond verstand te hervinden.

Verandering kan enkel van buitenaf komen. Niemand – uiteraard ook de auteur van deze tekst inbegrepen – wenst een nieuwe cyclus van bloedvergieten

Verandering kan enkel van buitenaf komen. Niemand – uiteraard ook de auteur van deze tekst inbegrepen – wenst een nieuwe cyclus van bloedvergieten. Een niet-gewelddadige Palestijnse opstand is een mogelijkheid, maar weinig waarschijnlijk op korte termijn. Verder is er de diplomatieke druk van de VS en de Europese economische boycot.  Maar de VS oefenen geen enkele druk uit. Als de Obama-administratie al geen druk uitoefende, zal geen enkele andere administratie dat doen. En dan Europa. De minister van Justitie Tzipi Livni zegt dat het discours in Europa ideologisch geworden is. Zij weet waarover zij spreekt. Ze heeft ook gezegd dat een boycot niet zou stoppen bij de producten uit de nederzettingen van Cisjordanië.

Er is geen enkele reden dat ze daarbij zou stoppen. Het onderscheid tussen producten van de bezetting en producten van Israël is een kunstmatige constructie. De hoofdschuldigen zijn niet de kolonisten, maar zij die hun bestaan cultiveren. Heel Israël is ondergedompeld in de onderneming van de kolonisering, dus heel Israël moet hier de verantwoordelijkheid voor nemen en de prijs hiervoor betalen. Iedereen is betrokken bij de bezetting, met inbegrip van zij die liever de andere kant opkijken. Wij zijn allemaal bezetters.

De economische boycot heeft zijn doeltreffendheid bewezen in Zuid-Afrika. Toen de zakenmiddens van het apartheidsregime de leiders van het land interpelleerden en hun zeiden dat de situatie zo niet kon blijven duren, bezegelde dat het lot van het land. De opstand, de allure van leiders als Nelson Mandela en Frederik de Klerk, de boycot van Zuid-Afrikaanse atleten en het diplomatische isolement van het land hebben uiteraard bijgedragen aan de val van het regime. Maar de toon werd gezet door de zakenmiddens.

De economische boycot heeft zijn doeltreffendheid bewezen in Zuid-Afrika

En dat kan hier ook gebeuren. De Israëlische economie zal de boycot niet weerstaan. Het is waar dat dit in het begin het gevoel van slachtofferschap, het isolement en het nationalisme zal verhogen, maar op lange termijn zal dit niet het geval zijn. De boycot zou aanleiding kunnen geven tot een belangrijke gedragswijziging.

Als de zakenmiddens zich tot de overheid zullen wenden, zal de overheid luisteren en misschien reageren. Als de neergang de portefeuille van iedere burger raakt, zullen steeds meer Israëli zich afvragen (misschien voor het eerst) waarover het gaat en waarom dit gebeurt.

Het is moeilijk en pijnlijk, bijna onmogelijk, voor een Israëlisch burger, die hier zijn hele leven heeft doorgebracht, die het land niet geboycot heeft, die nooit overwogen heeft te emigreren en die zich met heel zijn wezen verknocht voelt aan zijn land, om op te roepen tot een dergelijke boycot.  Dat heb ik nooit gedaan. Ik heb begrepen wat de boycot motiveert en ik heb er verantwoording voor kunnen vinden. Maar ik heb nooit anderen opgeroepen deze stap te zetten. Desondanks is de oproep tot een boycot, nu Israël een nieuwe weg van diepe economische en ideologische fase inslaat, een noodzaak, de laatste toevlucht voor een patriot.

Deze tekst verscheen op Agence Media Palestine. Vertaling: Bart Dewil.