Stefan Popescu ging in 2010 via een Roemeense dochteronderneming als vrachtwagenchauffeur aan de slag bij het Genkse transportbedrijf Essers. Al snel kreeg hij extra taken, niet alleen op administratief gebied, maar ook als persoonlijke chauffeur van de familie Essers. Maar hoewel hij voltijds in België werkte, kreeg hij al die tijd een Roemeens loon. Dat loon, zo’n driehonderd euro per maand, lag ver beneden de Belgische minimumlonen. Toen hij zijn werkgever vroeg om zijn contract te regulariseren, ving hij bot. In februari 2015 stuurde Essers hem terug naar Roemenië. Kort daarop diende Popescu een klacht in.

Nadat een Roemeense rechter al eerder oordeelde dat niet de Roemeense tak van Essers, maar Essers België Popescus werkgever was, is het Arbeidshof dezelfde mening toegedaan. Onder meer omdat hij al zijn instructies kreeg vanuit Genk, bijna altijd vanuit de standplaats in Genk vertrok, en omdat de loonberekening in België gebeurde, valt hij onder het Belgische arbeidsrecht, niet onder het Roemeense, luidt de redenering.

“Dit is een zeer belangrijke uitspraak”, zegt Koen Ryckenboer van ACV-Transcom. “Het is een precedent voor alle buitenlandse werknemers die hoofdzakelijk in België werken, maar met een contract in hun land van herkomst en dus aan een lager loon. In de toekomst zullen zij voor een Belgische rechtbank hun rechtmatige loon kunnen opeisen. Cruciaal in de strijd tegen sociale dumping.”

Sociale dumping is een hardnekkig zeer in de transportsector. Popescus zaak werd ondersteund door verklaringen van collega’s bij Essers die ook aan extreem lage lonen moesten werken. “Als ik hard zou werken, beloofde Essers mij een Belgisch contract”, vertelt Popescu. Een loze belofte. Maar belangrijker, vinden advocaten Jan Buelens en Laura Adriaensens, is dat hij sowieso recht had op een Belgisch loon. “De constructie die Essers opzette, was een frauduleuze constructie om het personeel zo laag mogelijke lonen te betalen.”