Hoe kan men anders de wreedheid van de Amerikaanse buitenlandse politiek sinds 1945 verklaren?  De oorlogen met napalm en Agent Orange in Vietnam, en met het verarmd uranium en witte fosfor in Irak. De massale bombardementen in Korea die zo’n 85% van alle gebouwen vernielden, om nog maar te zwijgen van de opzettelijke vernietiging van Irak en Vietnam, de miljoenen en miljoenen doden over de planeet, de regime veranderingen die de ontwikkeling van talloze landen voor decennia en zelfs eeuwen terugdraaide, en het installeren van fascistische heersers in de Derde Wereld.

Het klopt dat een president, een viersterren generaal of bedrijfsleider een aardige kerel kan zijn. Een aangename, beleefde en beschaafde persoon waarmee je eens een biertje wilt gaan drinken. Maar om hun positie te bereiken in het huidige systeem, hebben ze onvergeeflijke dingen gedaan.

Welke Amerikaanse geopolitieke belangen zijn het bloedvergieten van de honderdduizenden Oekraïense en tienduizenden Russische soldaten waardig?

Je hoeft enkel te kijken naar de rol van Washington in het uitlokken en verlengen van de oorlog in Oekraïne. Welke Amerikaanse geopolitieke belangen zijn het bloedvergieten van de honderdduizenden Oekraïense en tienduizenden Russische soldaten waardig?

Voor de Russen is deze oorlog existentieel. Russische leiders geloven, waarschijnlijk terecht, dat dit een gevecht is op leven en dood. Idem voor de Oekraïense leiders, behalve dat het niet “waarschijnlijk” is; het is zeker.

En het is zinloos om die leiders onder dergelijke omstandigheden te beoordelen. Maar voor het Amerikaanse leiderschap is dit een proxy-oorlog. Het is niet existentieel. Het is een gekozen proxy-oorlog. Dat is wat de rol van de VS in het aanzetten en verlengen ervan, zo verschrikkelijk maakt.

President Biden en zijn neocons (neoconservatieven) – minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken, onderminister van Buitenlandse Zaken Victoria Nuland, nationaal veiligheidsadviseur Jake Sullivan – wisten allemaal verdomd goed dat de NAVO uitbreiding met Oekraïne,  Rusland zou provoceren tot oorlog. Ze wisten dit omdat topadviseurs dit al generaties lang zeiden en omdat de Russen dat decennialang vertelden.

De enige conclusie is dat ze dit conflict wilden – iets wat geen enkele persoon met enig medelijden, fatsoen of menselijkheid zou willen. Gezien het feit dat de plannen van Biden’s team voor het opblazen van de Nordstream-pijpleiding ouder zijn dan de Russische invasie, lijkt het erop dat de neocons deze oorlog hebben ontworpen, zonder een greintje aan spijt voor de levens die het zou eisen.

Maar misschien kunnen we hen niet beschuldigen. Want de taakomschrijving vergt namelijk dat zogezegde irrelevante waarden zoals medelijden, fatsoenlijkheid en menselijkheid opgeofferd moeten worden, en hebben zij , samen met de presidenten Clinton, Obama, Trump en Bush, gewoon deze karaktergebreken. Wanneer ze hun ambt verlaten, zullen sommigen berouw hebben voor het bloed dat ze hebben vergoten. Anderen niet. Misschien betekent dat iets voor hen persoonlijk, maar dat maakt niets uit, want hun acties spreken voor zich: de doden blijven immers dood.

hoe onderhandel je met mensen wiens gigantische arrogantie uiteindelijk maar één ding begrijpt: geweld?

Deze karaktergebreken vormen ook een geopolitiek probleem. Hoe gaat de rest van de wereld om met zulke individuen, hoe onderhandel je met mensen wiens gigantische arrogantie uiteindelijk maar één ding begrijpt: geweld? En het is hier niet alleen een kwestie voor het veranderen van individuen.

Want het ergste is dat deze karaktergebreken zichzelf reproduceren. Voor elke ‘gebrekkige’ persoon die zijn ambt verlaat, staat er een hele ‘gebrekkige’ brigade aan nieuwe mensen klaar om hen te vervangen. En dit monotoon aflosspel stopt nooit, want het zijn exact deze karaktergebreken die hen verhinderen om hun wereld affaires op een andere manier uit te voeren.

Het Amerikaanse systeem vereist dergelijke karaktergebreken aan de top. En de ongelofelijke druk om onderdanig te zijn wordt bijna als vanzelfsprekend beschouwd, daarbij zijn degenen die de politieke, zakelijke en militaire berg beklimmen, niet echt mensen met een sterke ruggengraat.

Ik durf te wedden dat kandidaat Obama in 2008 nooit had gedacht dat hij over een paar jaar zou zeggen: “Het blijkt dat ik heel goed ben in het doden van mensen.” Dit is tot wat onze Amerikaanse regering verschrompeld is: een graf, niet enkel voor de globale slachtoffers, maar ook voor degenen die deze slachting veroorzaken. Want iemand die goed is in het doden van mensen –nou ja, daar valt niet veel meer over te zeggen. Dat is het enige dat telt.

Ik durf te wedden dat kandidaat Obama in 2008 nooit had gedacht dat hij over een paar jaar zou zeggen: “Het blijkt dat ik heel goed ben in het doden van mensen”

Voor de Amerikanen aan de top is winnen alles. Het kan hen geen bal schelen dat  hun integriteit aangetast of compleet gedumpt wordt tijdens dit proces. Als winnen alles is, dan zal elke leugen, bedrog of uitvlucht volstaan, iets waarvoor onze Europese bondgenoten helaas zeer vatbaar zijn: kijk bijvoorbeeld hoe de voormalige Duitse bondskanselier Angela Merkel en de voormalige Franse president François Hollande, plat toegeven dat het Minsk-akkoord een manoeuvre was om extra tijd te kopen, zodat Oekraïne zich kon bewapenen, om  Donbass aan te vallen en terug te winnen. Wie geeft er om de 14.000 vermoorde inwoners in die regio?

Winnen was het enige dat telde voor deze heersers. Maar nu de Europeanen hun ware gelaat lieten zien, hebben ze eigenlijk hun kans voor een oplossing via onderhandelingen wel verpest. Want de Russen geloven die leugenaars niet meer.

De tekortkomingen van  het Amerikaanse karakter hebben de wereld verrot. En dit  zonder te praten over de menselijke verdorvenheid van senatoren, zoals Lindsay Graham of Tom Cotton, die oproepen tot oorlog,  wat zou eindigen in een nucleaire winter met vijf miljard uitgehongerde en vervolgens dode mensen, of Joe Manchin die pleit voor een no-flyzone – met uiteraard dezelfde radioactieve resultaten.

Maar tegelijkertijd hebben deze tekortkomingen aan de top ook onbedoelde gevolgen, en maakt het een afslag mogelijk op het Amerikaanse traject met fatale eindbestemming voor de mensheid. Het Amerikaanse pesten met meedogenloze agressie heeft gezorgd voor de sterke alliantie tussen Rusland en China, en het enthousiasme en ondersteuning die deze alliantie krijgt van het Globale Zuiden.

De elites in Washington willen niets liever doen dan deze alliantie aan banden te leggen, om er dan misschien in te slagen om eerst Rusland en vervolgens China apart te vernietigen. Maar Peking en Moskou weten wat er gaande is. Dit geldt ook voor het Globale Zuiden, waarvan de landen zich zo snel mogelijk willen aansluiten bij de door Rusland en China geleide organisaties, zoals de Shanghai Cooperation Organisation en de BRICS, die nu de G7 overtreffen in de hoeveelheid rijkdom – en zeker bevolking – die ze vertegenwoordigen.

De overmoed van het Amerikaanse Imperium heeft ons lot op een punt gebracht waarop de twee zwaarst nucleair bewapende landen in een direct conflict terecht kunnen komen

De mensheid staat aan een kruispunt. De overmoed van het Amerikaanse Imperium heeft ons lot op een punt gebracht waarop de twee zwaarst nucleair bewapende landen in een direct conflict terecht kunnen komen. Als er een nucleaire oorlog uitbreekt, spreken we niet alleen over het vernietigen van Amerikaanse en Russische steden in een inferno, maar meer –  vijf miljard mensen, die verhongeren als gevolg van de nucleaire winter.

Maar de Amerikaanse elites waren bereid om dit gruwelijke scenario te riskeren toen ze Rusland provoceerden. Zoals John Ross schreef in een nieuw boek: ‘Waging the New Cold War’, met Deborah Veneziale en John Bellamy Foster als coauteurs, heeft Washington zich voorbereid op een oorlog tegen Rusland, en de toekomst van de mens in een dwangbuis geforceerd door een conflict tussen supermachten rond Kiev. “De versterking van de militaire macht [van Oekraïne] geflankeerd door de stevige fortificaties opgericht rond Donbass, duidt op de intentie van de VS om een conflict in de regio te starten.”

Zo’n oorlog verschilt drastisch van de agressie van Washington tegen kleinere en relatief onderontwikkelde landen zoals Irak, Syrië of Vietnam. “Oekraïne is een kwalitatieve escalatie in de militaire agressiviteit van de VS,” leest één van Ross zijn ondertitels, daarvoor benadrukt hij dat Washington het “One-China” beleid ondermijnt, net zoals het de Russische rode lijnen in Oekraïne overschreed.  Ross beschouwt deze provocaties als een trend – van Amerikaanse militaire escalaties – die zal aanhouden. Ik hoop dat hij ongelijk heeft.

Ross stelt dat slechts één ding deze trend kan stoppen, om zo een nucleaire vernietiging voor altijd te voorkomen: de verzwakking van de VS. Ross merkt op dat het trage en langdurige verlies van de VS in Vietnam in 1972 leidde tot de Amerikaanse opening naar China, gevolgd door de détente met Rusland. Met andere woorden, het onderuitgaan in Vietnam maakte de elites in Washington meer verzoenend. Maar vandaag zijn er gevaarlijke verschillen. Dit is een “zeer gevaarlijke periode voor de mensheid”, waarin “de VS kan proberen om te compenseren voor de economische achteruitgang door gebruik te maken van haar militaire krachten… Om precies te zijn, het gevaar voor alle landen is dat de VS haar militaire suprematie nog niet heeft verloren.”

Het trage en langdurige verlies van de VS in Vietnam in 1972 leidde tot de Amerikaanse opening naar China

Het boek citeert twee lessen uit de gebeurtenissen die hebben geleid tot de oorlog in Oekraïne: “Ten eerste… het is zinloos om medelijden te vragen van de Verenigde Staten. Ten tweede … de uitkomst van de oorlog in Oekraïne is niet enkel cruciaal voor Rusland, maar ook voor China en de hele wereld,”, omdat “er geen enkel niveau aan criminaliteit of gruwelijkheid is waarnaar de VS niet naar zal afdalen.”

Of zoals Veneziale het zegt: “de verdorvenheid in sommige aspecten van het huidige Amerikaanse beleid.”, hetgeen wat Foster ‘exterminisme’ noemt, maakt deel uit van de taakomschrijving van onze heersers. Je moet een beleid uitvoeren dat meedogenloos, amoreel en moordend is – zelfs als je dat niet wilt! Ondertussen heeft het falen van de VS en van de NAVO gezorgd voor onbedoelde voordelen, die eventueel het leiderschap in Kiev kunnen overtuigen om met Moskou te onderhandelen.

Het boek stelt dat, hoe succesvoller de VS militair is, “hoe agressiever het zal worden; hoe meer het verzwakt is, hoe verzoenender het zal worden.” Dat is de weg die het lot van de mens aflegt in Oekraïne.

Er zijn twee mogelijkheden: de VS verlaat haar krankzinnige zoektocht naar wereldwijde hegemonie en accepteert diplomatie en compromissen, of de VS gaat door op de dodelijke koers

Er zijn twee mogelijkheden: de VS verlaat haar krankzinnige zoektocht naar wereldwijde hegemonie en accepteert diplomatie en compromissen, of de VS gaat door op de dodelijke koers, waarin ze bereid is om de nucleaire vernietiging van de wereldbevolking te riskeren. In het laatste geval, zal Washington de uitroeiing van de mensheid mogelijk maken, iets wat al zeer lang gevreesd werd door degenen die de stad zien als de monsterlijke zetel van het fascisme, waarvan het uiteindelijke doel volkomen anti-menselijk is.

Eve Ottenberg is romanschrijfster en journaliste. Haar nieuwste boek is Hope Deferred.  Zij is te bereiken op haar website.

Deze tekst verscheen op Counterpunch. Vertaling Jaïr da Paixão.