De wereld is nog maar enkele maanden verwijderd van een cruciale stemming die het lot van onze planeet voor de komende eeuwen kan bepalen: die over de vraag of internationale wateren moeten worden opengesteld voor industriële diepzeemijnbouw.

De Internationale Zeebodemautoriteit (ISA) kwam de voorbije twee weken in Jamaica bijeen om te bespreken of, wanneer en hoe de lidstaten de destructieve praktijk zouden toestaan. Die gesprekken worden voortgezet tijdens de volgende vergadering in juli. Als de ISA dan instemt met commerciële mijnbouw op de oceaanbodem, kan de organisatie onmiddellijk beginnen met het aanvaarden van vergunningsaanvragen.

Nieuwe industrie

Wat de fossiele brandstoffenindustrie gedaan heeft zou als een waarschuwing moeten dienen. Wetenschappers die voor olie- en gasbedrijven werken, weten al meer dan vijftig jaar wat de klimaatimpact is van de verbranding van fossiele brandstoffen. Maar de top van de industrie koos er voor om mist te spuien en het publiek in het ongewisse te laten uit winstbejag.

We kunnen het ons niet veroorloven om een compleet nieuwe winningsindustrie op te starten – waarvan wetenschappers waarschuwen dat ze op grote schaal biodiversiteitsverlies zal veroorzaken – voordat we de gevolgen ervan goed kunnen vatten. Samen moeten we wereldleiders en beleidsmakers oproepen om de oceaan te beschermen tegen verdere exploitatie en nodeloze vernietiging.

De ISA heeft van de Verenigde Naties het mandaat gekregen om alle mijnbouwactiviteiten op de internationale zeebodem te reguleren “ten behoeve van de mensheid.” En: de organisatie moet een “doeltreffende bescherming van het mariene milieu” nastreven.

Ramp voor het milieu

Diepzeemijnbouw toestaan zou een van de meest ongerepte, onontgonnen en kwetsbare ecosystemen ter wereld verwoesten. Dat zou kunnen leiden tot het uitsterven van de soorten die er leven. Door de mijnbouw en het bijhorende afvalwater kunnen giftige wolkenpluimen ontstaan in de oceaan. Die kunnen honderden kilometers afleggen en ook ondiepe wateren aantasten, waardoor ze een spoor van verwoesting achterlaten.

We weten nog altijd heel weinig over wat de diepzee de planeet juist te bieden heeft. Gezien het zeer reële risico van onomkeerbare schade, riskeren we onontdekte soorten te verliezen, waarvan de genen oplossingen zouden kunnen bieden voor enkele van ‘s werelds grootste uitdagingen.

De gevolgen van diepzeemijnbouw reiken veel verder dan de zeebodem. De oceanen bieden de grootste bescherming van de mensheid tegen klimaatverandering. Ze produceren de helft van de zuurstof die we inademen en absorberen een kwart van onze CO2-uitstoot. En: ze nemen ook 93 procent van de overtollige warmte op die wordt veroorzaakt door de opwarming van de aarde. Door het delicate evenwicht van het leven in de oceaan te verstoren, kunnen we het schild dat de diepzee vormt tegen klimaatverandering ernstig beschadigen.

Volgens de OESO draagt de oceaan jaarlijks 1.500 miljard dollar bij aan de wereldeconomie. De schade die diepzeemijnbouw voor toekomstige generaties kan berokkenen valt niet te berekenen, des te meer omdat de dodentol door klimaatverandering blijft stijgen.

Blinde sprong

Vanuit wetenschappelijk, economisch en moreel oogpunt zijn de risico’s van een blinde sprong in de mijnbouw veel groter dan de winst die er te behalen valt – voor ons en de toekomstige generaties.

In hun streven naar toekomstige winsten maken voorstanders van mijnbouw op de zeebodem onomwonden gebruik van “bluewashing.” Voorstanders beweren dat de enige manier om aan de vraag naar batterijen voor elektrische wagens te voldoen is om de bodem van de oceaan af te schrapen op zoek naar mineralen als nikkel, mangaan, kobalt en koper.

Dat argument is echter al door talrijke studies ontkracht. Zelfs autofabrikanten als BMW, Renault en Volvo steunen een moratorium op of een pauze in de diepzeemijnbouw. Anderen, waaronder Tesla, Ford en General Motors, zijn begonnen met het onderzoek en gebruik van efficiëntere en betaalbare alternatieven. Zo zijn de verbeterde lithium-ijzerfosfaatbatterijen veelbelovend, en daarvoor zijn geen metalen uit de diepzee nodig.

Rijpende geesten

Er vindt een sociale en politieke verschuiving plaats. Het afgelopen jaar hebben 14 landen formeel opgeroepen tot een pauze of moratorium. Ook 704 experts op het gebied van mariene wetenschap steunen die oproep. Frankrijk roept zelfs op tot een totaal verbod.

Meer dan honderd organisaties zoals het Wereldnatuurfonds (WWF), Conservation International en Sustainable Ocean Alliance hebben zich ook verenigd onder de paraplu van de Deep Sea Conservation Coalition om die beweging te ondersteunen. Het is tijd dat ook anderen naar voren treden.

Wij bevinden ons nu in een unieke en bevoorrechte positie om de verwoestende risico’s van diepzeemijnbouw te begrijpen voordat de industrie zich ontwikkelt. De mensheid heeft een eenmalige kans om haar gewoonte te doorbreken van ondoordacht handelen om nadien de verwoestende gevolgen op te vangen.

We kunnen de planeet en onszelf onnodige schade besparen door na te denken vooraleer we halsoverkop de oceaanbodem openstellen voor mijnbouwbedrijven. Landen moeten zich eerst goed beraden, en onze planeet boven winst stellen.

De Internationale Zeebodemautoriteit moet weten dat de wereld toekijkt.

Dit artikel werd oorspronkelijk gepubliceerd door Thomson Reuters News Foundation.