Een van de belangrijkste redenen voor de lagere opkomst is volgens mij dat, op Baloechistan en Koerdistan na, er schijnbare “rust” is in Iran. Bovendien zorgt het getouwtrek tussen de opposities in diaspora enerzijds en marginalisatie van revolutionaire groepen/bewegingen voor demotivatie bij een deel van Iraniërs in diaspora. Waarom de organisatoren niet alle oppositiegroepen en hun achterban aantrekken in de eerste drie grote betogingen van dit jaar duid ik in dit tweedelig artikel. Wat zijn de groeipijnen van de oppositiegroepen in diaspora?
Deel I: marginalisatie van de kwetsbare en meest verdrukte groepen
Iraanse revolutionaire garde (IRGC) op de terroristenlijst
De betoging die voorbije maandag in Brussel heeft plaatsgevonden, is de 3de grote betoging na de jaarwisseling van de Iraniërs in diaspora. De Iraanse manifestanten kwamen in Brussel samen voor twee zaken: ze vroegen vrijheid voor vrouwen en wilden dat de Iraanse Revolutionaire Garde door Europa wordt erkend als terroristische organisatie. De betogers eisten ook dat Iraanse diplomaten teruggestuurd worden en ambassades gesloten worden, de executies door het regime stoppen en er geen uitleveringsverdragen meer worden afgesloten met Iran.
Met meeste van deze eisen ben ik het persoonlijk eens. Alleen ik kan me niet motiveren voor een betoging die door Darya Safai op gang getrokken wordt en waar George Bush Junior en John Bolton een tribune krijgen om hun zegje te doen over de revolutie in Iran. Ook Theo Francken werd op het podium opgevoerd. Zoveel onfatsoen, contradictie en inconsistentie op één dag is de grofste belediging ten aanzien van de strijdende vrouwen en jongeren in Iran. Aan zulke rechts conservatieve, oorlogszuchtige patriarchen het woord geven, betekent letterlijk lachen met de woman-life-freedom revolutie (WLF-revolutie) in Iran.
De Iraanse vluchtelingen krijgen amper politiek asiel in dit land en worden gedeporteerd terwijl men het woord geeft aan Theo Francken, die voor een harde antimigratiebeleid pleit. Bovendien, als verdediger van confederalisme, geeft hij zijn steun aan de eenheidsworst van zijn partijgenoot Darya Safai, die de pleitbezorger is van een parlementaire koninkrijk, één volk, één vlag voor een land dat meer etnische groepen telt dan Walen en Vlamingen.
Betoging in Brussel op 20 februari 2023 – de verrassing van de dag: Bush Junior krijgt het woord van de organisatoren. Voor de bevrijding van de Afghaanse vrouwen viel hij Afghanistan aan. De rest hoef ik niet meer te vertellen.
Betoging in Brussel op 20 februari 2023 – Van links naar rechts de bekende Iraanse activisten, 8ste links, Hamed Esmaeilion, 4de van rechts, Masih Alinejad gevolgd door Alireza Akhondi de Iraans, Zweedse PM (3de van rechts) en Darya Safai, N-VA-parlementslid (2de van rechts).
Om de Iraanse Revolutionaire garde op de terroristenlijst te plaatsen werd er ook betoogd op 12 februari in Parijs, op de 44ste verjaardag van de Islamitisch Republiek, en op 16 januari in Strasbourg waar liefs 16.000 manifestanten kwamen opdagen om hun eisen kracht bij te zetten tijdens de vergadering in het Europees Parlement over de situatie in Iran.
Ondanks de betere mobilisatie kwam op de drie eerste internationale manifestaties veel minder volk opdagen dan in Berlijn. Geen van deze betogingen kon eigenlijk tippen aan de saamhorigheid van de massaprotesten in oktober 2022.
De toekomstige Kaveh van Iran is een vrouw
Terwijl de landgenoten in Iran geëxecuteerd, gemarteld en onderdrukt worden, ruziën de landgenoten in diaspora over vlaggen, coalities en slag om de meeste achterban. Wat ik nog verontrustender vind is dat de dominante oppositiegroepen de strijd van de vrouwen(bewegingen) en de minderheidsgroepen zowel in binnen als buiten Iran onderdrukken, marginaliseren en censureren.
In plaats van inzetten op solidariteit met de meest kwetsbaren in de samenleving en steun geven aan wie nu in gevaar en verdrukking verkeert, geven de dominante oppositiegroepen met meeste middelen, geld en invloed, voorkeur aan de patriarchale discours en toveren ze uit hun hoeden witte konijnen, de Iraanse beroemdheden die de Iraanse revolutie zouden willen leiden.
In een krachtige poëzie, voorspelde één van de bekende hedendaagse dichters, Fereydoon Moshiri, die zelf niet meer onder ons is om de huidige revolutie mee te maken, dat vrouwen de toekomstige volksopstand tegen de ontrukking zullen leiden. Hierbij vergeleek hij de Iraanse vrouwen met de mythische figuur Kaveh Ahangar, die zo’n 5000 geleden een volksopstand tegen een repressieve veroveraar, tot stand bracht. In zijn poëzie schreef hij “Op een dag zal hun geduld op geraken. Voor mij is dit punt zonneklaar… Ik ben ontgoocheld in mannen van dit land.. Ongetwijfeld is de toekomstige Kaveh van Iran een vrouw “. Wat Moshiri intuïtief voorspelde in zijn poëzie werd midden september vorig jaar een werkelijkheid.
Het graf van dit regime wordt decennia lang gegraven door de dagelijkse strijd van de onderdrukte vrouwen en rouwende moeders
Ik heb soms de indruk dat men het vergeten is dat deze revolutie begon met de dood van een jonge Koerdische vrouw omwille van haar “ongepaste kledijdracht” gedicteerd door patriarchen? Waren het niet de vrouwen soms die massaal op straat kwamen en hun sluiers in brand staken uit protest tegen de systematische onderdrukking die ze vanaf hun geboorte ondergaan? Wie anders dan vrouwen leven sinds 44 jaar onder dagelijkse angst, geweld en discriminatie omwille van al dan niet fatsoenlijk dragen van de Hijab, of zelfs haar leven riskeert wanneer ze weigert te buigen voor het dictaat van haar vader, broer, echtgenoot en zelfs de staat?
Voor wie nog twijfelt: de WLF-revolutie in Iran is de eerste en de enige door vrouwen geleide revolutie in de regio. Het graf van dit regime wordt decennia lang gegraven door de dagelijkse strijd van de onderdrukte vrouwen en rouwende moeders zoals Mahboebe Ramezani, de moeder van de vermoorde Pejman Gholipoor, de jonge manifestant die in november 2019 met 5 kogels om het leven kwam omdat hij op straat protesteerde tegen de verhoogde brandstofprijzen.
Sluier of burgeroorlog?
Sinds 16 september 2022, na de moord op de 22-jarig Jina (Mahsa) Amini door de morele politie, staat Iran in rep en roer. Video’s van vrouwen die hun sluiers in brand staken, ging de wereld rond. Men zegt: “de vrouwen zijn het beu, ze willen zelf kiezen wat ze willen dragen”. Anderen zijn weer van mening als vrouwen zelf zouden kiezen wat ze dragen, dit tot een burgeroorlog zou leiden.
Het mag gezegd worden dat het kledijdracht van vrouwen niet heeft geleid tot een burgeroorlog maar wel tot een door vrouwen geleide revolutie. Gesproken van Girls power!
©DW – De dagelijkse vernedering en belediging van vrouwen in het kader van verplicht dragen van hijab (sluier) #sluier-geen-sluier
Erg opvallend is ook dat veel vrouwen sinds de grote opstanden vanaf september 2022, ondanks het gevaar dat ze lopen van openlijk geweld, ontvoering, verkrachting en discriminatie, geen hoofddoek dragen. Volgens de wet moeten ze nochtans steeds gesluierd rondlopen in de openbare ruimte. In praktijk is de morele politie die daarop zou moeten toekijken, en die de dood van Jina Amini op zijn geweten heeft, sinds december 2022, twee maanden na het begin van de opstanden ontbonden.
©DW- “Welke van deze twee dames krijgt van jou de voorkeur om collega van je man te zijn?” – Dagelijkse vernedering van vrouwen.
Onlangs sprak ik met een vriend in Iran. Toen die zijn camera naar straat toe draaide, zag ik met mijn eigen ogen dat vrouwen ongesluierd op straat rondliepen. Natuurlijk, bevond hij zich in een welgestelde regio, Feresteh in Teheran. De situatie daar is altijd liberaler geweest dan bijvoorbeeld in het zuiden en de rand van Teheran waar armoede manifest aanwezig is.
Op sociale media circuleren ook beelden waarop te zien is dat in de straten van Teheran zelfs aanplakborden worden opgehangen waarop een gesluierdere vrouw naast een ongesluierde vrouw wordt afgebeeld, met de boodschap dat zich al dan niet bedekken een persoonlijke keuze is. Op wettelijk vlak blijft het nochtans strafbaar om als vrouw ongesluierd de straat op te gaan. Er circuleren regelmatig ook video’s van ongesluierde vrouwen die op straat door aanhangers van het regime en anti-oproermilities aangevallen en geslagen worden.
Er wordt er zelfs ermee gedreigd om na waarschuwing en andere vormen van sancties zoals boete, gemeenschapsdienst, heropvoeding, reisverbod, en zelfs de ID-kaart (Kart-e-Meli) van vrouwen die geen hijab dragen af te pakken. Op die manier kunnen ze geen gebruik meer maken van talrijke maatschappelijke diensten waarvoor het voorleggen van hun Kart-e-Meli een must is. Om Ali Arkani te citeren: “dat is echt het summum van apartheid op basis van geslacht” dat het regime van Iran in mijn moederland installeert.
Systematisch geweld tegen vrouwen
De WLF-revolutie is Meer dan een “sluierrevolutie”. Het verplicht moeten dragen van sluier is het meest visuele dagdagelijkse onderdrukking van vrouwen al bijna 44 jaar onder Islamitisch republiek in Iran. Los van de centrale rol dat verplicht hijab in recente protesten speelt, gaat deze revolutie over veel meer als het gaat over de onderdrukking van vrouwen, jongeren en minderheden. Toch denkt de gemiddelde westerling, Europeaan/Amerikaan/Pakistaner/Rus/… nog steeds dat de Iraanse vrouwen alleen op straat komen om hun haren te laten zien en/of een korte rok dragen.
Ook wanneer ik met Iraniërs debateer over de zelfbeschikkingsrecht van vrouwen, zeggen ze: “niemand draagt nu nog een sluier in Iran, we hebben grotere problemen met de Islamitische republiek”. Uiteraard vrouwen maar ook jongeren en kinderen hebben veel grotere problemen dan al dan niet dragen van een sluier en zorgeloos kunnen uitgaan met vrienden zonder opgepakt te worden door de morele politie, of als kinderen opgroeien zonder trauma’s en angsten.
“Niemand draagt nu nog een sluier in Iran, we hebben grotere problemen met de Islamitische republiek”
De wereld maar ook de Iraniërs in diaspora en een belangrijk deel van mensen in Iran, de grijze massa die niet op straat komt noch haar steun geeft aan de straatprotesten, gaat voorbij aan de essentie van deze door de vrouwen geleide revolutie met de progressieve slagzin “Woman, Life, Freedom”. Deze befaamde slagzin werd destijds getheoretiseerd door de nog steeds gevangengenomen Koerdische leider, Abdullah Öcalan.
Abdullah Öcalan, Apo of de Nelson Mandela van de Koerden, zoals ze het zelf zeggen, wordt sinds 1999 door de Turkse staat opgesloten. De Turkse pleegt net als de Iraanse, Israëlische staat, Ruslands en de VS zelf staatterreur maar bestempelt het verzet hiertegen als terrorisme.
Abdullah Öcalan, de Nelson Mandela van de Koerden zit nu meer dan 23 jaar in de Turkse gevangenis. In 1999 werd hij in Kenia, door de Turkse veiligheidsdienst ontvoerd naar Turkije. Dit gebeurde in samenwerking met de VS.
Volgens Öcalan zolang de vrouwen niet bevrijd zijn van elke vorm van onderdrukking, kan er geen sprake zijn van democratie binnen dat samenleving. Groepen zoals de Rojava-revolutionairen in Noord-Syrië trachten zijn theorie nu al meer dan 10 jaar om te zetten in de praktijk.
“De vrijheid binnen een samenleving kan gemeten worden aan de vrijheid van vrouwen, en de mate van vrijheid is bepalend voor het algemeen democratieniveau binnen een samenleving”, Abdullah Öcalan.
Marginalisatie van verdrukte groepen op micro- en macroniveau
De rechtse en patriarchale groepen in binnen en buitenland proberen met man en macht deze door vrouwen geleide revolutie in Iran te kapen. Voorbeelden zat van hoe ze dat proberen te doen. Zowel op micro als op macroniveau zijn dezelfde processen en machtsstrijden aan de gang. De methoden die voor de marginalisatie van de kwetsbare groepen en minderheden gebruikt worden, zijn zelfs universeel.
Een welgekende tactiek is het stelen van de terminologie waarmee de verdrukte groepen, zoals vrouwen en minderheden, strijden. Op die manier hollen ze hun strijdtaal uit. Een andere populaire werkwijze is de verdachtmaking van de vrouwenbewegingen en minderheidsgroepen.
“Met de feministen kan men niet werken omdat dit of dat …” of “Ze zijn tegen mannen en wie hun visie niet deelt, sluiten ze uit”, luidt het maar al te vaak. Etnische minderheden zich durven uit te drukken tegen het centrale gezag of met hun eigen etnische vlag op manifestaties opdagen, worden al snel bestempeld als separatisten.
Geweld plegen tegen vrouwen uitgerekend in een mars die het geweld tegen vrouwen veroordeelt, is verbijsterend en onaanvaardbaar
“De linksen zijn tegen alles…”, “MEK zijn verraders…”, enzovoort. Als sommige activisten slogans tegen de verdreven shah van Iran scanderen, zoals op de betoging van 20 februari in Brussel, worden ze aangevallen door de koningsgezinden*. Ook Koerden, en zelfs minstens 3 vrouwen werden niet gespaard van slagen en verwondingen door aanhangers van de verdreven koning. Geweld plegen tegen vrouwen uitgerekend in een mars die het geweld tegen vrouwen veroordeelt, is verbijsterend en onaanvaardbaar.
LGBTQIA+ komen bij bijna alle groepen die ik hier bezig zag, op feministen en enkele kleine groepen na, zo goed als niet aan bod.
Naar mijn ervaring zijn het vooral de koningsgezinden, nationalistische republikeinen en andere patriarchale krachten die proberen de vrouwenbewegingen, de etnische minderheidsgroepen zoals de Koerden, Baloechi’s en Khoezistani’s te marginaliseren en hebben weinig tot geen aandacht voor LGBTQIA+. De algemene instelling is: “we hebben niets tegen hen, zolang ze meedoen met ons, onder onze vlag lopen en onze slogans scanderen”. Met andere woorden: zich laten leiden door een discours dat door dominante patriarchen wordt gedicteerd. Volgens de hoger genoemde groepen zijn vrouwen en mannen elkaars wederhelften. Daar moet je niet komen zeggen dat ook mensen zijn die als man geboren zijn maar ze willen zwanger worden en kinderen kopen.
Vekalet-campagne: antirevolutionair
De verdrukking en marginalisatie van de verdrukte groepen vertaalde zich op macroniveau, in de beruchte “Vekalat-campagne” of “Ik-representeer-u-campagne” die na nieuwjaar van start is gegaan, . Dit campagne pleit ervoor dat de zoon van de verdreven Shah, Reza Pahlavi, de Iraanse oppositie in buitenland vertegenwoordigt en een vuist maakt tegen het Iraans Regime.
Hoopt men met dit campagne op hetzelfde recept van de grootmachten die Khomeini destijds in 1979 aan de macht hielpen in Iran? Wie kan het zeggen. De eerder opgezette campagne van de constitutionele koningsgezinden was geen succes maar deze nieuwe poging leek tot voor kort de sociale media te domineren. Ook deze poging draaide niet uit tot een verpletterend succes en ging een stille dood ten onder.
Volgens de critici van die beruchte Vekalat-campagne willen de koningsgezinden de WLF-revolutie, die vooral door vrouwen, jongeren en minderheidsgroepen geleid wordt, kapen en de strijd van de verdrukte groepen in Iran in hun voordeel recupereren. Deze campagne is volgens de critici antirevolutionair en gelooft niet in de bottom-up-krachten van de massa.
Zelf denk ik dat iemand in de positie van Reza Pahlavi beter een groep deskundigen bij elkaar zou roepen om een wederopbouwplan voor Iran voor te stellen. En investeren in een digitaal platform dat alle oppositie in diaspora een forum geeft en ze zo hen de kans geeft om zich te organiseren, digitale coalities te vormen en campagne te voeren voor hun kiezers binnen en buiten Iran. Zo’n alternatief kan de revolutie alleen versterken terwijl het vekalat-verhaal de emancipatorische zelfbepalende kracht van de revolutie verzwakt om niet te zeggen teniet doet.
Reza Pahlavi, de zoon van de laatste koning, heeft een grote historische kans gemist in deze revolutie
Reza Pahlavi heeft mijn inziens een grote historische kans gemist in deze revolutie. Hij kon aantonen dat hij de essentie van de WLF-revolutie begreep. Als vader van alleen dochters, had hij tenminste zijn achterban in verlegenheid kunnen brengen en zeggen dat hij eerder voor een van zijn dochters zou kiezen als troonopvolger moest ooit de meerderheid van de Iraniërs voor een al dan niet constitutionele koninkrijk boven een republiek kiezen.
Tenslotte kon Reza Pahlavi ook de decennia lange onderdrukking en liquideren van de etnische minderheden en politieke tegenstanders ook voor de revolutie in 1979 erkennen en afstand doen van de discriminatie en onderdrukking van deze groepen door zijn vader en zijn grootvader. Zich excuseren voor historische fouten kan de kloof tussen zijn medestanders en tegenstanders verkleinen.
Machtsstrijd en instrumentaliseren van safe space
De voorbije vijf maanden zag ik hoe sommige mannen vrouwen onderdrukten, hoe ze hen de kans ontnemen om zich uit te drukken, hoe ze hen intimideerden. Ik zag ook hoe sommige vrouwen, andere vrouwen en andere mensen binnen de vergaderingen op hun vingers tikten als die zich waagden een voorrangspositie, gekend onder de term “positieve discriminatie”, te vragen voor vrouwen, jongeren en minderheidsgroepen. Wie om positieve discriminatie vroeg werd verweten verdeeldheid te zaaien.
“Iedereen gelijk behandelen inclusief”, klonk het. Bij dat gelijkheidsdenken gaat men volledig voorbij aan het feit dat de enige groep die zelfs onder het huidig regime privileges heeft, mannen zijn. Zelfs al zou de Islamitische Republiek morgen vallen, dan nog zal de onderdrukking en discriminatie van vrouwen, jongeren en minderheden niet automatisch verdwijnen binnen de samenleving. Anderzijds zag ik ook hoe sommige vrouwen (feministen) de safe space als instrument gebruiken om dissidente stemmen binnen de groep uit te schakelen.
Zelfs al zou de Islamitische Republiek morgen vallen, dan nog zal de onderdrukking en discriminatie van vrouwen, jongeren en minderheden niet automatisch verdwijnen
Hoewel ik mijn reserves heb voor het instrumentaliseren van de safe space om dissidente stemmen te elimineren, met verloop van tijd begon ik in te zien waarom men dit deed. Sommige mensen (vaak dominante mannen) kunnen de sfeer zodanig (mentaal) onveilig maken voor andere groepsleden waardoor de energie van de groepsleden wordt afgezogen en de dynamiek van de groep volledig verstoord geraakt. Mijn instelling om dit soort mensen – mensen met privileges die aan verdrukte groepen geen ruimte geven om zich uit te drukken – aan boord te houden en via een integratieleerproces ze betrekken bij de strijd van de verdrukten, heeft helaas nog geen vruchten afgeworpen.
Het vals begin van het jaar 2023
Terwijl de eerste vijf grote manifestaties in Brussel maar ook elders in de wereld tussen eind september en midden november 2022 door alle groepen samen werden georganiseerd, werd de eerste betoging in België van het jaar 2023 getekend door een schisma.
Op 8 januari betoogden twee allianties apart van elkaar in Gent en Brussel maar op eenzelfde dag. Op die dag herdachten de Iraniërs wereldwijd het derde jaar van de aanslag van Iraanse Revolutionaire Garde op de Oekraïense vlucht met de bestemming Iran-Canada.
De alle inzittenden van het vlucht PS752 inclusief 176 Iraans-Canadese burgers kwamen om het leven op 8 januari 2020 met het dubbele raketaanval van de Revolutionaire Garde op hun vliegtuig om het leven. Ik herinner me exact waar ik me bevond en wat ik precies deed op het moment ik dit verschrikkelijk nieuws hoorde. De mentale impact hiervan op de Iraniërs kan je vergelijken met het dat van de aanslag van 9/11 op Amerikanen.
De verdeeldheid bij de oppositie vertaalde zich direct in veel lagere opkomst van Iraniërs in diaspora. Van minstens 2500 betogers op 1 oktober in 2022 in Brussel, telde ik op 8 januari in Brussel een kleine 650 betogers en in Gent een kleine 250 betogers.
Shir-o-khorshid
De belangrijkste bron van onenigheid is de vlag die de monarchisten, de constitutionele monarchisten en de nationalistische republikeinen kost van kost, zo groot als talrijk mogelijk met zich naar de manifestaties willen meebrengen.
Er komen zelfs wagens aanrijden met vlaggen in alle formaten en ze delen die gratis uit aan de betogers. Voor de gewone sterveling is er ook niets aan de hand, want de shir-o-khorshid-vlag die Darya Safai & co in december 2022 in het gemeente Boom ophesen, is volgens veel Iraniërs gewoon “de historische vlag van Iran die door de koningsgezinden opgeëist is”.
De critici van dat vlag zien de zaken anders. Hierover schreef ik in november 2022 naar aanleiding van het oprijzen van het shiro-khorshid-vlag in Boom een kort artikel. Hoewel het een kort informatief artikel betreft, het heeft heel heftige reacties uitgelokt bij de Iraanse koningsgezinden. Op een dag stond mijn telefoon gloeiend heet van haatberichten. Ook alle ondertekenaars van de open brief aan het adres van het gemeentebestuur Boom die hun standpunten duidden over het hijsen van de shir-o-khorshied-vlag, waren eraan voor de moeite. Ze werden eveneens belaagd door haatberichten.
De vlaggenkwestie is één van de grootste dispuutpunten binnen de oppositie
De vlaggenkwestie is dus één van de grootste dispuutpunten binnen de oppositie die op straat gaat hier in de diaspora en aan andere activiteiten wil deelnemen. Het al dan niet aanwezig zijn van de shir-o-khorshid-vlag bepaalt letterlijk het soort publiek dat aan die welbepaalde activiteit al dan niet zal deel nemen.
Ook de vlaggen van de etnische minderheden, werken als rode lappen voor de shir-o-khorshid-aanhangers.
Slogans en positieve discriminatie
Andere belangrijke discussies bij de organisatie van de grote betogingen gaan over de positie van verdrukte groepen, zoals vrouwen en minderheidsgroepen tijdens de betogingen en de soort slogans die ze mogen scanderen.
Tijdens de verschillende betogingen was er veel weerstand van mannen, maar ook van vrouwen, tegen het feit dat alleen vrouwen en andere verdrukte groepen vooraan mogen lopen. Zonder enige vlag, en alleen met hun eisen op affiches. Er werd door de verdedigers van dit principe alleen een uitzondering gemaakt voor de vlaggen van minderheidsgroepen zoals de Koerden, Baloechi’s , Khoezistani’s en LGBTQIA+. Deze uitzondering botste regelmatig op veel onbegrip, vooral bij wie de dominante shir-o-khorshid-vlag wou dragen en ook vooraan wou lopen.
Een ander punt dat voor veel spanning zorgde, is het scanderen van ‘Geen monarchie, geen leiderschap, vrijheid en gelijkheid!’ en ‘Dood aan de onderdrukker, of hij nu een koning of een leider is!’. Deze slogans werken als een rode lap voor de ogen voor de aanhangers van de verdreven shah en nu zijn zoon, Reza Pahlavi.
Anderzijds het gebruik van seksistische slogans die verkrachting en seksueel geweld verbaal normaliseren als een veroorloofd strijdmiddel, en “lang leve de koning”, worden niet gelust door intersectionele feministen en (etnische)minderheidsgroepen.
Strijd achter de schermen
Niet alleen de verdeeldheid zorgt voor de lagere opkomst. Bepaalde groepen, zoals deze van de constitutionele monarchisten, Jebheye hafte Aban (7 november-front) die hier in België vooral door de man van Darya Safai (N-VA), Saeed Bashirtash gestuwd en gesteund wordt samen met zogezegd apolitieke vzw’s, hebben duidelijk gekozen voor lobbywerk, organiseren van bijeenkomsten in Europese gebouwen*, en campagne voeren op sociale media. Het lijkt alsof ze het “vuil werk” op straat aan het voetvolk overlaten.
In tegenstelling tot wat sommige VZW’s zelf op hun site beweren – dat ze niet gelinkt zijn aan één of andere politieke groepen en de Perzische taalgemeenschap helpen assimileren en integreren in de Belgische samenleving – ze zijn duidelijk gelinkt met constitutionele monarchisten en hijsen hun voorzitters in persoon samen met Darya Safai de beruchte vlag van democratisch Iran in Boom op.
Wat me vooral in dat verhaal van het ophijsen van het Shir-o-khorshid-vlag in Boom integreert is dat dit uitgerekend de steun krijgt van een Vlaams nationalistische partij die zelf voor confederalisme pleit en tegen het koningshuis in België is. Dergelijke contradicties zien we wel vaker bij politici van allerlei slag.
Gebrek aan transparantie en wedijver
Mistige communicaties zijn schering en inslag. Bijvoorbeeld op 27 januari 2023 werd in de gebouwen van het Europees Parlement te Brussel een vergadering gepland over de kwestie van de regionale en internationale dimensies van het terrorisme van de Islamitische Revolutionaire Garde. Deze bijeenkomst werd aanvankelijk zo voorgesteld alsof dit door de EU zelf is gepland.
Na 45 minuten rondbellen naar verschillende diensten binnen de EU-administratie en wat onderzoek, bleek dat de vergadering niet door de EU maar door de Jebheye Hafte Aban zelf is georganiseerd in één van de gebouwen van het Europees Parlement.
Volgens de critici slaagden de monarchisten de massale opkomst van de Iraniërs in Berlijn op 22 oktober 2022 (telde tussen 80.000 en 120.000 betogers volgens verschillende bronnen) niet domineren. Daarom hope ze de massale aanwezigheid van Iraniërs op andere betogingen zoals deze voor het Europees Parlement in Strassbourg, op maandag 16 januari 2023 (let op de massa shir-o-khorshid-vlaggen) als deze op 20 februari 2023 in Brussel als een belangrijke en glorieuze dag in de geschiedenis van de revolutie van de Iraanse natie te beschrijven.
Meer dan 10.000 betogers daagden daar op in Strassbourg. Tijdens de EU-zitting op 16 januari riepen een aantal EU-leden de lidstaten op om maatregelen te nemen tegen het Iraans regime, en de Revolutionaire Garde van Iran op de terreurlijst te zetten. Dezelfde vraag werd opnieuw op 12 en 20 februari 2023 in Parijs en Brusssel herhaald.
Binnen de huidige verdeeldheid van de oppositie in de diaspora is iedereen op zijn hoede waar zij of hij al dan niet deel aanneemt
Op 12 februari werd de grote betoging in Parijs georganiseerd als protest tegen de 44ste verjaardag van het Islamitisch Revolutie die jaarlijks door het Iraans Regime wordt gevierd. Omdat er veel mist hing over het hoofd en het opzet van de organisatoren, en door het gebrek aan transparantie was de opkomst lager dan verwacht. Veel groepen mensen vreesden gerecupereerd te worden door de achterban van de koningsgezinden en dat was niet wenselijk.
Binnen de huidige verdeeldheid van de oppositie in de diaspora is iedereen op zijn hoede waar zij of hij al dan niet deel aanneemt want er staat veel op spel. De programma’s die het gedachtengoed van de woman-life-freedom-revolutie verzwakken genieten niet mijn persoonlijke voorkeur. Het goed nieuws is dat op vele fronten wordt druk gepoogd om de plooien glad te strijken en de oppositie in diaspora te verenigen. Dat kan volgens mij alleen lukken als men het vrouwelijk en het etnisch karakter van WLF-revolutie erkend, en de verdrukte groepen de ruimte geeft om initiatief te nemen.
*****
(*) Een man van middelbare leeftijd, Hassan Habibi werd o.a. slachtoffers aangevallen door vermoedelijke de aanhangers van de zoon van de verdreven Shah. De man moest met een een hersenschudding één dag in ziekenhuis doorbrengen. De reden waarom was dat hij de omstreden slogan “Dood aan de verdrukker, ongeacht of het een koning is of een Rahbar (religieuze leider)”. Hier mee wordt verwezen naar de verdreven Shah in 1979 en Khomeini die een veel ergere onderdrukking dan Shah in Iran organiseerde.
Bronnen:
Wat zich voor de dood van Jina (Mahsa) Amini afspeelde in Iran – Na de verkiezingen in 2021 maakte het huidig president van Iran Ebrahim Raisi zijn belofte waar: “slecht” gesluierde vrouwen letterlijk uit publieke ruimte ruimen. Er werd een groot campagne opgezet met erg repressieve maatregelen waartegen vooral op de sociale media veel protest kwam in Iran. Dat gaf onder andere geboorte aan het online campagne #sluier-geen-sluier.
Vrouwen zijn de toekomstige leiders van het volksopstand tegen het regime van Iran
Des Iraniens interpellent l’UE lors d’une manifestation anti-Téhéran à Paris
Women, life, freedom: hear their voices
6.000 deelnemers voor Europese betoging tegen Iraanse regime
هشتگ حجاب بی حجاب؛ واکنشی به افزایش سختگیری در جمهوری اسلامی
Steun voor een nieuwe website
We hebben uw hulp nodig voor een essentiële opfrissing van de website. Om die interactiever, sneller en gebruiksvriendelijker te maken hebben we 30.000 euro nodig. Elke bijdrage, groot of klein, helpt. Met uw donatie ondersteunt u onafhankelijke journalistiek die de verhalen blijft brengen die er echt toe doen. Laat uw hart spreken.
