Dit artikel is grotendeels gebaseerd op de vertaling en de bewerking van de reportage “In de naam van de Regenboog God: Kinderslachtoffers tijdens de protesten in Iran” van Radio Farda gemaakt door Fereshteh Ghazi.

Geen enkel werk is moeilijker geweest dan het schrijven van dit artikel. Het is en was een hartverscheurend en mentaal slopende onderneming. Nooit heb ik zoveel verdriet moeten opkroppen, noch herinner ik me ooit zoveel pijn te hebben gevoeld in mijn hart.

Bij de bespreking van elk vermoord kind, bij elke nacontrole van hun namen/leeftijd, de manier waarop ze stierven, of ik niemand vergat, bij het invoegen van elke film en foto en/of getuigenis, stief ik een beetje. Zo stierf ik meerdere keren per dag meer dan 70 dagen lang, meer dan 70 keren per dag.

Dit is geen gewoon artikel, het is het relaas van de misdaden tegen de weerloze kinderen, misdaden waarbij de wereld toekijkt en niets doet. UNICEF vindt het zelfs niet nodig om op hun eigen website naar deze misdaden te wijzen.

Harde beelden, zware verhalen, moeilijke keuzes

In dit tweedelig artikel behandelt ik minstens 70 kinderen die tot en met 1 december gerapporteerd waren. Dit dodental loopt angstwekkend op. Sommige kinderen heb in niet besproken, omdat er maar één bron hun sterfte vermeldt of er zijn tegenstrijdigheden over de leeftijd van het slachtoffer. Deze namen voeg ik helemaal onderaan het artikel toe.

Ook de valse berichtgevingen van de Iraanse staat maakte dit werk niet gemakkelijk. De getuigen worden onderdrukt om te zwijgen en de sporen van hun daden manipuleren ze met allerlei valse berichtgevingen die ik in dit artikel behandel. Gelukkig zijn er ouders die niet zwegen en zwijgen. Anders was dit werk onmogelijk.

Een paar slachtoffers bleken na het schrijven van hun verhalen  na verder onderzoek toch 18 jaar te zijn. Ik behandel ze alsnog in deel II van dit artikel. Dit soort kotjes-denken is hier erg ongepast maar aangezien dit artikel zich focust op minderjarigen, behandel ik de absoluut pijnlijke en tegelijk heldhaftige verhalen, en getuigenissen van 18-plusers in toekomstige artikels.

De films, foto’s, de verhalen en getuigenissen van de ouders van de slachtoffers, verzamel ik in dit stuk. Door de veelheid aan bronnen, heb ik de specifieke bronnen per kind als hyperlink toegevoegd. Sommige van deze links bevatten zeer harde beelden.
Het was een moeilijke keuze. De grove misdaden laten zien, zoals ze gebeurd zijn of alleen het mooi gezicht van de gesneuvelde kinderen laten zien voor ze vermoord werden? Het was een moeilijke keuze. Ik koos voor de beide opties.

De algemene verslagen van de verschillende mensenrechten organisatie, binnen en buiten Iran heb ik als link, onderaan dit artikel toegevoegd.

Voyeurisme en onbevredigende woede

Een verstikkend gevoel van voyeurisme maakte zich meester van mij tijdens het schrijven van dit stuk. De beelden van zoveel onschuldige (piep)jonge levens, gedrenkt in hun eigen bloed, plakt aan mijn netvlies. Tijdens het schrijven van dit stuk kon ik geen slaap vatten, om het verdriet van de moeders die hun prachtige kinderen moeten missen aan de ontbijttafel. Om het verdriet voor de vaders, grootouders, tantes en nonkels die hun speelse, levendige nicht en/of neef moeten missen. Om het verdriet voor de getraumatiseerde broers en zusters die misschien levenslang met angst door het leven moeten gaan. Neen, slapen kon en kan ik niet, niet meer met zoveel verdriet en onbevredigde woede.

Uren, dagen en nachten heb ik gewerkt aan dit stuk. Ik verifieerde en bracht de door de landgenoten verzamelde gegevens, over de vermoorde kinderen en de minderjarigen door het regime van Iran, alleen gedurende de laatste 9 weken, samen. Indien nodig bleek vervolledigde of wijzigde de gezamelde gegevens.

De lijst van de vermoorde kinderen en minderjarigen is erg lang en leek maar niet te eindigen. Ik heb geprobeerd om een volledige lijst op te stellen maar helaas elke dag groeide/ groeit deze afschuwelijke lijst aan. Het is ontredderend maar het is absoluut noodzakelijk om deze misdaden te documenteren. De daders zullen ooit gevat en in een vrije Iran berecht moéten worden. Het is daarvoor dat ik het schrijf.

Al is het levenslang, ik heb gezworen om me in te zetten om gerechtigheid op  te eisen voor deze onschuldige levens die op zulke schandalige wijze zijn vermoord door het moorddadig regime van Iran. Ik doe dat voor hen maar vooral voor hun moeders, vaders, zussen en broers. Tenslotte doe ik het voor mezelf want ik wil ooit met een gerust geweten sterven, wetende dat ik altijd “neen” heb gezegd aan elke vorm van onrecht en niet heb gezwegen om misdaden tegen mensen, dieren en planten aan te klagen.

Oorlog: massale kindermoord

Rusland valt Ukraine binnen. De VS en bondgenoten vallen Irak, Libië en Afghanistan binnen. Turkije valt de Koerden aan en Bashar al-Asad samen met zijn bondgenoot Iran vallen hun eigen bevolking aan. Iran heeft zijn eigen bevolking nog niet gebombardeerd, al hebben ze raketaanvallen op Koerdische bevolking in Irak uitgevoerd met dodelijke slachtoffers. Hierbij kwam een pas bevallen dame samen met haar pasgeborene om het leven. Dat was meteen het allerjongste slachtoffer van het Islamitisch Regime in Iran, uitgerekend een regime dat vrouwen verbiedt te aborteren.

De laatste twee weken is er een militaire interventie in de Iraanse gebieden voornamelijk bevolkt door de Koerden. Er wordt daar sinds 20 november zware artillerie ingezet tegen de burgerbevolking. Deze ongelijke oorlog tussen de staat en haar bevolking, is intussen uitgemond in menige oorlogsmisdaad door het Iraans regime. De burgers worden van jong tot oud gewoonweg doodgeschoten of doodgeslagen. Indien opgepakt, worden ze verkracht en gemarteld of riskeren ze de doodstraf.

Veel moeders en vaders zien met lede ogen aan hoe hun levenswerk in een mom van tijd vernietigd wordt. Wanneer ik deze rouwende ouders in de videofragmenten zag of op audiofragmenten hoorde, mijn hart werd zo zwaar als lood. Ik liep letterlijk leeg behalve de stop in mijn kiel.

Iedereen die een kind heeft, weet hoeveel werk het is om een baby groot te brengen. Men weet hoeveel liefde men ervoor over heeft. Hoe verschrikkelijk is het niet om dat levenswerk levenloos in je eigen living te bewaren, met wat ijs uit de koelkast, uit angst dat de daders het lijk van hun meest dierbare komen stelen om op die manier de sporen van hun misdaden uit te wissen?

Elk jong leven dat in Iran verspild wordt, brengt me onmiddellijk bij de ouders van dat kind. Het is alsof dat ik mijn kind kwijt geraak. Een dikke krop knijpt mijn kiel toe en de tranen wellen automatisch  in mijn ogen op. Ik voel mijn hart in mijn kiel kloppen en ik vraag me af, hoe de ouders van deze prachtige kinderen, vooral de moeders dit verschrikkelijk aanslag op hun leven zullen overleven.

Eén van de voornaamste redenen waarom ik heel lang geen mama wou worden, was omdat ik het verdriet van het verlies van mijn kind ondragelijk vind. Ik ken weinig angsten maar mijn grootste angst is dat ik mijn kinderen zou verliezen. Deze kindermoord doet me onmiddellijk denken aan de volgende passage uit het boek van de Italiaanse oorlogsjournaliste Oriana Falaci:

“De cultus van het leven is een mooi praatje en meer niet. Ook de opmerking een kind-is-geen-ontstoken-kies is een snedige opmerking en meer niet…Ik ken geen ergere kindermoord dan oorlog: oorlog is een massale kindermoord die twintig jaar is uitgesteld”, schrijft Oriana Falaci in haar boek “ Brief aan een nooit geboren kind” aan het adres van haar collega die tegen abortus is maar die wellicht het kind van een moeder, een soldaat, gedood heeft tijdens de oorlog. Ze schrijft: “Ik wed dat mijn collega in de oorlog geweest is en geschoten heeft en gedood heeft, vergetend dat ook op zijn twintigste jaar een kind geen ontstoken kies is”.

God van de regenboog

“In de naam van God van de regenboog”, de God van Kian Pirfalak (10j) die op zijn begrafenis letterlijk aanwezig was, is vandaag de dag omgetoverd tot de politieke terminologie van de Vrouw-Leven-Vrijheid-Revolutie tegen het brutaal regime in Iran. Evenals de papieren boot van Kian die in duizenden exemplaren door mensen in Iran wordt nagemaakt en in alle provincies als teken van protest gebruikt wordt tegen het regime van Iran.

Een regime dat zonder enige schroom kinderen vermoordt “Hokoomate bache kosh”, hun lijken steelt, ze in het geheim op ongekende plaatsen zonder medeweten van de ouders begraaft, om zo de sporen van hun misdaden te wissen. Of na hoge betalingen, tot 1500 euro zelfs (een arbeider verdient 150-200 euro per maand!)  door de ouders de lijken van hun dierbaren teruggeeft op voorwaarde dat ze hun mond houden of een valse getuigenis op de staatstelevisie afleggen in het voordeel van de staat. Dat is de bittere realiteit van de rouwende ouders in Iran!

Op 17 november werd Kian Pirfalak, een prachtige slimme jongen van 10 jaar oud, doodgeschoten door de milities van het regime terwijl hij samen met zijn ouders in het wagen op weg naar huis was. Volgens het regime is Kian Pirfalak door terroristen doodgeschoten.

Volgens de getuigenis van zijn moeder die deaanslag samen met haar jongste zoon overleefde, werd hun auto onder vuur genomen door de “ordediensten”. Ze werden eerst omgeleid maar dan moesten ze op bevel van de wegenpolitie dezelfde weg terugkeren. Bij het terugkeren naar waar ze eerst werden omgeleid, werd het vuur geopend op hun gezinsauto zonder enige aanleiding . De papa werd gewond en opgenomen in het ziekenhuis. “Kian was mollig… hij kon niet onder de stoel schuilen zoals zijn broer”, vertelt de moeder op zijn begrafenis en een krop in de keel.

Kian, was een getalenteerde jongen die op heel jonge leeftijd zelf geïmproviseerde robots maakte. De jonge robotliefhebber en -ontwerper had al één en ander gemaakt voor zijn eigen fantasiewereld. De toekomstige wereld zal ongetwijfeld deze pientere robotgenie hard missen. Zijn moeder zei: “de god schonk hem aan mij, om het opnieuw van mijn af te pakken. Hij was een wonderkind en was erg voor op zijn leeftijd”.

Het regime van Iran, recupereerde echter zijn dood, en toonde zijn werk de dag na de aanslag in een kinderprogramma op TV met de mededeling dat hij een jonge martelaar is, gedood door terroristen. Dat is niet gelogen. Alleen vertellen ze zelf er niet bij dat hun eigen troepen de zogenaamde terroristen zijn die dit pracht kind om het leven hebben gebracht.  Zo onbeschaamd is de Islamitische Republiek van Iran.

Beluister dit betoog over Kian door een radiopresentator uit Canada kort na het aanslag op zijn jong leven.

Tieners na vrouwen de grootste vijand van het regime

Het lijkt alsof niet alleen vrouwen en jongeren maar vooral de tieners de grootse vijand van het regime in Iran zijn. Deze grote oppositie omvat 70 tot 80% van de bevolking.

De gemiddelde arrestatieleeftijd van meer dan 16.000 aanhoudingen, is 15 jaar. Regelmatig circuleren op de sociale media berichten van aangekondigde executies van jongeren zonder een eerlijk proces. Op dit moment riskeren 3 minderjaren jonger dan 17 jaar de doodstraf voor aanslag op het leven van een lid van de oproermilitie, Basiji. Ze zijn 3 van de 15 veroordeelden in deze zaak. Het gaat over de volgende personen:   #Amirmehdi_Jafari, #Armien_Farzaniya en #Aminmehdi_Shokrollahi. Ook deze twee jonge Baloechi broers  #Ali_Rakhshani (15j) en zijn broer #Mohammad_Rakhshani (16j); wachten op hun doodstraf die ze gekregen hebben wegens “oorlog tegen de God en de corruptie op aarde” of “moharebeh”. Je moet maar zo jong zijn en zo’n fantastische “misdaad” gepleegd hebben.

Vandaag, op 09 december is de “eerste manifestant” die tot dood veroordeeld was, opgehangen. Mohsen Shekari werd vandaag ook wegens “Moharebeh” geëxecuteerd. Hij had een straat afgezet en een oproeragent verwond. Er circuleren verschillende petities om wat er komt te verhinderen.

‏‌Tijdens de laatste 9 weken werden er minstens 70 kinderen en minderjarige jongeren gedood met een rechtstreekse kogelschot, letterlijk geëxecuteerd op straat, gestikt/geraakt door giftige rook-/traangassen en/of doodgeslagen met een matrak.

We zwijgen even over de lange lijst van de 18-plussers. Tot 2 december liep het aantal 18-plus-dodelijke-slachtoffers op tot 449. Tot 5 dagen geleden liep dat op tot 520. En nu ben ik even de tel kwijt.

Naar aanleiding van deze talrijke aanslagen op kinderen en minderjarigen, heeft het huidig regime de reputatie van kindermoordend regime. Overal in Iran, inclusief op de begraafplaatsen, scanderen mensen “Dood aan het kindermoordend regime” of “Marg bar hokoomate bache kosh”. Een regime dat eigen kinderen dood, dat heeft geen toekomst, het moet en zal vallen.

Op de sociale media worden de foto’s en filmpjes druk gedeeld van de vermoorde kinderen, terwijl ze zongen of dansten, sporten, knutselen, etc.  Deze levendige en bruisende levens namen al hun wensen die ze voor ogen hadden, veel te vroeg mee naar hun graf.

Het kostuum van Pedram Azarnoosh (16j) uit Dahdasht hangt boven zijn graf en getuigt van de verlangens en wensen van hem en zijn ouders. Een Iraans gezegde die vat pijnlijk samen: “ de kist van de kinderen/jongeren is extra zwaar, want ze worden met hun wensen begraven”.

Eerbetoon en verzet tot op de grafsteen

De video- en audiofragmenten van de mooie Lori dans van de jonge Kian Pirfalak (10j) in Izeh, het mooi gezongen Koerdisch lied van Amin Marefat (16j) in Ashnaviyeh tot kilometers verder in Teheran waar Nika Shakarami (17j) met een micro in de hand en met haar knap optreden, veroveren de harten van de toeschouwers bij het rondcirculeren op het internet.

De sociale media zijn doorspekt van hommages, video’s en kunstwerken voor de vermoorde kinderen.  Het is alsof de mensen weigeren te aanvaarden of te geloven dat ze er niet meer zijn. Door hun werken en video’s met elkaar te delen, houden ze hen virtueel in leven.

Een landgenoot schrijft voor Nika: “Ik ben met lege handen op je graf gekomen om afscheid te nemen, ik heb met mijn vuist op de grond geslagen en wat eer meegenomen” of “De bomen verliezen hun bladeren door het verdriet om Nika en niet omdat het herfst is”. Een andere schrijft voor Kian en Sarina, terwijl een andere landgenoot muziek maakt om het verspilde leven van deze wonderkinderen. Deze jonge martelaars voor vrijheid voeden de protestkunst die op haar beurt de revolutionaire jeugd mentale kracht en moed geeft. Veel van hen zijn gestorven omdat ze op straat kwamen om de dood van de andere jongeren aan te klagen met de slogan: “Voor  elke persoon die sterft, zijn er duizenden achter hen”.

Het verzet van de gesneuvelde jongeren, is zelfs gebeiteld op de grafstenen van sommigen onder hen. Op het graf van Siavash Mahmoudi lees ik: “Verdrijf de angst uit het hart; laat het vijandelijk bloed op de aarde vloeien zoals de Amu Darya rivier vloeit; zolang de goden er regeren; de dood van Siavash zal ik wreken” terwijl de moeder van Nika Shakarami op haar grafsteen de wereld eraan herinnert: “Met bloed en tranen bracht ik je ter wereld, maar ik schonk je aan dit moederland”.

Rouwdans uit immens verdriet

De dansen en gezangen van deze vermoorde kinderen, krijgen op een tragische wijze een vervolg tijdens hun begrafenissen en rouwprocessen. De rouwende moeders nemen hun hoofddoeken af en dansen samen met andere vrouwen voor hun vermoorde dierbaren. Ze scanderen “ Dood aan het regime van haat” en “Dood aan mullah’s”.

Zo “danste” en sloeg de moeder van Parsa Rezadoost (17j), vermoord in Hashtgerd door de oproermilitie, op haar borst tijdens zijn rouwbijeenkomst. Op de plek waar de moordenaars van het regime haar dierbare jongen hebben laten doodbloeden (zij verboden de moeder om een ziekenwagen te bellen nadat hij gewond was geraakt door twee kogels in de rug en aan zijn zij), zegt de moeder: “Ze hebben mijn kind gedood. Iedereen moet het weten dat mijn kind voor vrijheid is gestorven. Dat God jullie vervloekt, dat jullie lever in brand staat… jij die mijn kind hebt gedood. Ik hoop dat je moeder om je rouwt, dat je hart verwoest… Mijn lieveling, mijn lieve jongen. Mijn lever staat in brand van je verdriet, van je verlies. Dat God jullie niet vergeeft dat jullie mijn kind kapot hebben gemaakt… Mijn hoop, mijn liefde, Parsa, Parsa…”.

De moeder van Artin Rahimi (15j) uit Izeh danste op een bewogen wijze tijdens de begrafenis van haar zoon. Artins laatste post op zijn telefoon, geschreven in de drie kleuren van de Iraanse vlag, was als volgt: “Op een dag zullen we ons goed voelen, Misschien zal ik op die dag niet meer tussen jullie zijn, maar als je er bent, lach luid in mijn plaats, van uit de grond van je hart”.  Verwijzend naar de 3 daagse bloedige novemberdagen (15, 16 & 17 november 2019 waarop minstens 1500 mensen werden doodgeschoten/geslagen tijdens de straatprotesten), ondertekent hij met #vrijheid, #mahsa_amini, #vrijheid_of_sterven. Naar zijn moeder schreef hij op een velletje papier: “Het spijt me mama, ik wil een weg bewandelen die misschien ervoor zal zorgen dat je mijn jeugd niet meer zal zien/ervaren… dit land had geen nut voor mij, maar ik sterf er voor”. Deze grootheid kwam uit het hoofd van dit prachtig jongen wiens verlies elk eervolle mens kraakt en vernietigt.

De moeder van Zakaria Khial zingt een melancholisch Koerdisch slaaplied op het graf van haar zoon Zakaria Khial (16j). Dit immens verdriet komt boven op de decennia lange discriminatie en onderdrukking van vrouwen. Wat een afschuwelijke climax van geweld tegen vrouwen is dit eigenlijk?! Dat is een ongewenste, vooral gedwongen  en gewelddadige abortus na 16-17-18 jaar dracht, gepleegd door een regime dat de vrouwen verbiedt om te aborteren.

Vrouw, Leven, Vrijheid eindigt voor deze moeders in mineur. Als moeders hebben ze hun leven gegeven uit zorg voor een nieuw leven, een leven dat ze met hand en tand grootbrachten binnen een vijandige omgeving. En dan op een dag wandelen hun levensvruchten de deur uit om voor vrijheid het eigen leven op te offeren. Kan men een erger aanslag op het leven van een moeder en een vader bedenken dan het voor goed afpakken van hun kinderen?

Met botte bijl en zonder mededogen

De kogels van de oproermilities doden genadeloos zowel de 2-jarige Mirshekar uit Zahedan als Yaser Bahadorzehi (17j) uit Khash wiens invaliditeitskaart alleen achterblijft.

Ook Afghaanse kinderen die uit hun land gevlucht zijn naar Iran op zoek naar veiligheid, zoals Setareh Tajik (17j)  en Mohammadreza Sarvari (14j) zijn evenmin gespaard van deze brutale aanslagen op kinderen. Ook zij werden doodgeschoten in Teheran en Shah-e-rey. De advocaat van het laatste slachtoffer liet openlijk weten dat de 14-jarige jongen door een kogelschot om het leven kwam en zei: “beweer later niet dat hij zelfmoord heeft gepleegd of leed aan een medische aandoening”.

 

Hiermee verwees hij naar de mediaoorlog die de overheid voert om zijn misdaden en kindermoorden toe te dekken,  door deze simpelweg te ontkennen en/of valse verhalen te verzinnen. In hun berichtgevingen zijn de slachtoffers ofwel van een grote hoogte, per ongeluk gevallen, hebben ze zelfmoord gepleegd, stierven ze als gevolg van hun eerder bestaande medische aandoening of werden ze door een wilde hond gebeten. Och, arme de honden die beschuldigd worden van dergelijke zware misdaden tegen kinderen.

Hoewel Nika Shakarami gemarteld, verkracht en doodgeslagen werd, volhardt het regime dat ze zelfmoord gepleegd zou hebben.

Sarina Ismaïelzadeh (16j), een levendig en een verstandig meisje in de stad Karaj, werd in Dardasht op 23 september 2022 door de oproermilitie met een matrak doodgeslagen. Over haar net als over Kian Pirfalak (10j) kan men een apart artikel schrijven wegens hun bijzondere eigenschappen en talenten. Volgens de veiligheidsdiensten zou zij van de 5^de verdieping naar beneden gevallen zijn net als Nika Shakarami (17j).

Volgens de Iraanse overheid zou Sarina in het verleden ook zelfmoordneigingen gehad hebben. Terwijl zij net als Sarina Saedi (15j) een ander jong meisje uit Sanandaj doodgeslagen was met een matrak. De veiligheidsdiensten zetten de vader van Sarina Saedi onder druk om in ruil voor het lijk van zijn dochter voor de televisie te getuigen dat haar dochter zelfmoord heeft gepleegd.

Moeders in opstand

De moeder van de 10-jarige Kian, Zeinab Molayi, vertelde op de begrafenis in het detail hoe de aanslag op haar zoon en haar familie gebeurde.  Ze zei: “Ik vertel het jullie nu zodat ze later niet komen zeggen dat terroristen mijn kind hebben gedood. De Iraanse agenten hebben mijn zoon gedood. Ze hebben onze auto onder vuur genomen”. Daarop volgend zong ze het kritische kinderlied van Ali Gousheh, lid van de nationaal verzet tegen het Iraans regime.

Terwijl ze door de mensen van de veiligheidsdienst tot twee keer toe onderbroken werd tijdens het voordragen van dat lied, gaat ze gewoon door als volgt: “Atal matal tootooleh, hoe gaat het met Said Ali (verwijzend naar Khamenei de opperste leider), hij heeft een baard tot zijn borst, in zijn borst heeft hij een hart zo hard als een steen, hij is de leider van de moslims maar de knecht van Rusland en China… Als iemand kritiek geeft op corruptie en machtsmisbruik, zijn eigen milities die vrij mogen schieten, komen ze met hun geweren op straat om mensen te doden… We zijn een groot volk, We zullen ons land bevrijden/terugeisen” waarna de massa samen met haar scandeert: “We zijn een groot volk, We zullen ons land bevrijden/terugeisen”

Na dit optreden werd ze gearresteerd en moest ze op de staatstelevisie getuigen dat zij het niet was die op de begrafenis het publiek toesprak en dat kritische lied voordroeg. Een wanhopige actie van de machthebbers in Iran, aangezien haar eerdere toespraken viraal op de sociale media gedeeld werden.

De moeder van Siavash Mahmoudi (16j) riep in de straten van Teheran met de foto van haar zoon in handen “Dit is mijn Siavash, ik heb hem zonder vader grootgebracht. Ze hebben mijn kind op een schaamteloze wijze aan het begin van deze straat gedood met een kogel in zijn hoofd. Dat is mijn zoon Siavash, Siavash van Iran (een held uit Shahnameh, het heldenboek van Ferdoosi, de vader van de Perzische taal en cultuur). Ik ben trots op mijn zoon…Ik heb schrik van niemand. Ze zeggen dat ik moet zwijgen, maar ik zal niet zwijgen. Waar ik ook ga, van het noorden tot in het zuiden, neem ik de foto van mijn zoon met trots mee en ik zeg dat hij de bekende Siavash van Iran is”.

De moeder van Siavash Mahmoudi roept ook de mensen op: “mensen wordt wakker… ik dacht dat dit me nooit zou overkomen, het is me toch overkomen. Hij is vermoord zoals Nika, Sarina, Kian, Hadith, Ghazaleh, Erfan, Neda, … Ze zijn allemaal gedood”. De begrafenis van Shiavash Mahmoudi.

De vader van Koomar Daroftadeh (16j) uit Koerdische Piranshahr werd na de dood van zijn zoon gearresteerd omdat hij het regime van de dood van zijn zoon beschuldigde. Op de begrafenis van zijn zoon zei hij: “Ik ben blij dat hij voor Iran is gestorven maar mijn hart is doorboord van een onvoorstelbaar verdriet. Mijn kind was gezond. Ze hebben hem gedood. Ze zijn meedogenloos. Mijn zoon had niets verkeerd gedaan…nergens in de wereld wordt een kind van 15-jaar zomaar doodgeschoten… Ik vraag me af of wie de kogel schiet, geen geweten en/of kinderen heeft? Hoe kan die mijn kind doden en voor zijn eigen kind kleren gaan kopen. Met welk geweten omhelst die zijn eigen kind terwijl hij mijn kind doodt…”.

Koomar werd van op een afstand van drie meter doodgeschoten. In zijn laatste post schreef hij: “Meer dan wat ook laat ons van vrijheid houden”.

In Deel II  van dit artikel-dossier ga ik in op hoe hard de overheid toeslaat in de grensprovincies waar vooral Koerdische, Baloechi en Arabisch sprekende minderheden leven. Deze minderheden behoren bovendien tot religieuze minderheden en zijn niet sjiitisch, de staatsgodsdienst. Deze minderheidsvolkeren binnen Iran worden meer dan decennia, eeuwen zelfs achtergesteld, gediscrimineerd en onderdrukt door verschillende centrale regeringen die Iran zeker tijdens de laatste honderd jaar geregeerd hebben.

*****

Videofragment 1: kinderslachtoffers

Videofragment 2: kinderslachtoffers

*****

De eerste executie van een manifestant die tijdens de opstanden werd opgepakt, is vandaag uitgevoerd => Teken de petitie tegen het uitvoeren van doodstraffen
Mohsen Shekari (23j) werd vandaag wegens “oorlog tegen god en corruptie op aarde” of “Moharebeh” geëxecuteerd. Hij had een straat met obstakels afgesloten en een oproeragent verwond.

Minderjarigen ter door veroordeeld: #Ali_Rakhshani (15j) en zijn broer #Mohammad_Rakhshani (16j); #amin_mehdi_shokrollahi (16j); #Amir-Mehdi_Jafari (16j) links; #Arian_Farzam_Nia (15j) in het midden;

Volgende jongeren zijn ook in executiegevaar:

#Mohammad_Mehdi_Karimi #Ali_Moazami #Majidreza_Rahnavard #Reza_Aria #Farzaneh_Ghoreh_Hasanlou #Hamid_Ghoreh_Hasanlou #Ali_Moazami_Goudarzi #Behrad_Alikenari #Shayan_Charani #Mohammad_Iminakhalaghi #Javad_Zargaran #Reza_Shakerzouvardehi #Seyed_Mohammad_Hosseini #Mehdi_Mohammadi

‏‏‌#سیدمحمدحسینی #رضا_آریا #محمدمهدی کرمی #آرین فرزامنیا #فرزانه قره حسنلو#حمیدقره حسنلو#علی معظمی گودرزی #بهراد علی کناری

مهدی_محمدی‏‌#رضاشاکر زواردهی #جواد زرگران #امیرمهدی جعفری #امین مهدی شکرالهی #شایان_چارانی #محمدامیناخلاقی#

*****

Enkele voorbeelden van geweld van de overheidsmilities t.a.v. burgers en van ook van weerstand:

Buitensporig geweld: voorbeeld1 , voorbeeld2 

Geweld tegen Baloechi kinderen

Oproeragent snuift voor hij burgers te lijf gaat

Dapperheid: voorbeeld1

*****

Algemene bronnen

Bloody Friday in Zahedan op 30 september:
https://iranhrdc.org/bloody-friday-in-zahedan/

Geweld tegen kinderen:  خشونت بر عله کودک : https://koudaki.com/tag/%D8%B3%DB%8C%D9%86%D8%A7-%D9%84%D9%88%D8%AD-%D9%85%D9%88%D8%B3%D9%88%DB%8C/

De gevallen slachtoffers tijdens de protesten in Mazandaran: کشته‌شدگان در اعتراض‌های استان مازندران https://www.radiofarda.com/a/32124488/p1.html

Kinderslachtoffers in het nieuws: https://www.iranintl.com/202211177391

Kinderslachtoffers op de sociale media: https://mobile.twitter.com/Amiralinasiri82/status/1597350205145624576

Gevallen slachtoffers tijdens de revolutie Vrouw-Leven-Vrijheid- een voorlopig tussenstand: حقوق بشر ایران | مقاله: اعتراضات در ایران:‌ آمار کشته‌شدگان به دست‌کم ۴۴۸ نفر رسید | (iranhr.net)

Gevallen slachtoffers tijdens de revolutie Vrouw-Leven-Vrijheid- een voorlopig tussenstand اسامی و مشخصات ۵۲۰ شهید راه آزادی در اعتراضات سراسری ۱۴۰۱ – تکمیل می شود (iranhrs.org)

Report on Iran – Amnesty International: https://www.amnesty.org/en/location/middle-east-and-north-africa/iran/report-iran/

Iran: Killings of children during youthful anti-establishment protests: https://www.amnesty.org/en/documents/mde13/6104/2022/en/