Mohammed Hassan
Interview - Grégoire Lalieu,

Kantelende wereldverhoudingen en het einde van het neokolonialisme (Deel 1)

De Ethiopiër Mohamed Hassan analyseert in een lang interview de woelige tijden waarin wij leven, de turbulente veranderingen in Afrika … Bijzonder interessant omdat hij de geopolitieke situatie analyseert vanuit een Zuiders perspectief. De Wereldmorgen brengt het interview in vier delen. In dit eerste artikel staat hij stil bij de kantelende wereldverhoudingen en de spanningen tussen de VS en China en Rusland.

donderdag 17 november 2022 13:33
Spread the love

 

Na de val van de Sovjet-Unie leek de hegemonie van de VS onbetwistbaar. Nu, met de oorlog in Oekraïne zien we dat de VS meer en meer geïsoleerd geraken. Hoe kunnen we zo’n ommekeer verklaren?

Wij leven in een historisch moment dat de achteruitgang van de overheersing van de VS en het failliet van zijn ideologen laat zien. Na de val van de Sovjet-Unie ontwikkelde een hele reeks intellectuelen theorieën met hetzelfde doel: de unipolaire wereld die ontstond met het einde van de Koude Oorlog in goede banen leiden en de VS-hegemonie voor lange tijd handhaven.

Zo schreef de econoom Francis Fukuyama in 1992 een baanbrekend boek waarin hij uiteenzet dat de val van de Sovjet-Unie het ‘einde van de geschiedenis’ betekende. De liberale democratie had het gewonnen van andere ideologieën en zou de toekomst bepalen.

In dezelfde geest beweerde de filosoof Toni Negri dat het einde van de Koude Oorlog een nieuw tijdperk inluidde, dat van het ‘Imperium’. De imperialistische mogendheden zouden niet langer oorlog tegen elkaar voeren, maar een vorm van wereldrijk aangaan waarin ze samenwerken, wederzijds gemotiveerd door het streven naar vrede.

De huidige oorlog in Oekraïne maakt opnieuw duidelijk dat de geschiedenis nog lang niet ten einde is. Hoe konden zulke invloedrijke denkers zich zo vergissen?

Aan deze theorieën werd destijds veel geloof gehecht, omdat ze het gevoel van almacht van de Verenigde Staten en het kapitalisme versterkten. Maar door hun foute uitgangspunt konden deze denkers niet anders dan falen.

Wij leven in een historisch moment dat de achteruitgang van de overheersing van de VS en het failliet van zijn ideologen laat zien.

Karl Marx toonde aan dat klassenstrijd de drijvende kracht van de geschiedenis is. Meesters en slaven in de oudheid, heren en horigen in de middeleeuwen, de burgerij en de werkende klasse in het kapitalistische tijdperk…

Er zijn altijd uitbuitingsrelaties geweest en sociale klassen waarvan de belangen met elkaar in tegenspraak waren. Deze tegenstellingen hebben geleid tot grote omwentelingen die de loop van de geschiedenis hebben veranderd.

In tegenstelling tot wat Fukuyama suggereerde, zijn deze tegenstellingen niet verdwenen met het einde van de Koude Oorlog. Er is nog steeds klassenstrijd. En zoals we elke dag kunnen zien, is de geschiedenis in volle opmars.

Hetzelfde geldt voor Toni Negri’s ‘Imperium’. In 1917, midden in de Eerste Wereldoorlog, schreef Lenin een opmerkelijk boek over het imperialisme. Hij legde uit hoe de grote kapitalistische mogendheden de wereld wilden veroveren om het kapitaal dat zij vergaarden te exporteren en goedkope toegang te krijgen tot arbeid en grondstoffen.

De imperialistische machten verdeelden de wereld dus als een taart. Maar omdat de wereld geen oneindige ruimte was, moesten ze oorlog met elkaar voeren om het grootste deel te bemachtigen. Aangezien de Duitse eenwording (1871, nvdr) laat kwam in vergelijking met andere Europese concurrenten, had Berlijn slechts de kruimels geoogst en ontbrak het hen aan koloniën om hun economische ontwikkeling voort te zetten.

De analyse van Lenin is opmerkelijk, omdat hij laat zien hoe de dynamiek van het kapitalisme, gebaseerd op concurrentie en het streven naar maximale winst, de imperialistische mogendheden ertoe brengt het Zuiden te plunderen en oorlog tegen elkaar te voeren.

Het streven naar maximale winst brengt de imperialistische mogendheden ertoe het Zuiden te plunderen en oorlog tegen elkaar te voeren.

Deze dynamiek werkt nog steeds. Het is dus volstrekt illusoir te denken dat de grote kapitalistische mogendheden vreedzaam zullen gaan samenwerken in een wereldrijk als de wetmatigheden van het economisch model niet worden veranderd.

Wat was de impact van deze denkers?

Het was een vorm van ideologische oorlogsvoering. Het was nodig om het idee op te leggen dat iedereen die de unipolaire wereld afwees, geen kans op overleven zou hebben.

Maar niet iedereen deelde hun mening. Als reactie op Fukuyama ontwikkelde Samuel Huntington bijvoorbeeld zijn theorie van ‘de botsing der beschavingen’. Hij zei dat de geschiedenis niet voorbij was en dat de tegenstellingen zouden blijven bestaan, maar in een andere vorm.

Huntington verdeelde de wereld in verschillende beschavingen, waarbij het Westen de meest geavanceerde en de Islamitische beschaving de gevaarlijkste was.

Deze theorie gaat net als die andere ook voorbij aan de dynamiek van kapitalistische samenlevingen en de klassenstrijd. Huntington zet beschavingen ook neer als monolithische blokken, zonder veel nuance. Westerlingen zijn zo, moslims zijn zo, enz. Het is een broeierige theorie, maar ze had een grote impact na de aanslagen van 11 september 2001.

De botsing der beschavingen werd gebruikt als propaganda om de oorlogen van Bush en de neoconservatieven te rechtvaardigen. De oorlogen van het ‘beschaafde’ Westen tegen de ‘barbaren’ van de Moslimwereld.

Brzezinski: “Wie Eurazië beheerst, beheerst de wereld”.

Op een andere manier dacht ook Zbigniew Brzezinski dat de geschiedenis niet voorbij was. Als adviseur van president Jimmy Carter in de late jaren 1970 was hij de architect van ‘Operatie Cyclone’, waarmee de Verenigde Staten de moedjahedien steunden en de Sovjets in het Afghaanse moeras lokten. Dit was de tijd dat Bin Laden en de CIA samenwerkten.

Na het einde van de Koude Oorlog schreef Brzezinski een belangrijk boek, ‘The Grand Chessboard’. Daarin legt hij uit dat de meest strategische regio ter wereld Eurazië is. Het concentreert 70 procent van de wereldbevolking en twee derde van de wereldproductie.

“Wie Eurazië beheerst, beheerst de wereld”, vatte Brzezinski samen. Clinton, Obama, Biden en al deze oorlogszuchtige democraten zijn de ideologische zonen van Brzezinski.

Maar de VS maken geen deel uit van Eurazië …

Dat is inderdaad een obstakel. Maar niet genoeg om de pretenties van Brzezinski te bedaren. Op het mondiale schaakbord stelt hij een lijst op van geopolitieke actoren en scharnierstaten die de Verenigde Staten onder hun invloed moeten houden om hun hegemonie te behouden.

In Europa vinden we bijvoorbeeld Frankrijk, Duitsland, Polen en Oekraïne. ‘Zonder Oekraïne houdt Rusland op een rijk in Eurazië te zijn’, schrijft Brzezinski. Het is gemakkelijk te begrijpen waarom Washington sinds enkele jaren bijzondere belangstelling voor dit land heeft.

Toen Brzezinski zijn boek publiceerde, was de Sovjet-Unie echter ingestort. Moskou wilde dichter bij het Westen komen. En, geteisterd door neoliberale shocktherapie, was Rusland geen bedreigend rijk. Waar was Brzezinski bezorgd over?

Rusland is een groot land, qua oppervlakte het grootste ter wereld. Het heeft ook veel middelen. Brzezinski wist dat Rusland vroeg of laat weer een serieuze concurrent zou kunnen worden en de hegemonie van de Verenigde Staten zou kunnen bedreigen. De Russische federatie moest worden aangevallen door de vazalstaten te gebruiken om haar te ontmantelen, net zoals het Ottomaanse Rijk na de Eerste Wereldoorlog was ontmanteld.

Het is gemakkelijk te begrijpen waarom Washington sinds enkele jaren bijzondere belangstelling voor Oekraïne heeft.

Zo’n ontmanteling zou Rusland hebben achtergelaten als een reeks bananenrepublieken waarvan de hulpbronnen gemakkelijker te controleren zouden zijn. Brzezinski plande toen om verder te bouwen op Japan en door te gaan met de ontmanteling van China. Dan vallen Afrika en Latijns-Amerika zonder verzet in Washingtons handen.

Rusland is verre van ontmanteld en heeft zijn grondgebied zelfs uitgebreid. De economie van China heeft die van de VS ingehaald. Had Brzezinski het ook mis?

Brzezinski had een relevantere analyse dan die Fukuyama en Negri. Zijn strategie had echter tijd nodig. Maar begin jaren 2000 kwamen de neo-conservatieven op de voorgrond met George W. Bush. De ideologen van de PNAC, het ‘Project voor een Nieuwe Amerikaanse Eeuw’, geloofden dat de Verenigde Staten geen tijd hadden.

Om de hegemonie te behouden, moest Washington hard en snel toeslaan. Dus creëerden ze de theorie van ‘het Grote Midden-Oosten’. Stel je voor dat jij de enige waterkraan in je stad beheert. Niemand anders heeft er toegang toe. Huishoudens, bedrijven, winkeliers, boeren … Iedereen moet langs u om water te krijgen. Je zult de heerser van je stad zijn, je zult alles kunnen controleren!

Nu, de neo-conservatieven ontwikkelden deze theorie op basis van olie. Hun idee was om deze enorme regio, die zich uitstrekt van de Maghreb tot Pakistan, via de Hoorn van Afrika en de Golf opnieuw vorm te geven. Deze regio is bijzonder rijk aan olie en gas. Deze hulpbronnen zijn onmisbaar voor de economische ontwikkeling van de concurrenten van de VS. Daarom pleitten de neocons voor controle over ‘het Grote Midden-Oosten’ om hun rivalen te verzwakken;

Wesley Clark

Wesley Clark (in het midden). Foto: Ministerie van Defensie van Nederland, Wikimedia Commons / CC0 1.0

De hervorming van ‘het Grote Midden-Oosten’ mocht niet stapsgewijs gebeuren. De neocons vielen Afghanistan en Irak aan. Volgens generaal Wesley Clark, voormalig opperbevelhebber van de NAVO, waren de VS ook van plan Syrië, Libanon, Libië, Somalië, Soedan en Iran binnen te vallen.

Al deze landen hebben de afgelopen jaren direct of indirect geleden onder oorlog. Maar Irak was het grootste slachtoffer. Door controle over de oliereserves zouden de VS de olieprijs laag kunnen houden. De olieproducerende landen, waaronder Rusland, hadden dus bij Westerse banken geld moeten lenen.

De oorlog in Irak was een keerpunt. Het Iraakse verzet heeft de loop van de geschiedenis veranderd.

Maar het tegenovergestelde gebeurde. De invasie van Irak deed de olieprijzen stijgen. Dit kwam ten goede aan de olieproducerende landen, die hun schulden konden afbetalen, vooral Rusland.

Het was het Iraakse verzet dat de prijzen deed stijgen. Voor de oorlog schommelde het vat ongeveer twintig jaar rond de 25 dollar. Na de invasie van Irak steeg hij gestaag, eerst tot ongeveer 60 dollar en vervolgens tot meer dan 100 dollar vanaf 2007. Andere factoren hebben uiteraard de olieprijs beïnvloed. Maar de mislukking van het VS-leger in Irak had grote gevolgen en de hegemoniale plannen van de neo-conservatieven raakten verzuurd.

Toch heeft de VS astronomische bedragen uitgegeven aan deze oorlog. Nobelprijswinnaar Joseph Stiglitz schatte dat de bezetting van Irak 16 miljard dollar per maand kostte, gelijk aan het jaarlijkse budget van de Verenigde Naties. Washington zou in totaal 3.000 miljard dollar hebben uitgegeven. Dit is genoeg om Amerikaanse burgers 50 jaar lang sociale zekerheid te bieden.

De VS hebben Irak vernietigd, honderdduizenden mensen gedood en miljoenen anderen ontheemd. Maar het is er niet in geslaagd het land of zijn olie te controleren. Pro-Iraanse krachten kwamen aan de macht na de val van Saddam Hoessein. Buitenlandse bedrijven deelden de olieconcessies, waaronder Chinese en Maleisische bedrijven. De VS kregen niet veel.

De oorlog in Irak was een keerpunt. En laten we duidelijk zijn, het Iraakse verzet heeft de loop van de geschiedenis veranderd.

Heeft het de komst van de multipolaire wereld bewerkstelligd?

Ja, omdat de crisis in de Verenigde Staten acuter werd terwijl de concurrenten zich konden ontwikkelen. Dankzij de stijgende energieprijzen kon Rusland zijn schulden betalen en zijn economie reorganiseren.

Het had een lange weg afgelegd. Na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie onderging Rusland een neoliberale shocktherapie die de ontwikkeling van het land moest stimuleren, maar een verwoestend effect had. In werkelijkheid werd alles geprivatiseerd en letterlijk geplunderd. Tussen 1992 en 1998 daalde het bnp met 50 procent. Die daling was zelfs groter dan tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Volgens de VN stierven drie miljoen Russen tijdens de jaren van shocktherapie.

De levensverwachting daalde met 5 jaar. 40 procent van de bevolking leefde onder de armoedegrens, vergeleken met 1,5 procent vóór de val van de Sovjet-Unie, volgens officiële cijfers. Volgens de VN stierven drie miljoen Russen tijdens de jaren van shocktherapie. Het was een van de donkerste periodes in de Russische geschiedenis, die als traumatisch en vernederend werd ervaren.

Hoe ging Rusland ermee om?

Jevgeni Primakov. Foto: Russisch parlement, Wikimedia Commons / CC BY 4.0

De stijging van de olieprijzen hielp, maar tegen het einde van de jaren negentig begonnen de Russische leiders de zaken om te keren. Een zekere Jevgeni Primakov zat de regering van Boris Jeltsin voor toen de eerste hervormingen werden goedgekeurd om uit de schoktherapie te geraken: devaluatie van de roebel, beheersing van de energie- en transportprijzen om de inflatie te beteugelen, heropleving van de productie door gebruik te maken van de Sovjeterfenis …

De Russische economie kon toen weer groeien. De stijgende energieprijzen deden de rest in de jaren 2000.

Als antwoord op de ideologen van het Amerikaanse imperialisme ontwikkelde Primakov vooral een doctrine waarvan de invloed vandaag de dag nog meetbaar is.

Na de ineenstorting van de Sovjet-Unie hoopten de Russische leiders toenadering te zoeken tot het Westen, volwaardig lid te worden van de internationale gemeenschap en deel te nemen aan de opbouw van het gemeenschappelijke Europese huis.

Maar Primakov citeerde Ronald Reagan die zei: “Om de tango te dansen, moet je met twee zijn”. Hij besefte al snel dat de VS hun hegemonie wilden handhaven, “om hun eigen agenda en nationale belangen te bevorderen met uitsluiting van alle anderen”. Daarom pleitte Primakov voor een multipolaire wereld op basis van verschillende regionale centra. Hij raadde ook aan om dichter bij China aan te sluiten.

Een alliantie tussen de twee giganten van Eurazië is Brzezinski’s nachtmerrie.

Net als Henry Kissinger, de voormalige minister van Buitenlandse Zaken. Tijdens de Koude Oorlog manoeuvreerde hij handig om de Sovjets en de Chinezen te verdelen. Destijds zou een alliantie tussen de twee communistische machten de situatie ongetwijfeld hebben veranderd. Maar uiteindelijk waren het de Verenigde Staten zelf die een toenadering tussen Moskou en Beijing bevorderden door deze landen te isoleren en sancties tegen hen in te stellen.

Het waren de VS zelf die een toenadering tussen Moskou en Beijing bevorderden door deze landen te isoleren en sancties tegen hen in te stellen.

De Russische autoriteiten wilden zich na de val van de Sovjet-Unie echt op het Westen richten, maar Primakov begreep dat de Verenigde Staten hun hegemonie wilden behouden en de Russische Federatie wilden ontmantelen. Hij begreep ook dat deze verre vijand voor zijn strijd een beroep wilde doen op vazallen dicht bij Rusland. Ik denk aan Tsjetsjenië, Georgië en Oekraïne.

Theoretisch hebben deze vazallen er alle belang bij goede betrekkingen met Rusland te onderhouden om zich te ontwikkelen. Het zijn buren, zij kunnen vruchtbare economische partnerschappen aangaan en zij zouden van nature een klimaat van vrede moeten bevorderen. Maar zij staan onder de invloed van de Verenigde Staten omdat hun leiders corrupte marionetten zijn die geen plannen hebben om hun landen te ontwikkelen.

En de Europese Unie in dit alles?

De Europese leiders doen het niet veel beter. Ze gaan ook tegen hun nationale belangen in en schieten zichzelf in de voet door zich van Rusland af te snijden om Washington een plezier te doen. Een maand na de inval in Oekraïne zei de Belgische premier Alexander De Croo dat de EU geen sancties moet nemen die averechts werken. “We zijn niet in oorlog met onszelf”, zei de premier.

Maar een paar maanden later is de situatie schrijnend. De door de sancties beloofde snelle ineenstorting van de Russische economie is niet gebeurd. Anderzijds is de situatie in Europa rampzalig. De energiekosten zijn ondraaglijk geworden voor huishoudens, maar ook voor veel bedrijven.

De Europese leiders schieten zichzelf in de voet door zich van Rusland af te snijden om Washington een plezier te doen.

Verschillende regeringen hebben maatregelen genomen om te proberen de schade te beperken, maar ook na de crisis blijft de schuld toenemen. En de resultaten zijn gemengd. Bedrijven hebben hun productie al verminderd, arbeidstijdverkorting breidt zich uit en sommige sectoren overwegen bedrijfsverplaatsingen.

BRICS

Informele bijeenkomst van de BRICS-landen in 2019. Foto: Alan Santos/PR, Wikimedia Commons / CC-BY-2.0

Ondertussen werken de BRICS aan een gemeenschappelijke munt en een alternatief voor de Westerse instellingen van de Wereldbank en het IMF. Het nieuwe systeem moet zelfvoorziening op voedselgebied en tastbare agrarische en industriële kapitaalvorming bevorderen in plaats van financialisering (de grote invloed van financiële markten, financiële instellingen en financiële elites op de economie, nvdr). Ook op economisch gebied wordt de multipolaire wereld een realiteit.

En de VS laten dit gebeuren?

In 2005 nam een Amerikaanse intellectueel het tegenovergestelde standpunt in van de genoemde charlatans. Chalmers Johnson, een specialist wat betreft Japan en China, schreef een lang artikel waarin hij uitlegde dat de VS niet langer de enige supermacht ter wereld is, omdat het onmogelijk is de economische ontwikkeling van China tegen te houden.

In plaats van oorlog te zoeken met China, moeten we het zich laten ontwikkelen en ermee onderhandelen. De Verenigde Staten kunnen dan hun militaire uitgaven drastisch verminderen en hun economie reorganiseren.

Was Chalmers Johnson niet te idealistisch? In 1961 al waarschuwde president Eisenhower, kort voor zijn aftreden, dat het militair-industrieel complex het gevaar liep zich zodanig te concentreren dat de democratie in de Verenigde Staten in gevaar kwam. Vijftig jaar en vele oorlogen later blijven de militaire budgetten records breken en drukt deze enorm zwaar op de economie en politiek van de VS. 

De problemen van de VS-economie worden groter door de neoliberale mondialisering en de de-industrialisering van het land. Het imperialistisme komt ten goede aan de parasitaire elementen van het militair-industrieel complex en aan bepaalde sectoren die op korte termijn winst maken zonder na te denken over de negatieve gevolgen op lange termijn. Maar andere sectoren hebben verloren en lijden onder de achteruitgang van de VS.

Een studie van de Brown University uit 2021 toont deze trend goed aan. Daaruit blijkt dat één miljard dollar die aan het leger wordt besteed ongeveer 11.200 banen oplevert, vergeleken met 26.700 in het onderwijs, 16.800 in de energietransitie en 17.200 in de gezondheidszorg.

De problemen van de VS-economie worden groter door de neoliberale mondialisering en de de-industrialisering van het land.

Volgens dezelfde studie hebben de oorlogen na 11 september 11.000 miljard dollar gekost, grotendeels gefinancierd met schulden. Ondertussen was er de financiële crisis en de oorlog in Oekraïne. In oktober bereikte de Amerikaanse overheidsschuld een record van 31.000 miljard dollar.

Kan dit kaartenhuis instorten?

Zolang de dollar de dominante valuta in de internationale handel is, is de situatie beheersbaar. Maar de positie van de dollar wordt aangevochten door de BRICS, zoals ik reeds aangaf. Saoedi-Arabië heeft ook aangekondigd dat het zijn olie in yuan aan China wil verkopen. Dit zou een belangrijk keerpunt zijn, want tot nu toe moesten alle landen dollarreserves hebben om olie te kunnen kopen.

Bovendien heeft Beijing zijn portefeuille van Amerikaanse staatsobligaties gestaag verminderd. Afgelopen mei bedroeg het 980,8 miljard dollar. Dit is natuurlijk nog steeds aanzienlijk, maar het is de eerste keer in twaalf jaar dat het onder de grens van 1 biljoen dollar komt.

Chalmers Johnson voelde het veranderende tij beter aan dan de meesten. Voor hem moeten de VS de onvermijdelijke verschuiving naar een multipolaire wereld accepteren, hun bases overal ter wereld terugtrekken en de troepen naar huis brengen. Door de parasitaire uitgaven te beëindigen, kunnen de VS opnieuw investeren in infrastructuur en de productieve economie.

In zekere zin geeft China Chalmers Johnson gelijk. Het is de grootste economie ter wereld geworden zonder dure oorlogen te voeren en zonder honderden militaire bases over de hele wereld te bouwen. Het hoeft geen staatsgrepen te plegen om de belangrijkste economische partner van veel landen te worden.

Een dakloze in San Francisco. Foto: Mussi Katz, Flickr / CC0 1.0

Dit is de weg die Chalmers Johnson voorstaat door zich te richten op de economie in plaats van op het leger. De Verenigde Staten zijn een jong land met veel middelen. Het heeft enorme mogelijkheden. Maar vandaag zijn er 500.000 daklozen in de Verenigde Staten, en het sterftecijfer is omhoog geschoten.

Er zijn ook twee miljoen gevangenen op een totaal van elf miljoen wereldwijd. Eén op de tien huishoudens heeft moeite om zichzelf te voeden. Het imperialisme vernietigt de Verenigde Staten van binnenuit en heeft niet verhinderd dat de twee grote rivalen, Rusland en China, aan macht winnen. En deze machtstoename verzwakt de positie van het VS-imperialisme in de wereld.

Dit blijkt uit de betrekkingen van de VS met hun historische vazallen. Verschillende Centraal-Aziatische landen zijn dichter bij Rusland komen te staan omdat ze er meer belang bij hebben.

Het imperialisme vernietigt de VS van binnenuit en heeft niet verhinderd dat Rusland en China aan macht winnen.

Hetzelfde geldt voor Turkije, dat een belangrijke speler is. Hoewel het land een crisis doormaakt, heeft het een aanzienlijke economische ontwikkeling doorgemaakt en beschikt het over een solide industriële basis. Turkije heeft zichzelf de middelen gegeven om onafhankelijk te zijn en zal zijn betrekkingen met Rusland niet opofferen om de Verenigde Staten een plezier te doen als dat tegen zijn belangen indruist.

Turkije importeert 25 procent van zijn olie en 45 procent van zijn gas uit Rusland. Russen vertegenwoordigen 15 procent van de buitenlandse toeristen in Turkije. Rusland is ook de belangrijkste afnemer van verse groenten en fruit uit Turkije. Het is goed voor 30 procent van de Turkse export. Deze uitvoer nam toe na de eerste EU-sancties tegen Rusland in 2014.

In feite hebben de Westerse sancties de economische betrekkingen tussen Rusland en Turkije alleen maar versterkt. En dat is zo gebleven sinds de oorlog in Oekraïne. Hoezeer Washington de Turkse werkgeversorganisaties ook bedreigde, tussen mei en juli steeg de export naar Rusland met bijna 50 procent ten opzichte van vorig jaar.

De Turkse werkgevers zijn niet de enigen die de dreigementen van Washington trotseren. Zoals we in Afrika hebben gezien, weigeren veel landen hun betrekkingen met Rusland en China op te offeren. Waarom verliest Afrika zijn belangstelling voor het Westen?

Ik sprak onlangs met een Keniaanse senator. Wat hij me vertelde illustreert de mentaliteit van de Afrikanen op dit moment. Hij vertelde me dat hij een paar weken eerder gedurende twee uur had geluncht met een VS-diplomaat.

Twee uur lang bleef de diplomaat tegen hem herhalen: “Werk niet samen met China, werk niet samen met China”. De senator antwoordde: “De VS zijn al 50 jaar in Kenia en jullie hebben hier niet eens een toilet gebouwd. Waarom zouden we niet met China samenwerken? Geef ons tenminste een reden.” De diplomaat antwoordde hem niet, hij herhaalde alleen: “Werk niet samen met China”.

Het is een feit dat de VS de Chinese investeringen in Afrika niet kunnen tegenhouden. Bovenal biedt de ontwikkeling van China de Afrikaanse landen een comparatief voordeel. Deze landen hebben veel grondstoffen. Ze kunnen nu verkopen aan de hoogste bieder in plaats van dat hen neokoloniale plundering wordt opgedrongen.

 

Dit interview verscheen eerder op Investig’Action.

Lees hier het tweede deel van dit interview.

Lees hier het derde deel van dit interview.

Lees hier het vierde deel van dit interview.

Creative Commons

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!