Van 2009 tot in juni 2021 deelde ‘Bibi’ de lakens uit als premier in Israël, waar hij de Apartheid, nederzettings- en annexatiepolitiek in Palestina schromelijk opdreef, Gaza volledig afsneed van humanitaire hulp en de handjes van President Trump kuste.
Na zijn gedwongen ontslag in 2021 door corruptie trok Bibi zijn Likoed-partij weer als eerste over de finishlijn van de verkiezing op 1 november. En wat voor een overwinning: Netanyahu haalt een meerderheid binnen en aast op een extreemrechtse coalitie. Bibi’s nieuwste partner in crime is Itamar Ben-Gvir, de omstreden leider van Joodse Kracht. Europa en de VS erkennen deze partij als ‘terroristische organisatie’.
Sinds jaar en dag heeft Washington in de politieke pap van Israël te brokken. De zionistische pro-Israëllobby dient als hondenfluisteraar in het buitenlandbeleid van de VS en het Pentagon pompt miljarden dollars in het Israëlisch leger. De EU, au contraire, holt de VS als een schoothondje achterna. Hoe het Witte Huis diplomatiek zal omgaan met die ‘verrechtsing’ van Israël, is koffiedik kijken.
Palestina is altijd de kiezel in de schoen van de internationale gemeenschap (lees: het Westen) geweest.
Onder huidig President Joe Biden verwachten we geen mirakels. Hoop op verandering voor de Palestijnse zaak smelt als sneeuw voor de zon. Niets nieuws onder de zon, toch? Palestina is altijd de kiezel in de schoen van de internationale gemeenschap (lees: het Westen) geweest. In deze opinie schetsen Elise Sticker en Siebe Jonckheere, respectievelijk ondervoorzitter en internationaal secretaris van Jongsocialisten, een stand-van-zaken en schrijven hun pleidooi aan onze Vlaamse politici.
Anti-Palestijns
Wat voor ons ondenkbaar lijkt, is in Palestina dagelijkse kost. Bewegingsvrijheid is een illusie – en, geloof ons, deze is van een andere orde dan onze lockdowns tijdens de coronapandemie. Deze zomer was Elise op inleefreis in Palestina:
“In de stad Hebron ondervind je de Israëlische Apartheid er aan de levende lijve. Europeanen kunnen checkpoints in de West Bank omzeilen, Palestijnen moeten urenlang aanschuiven. Ik zou over een geasfalteerde autosnelweg gaan, terwijl mijn Palestijnse vrienden over de graven van hun broeders lopen. Dat weigerde ik te doen. Samen uit, samen thuis. En zo moesten we urenlang aanschuiven. Zelfs aan Palestijnen met een geldig (!) toegangsbewijs ontzeggen de gepantserde grenswachters de toegang.”
De Israëlische nederzettingenpolitiek schendt het internationaal recht als was het een spelletje Zeeslag.
Zo ontzegt Israël hen ook het recht op onderwijs en het recht op een vrij leven. Jawel, ook de grens oversteken om vrienden of familie te ontmoeten is volledig uit den boze. En dit alles gewoon omdat je Palestijn bent. Datzelfde anti-Palestijnenbeleid is meer dan enkel hun grond afnemen. Het staat diametraal tegenover het recht op Palestijnse zelfbeschikking en respect voor hun politieke en culturele identiteit. Het gaat lijnrecht tegen de Arabieren in en tegen het ‘achtergestelde’ Midden-Oosten, tout court.
Even terug in de tijd: de Israëlische staat voert al sinds 1967 een actieve nederzettingenpolitiek. Dat komt neer op een de facto annexatie van Palestijnse gebieden. Het schendt internationaal recht als was het een spelletje Zeeslag. Laten we niet flauw doen: na die verkiezingsuitslag op 1 november gooit Israël de deuren voor debat meedogenloos dicht. Als Bibi weer het politiek toneel bestijgt en zich zo laat flankeren door de ultraorthodoxe Ben-Gvir, wordt alle hoop op een tweestatenoplossing en een ‘vrij Palestina’ van tafel geveegd. Als deze oplossing ooit al op tafel lag weliswaar.
Wat voor Rusland in een oogwenk beklonken wordt, kan blijkbaar niet voor Israël.
Europa steekt haar kop in ‘t zand: Op sancties vanuit de Europese Unie moeten we niet wachten. Door de economische belangen, technologische afhankelijkheid en het unanimiteitsprincipe neemt geen enkele leider het woord ‘sanctie’ tegen Israël in de mond. Waarom niet? Dit valt onder het buitenlandbeleid en, jawel, dat is een exclusieve nationale bevoegdheid. In de Raad moeten zevenentwintig neuzen in één en dezelfde richting durven kijken. Wat voor Rusland in een oogwenk beklonken wordt, kan blijkbaar niet voor Israël. Voor geld danst de beer. En onze leiders zijn de beer.
Wij, Jongsocialisten, zien in diplomatie altijd een alternatief voor oorlog. Daarom roepen we de Vlaamse en federale regeringen op om de dialoog aan te gaan op het Europees niveau via diplomatieke hefbomen. Ook pleiten wij ervoor om
- handelswaren uit Israël geproduceerd in bezette gebieden duidelijk te labellen;
- steun voor humanitaire hulp in Gaza en het budget voor ontwikkelingssamenwerking aan te scherpen;
- meer druk op Europese leiders uit te oefenen om bilaterale sancties en een handelsban uit te tekenen.
Als Jongsocialisten gaan wij in overleg met onze zusterorganisaties uit zowel Israël als Palestina, om mogelijke pistes te ontdekken waarop progressieve stemmen langs de beide zijden kunnen wandelen.
Elise Sticker (22) is politicologe en ondervoorzitter van de Jongsocialisten, Siebe Jonckheere (24) is arabist en internationaal secretaris van Jongsocialisten.
