Verhaal Said El Hachimi

Ik, Said, was hier 1 jaar geleden aan het werk als loodgieter.  Op het einde van de dag stortte de school in, op de plaats waar ik mij enkele minuten daarvoor nog begaf.  Op die dag stortte mijn leven ook een beetje in.

5 bouwvakkers met wie ik diezelfde middag nog middagpauze nam, stierven.  Anderen werden zwaargewond.

Elke dag stel ik mij de vraag waarom die mannen het leven lieten, en ik zelf gespaard ben.  Het zal mijn tijd nog niet geweest zijn.  Wat daar gebeurde speelt nog elke dag in mijn hoofd af.  Ik was een maand ziek nadien, dat was te kort maar ik had de centen nodig.  Ik was getraumatiseerd en geschokt, ik zocht verklaringen maar heb ze niet gekregen.  Als dank heeft mijn werkgever mij ontslagen, alsof ik een nummer ben. Hulp heb ik van hem niet gekregen.

“Als dank heeft mijn werkgever mij ontslagen, alsof ik een nummer ben. Hulp heb ik van hem niet gekregen.”

Ik kan niet meer in de bouw werken, daar heb ik te veel angst voor.  Dat doet pijn, want ik heb mijn studies als loodgieter nu voor niets gevolgd.  Ik durf zelfs niet meer onder een stelling lopen.  Ik ben nu aan het werken in een veiligere omgeving.  Toch denk ik nog elke dag aan de werkers die minder geluk hebben gehad.  Fysiek ben ik in orde, mentaal ben ik niet meer de oude.  Veel interesses zijn afgenomen, ik pieker veel en slaap minder goed.

Als ik nog 1 boodschap mag geven aan de werkgevers in de bouw is dat de veiligheid van de mensen altijd op 1 moet staan.  Werknemers zijn geen nummers, elk leven is evenveel waard als dat van een ander.  Respecteer de bouwvakkers!

Herdenking ramp Nieuw Zuid. Foto: ACVBIE

Verhaal Ali Gurbani

Ik ben Ali. 8 maanden werkte ik mee aan deze school, tot het noodlot toesloeg.  Ik stond met mijn collega in het gebouw, toen het leek alsof er ontploffingen gebeurden.  Ik heb mijn collega meegetrokken, we zijn beginnen lopen door een dichte mist van stof.  Gelukkig liepen we naar de juiste kant, want op de plaats waar we seconden ervoor stonden, was alles ingestort.  We zijn anderen gaan helpen, tot de hulpdiensten er waren.  Met onze handen onder het bloed van collega’s, zijn we naar huis gegaan.  We beseften nog steeds niet goed wat er gebeurd was.

Op onze terugweg sprak een moeder met kindjes mij aan, deze kindjes zouden op 1 september naar die school gaan.  Wat als de school later was ingestort, als het gebouw vol met kinderen zat…?
Een collega met wie ik die dag een goed gesprek had, was enkele uren daarna gestorven onder het puin.  Pas dagen erna hoorde ik hoeveel mensen er wel gestorven waren.

Ik ben 2 weken thuisgebleven, maar snel terug aan het werk gegaan om onder de mensen te zijn.  Van alleen thuiszitten werd ik gek.  Steeds diezelfde beelden die terugkwamen. Ik herinner mij het geroep van mannen onder het puin. Geen dag gaat voorbij dat ik daar niet aan denk.

“Ik herinner mij het geroep van mannen onder het puin. Geen dag gaat voorbij dat ik daar niet aan denk.”

Op die werf waren vele dingen gemeld rond veiligheid, maar weinig gevolg aan gegeven.  Een week voor het incident zagen we een grote scheur in de muur van het gebouw, dit leek ons heel vreemd en hadden dit dan ook gemeld, misschien was dit een eerste signaal.

Ik werk nu nog steeds in de bouw, dat is mijn passie. Toch ben ik voorzichtig en bang, zeker bij stellingen en nieuwe gebouwen.  Mijn leven is niet meer hetzelfde, ik heb een heel moeilijk jaar achter de rug.  Ik hoop dat de andere collega’s die erbij waren het goed stellen.

Mijn boodschap is dat men moet luisteren naar de werkmannen die op de werf staan, geef gevolg aan de dingen die we melden om de veiligheid te verhogen.  Wij zouden moeten kunnen werken zonder angst.  Na een werkdag willen we zonder ongevallen terug naar huis kunnen gaan.

Herdenking ramp Nieuw Zuid. Foto: ACVBIE