Teken HIER het burgerwetsvoorstel van In My Name voor een menselijke regularisatiebeleid. Het is de laatste dag vandaag!

150.000 mensen in België in de schaduw

Herinner je je nog de hongerstaking vorig jaar in mei, waarbij meer dan 500 mensen zonder papieren in de Begijnhofkerk in Brussel langer dan 60 dagen stopten met eten en drinken? Deze mensen – die er uiteindelijk fysiek en mentaal enorm slecht aan toe waren – hadden hun leven over voor een menswaardig regularisatiebeleid.

Niet voor louter hun eigen ‘papieren’, maar voor een eerlijke en transparante asielprocedure. Iets wat velen van de naar schatting 150.000 mensen zonder papieren in België – onder wie een groot deel hier al 5, 10 of 15 jaar verblijft – tot op vandaag niet krijgen. Zij zitten vast in ellenlange procedures, of krijgen een negatief antwoord, terwijl ze al meerdere jaren deel uitmaken van onze samenleving.

Om tot een eerlijke regularisatieprocedure te komen, zijn duidelijke en transparante criteria nodig. Zodat deze duizenden mensen zonder papieren ook een kans krijgen om hier legaal te werken en wonen. Ze wonen en werken hier nu ook al, maar onder mensonterende omstandigheden omdat ze hier ‘illegaal’ verblijven en dus geen rechten hebben om zichzelf te beschermen.

Die duidelijke ‘criteria’ waarvoor In My Name in het wetsvoorstel pleit, zijn gelinkt aan: 1. een reeds langdurig verblijf in België, 2. een vorm van kwetsbaarheid, zoals huishoudelijk geweld, of 3. met de onmogelijkheid om terug te keren naar het land van herkomst, bijvoorbeeld omdat de kinderen wonen en naar school gaan in België.

Naast duidelijke criteria als toetsstenen voor regularisatie, pleit In My Name in het wetsvoorstel voor een onafhankelijke commissie die bestaat uit mensen die ervaring hebben met mensen zonder papieren. Zo ligt de uiteindelijke beslissing, als een aanvrager die een negatief antwoord bekomt op hun verblijfsaanvraag en vervolgens in beroep wil gaan, bij betrokkenen uit de sector die al jarenlange ervaring hebben met deze kwestie. Bovendien vraagt In My Name via de burgerwet ook dat mensen die hier al in België zijn, hun regularisatieaanvraag kunnen indienen in België, wat nu volgens artikel 9bis van de wet van 15 december 1980 alleen toegelaten is in buitengewone omstandigheden.

Tienduizenden burgers betuigen al hun steun

“Na het verraad van Sammy Mahdi dat volgde op het einde van de hongerstaking, en de 46.000 verzamelde handtekeningen via de campagne ‘We Are Belgium Too’ – waarbij tienduizenden burgers aan de regering wilden laten zien dat zij de vele mensen zonder papieren in België steunen, – dat ook zij hier werken, leven, hun kinderen opvoeden, en dus ook recht hebben op sociale bescherming, terugbetaalde gezondheidszorg enzovoort -, is het duidelijk dat de regering helemaal geen oplossing wil vinden voor deze mensen zonder papieren.

Maar als het ons lukt om voor 17 mei 2022 25.000 handtekeningen van burgers te verzamelen, zal ons wetsvoorstel het eerste burgerwetsvoorstel zijn dat in het parlement wordt ingediend en publiekelijk behandeld wordt. Zo zullen we het debat over de regularisatie van mensen zonder papieren kunnen forceren’, aldus de campagnevoerders van In My Name. En zo bestaat er dus een manier om als burger effectief invloed uit te oefenen op het beleid, iets dat vaak waarschijnlijk een onmogelijke zaak lijkt”, aldus In My Name.

Waarom regulariseren?

Overigens is het burgerwetsvoorstel van In My Name ook een slim idee voor jou. We lijsten enkele goede redenen op voor regularisatie van de mensen zonder papieren in België, die ook jou als burger mét papieren ten goede komen:

1. Om willekeur tegen te gaan. Omgaan met mensenlevens en de toekomst van die levens op basis van willekeur, is niet menselijk. Als er duidelijke criteria zijn, voorwaarden op basis van dewelke je weet dat je zeker een regularisatie bekomt als je aan deze voorwaarden voldoet, dan pas kunnen we spreken van een menselijke en objectieve behandeling. Want hoe kan het zijn dat een ‘uitstekend’ aanvraagdossier, zoals het spreken van de landstalen, kinderen hebben die hier school lopen of werken, geen garantie biedt op een wettelijk verblijf in België? Als een dergelijk dossier wordt afgewezen, hoe kunnen deze mensen dan weten wat ze moeten doen om recht te hebben op een legaal bestaan in België?

2. De meeste jobs die mensen zonder papieren uitoefenen zijn precair en essentieel. De bouw, kinderzorg, bezorgen van maaltijden, huishoudelijke hulp … deze jobs worden het meest uitgevoerd door mensen zonder papieren, zijn fysiek uitputtend en brengen een laag loon op, vaak zonder sociale bescherming. Waarom verdienen deze mensen geen waardige arbeid en loon?

3. Mensen die niet geregulariseerd zijn doen vaak zwartwerk, waarvan de bazen het werk niet aangeven. Dat betekent dat onze overheid geen sociale bijdragen ontvangt voor dit werk, én dat de mensen die deze jobs uitvoeren niet sociaal beschermd zijn. Regularisatie lost dit probleem op.

4. De recente coronacrisis is een heel concreet voorbeeld om voor regularisatie op basis van duidelijke criteria te pleiten. Terwijl onze ziekenhuizen overbelast waren en het verplegend personeel uitgeput was door de schok van de pandemie, had de Belgische regering deze overbelasting kunnen verlichten door alle gekwalificeerde personeel aan het werk te zetten. Mensen zonder papieren zouden een belangrijke en zeker zeer nuttige hulp zijn geweest om de druk op het verplegend personeel te verlichten. Maar, zonder regularisatie gaat dat niet.

5. Het huidige asielbeleid is gebaseerd op deportaties en op het vastzetten van mensen in gesloten centra. Om deze aanpak te kunnen bekostigen, betalen wij, jij en ik als belastingbetaler, handenvol geld. Klopt dat wel, dat we onze medemensen opsluiten en in die opsluitingen zoveel geld steken, in tijden van grote crisissen zoals de klimaatcrisis, coronacrisis, stijgende inflatie, brandstofprijzen, oorlog enzovoort? Bovendien worden mensen zonder papieren zo weggezet als criminelen, hun enige ‘misdaad’ is dat ze een waardig leven willen leiden.

6. België heeft het Handvest van de Rechten van de Mens ondertekend, dat respect en waardigheid voor iedereen garandeert. Het is geen respect voor de waardigheid van iemand om hem het verblijf te ontzeggen in een gebied waar die persoon al meer dan 10 jaar woont en dat zonder argument, op een volledig onmenselijke en willekeurige manier.

7. Mensen zonder papieren doen precaire jobs omdat ze geen verblijfsvergunning hebben en dus geen ‘legale’ toegang tot werk. Deze precaire jobs worden niet aangegeven, en ze worden dus niet belast. Geen zorgen, voor de mensen zonder papieren is dat alvast geen voordeel. Zij werken vaak aan schrijnende lonen, omdat ze er ook niets tegen kunnen aanbrengen. De werkgevers hoeven dus geen sociale bijdragen te betalen voor deze werknemers. Uit een studie van ACV-Brussel blijkt dat als België 100.000 mensen zonder papieren zou regulariseren, ons land elke maand 65 miljoen euro extra aan sociale zekerheidsbijdragen zou kunnen innen.

Meer info:

Meer info over de campagne In My Name vind je hier.

Teken de petitie, en strijd mee voor een menselijk leven voor je medemens zonder papieren, voor je buur, kruidenier om de hoek van je straat, vriend …