“In elke oorlog wordt iedereen die voorzichtig is, die naar de argumenten van beide partijen luistert alvorens een standpunt te vormen, of die officiële informatie in twijfel trekt, onmiddellijk beschouwd als medeplichtig aan de vijand”, aldus historica Anne Morelli.
Daar doet DeWereldMorgen niet aan mee. Wij veroordelen heel sterk de militaire invasie van Rusland in Oekraïne. Het is een criminele agressie die ingaat tegen het internationaal recht. Maar wij hoeden ons voor zwart-wit versies. De geopolitieke situatie is buitengewoon complex. Wij willen aspecten naar voor brengen die in de mainstream media worden verzwegen of onderbelicht, om alzo het debat meer genuanceerd te kunnen voeren. (n.v.d.r.)
Scenario van Washington
De aankondiging van de Russische president dat hij een militaire operatie in Oekraïne ging starten, genereerde een eenzijdige berichtgeving in de mainstream media. Dit herleidt een complexe situatie, waarbij vele internationale actoren betrokken zijn, tot een kinderfabel. Die fabel gaat als volgt: de kwaadaardige Russische beer wil het brave Oekraïne overnemen, of in het beste geval een eigen regime installeren.
Elke fabel heeft een moraal. Voor deze fabel kan die als volgt worden samengevat: het is dringend noodzakelijk om met alle mogelijke middelen het Russische expansionisme een halt toe te roepen en daartoe de NAVO-troepen in de regio te versterken.
Een complexe situatie, waarbij vele internationale actoren betrokken zijn, wordt herleid tot een kinderfabel.
Net als in Vietnam eergisteren of in Irak gisteren, omvat het scenario van Washington drie scènes om de publieke opinie te boetseren ten gunste van de oorlog en de versterking van de NAVO. De drie scènes van het scenario zijn: het verzwijgen van de context, het demoniseren van de tegenstander en het organiseren van provocaties die tot militaire escalatie leiden.
Verzwegen context
De eerste scène bestaat erin de huidige situatie los te rukken uit zijn historische context om de inzet van het conflict te maskeren. In een vorige bijdrage hebben wij reeds bepaalde elementen van de context beschreven die door de officiële verklaringen van de VS werden verzwegen, procedé dat door het merendeel van mainstream media werd overgenomen.
Wij herinnerden in het bijzonder aan de betwisting van de rechten van Russischtaligen in Oekraïne sinds 2014. Laten we dit aspect vandaag even in herinnering brengen door te wijzen op de deelname van openlijk fascistische politieke krachten aan de regering van 2014, met in het bijzonder vier ministers die behoren tot de Svoboda-partij.
Dat is een partij die beweert de partij te zijn van Stépan Bandera, een fascistische leider die tijdens de Tweede Wereldoorlog aan de kant van de strijdkrachten van Hitler vocht. Tot 2004 heette deze partij ‘Nationaal-Socialistische Partij’. De toenmalige premier was Arseni Petrovitsj Jatsenjoek, die naam maakte door de Hitlergroet te brengen en op 7 januari 2015 te verklaren dat het “de USSR was die Oekraïne en Duitsland tijdens de Tweede Wereldoorlog binnenviel en dat dit niet opnieuw mag gebeuren”.
Deze fascistische krachten roepen al sinds 2014 op tot etnische zuivering. Deze dimensie van het conflict die door veel media wordt verzwegen, is niet alleen een zaak van het verleden. Op 4 mei van dit jaar werd met een stoet van honderden mensen de nagedachtenis gevierd van de 14e divisie van de Waffen SS die uit Oekraïners bestond.
Het verzwijgen van de aanwezigheid van openlijk fascistische krachten verhindert elk begrip over het ontstaan van de Russischtalige republieken Donetsk en Lugansk.
Het verbergen van deze fascistische context verhindert elk begrip over het ontstaan van de Russischtalige republieken Donetsk en Lugansk.
Een ander essentieel element van de context dat over het hoofd is gezien, is de wijdverbreide onderschatting van de omsingeling van Rusland door de NAVO-troepen. De gegevens die wij over dit aspect in een vorige bijdrage hebben vermeld, willen we verder aanvullen.
Welke gegevens ook in aanmerking worden genomen, het beeld blijft hetzelfde: een compleet overwicht van de NAVO t.a.v. Rusland
actieve soldaten: 3.200.000 – 831.000
kernkoppen: 7065 – 6850
kernonderzeeërs: 22 – 13
tanks: 9857 – 2950
gevechtsvliegtuigen: 5917 – 1075
pantservoertuigen: 29.275 – 5900,
vliegdekschepen: 13 – 1
Laten we ook wijzen op het besluit van de NAVO in 2014 om 2 procent van het bruto nationaal product van elke lidstaat te besteden aan nationale defensie, wetende dat de Verenigde Staten 3,7 procent van hun bnp besteden aan hun defensie.
Demonisering van de tegenstander
Deze demonisering is belangrijk om de Russische strategie te begrijpen waarbij Rusland hoe dan ook weigert dat Oekraïne toetreedt tot de NAVO. De hele geschiedenis van Rusland sinds 1812 geeft aan dat de oorlogen tegen Rusland vanuit Oekraïne zijn opgebouwd.
De geopolitieke onderzoeker George Friedman herinnert ons aan deze les uit de geschiedenis: “Het grondgebied van Oekraïne heeft sinds de invasie van Napoleon van 1812 gediend als bufferzone voor Moskou”.
De hele geschiedenis van Rusland sinds 1812 geeft aan dat de oorlogen tegen Rusland vanuit Oekraïne zijn opgebouwd.
Dezelfde mensen die in 1962 tijdens de Cubaanse raketcrisis riepen dat er een onmiddellijk gevaar bestond voor de nationale veiligheid van de VS, weigeren vandaag te erkennen dat het lidmaatschap van Oekraïne van de NAVO in Rusland terecht wordt gezien als een ernstige bedreiging van zijn veiligheid. Degenen die de Oekraïense regering in deze richting duwden, wisten heel goed wat dit voor de Russen betekende en hoe onaanvaardbaar het voor hen was.
Maar in 2008 besloot de NAVO “een vooruitzicht op lidmaatschap zonder een precies tijdschema” te openen. Half februari 2022 verklaarde de woordvoerder van president Volodomir Zelenski: “de aspiraties van Oekraïne om toe te treden tot de NAVO en de Europese Unie zijn verankerd in zijn grondwet en blijven een prioritaire doelstelling”.
De ontkenning van deze elementen maakt de introductie mogelijk van de tweede scène van het scenario: de demonisering van de tegenstander. Poetin zou gewoon een ‘gek’ zijn zoals Saddam Hoessein en Kadhafi dat gisteren waren. De pseudo-psychologische verklaring komt in de plaats van de noodzakelijke analyse van de belangen en de inzet.
De pseudo-psychologische verklaring komt in de plaats van de noodzakelijke analyse van de belangen en de inzet.
Daartoe is het uiteraard nodig de standpunten van de tegenstander tot zwijgen te brengen en/of te verdraaien. Men kan het zeker oneens zijn met Poetin en zijn militaire interventie in Oekraïne veroordelen, maar de minimumregel van politieke en journalistieke ethiek eist om de standpunten van alle partijen in een conflict in herinnering te brengen.
We herinneren eraan hoe Rusland zijn besluit verantwoordt. Ik heb het over de uitbreiding van de NAVO naar het oosten en de toenadering van haar militaire infrastructuur tot de Russische grenzen. “Het is bekend dat wij de afgelopen 30 jaar hard en geduldig hebben geprobeerd om het met de leidende NAVO-landen eens te worden over de beginselen van gelijke en ondeelbare veiligheid in Europa […] terwijl het Atlantisch Bondgenootschap onverminderd blijft uitbreiden ondanks onze protesten en bezorgdheid. De oorlogsmachine rukt op en, ik herhaal, nadert onze grenzen”.
De Russische president maakt in zijn toespraak ook de balans op van dertig jaar oorlogen en destabilisatie op internationaal niveau door melding te maken van: “de militaire operatie tegen Belgrado zonder enige sanctie van de VN-Veiligheidsraad”; “het onwettige gebruik van geweld tegen Libië en de verdraaiing van alle besluiten van de VN-Veiligheidsraad over de kwestie Libië”; “de militaire operaties van de Westerse coalitie op Syrisch grondgebied, zonder instemming van de Syrische regering en zonder de sanctie van de VN-Veiligheidsraad”.
De minimumregel van politieke en journalistieke ethiek eist om de standpunten van alle partijen in een conflict in herinnering te brengen.
Wij hebben hier te maken met een geopolitieke analyse die wij zeker niet kunnen delen, maar waarvan het oneerlijk is ze te reduceren tot de daden van een “gek” of tot de megalomanie van een man.
Provocaties
De derde en laatste scène in het VS-scenario is eenvoudigweg de organisatie van provocaties. De gebeurtenissen in de Donbas in de p periode voor de invasie zijn door veel commentatoren gereduceerd tot botsingen tussen zogenaamde ‘pro-Russische’ krachten en ‘Oekraïense nationalisten’.
Een dergelijke reductie verhult de zware verliezen en de gevolgen voor de bevolking van de ‘republieken’ Donetsk en Lugansk. De werkelijke doelwitten waren de elektriciteitsinfrastructuur in Gorlovka, de gaspijpleiding naar Lugansk en de luchthaven van Donetsk. Als gevolg zijn duizenden inwoners van deze republieken naar het naburige Rusland gevlucht.
Dergelijke informatie bouwt een zwart-wit fabel op over de ‘slechte Rus’ en de ‘goede Oekraïner’. Zo wordt een publieke opinie ten gunste van oorlog gecreëerd, tot groot voordeel van het militair-industrieel complex en de wapenmonopolies.
Zo wordt een publieke opinie ten gunste van oorlog gecreëerd, tot groot voordeel van het militair-industrieel complex en de wapenmonopolies.
Het is ook via deze spanningsstrategie dat de Verenigde Staten trachten de tegenstemmen binnen hun bondgenoten het zwijgen op te leggen om hen in een positie te brengen waarin zij hun eigen belangen opofferen ten voordele van de globale VS strategie van de ‘focus op Azië’.
Die focus is erop gericht om de Chinese concurrent te isoleren en de convergentie tussen China, Rusland en vele landen op internationaal politiek niveau te keren of te proberen afremmen.
Dit is de vertaling door Frans De Maegd van een videoboodschap in de reeks ‘De wereld van onderuit’, verschenen op Investig’action op 26 februari 2022.
Om meer te weten:
Véronique Malécot, Audrey Lagadec en Francesca Fattori, OTAN versus Russie en chiffres.
Crise en Ukraine : le pays réaffirme que son adhésion à l’Otan et l’UE est prioritaire, au risque de braquer plus encore la Russie
Laurence Habay, Moscou choqué par les propos du Premier ministre ukrainien.