Berengevechten

In de tijd van koningin Elizabeth I genoten Britse koninklijke kringen ervan om te zien hoe woeste honden een in gevangenschap gehouden beer voor de lol kwelden. De beer had niemand kwaad gedaan, maar de honden waren getraind om het gevangen beest te provoceren en het ertoe aan te zetten terug te vechten. Bloed dat uit de opgewonden dieren stroomde, verrukte de toeschouwers.

Deze wrede praktijk is lang geleden als onmenselijk verboden. En toch wordt er vandaag de dag op gigantische internationale schaal elke dag een versie van berengevechten beoefend tegen hele naties. Het wordt het buitenlands beleid van de Verenigde Staten genoemd. Het is de vaste praktijk geworden van de NAVO.

Vandaag de dag wordt op gigantische internationale schaal elke dag een versie van berengevechten beoefend tegen hele naties.

De leiders van de VS, vanuit hun arrogantie als ‘de onmisbare natie’, hebben niet meer respect voor andere landen dan de Elizabethanen hadden voor de dieren die ze kwelden. De lijst is lang van doelwitten van Amerikaanse berengevechten, maar Rusland onderscheidt zich als het beste voorbeeld van constante intimidatie. En dit is geen toeval. Dit berengevecht is opzettelijk en zorgvuldig gepland.

RAND rapport

Ter staving daarvan vestig ik de aandacht op een rapport uit 2019 van de RAND Corporation aan de stafchef van het Amerikaanse leger, getiteld ‘Extending Russia’. Eigenlijk is de RAND-studie zelf vrij voorzichtig in haar aanbevelingen en waarschuwt ze dat veel verraderlijke trucs misschien niet werken.

Het bestaan van dit rapport is echter schandalig, niet zozeer vanwege de inhoud als wel vanwege het feit dat het Pentagon zijn topintellectuelen betaalt om manieren te bedenken om andere landen in problemen te lokken, die de leiders van de VS dan hopen uit te buiten.

De officiële lijn van de VS is dat het Kremlin Europa bedreigt door zijn agressief expansionisme, maar wanneer de strategen onder elkaar praten klinkt het verhaal heel anders. Hun doel is om door middel van sancties, propaganda en andere maatregelen Rusland te provoceren om juist dat soort negatieve maatregelen te nemen (‘overstretching’) waarvan de VS dan ten nadele van Rusland gebruik kan van maken.

De officiële lijn van de VS is dat het Kremlin Europa bedreigt, maar wanneer de strategen onder elkaar praten klinkt het verhaal heel anders.

De RAND-studie legt de doelstellingen uit:

“Wij onderzoeken een reeks geweldloze maatregelen die de feitelijke kwetsbaarheden en angsten van Rusland zouden kunnen uitbuiten om het Russische leger, de economie en de politieke status van het regime in binnen- en buitenland onder druk te zetten.

De maatregelen die wij onderzoeken zouden niet in de eerste plaats gericht zijn op verdediging of afschrikking, hoewel zij tot beide kunnen bijdragen. Deze maatregelen worden eerder gezien als elementen in een campagne die erop gericht is om de tegenstander uit zijn evenwicht te brengen, waardoor Rusland gaat concurreren op gebieden of in regio’s waar de Verenigde Staten een concurrentievoordeel hebben, waardoor Rusland zichzelf militair of economisch overbelast of waardoor het regime binnenlands en/of internationaal prestige en invloed verliest.”

Het is duidelijk dat dit in heersende kringen in de VS als ‘normaal’ gedrag wordt beschouwd, net zoals plagen normaal gedrag is voor de pestkop op het schoolplein, en steekpenningen normaal zijn voor corrupte politieagenten.

“Deze maatregelen worden gezien als elementen in een campagne die erop gericht is om Rusland uit zijn evenwicht te brengen.”

Uitbuiten van kwetsbaarheden en angsten

Deze beschrijving past perfect bij de Amerikaanse operaties in Oekraïne, bedoeld om “de kwetsbaarheden en angsten van Rusland uit te buiten” door een vijandige militaire alliantie voor de deur te brengen, terwijl de totaal voorspelbare reacties van Rusland worden beschreven als onnodige agressie.

Diplomatie houdt in dat je de positie van de andere partij begrijpt. Maar verbale berengevechten vereisen een totale weigering om de ander te begrijpen, en een constante opzettelijke verkeerde interpretatie van wat de andere partij ook zegt of doet.

Wat werkelijk duivels is, is dat, terwijl de Russische beer er voortdurend van wordt beschuldigd dat hij van plan is om uit te breiden, het hele beleid er juist op gericht om hem aan te zetten tot uitbreiding. Want dan kunnen we straffe sancties uitvaardigen, kan het Pentagon-budget verhogen en kunnen we de strop van het raketschild van de NAVO strakker aantrekken rond onze dierbare Europese ‘bondgenoten’.

Het hele beleid is er juist op gericht om Rusland aan te zetten tot uitbreiding. Want dan kunnen we het land verzwakken en kan het Pentagon-budget verhogen.

Een generatie lang hebben Russische leiders veel inspanningen geleverd om een vreedzaam partnerschap op te bouwen met het Westen, geïnstitutionaliseerd als de Europese Unie en vooral de NAVO. Ze geloofden echt dat het einde van de kunstmatige Koude Oorlog een vredelievend Europees nabuurschap zou kunnen opleveren.

Maar arrogante leiders van de VS, ondanks tegenadvies van hun beste experts, verwierpen Rusland als de grote natie die het is, en behandelden het liever als de gekwelde beer in een circus.

De uitbreiding van de NAVO was een vorm van een berengevecht, een duidelijke manier om een potentiële vriend in een vijand te veranderen. Dat was de weg die werd gekozen door de voormalige Amerikaanse president Bill Clinton en de daaropvolgende regeringen.

De uitbreiding van de NAVO was een vorm van een berengevecht, een duidelijke manier om een potentiële vriend in een vijand te veranderen.

Moskou had de onafhankelijkheid van voormalige leden van de Sovjet-Unie aanvaard. Bij berengevechten werd Moskou voortdurend beschuldigd dat het van plan was om die met geweld terug te nemen.

Het grensgebied van Rusland

Oekraïne is een woord dat grensgebied betekent. Meer bepaald gaat het om de grensgebieden tussen Rusland en de gebieden in het westen die soms deel uitmaakten van Polen, Litouwen of Habsburgse landen. Als onderdeel van de Sovjet-Unie werd Oekraïne uitgebreid met grote delen van beide. De geschiedenis had aan beide uiteinden van het land zeer contrasterende identiteiten gecreëerd, met als gevolg dat de onafhankelijke natie Oekraïne, die pas in 1991 ontstond, vanaf het begin diep verdeeld was.

En vanaf het begin zijn de strategieën van Washington, in samenwerking met een grote, zeer actieve anti-Russische diaspora in de VS en Canada, erin geslaagd om de bitterheid van de Oekraïense verdeeldheid te gebruiken om eerst de Sovjet-Unie en daarna Rusland te verzwakken. Miljarden dollars werden geïnvesteerd om ‘de democratie te versterken’ – dat wil zeggen het prowesterse westen van Oekraïne tegen het semi-Russische oosten.

Vanaf het begin is Washington erin geslaagd om de bitterheid van de Oekraïense verdeeldheid te gebruiken om eerst de Sovjet-Unie en daarna Rusland te verzwakken.

De door de VS gesteunde staatsgreep van 2014 die president Viktor Yukanovych ten val bracht – een president die stevig gesteund werd door het oosten van het land – bracht pro-Westerse krachten aan de macht die vastbesloten waren om Oekraïne bij de NAVO te brengen. Zij bestempelden Rusland steeds duidelijker als belangrijkste vijand.

Dit veroorzaakte het vooruitzicht van een eventuele verovering door de NAVO van de belangrijkste marinebasis van Rusland bij Sebastopol, op het Krim-schiereiland.

Aangezien de bevolking van de Krim nooit deel heeft willen uitmaken van Oekraïne, werd het gevaar afgewend door een referendum te organiseren. Daarin stemde een overweldigende meerderheid van de Krim om terug te keren naar Rusland, waarvan zij in 1954 waren afgesneden door het ondemocratisch bewind van Chroesjtsjov.

Een overweldigende meerderheid van de Krim stemde om terug te keren naar Rusland.

Westerse propagandisten stelden deze daad van zelfbeschikking onophoudelijk aan de kaak als een ‘Russische invasie’ die de voorbode was van een programma van Russische militaire verovering van de westelijke buurlanden – een fantasie die noch door feiten, noch door motieven wordt gestaafd.

De akkoorden van Minsk

Ontzet door de coup die de president waarop zij hadden gestemd ten val bracht, door nationalisten die dreigden de Russische taal die zij spraken te verbieden, riepen de inwoners van de oostelijke provincies Donetsk en Lugansk hun onafhankelijkheid uit.

Rusland steunde deze onafhankelijkheid niet, maar steunde in plaats daarvan de overeenkomst van Minsk, ondertekend in februari 2015 en goedgekeurd door een resolutie van de VN-Veiligheidsraad. De kern van het akkoord was om de territoriale integriteit van Oekraïne te behouden door een federaliseringsproces dat de afgescheiden republieken zou teruggeven in ruil voor hun lokale autonomie.

Het Minsk-akkoord bevat een aantal stappen om een einde te maken aan de interne Oekraïense crisis. Ten eerste zou Oekraïne onmiddellijk een wet aannemen die zelfbestuur toekent aan oostelijke regio’s (in maart 2015). Vervolgens zou Kiev met de oostelijke gebieden onderhandelen over richtlijnen voor lokale verkiezingen die dat jaar onder toezicht van de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa (OVSE) zouden worden gehouden.

Het Minsk-akkoord bevat een aantal stappen om een einde te maken aan de interne Oekraïense crisis.

Vervolgens zou Kiev een grondwetshervorming doorvoeren die de rechten van het oostelijke deel garandeert. Na de verkiezingen zou Kiev de volledige controle over Donetsk en Lugansk overnemen, inclusief de grens met Rusland. Een algemene amnestie zou gelden voor soldaten aan beide zijden.

Hoewel het de overeenkomst heeft ondertekend, heeft Kiev nooit een van deze punten uitgevoerd en weigert het te onderhandelen met de oostelijke rebellen. In het zogenaamde Normandië-overleg (tussen Rusland, Oekraïne, Frankrijk en Duitsland) werd verwacht dat Frankrijk en Duitsland druk zouden uitoefenen op Kiev om deze vreedzame regeling te aanvaarden. Maar er gebeurde niets.

In plaats daarvan heeft het Westen Rusland ervan beschuldigd de overeenkomst niet uit te voeren, wat nergens op slaat, aangezien de verplichtingen tot uitvoering op Kiev rusten, niet op Moskou. Ambtenaren van Kiev herhalen regelmatig hun weigering om met de rebellen te onderhandelen, terwijl ze steeds meer wapens eisen van de NAVO-landen om het probleem op hun eigen manier aan te pakken.

Hoewel Kiev de Minsk akkoorden heeft ondertekend, heeft het die nooit uitgevoerd en weigert het te onderhandelen met de oostelijke rebellen.

Ondertussen hebben de grote partijen in de Russische Doema en de publieke opinie al lang hun bezorgdheid geuit over de Russisch sprekende bevolking van de oostelijke provincies, die al acht jaar te lijden heeft onder ontberingen en militaire aanvallen van de centrale regering.

Deze bezorgdheid wordt in het Westen natuurlijk geïnterpreteerd als een remake van Hitlers streven om buurlanden te veroveren. Zoals gewoonlijk is de onvermijdelijke Hitler-analogie totaal ongegrond. Rusland is te groot om Lebensraum te moeten veroveren.

Wil je een vijand? Nu heb je er een

In Duitsland heeft men het perfecte woord gevonden om de Westerse betrekkingen met Rusland te beoordelen: ben je wel of niet een ‘Poetinversteher’, een ‘Poetin-begrijper’? Met Poetin bedoelen ze Rusland, aangezien de standaard Westerse propagandatruc er in bestaat om het beoogde land te personifiëren met de naam van zijn president, Vladimir Poetin, en die noodzakelijkerwijs af te schilderen als een dictatoriale autocraat.

Als je Poetin, of Rusland, ‘begrijpt’, dan sta je onder een diepe verdenking van ontrouw aan het Westen. Dus laten we er nu allemaal samen voor zorgen dat we Rusland niet begrijpen!

De Amerikaanse president Joe Biden en zijn ‘diepe staat’ hebben nooit een vreedzame oplossing in Oekraïne gewild.

Russische leiders beweren zich bedreigd te voelen door een sterk vijandige alliantie, die regelmatig militaire manoeuvres voor hun deur houdt? Voelen ze zich ongemakkelijk over kernraketten die vanuit nabijgelegen NAVO-lidstaten op hun grondgebied zijn gericht? Dat is gewoon paranoia, of een teken van sluwe, agressieve bedoelingen. Er valt niets te begrijpen.

Het Westen heeft Rusland dus behandeld als een gekwelde beer. Als gevolg daarvan krijgt het nu een nucleair bewapende en militair machtige vijandige natie, die geleid wordt door mensen die vaak bedachtzamer en competenter zijn dan heel wat middelmatige politici in Washington, Londen en een paar andere plaatsen.

De Amerikaanse president Joe Biden en zijn ‘diepe staat’[1] hebben nooit een vreedzame oplossing in Oekraïne gewild. Het onrustige Oekraïne fungeert namelijk als een permanente barrière tussen Rusland en West-Europa, waardoor de VS controle over West-Europa wordt gegarandeerd.

Rusland trekt nu de onvermijdelijke conclusie dat het Westen het enkel en alleen als een tegenstander zal accepteren.

Ze hebben Rusland jarenlang als een tegenstander behandeld en Rusland trekt nu de onvermijdelijke conclusie dat het Westen het enkel en alleen als een tegenstander zal accepteren. Het geduld is op. De inval is een gamechanger.

Wanneer ‘onze waarden’ de weigering om te begrijpen omvatten, dan staat er geen limiet op hoeveel wij niet zullen kunnen begrijpen.

Wordt vervolgd.

Diana Johnstone was perschef van de Groene Fractie in het Europees Parlement van 1989 tot 1996. Ze is auteur van verschillende boeken.

De opinies in deze analyse zijn voor de verantwoordelijkheid van de auteur.

Bron: Consortium News

Note:

[1] Een staat binnen een staat of een diepe staat (Engels: deep state) verwijst naar een politieke situatie in een land waarin een bepaalde organisatie, zoals de krijgsmacht, geheime diensten, politie of agentschappen, niet onderhevig zijn aan de controle van de civiele politieke leiding. (n.v.d.r.)