Onderzoeker belicht grote voordelen van samenleven met honden

"Hond en Mens" van Nobelprijswinnaar dierengedrag (ethologie) Konrad Lorenz (D) was een van de eerste boeken die ik las als tiener. De befaamde avonturen van de onafscheidelijke Tintin/Kuifje met zijn hondje Bobby/Struppi/Milou zijn door miljoenen mensen gelezen en hebben ook het motto bezorgd, ga zo snel mogelijk met een hond leven. Ik herinner mij goed dat ik in de jaren tachtig teksten oppikte in populair-wetenschappelijke bladen.  Die gingen in dezelfde richting als wat ik had opgestoken uit mijn allereerste omgang met ons konijn toen ik nog een grote baby was: dat soort wezen bejegenen, dit is heel goed voor de gevoelswereld. Sinds lang zijn er onderzoekers die pleiten voor het invoeren van huisdieren in ouderlingentehuizen. Ik was samen met Minister van Gezondheid Magda Aelvoet verbouwereerd en boos toen zij mij verslag deed, dat was rond 2002, dat de voorstellen in die zin door directies werden weggelachen met de woorden: "Mevrouw de Minister, wij hebben al zoveel te stellen met de oudjes, wat zouden wij er dieren bij nemen!" Gelukkig zijn de tijden veranderd.  Het opiniestuk van Joni Delanoeije is fantastisch: intelligent én vol wijsheid. Hier volgen citaten. ____________________________________ Uit onderzoek blijkt dat het welzijn van mens, dier en ­omgeving elkaar beïnvloeden en dus het best als één geheel worden bestudeerd. "Sigmund Freud merkte het al op tijdens zijn therapiesessies, waarbij zijn hond altijd aanwezig was, en ook onderzoek tijdens de corona­pandemie wees nog op een scala aan positieve effecten van honden." "Honden­eigenaars spenderen bovendien minder tijd in ziekenhuizen, hebben minder mentale zorg nodig en zijn fysiek actiever. Honden lijken er bovendien in te ­slagen onze digitale aandacht te doorbreken en op die manier scherm­verslaving te helpen voorkomen. Die winsten komen in een verzorgingsstaat als de onze niet alleen honden­eigenaars ten goede. " "Honden hebben ook andere voor­delen dan louter economische. ­Studies wijzen uit dat in buurten met meer honden het sociaal kapitaal van buurtbewoners groeit en buurt­binding sterker is. Gaat u vooral zelf eens op een bankje aan een hondenweide zitten en laat u verrassen door de vele verhalen die u daar te horen krijgt."

"Zo ­beperken honden de risico’s van thuiswerk, zoals eenzaamheid en een gebrek aan beweging, en bieden ze mensen (ook wie geen hond heeft) een manier om in contact te blijven met het hier en nu"

"Honden jagen de samenleving op kosten, en dus moeten de eigenaars maar opdraaien voor die kosten?"

... Dat klinkt misschien logisch, maar die redenering is niet gestoeld op wetenschappelijk onderzoek over de economische, sociaalmaatschappelijke en ecologische impact van honden op mens en maatschappij.

Studies naar die ecologische pootafdruk houden er geen rekening mee dat honden een positieve houding ten ­opzichte van mens en natuur kunnen teweegbrengen."

"Bovendien zijn veel honden voor hun eigenaars een surrogaat voor kinderen. Soms leidt honden­bezit er zelfs toe dat de kinderwens uitgesteld wordt. Je kunt daar ethische bedenkingen bij hebben, maar het zijn ­zaken die je maar beter mee in de analyse kunt ­nemen (...).

Repressieve maatregelen zoals korte leibanden, drolboetes en een blaftaks zijn pleisters op een houten been.

Er is ­momenteel vooral een gebrek aan educatie, en aan publieke ruimte waar ­positieve interactie tussen mens en hond mogelijk is.

 

"Honden die wegens gebrekkige ­socialisatie maar moeilijk functioneren in ons systeem, kosten de maatschappij handenvol geld en ­bezorgen veel burgers hoofdbrekens. In dat geval zou een "blaftaks" meer kunnen ­opleveren dan we denken."

Tot slot: ik herinner mij hoe Kim Cleysters op het toppunt van haar roem na nog eens een gewonnen Masters Tornooi, op de vraag van de reporter "Wat ga je nu doen", ten antwoord gaf: "Naar huis, stoeien met onze hond!"

Ook Greta Thunberg heeft zoals bekend inspiratie en vrede, "medemenselijkheid" gevonden in het samen leven met de twee huishonden, waaronder Moses.

Andere voorbeelden over de heilzame effecten van toegewijde omgang met dieren zijn Winston Churchill, die vooral dol was op paarden, maar veel verschillende dieren in zijn huis en tuin haalde, en Bismarck, die twee grote Duitse doggen had... die op een dag een stuk uit de broek van een ambassadeur van een vijandige natie beten: zij hadden de afkeer van hun baas gevoeld voor het personage.

Opvallend zijn tenslotte de vele positieve getuigenissen van minder gefortuneerde mensen die ik in de loop der jaren heb opgetekend. Juist de armen kunnen vaak de struggle for life niet te best voeren zonder de vertrouwde "best Friend of Man" in de buurt. Dat is iets om bij stil te staan, geloof ik.