Na elke oorlog

ruimt iemand puin.

Vanzelf komt tenslotte

niets in orde.

Iemand moet de resten ruimen:

de vunzigheid, de as,

de veren van wat eens een zitbank was,

en het versplinterd glas,

de bebloede flarden van een jas.

Iemand moet een balk verslepen

om een muur te stutten.

Iemand moet nieuwe ruiten steken

En deuren weer in hengsels hangen.

Fotogeniek is het allemaal niet

en lang nadat de camera’s

naar een andere oorlog trokken,

sleept de opruim aan

Waar is de brug, waar het station?

We willen ze terug.

De handen uit de mouwen!

Iemand met een borstel in de hand

vertelt hoe het vroeger was.

Iemand luistert, knikt,

en keert het hoofd.

Anderen, vlakbij,

lopen achteloos weg.

Voor hen is het verhaal te saai.

Soms vindt iemand onder de struiken

nog wat roestige argumenten

en gooit ze bij het schroot.

Zij die weten waarom

moeten wijken.

Eerst voor wie weinig weet,

dan voor wie niets meer weten wil.

In het kruid dat woekert over

oorzaak en gevolg

ligt iemand languit op de rug.

Hij heeft een grasspriet in de mond

en staart naar de wolken.

Wislawa Szymborska, ‘Het Eind en het Begin’

(vertaling  ©EPO/Jan Reyniers )