Sinds jaar en dag is migratie, officiële en niet-officiële, een feit. Als gevolg van de WO II was er eerst politieke migratie. Zij werd ietwat later ook economisch : Italiaanse, Turkse en nadien Marokkaanse migratie werd door de Belgische regering officieel op gang gebracht om de nood aan werkkracht op te vangen.

En, uiteraard, kwam er parallel aan die officiële migratie een niet-officiële (migratie)beweging opgang. Dergelijke parallelle (migratie)beweging is een onvermijdelijk maatschappelijk fenomeen, waarachter geen slinkse manoeuvres (van criminele aard) moet gezien worden: als vader migreert volgen natuurlijk het gezin en misschien wel de buurt. Zij verliep uiteraard niet via de door de overheid bepaalde procedures.

Het gevolg is dat er, godweet hoe, nu in België een 150.000 (?) sans-papiers (zouden) zijn. Zij vormen een bijkomende arbeidsreserve, drukken de lonen en worden economisch extra uitgebuit. Zij werken en (over)leven dikwijls in onaanvaardbare onmenselijke situaties. Dat laten bestaan impliceert onvermijdelijk het ontstaan van een rottende (het woord is te zacht) toestand die uiteindelijk zware maatschappelijke problemen kan/zal veroorzaken. De bezetting van o.a. de Begijnhofkerk en de overschakeling, 100 dagen later, godbetert, naar een uitzichtloze honger/dorststaking, zijn de resultaten van het decennialang bestaan van het rottende probleem van duizenden sans-papiers. En natuurlijk werd dat langetermijnprobleem dat had moeten vermeden worden, niet aangepakt. Neoliberale regeringen doen dat niet en juist dàt is de facto crimineel en juist dàt is de schuld van de politieken van de laatste 50 jaar. Het hoofdprobleem is het bestaan van tienduizenden sans-papiers. De enkele honderden bezetters en de hongerstakers is de onmenselijke afgeleide.

Want inderdaad, ondertussen is er dus de bezetting/honger/dorststaking. Die moet dringend humaan opgelost worden. Het uitzichtloos martelaarschap moet nù vermeden worden, moet nù ontmijnd worden. Dat gebeurt niet door principieel te spelen. Niet ‘wet is wet’ maar ‘nood breekt wet’ moet het ordewoord zijn. Wie heeft de grootsheid om dat te doen?

Misschien, godweet, zal het een christendemocraat zijn die én perspectief biedt aan mensen zonder perspectief én de nationalistische anti-sans-papiersgevoelens trotseert die medeburgers met buikloopgevoel meesleuren in stupide, denigrerende dwangbeelden. Die twee dingen moedig aanpakken zou van hem een gerespecteerd politieker met toekomst maken.

Als evenwel die christendemocraat niet zou bestaan – lijkt het daarop ? – dan moeten de hongerstakers zelf de grootsheid hebben om met het hoofd omhoog de lopende alles-of-niets-strijd te onderbreken. Niemand heeft baat met een dode. Strijd voeren verloopt met ups en downs, op en af, met stappen voorwaarts en achterwaarts en terug voorwaarts. Nu moet men de minieme openheden gebruiken die dank zij de actie werden bekomen om nu doden te vermijden, en eerste resultaten te behalen. Later kan men hogerop naar een lange­termijnstrijd gaan: de sans-papiers die samen met de ganse Belgische arbeidersklasse opkomen voor meer loon en pensioen, voor papieren, voor een wettig verblijf, voor menselijkheid, voor eerlijk werk.

Hoe moet het nu structureel/legaal/procedureel verder? Het kan niet anders dan dat de officiële politieke, academische, familiale of economische migratiekanalen een parallel beleid nodig hebben die de onvermijdelijke (migratie)beweging met zijn 150.000 sans-papiers als gevolg, opvangt. Die onvermijdelijke (migratie)beweging kan noch humaan, noch diplomatiek worden ongedaan worden gemaakt met een (zachte) terugkeerpolitiek. Een terugkeer­politiek kan voor enkele honderden; niet voor 150.000. Het uitrollen van een politiek nodig voor de opvang van die parallelle (migratie)beweging is niet een ‘nieuw migratiekanaal creëren’. Het is een noodzakelijk uitweg creëren voor een sociologisch feit, dat onvermijdelijk parallel ontstaat aan officiële structurele migratie. En uiteraard kan zo’n opvangsysteem geen eendagsvlieg zijn aangezien structurele officiële migratie blijvend is. Vandaar het voorstel om een reeks permanente criteria vast te leggen die, begeleid door een commissie met voeten in de grond van die parallelle (migratie)­beweging, permanent het fenomeen van de sans-papiers tot menselijke proposities – tot nul zal nooit kunnen – kan herleiden. Alleen zo kan een rottende toestand maatschappelijke rampen verhinderen.