Het Brusselse initiatief wordt georganiseerd door een collectief van burgers en wordt gesteund door de Union des Sans-Papiers pour la Régularisation (USPR), het Burgerplatform BxlRefugees en de beweging Présence et Action Culturelles (PAC). De actie wordt gedoogd door de politie en de stad Brussel. Op het programma staan naast toespraken ook artistieke performances die de woede en wanhoop van burgers uiten ten aanzien van de aanhoudende menselijke tragedie.

Na 55 dagen hongerstaking zit de federale regering vast in een laakbare passiviteit, en dat terwijl het leven van de stakers aan een zijden draadje hangt. Het is tijd dat wij ingrijpen, als individuen, als burgers en als mensen.

In de afgelopen tien jaar hebben onze overheden tal van hervormingen doorgevoerd om de mogelijkheden tot legaal verblijf in België te beperken. Zo hebben zij zelf de situatie van wetteloosheid waarin tienduizenden mensen zonder papieren gevangen zitten in de hand gewerkt en enorm doen toenemen. Deze mensen wonen en werken al vijf, tien, vijftien, twintig of zelfs dertig jaar in België. Deze arbeid.st.ers zonder papieren zijn onze buren, onze klanten, onze vrienden, onze plaatselijke handelaars. Ze werken, betalen hun huur, hun rekeningen en hun abonnementen voor het openbaar vervoer. Maar zonder een legaal bestaan zijn zij overgeleverd aan de genade van hun werkgevers en huisjesmelkers. Zonder wettig verblijf staan zij bloot aan allerlei vormen van misbruik: uitbuiting, mishandeling, slavernij, pesterijen en verkrachting – zonder enige wettelijke, sociale of gerechtelijke bescherming.

Al vele jaren roepen collectieven van migranten zonder papieren met alle mogelijke middelen de Belgische beleidsmakers op om een duurzame en redelijke oplossing te vinden voor hun situatie. Hun noodkreten zijn onbeantwoord gebleven, waardoor de migranten zonder papieren nog slechts één laatste troef achter de hand hadden: de hongerstaking.

Vandaag, na 55 dagen hongerstaking, is de toestand van de stakers dramatisch: de meesten van hen hebben posttraumatische symptomen en cognitieve en depressieve stoornissen – gevolgen die nu al onomkeerbaar zijn. Volgens de begeleidende artsen is deze hongerstaking in de zogenaamd “kritieke” fase gekomen: het lichaam, dat alle suiker en vet heeft verbrand, verbruikt nu haar eigen organen, waaronder het hart. Het gevaar van de dood wordt reëel en onafwendbaar.

De regering blijft doof, ook al heeft de hele burgermaatschappij zich achter de stakers geschaard. De petitie “We are Belgium too”, gelanceerd door de Coordination des Sans-Papiers en Sans-Papiers TV, nadert de 40.000 ondertekenaars. Daarnaast verschenen er talrijke open brieven in de pers, waaronder een van de speciale rapporteur van de VN (Olivier de Schutter), een vanuit een netwerk van 115 Belgische organisaties, en een vanuit de culturele en artistieke sector. Politieke, religieuze en academische vertegenwoordigers spraken zich uit voor regularisatie en drukten hun afkeuring uit over het stilzwijgen van de regering. Ten slotte eisten de werkgeversorganisaties en de vakbonden dat migranten zonder papieren toegang krijgen tot unieke vergunning, zodat zij een procedure kunnen starten om vanuit België in knelpuntberoepen te werken. Het is duidelijk: de hele civiele samenleving heeft gereageerd. Alleen de regering blijft onbuigzaam.

Wij, de burgers, willen onze leiders eraan herinneren dat het begrip “illegaal verblijf” een politieke uitvinding is. Dat de status van migranten zonder papieren wordt gemaakt door het migratiebeleid. En dat als de macht in hun handen is vandaag, het dankzij onze stemmen is. Maar we weigeren toe te staan dat er doden vallen. Daarom vragen wij hen hun rol te spelen als vertegenwoordigers van de kiezers die wij zijn, en de leden van de regering te vragen om de legitieme eisen van de hongerstakers te erkennen:

• De onmiddellijke regularisatie van de hongerstakers;
• De vaststelling van duidelijke criteria voor collectieve regularisatie, die permanent in dewetgeving worden verankerd;
• De oprichting van een onafhankelijke en permanente commissie om de aanvragen te analyseren.

Wij weigeren te wachten tot een hongerstaker het met zijn leven bekoopt. Een mensenleven heeft geen prijs. Wij roepen op tot een humaan beleid, dat ervoor kiest om de wet te veranderen in plaats van bijna 500 mensen te laten sterven. Laat mensen niet sterven. Verander de wet.