Superieur en arrogant onderneemt de staatsecretaris een poging om de blinden te laten zien. Maar, gedeconnecteerd van de werkelijkheid, heeft hij een balk in zijn oog.

Hij ziet niet dat in ‘zijn vaccinatiecentra van Antwerpen tot Poelkapelle’ mensen zonder papieren worden gevaccineerd, soms met de hulp van asielzoekers, omdat vrijwilligers met een hart voor de zwakken dag en nacht actie voeren om hen zo ver te krijgen dat ze zich begeven op voor hen onveilig en intimiderend terrein. De overtuigingskracht die hiervoor nodig is, komt niet van het kabinet, maar meestal van kleine ‘nulde’lijns-organisaties en vrijwilligers die doen waar het kabinet faalt: handelen in plaats van praten.

De verlichte staatssecretaris ziet evenmin dat wie vlucht voor oorlog en vervolging geen plaats krijgt in de herberg, maar in een stal. Dat kan een matras zijn op de keukenvloer van weer zo’n ‘nulde’lijns-organisatie, die mensen opvangt wanneer gesubsidieerde organisaties als CAW en OCMW’s gesloten zijn. Zo’n organisatie laat mensen, gezinnen met kinderen, niet op straat slapen.

Hij ziet evenmin hoeveel jongeren hier met een studentenvisum belanden. Door covid-19 en de veel zwaardere administratieve regelneverij, verzuipen ze in een voor hen onbekend doolhof van formulieren, geboden en verboden. Wij zien dat wel. We kennen die studenten. Ze komen bij ons terecht.

Wij kennen ook migranten die hier willen werken, heel veel zelfs. Ze doen dat al lang, voor een miserieloontje. Zij zijn de slaven van vandaag. Hoe zouden ze terug kunnen gaan naar een land van herkomst dat ze jaren geleden, uit schrik voor lijf en leden ontvluchtten, om daar doodleuk voor één of ander loket (gesteld dat dat er is) aan te schuiven, zich bekend te maken en te vragen of ze een aanvraag kunnen indienen om in België te werken? Een cynisch fabel is dat.

De fabels en de riedeltjes van het staatssecretariaat: politieke propaganda ter meerdere eer en glorie van het eigen electoraal belang.

“Barmhartigheid staat niet gelijk aan open grenzen.” Eén: over barmhartigheid hebben wij nul boodschap aan de superieure boodschappen van de staatssecretaris, de man die weerlozen vanop veilige afstand (Twitter) toesnauwt te hopen dat hij niet moet tonen hoe principieel hij wel is. Twee: de stelling is een loutere manipulatie die mensen opjaagt. Niemand van ons pleit voor open grenzen. Dit is dus perfide. Hij is mee verantwoordelijk voor het aanjagen van angst en het aanwassen van extreem rechts.

Een collectieve regularisatie kan een oplossing zijn voor enkele duizenden mensen die hier al jarenlang ‘zonder’ papieren verblijven, niet door hun schuld, maar door die van een talmende volgens willekeur handelende overheid. Een overheid met boter op het hoofd doet zwakke en weerloze mensen opdraaien voor haar eigen geknoei.

Ze hebben papieren hoor, die sans-papiers, elk een stapeltje, verworven aan kastjes en muren. Het is niet alleen een oplossing voor hen, het is tegelijk een oplossing voor ons. Erken mensen, laat ze hier werken, laat ze bijdragen aan de welvaart van ons land, zoals ze al jaren doen. Maar laat ze dat waardig doen, niet als voortdurend opgejaagd wild.

Shame on you, Sammy Mahdi en andere Europese beleidsmakers, shame on you voor wat jullie verkopen als ‘gecontroleerde migratie’. Jullie controle kost veel meer dan wat een humane opvang van mensen verspreid over Europa ooit zou kosten. U veroordeelt ze tot een ellendig verblijf in containerkampen. Een recent verschenen rapport van Artsen Zonder Grenzen is duidelijk: “Al meer dan 5 jaar worden asielzoekers, vluchtelingen en migranten vastgehouden in kampen op de Griekse eilanden, in verschrikkelijke omstandigheden.” Het ‘gecontroleerde’ Europese migratiebeleid van bewuste opsluiting en afschrikking is een gore schande.

Laten we wel wezen. Wat de staatssecretaris met de balk in het oog denigrerend en uitermate cynisch het ‘herwonnen geloof in een opperwezen’ noemt, is de overtuiging van mensen die zich al jaren niet alleen met woorden maar vooral met daden inzetten voor hun broeders en zusters die wanhopig zijn, wanhopig op zoek naar een toekomst voor zichzelf, hun familie, hun kinderen. Wanhopig op zoek naar waardigheid. Dit zoveelste arrogante epistel van een persoon die het mandaat heeft en betaald wordt om een menselijk beleid vorm te geven, geeft hen doodgemoedereerd een mokerslag.

Leo De Bock, voormalig CD&V-kabinetsmedewerker, communicatiedeskundige

Els Schelfhout, dr. Sociale Wetenschappen, psychosociaal therapeut