Dump The Guardian! Cartoon theguardian.fivefilters.org
Analyse - David Cromwell, Media Lens,

200 jaar The Guardian: 2 eeuwen propaganda voor Britse imperium, tegen sociale strijd, door ‘progressieve krant’

Grondige mediakritiek – échte, niet de zelfbedienende versie van de grote media – vind je bij het Britse Media Lens die al 20 jaar de schone schijn ontmaskert van openbare omroep BBC en ‘progressieve’ krant The Guardian. Deze analyse kan je zo toepassen op de Vlaamse media, onder meer op de berichtgeving van De Morgen over de sociale strijd of over Latijns-Amerika, om maar twee voorbeelden te noemen.

woensdag 30 juni 2021 14:06
Spread the love

 

In tegenstelling tot Media Lens, dat in juli op bescheiden wijze de kaap van twee keer tien jaar haalde, heeft The Guardian zichzelf dit jaar overstelpt met lofuitingen over het bereiken van twee eeuwen bestaan. Niet dat we anders zouden verwachten. Zoals hoofdredactrice Katherine Viner in een lang, feestelijk essay verkondigde:

“The Guardian is niet de enige krant die verklaart een hoger doel te hebben dan het doorgeven van de gebeurtenissen van de dag met het oog op het maken van winst. Maar ze is misschien wel uniek in het feit dat ze dat gevoel van doelgerichtheid twee eeuwen lang heeft weten vast te houden.”

 

Screenshot The Guardian

Vanaf haar redactietroon schetste Viner de krant als een soort collectieve onderneming die geworteld is in een sociaal bewuste gemeenschap:

“… journalisten moeten deel uitmaken van het sociale weefsel van de wereld waarover zij berichten. The Guardian is een gemeenschap van journalisten en lezers, wij zijn allen gelijkwaardige burgers van die gemeenschap.”

Het is moeilijk om dergelijke vrome woorden te rijmen met de realiteit dat de online-moderators van The Guardian commentaren op de eigen website afstruinen, klaar om kritische opmerkingen van hun eigen publiek onmiddellijk te verwijderen. Zoals een The Guardian-lezer onlangs op Twitter opmerkte:

“Mijn commentaar waarin de detentie van een journalist in Wit-Rusland wordt vergeleken met wat Craig Murray en Julian Assange in Groot-Britannië wordt aangedaan, werd binnen enkele seconden door de moderators van de website verwijderd.”

Twitter @MrJellyby

Voor Viner worden ambetante lezers als deze eenvoudigweg uitgestoten en niet langer geacht deel uit te maken van de ‘gemeenschap van The Guardian’. Ze mogen haar glanzende visie niet bezoedelen dat The Guardian:

“een krant is gebouwd op feiten en wordt geleid door haar waarden, een krant met een moreel en een materieel bestaan.”

In haar hele essay stroomt deze retoriek eruit:

“Onze missie is gebaseerd op een morele overtuiging: dat mensen de wereld waarin ze leven willen begrijpen en beter maken. Door onze helderheid en verbeelding brengen we hoop.”

Haar wollige gewauwel houdt hier niet op:

“Wij hebben wortels, we hebben principes, we hebben een filosofie, we hebben waarden.”

Je moet een door jaren trouwe dienst aan The Guardian-bubbel en dit ideologisch navelstaren allengs enger geworden denkpatroon hebben ontwikkeld om deze flauwekul echt te geloven. Viners tekst van bijna 6.000 woorden bevat geen enkele zweem van zelfkritiek.

En al helemaal geen vermelding van Julian Assange, de dappere medeoprichter van WikiLeaks, klokkenluider van een overvloed aan bewijzen van Amerikaanse oorlogsmisdaden, die door The Guardian eerst werd uitgebuit, vervolgens afgedankt en daarna verguisd.

Moddercampagne van The Guardian tegen Noam Chomsky en Julian Assange

Assange en WikiLeaks haalden echter wel een vermelding in het 64 pagina’s tellende addendum aan haar essay We were there: The 200 moments that made the Guardian dat als bijlage in de gedrukte krant van zaterdag 8 mei zat.

Het bewuste stuk is van de hand van Ian Katz, gewezen adjunct-hoofdredacteur die na zijn vertrek bij The Guardian in 2013 hoofdredacteur werd van het programma BBC Newsnight werd en nu programmadirecteur is bij commerciële zender Channel 4.

Dat is zowat het hele menu aan begeerde topposities in de mediawereld die de gedroomde carrière van een liberaal denkend journalist uitmaakt. Het feit dat zijn carrière in 2005, toen hij nog bij The Guardian zat, niet tot een abrupt einde kwam door een beschamend media-incident spreekt boekdelen.

Katz was redacteur van de rubriek G2 toen daarin het beruchte interview van Emma Brockes verscheen waarin zij Noam Chomsky belasterde. Ze had het in dat interview over de Balkanoorlogen in ex-Joegoslavië en meer bepaald over het bloedbad van Srebrenica. Brockes noemde Chomsky’s standpunt daarover ‘respectloos puberaal’, ‘alsof Srebrenica niet echt een bloedbad was’.

Wij wezen er toen al op dat dit een bedrieglijke verdraaiing van de waarheid was: Chomsky heeft immers nooit ontkend dat er in Srebrenica een slachting plaatsvond. In een open brief noemde Chomsky zelf het artikel in The Guardian ‘een vulgair stuk journalistiek’.

De krant werd overspoeld met klachten van lezers, de redacteur van de lezersrubriek onderzocht de zaak, er kwam een makke ontwijkende verontschuldiging en het interview werd verwijderd (maar je kan het in dit archief terugvinden). Geen enkele redacteur of journalist van The Guardian heeft in zijn of haar afscheidsrede ooit naar dit schandelijke en hoogst gênante incident verwezen.

In zijn stuk over WikiLeaks (alleen in de papieren krant beschikbaar, niet online) herhaalde Ian Katz een schandalige uitspraak die hun journalist David Leigh, voormalig chef onderzoeksjournalistiek bij The Guardian, Julian Assange in de mond gelegd had.

In 2010 werkten medewerkers van The Guardian met Julian Assange samen in een ‘bunker’ van de krant aan de redactie van honderdduizenden Amerikaanse militaire dossiers en ambassadeberichten. Katz gaf toen namens zijn krant volgende officiële versie van de feiten:

“Onze grootste onenigheid ontstond over de vraag of vertrouwelijke bronnen, die in de documenten werden genoemd, bescherming verdienden. Alle traditionele journalisten die bij het project betrokken waren gingen ervan uit dat we de namen van informanten die door het publiceren van de documenten in gevaar gebracht konden worden zouden verwijderen. Assange zag dat anders. “Het zijn informanten,” zei hij tegen Leigh. “Als ze vermoord worden, hebben ze het er zelf naar gemaakt.”

Deze versie wordt betwist – en dat is nog voorzichtig uitgedrukt. Assange heeft hierover trouwens verklaard dat het citaat ‘volledig verzonnen’ is. John Goetz, journalist van Der Spiegel, was aanwezig bij het diner in een Londens restaurant waar Assange volgens Leigh deze opmerking zou hebben gemaakt. Goetz is zeer stellig dat Assange nooit een dergelijke opmerking maakte.

Bovendien heeft Mark Davis, een veelvuldig bekroonde Australische journalist die tijdens de hele periode aanwezig was in de bunker, toen daar de oorlogsdocumenten over Afghanistan redactioneel werden klaargemaakt, aan de kaak gesteld hoe onbetamelijk The Guardian Assange heeft behandeld. Hij beschuldigde de krant beschuldigd van ‘laster’ en ‘leugens’ (meer informatie en citaten vindt je hier).

“Verre van de Roze Vloedgolf [The Pink Tide: de toenemende invloed van linkse volksbewegingen in Latijns-Amerika] te omarmen, heeft The Guardian die grotendeels afgewezen en de kant van de westerse regeringen gekozen, daarbij vaak blijk gevend van een schokkend gebrek aan inzicht in het continent. De krant brengt een zo vertekende voorstelling van Latijns-Amerika dat het soms te gek voor woorden is.”

De progressieve website Consortium News berichtte hierover als volgt:

“In de onthullingen van Mark Davis is vooral zijn relaas schokkend van hoe weinig de journalisten van The Guardian erom gaven de (WikiLeaks) documenten redactioneel te bewerken. Ze maakten macabere grappen over mensen aan wie schade berokkend werd en niemand van hen, zo verklaarde hij nadrukkelijk, uitte zijn bezorgdheid over de burgerslachtoffers behalve Julian Assange zelf (…) Assange had vervolgens gevraagd dat de vrijgave van de oorlogsdocumenten over Afghanistan zou worden uitgesteld met het oog op redactie (van te verwijderen namen), maar niet alleen hield The Guardian vast aan de afgesproken einddatum, ze lieten hem in de steek, zodat hij de 10.000 documenten verder alleen moest redigeren.”

“The Guardian bracht een verhaal, als een inslaande bom over Paul Manafort. Ze is nog altijd niet ontploft.” Zelfs nadat The Washington Post het verhaal in The Guardian volledig ontkrachtte, blijft de krant zijn bewering staande houden. Screenshot The Washington Post

Katz nam van dit alles niets op in zijn artikel. En Viners stilzwijgen over Assange is veelzeggend. Net als haar schijnbare weigering om te spreken over, laat staan zich te excuseren voor het fake voorpaginanieuws dat de krant in november 2018 bracht en waarin werd beweerd dat Paul Manafort, voormalig campagnemanager van Donald Trump, geheime gesprekken zou hebben gehouden met Assange in de Ecuadoraanse ambassade in Londen. Ook weer een verzonnen verhaal over de WikiLeaks-klokkenluider.

Dit was allemaal onderdeel van een op laster gebaseerde propagandacampagne die ertoe leidde dat hij met geweld uit de ambassade (van Ecuador in Londen) werd verwijderd en opgesloten in de zwaarbeveiligde Belmarsh-gevangenis, vanwaar hij riskeert te worden uitgeleverd aan de VS, waar hij levenslang kan krijgen.

Vergeet niet dat Nils Melzer, speciale VN-rapporteur voor foltering, ondubbelzinnig heeft verklaard dat Assange een slachtoffer is van foltering. Melzer heeft samen met veel andere advocaten, mensenrechtenorganisaties en gewone burgers Assange’s vrijlating geëist.

Hoe The Guardian de werkelijkheid vertekent: te gek voor woorden

Ook een essay van Alan Rusbridger, Viners voorganger als hoofdredacteur, in de New York Review was lyrisch over de mythologie van The Guardian maar kort over kritische zelfanalyse. Op het einde van zijn essay maakte Rusbridger een paar symbolische verwijzingen naar halfhartige essays uit een recente publicatie over de geschiedenis van The Guardian.

Capitalism’s Conscience werd onder redactie van mediawetenschapper Des Freedman geschreven. Wij hebben dit boek recent in een van onze Media Alerts[1] onder de loep genomen hebben. Zoals te verwachten was, heeft Rusbridger zich van het boek bediend om de vermeende goede trouw van de krant een steuntje in de rug te geven:

Capitalism’s Conscience erkent opmerkelijk positieve en progressieve aspecten in de meer recente geschiedenis van The Guardian, waaronder diepgaande verslaggeving over de Derde Wereld, bovengemiddelde prestaties inzake diversiteit, aandacht voor onderzoeksjournalistiek en een evenwichtige aanpak van de Brexit.”

Maar Rusbridger ontweek de opmerkingen uit de meer kritische bijdragen aan het boek. Alan MacLeod bijvoorbeeld schreef in zijn bijdrage voor het boek in verband met The Guardians verslaggeving over Latijns-Amerika:

“Verre van de Roze Vloedgolf [The Pink Tide: de toenemende invloed van linkse volksbewegingen in Latijns-Amerika] te omarmen, heeft The Guardian die grotendeels afgewezen en de kant van de westerse regeringen gekozen, daarbij vaak blijk gevend van een schokkend gebrek aan inzicht in het continent. De krant brengt een zo vertekende voorstelling van Latijns-Amerika dat het soms te gek voor woorden is.”

MacLeod voegde eraan toe dat de “toon en visie van The Guardian vaak zo conservatief zijn dat de krant in zijn berichtgeving over het continent niet te onderscheiden valt van de (rechtse Britse krant) Daily Telegraph.”

Hij betrok de huidige hoofdredacteur rechtstreeks in zijn kritiek:

“Katharine Viner schrijft dat het de opdracht is van de krant om “de machtigen ter verantwoording te roepen” en “liberale waarden hoog te houden”. Maar als het over Latijns-Amerika gaat, heeft de krant progressieve bewegingen die deze waarden trachten te bevorderen juist aangevallen en ondertussen vaak nagelaten dezelfde standaard te hanteren voor rechtse despoten in de regio. Dat moest ze wel, anders konden Britse lezers weleens zoals Corbyn op het idee komen om hetzelfde te proberen in eigen land.”

In hun hoofdstuk in Capitalims’s Conscience ‘The Guardian and Surveillance’ noteren Matt Kennard en Mark Curtis wat gebeurde nadat de krant geheime Amerikaanse staatsdocumenten had onthuld die waren gelekt door Edward Snowden, voormalige medewerker van de Amerikaanse National Security Agency.

De Britse veiligheidsdiensten en het ministerie van Landsverdediging waren zo bezorgd over deze onthullingen dat ze op 20 juli 2013 ambtenaren van de algemene inlichtingendienst GCHQ stuurden naar de kantoren van The Guardian op hun adres aan King’s Cross in Londen. Ingaand op hun eis werden de laptops met de Snowden-documenten vernietigd, een werk waar adjunct-hoofdredacteur Paul Johnson en twee collega’s toen drie uur zoet mee waren.

Daarna zette de Britse overheidsdienst Defence and Security Media Advisory Committee, ook bekend als het D-Notice[2] Committee, steeds meer druk op The Guardian om geen informatie meer te publiceren die “de nationale veiligheid en misschien Brits personeel in gevaar kan brengen”.

Een gecombineerd charme- en dreigoffensief om The Guardian hierin te laten meespelen, wierp uiteindelijk vruchten af toen adjunct-hoofdredacteur Paul Johnson een uitnodiging aanvaardde om zelf lid te worden van dat D-Notice Committee. Hij woonde zijn eerste vergadering bij in mei 2014 en bleef de zittingen van deze commissie bijwonen tot oktober 2018. Zoals Kennard en Curtis opmerkten:

“De adjunct-hoofdredacteur van The Guardian werd van de kelders van het bedrijf recht naar het D-Notice Committee gekatapulteerd, waar hij naast de ambtenaren van de veiligheidsdiensten zat die zijn krant hadden verhinderd het Snowden-materiaal te publiceren”

De auteurs geven Rusbridger enig krediet omdat hij “de zware druk om sommige om Snowdens onthullingen niet te publiceren weerstond”, maar merken op dat de zaken veranderden toen zijn opvolger Viner in maart 2015 hoofdredacteur werd.

“De politieke positionering van de krant, aan de rechterzijde van Labour en in het midden van de Democratische Partij in de VS, heeft altijd gesuggereerd dat ze, als de tijd daar voor gekomen is, meer fundamentele veranderingen zou tegenhouden. Met Corbyn werd dit duidelijk bevestigd.”

Daarna verscheen er nauwelijks nog enige kritische verslaggeving over de Britse veiligheidsdiensten. In de plaats kwamen zachte ‘exclusieve artikels’ waarin hooggeplaatste chefs van inlichtingendiensten en terrorismebestrijding vermeende ‘dreigingen’ vanuit buitenlandse staten, met name Rusland, kwamen ‘toelichten’.

Kennard en Curtis schreven daarover:

“Hoewel er nog wel kritische artikels over de veiligheidsdiensten in de krant verschijnen, behandelen de ‘scoops’ steeds vaker makkelijker aanvaardbare onderwerpen. Sinds de affaire Snowden blijkt The Guardian geen artikel meer te hebben gepubliceerd dat gebaseerd is op bronnen van inlichtingen- of veiligheidsdiensten en dat niet, zeg maar, voorafgaand ‘officieel goedgekeurd’ was.”

In een recent stuk met de passende titel “Like billionaire controlled media, The Guardian misinforms its readers on the UK’s role in the world” wees Curtis erop dat:

“… de krant, als ze al eens aan de kaak stelt hoe het Britse establishment werkt, datzelfde establishment grotendeels steunt en dat ze de laatste jaren de capaciteit die ze ooit had om onafhankelijke onderzoeksjournalistiek te brengen voor het merendeel teniet heeft gedaan.”

“De politieke positionering van de krant, aan de rechterzijde van Labour en in het midden van de Democratische Partij in de VS, heeft altijd gesuggereerd dat ze, als de tijd daar voor gekomen is, meer fundamentele veranderingen zou tegenhouden. Met Corbyn werd dit duidelijk bevestigd.”

Achter de façade van ‘het liberalisme’ van The Guardian

Trouwe lezers van Media Lens weten dat wij in meerdere boeken en honderden mediawaarschuwingen hebben blootgelegd hoe de propaganda van The Guardian de status quo schraagt. Van deze berg bewijsmateriaal noch van de hoger aangehaalde voorbeelden kon ook maar iets het hooghartige en zelfvoldane triomfalisme van Viner en Rusbridger verstoren.

Eveneens opvallend afwezig in de talrijke retrospectieven over The Guardian, waaronder een fashionartikel over 200 jaar kledingstijl in de redactiekamer, was hoe The Guardian twee eeuwen lang consequent de gevestigde orde heeft beschermd.

Deze ongemakkelijke waarheid werd uitstekend belicht in een historisch overzicht ‘50,000 editions of the imperialist, warmongering, hate-filled Guardian newspaper’ dat Murray McDonald in 2007 publiceerde ter gelegenheid van het 50.000e nummer.

Een cruciaal onderdeel van de verheerlijkte mythologie van The Guardian, dat in zowel Rusbridges als Viners tekst prominent aan bod komt, is dat de krant in 1821 in Manchester door John Taylor[3] werd opgericht als zogenaamd radicaal blad dat opkwam voor de slachtoffers van het bloedbad van Peterloo.

In 1819 kwamen in St. Peter’s Field in Manchester achttien mensen om het leven toen de cavalerie chargeerde tegen een menigte van ongeveer 60.000 betogers die bijeen waren gekomen om een hervorming van het systeem van de parlementaire vertegenwoordiging te eisen.

McDonald schreef daarover:

“Wat The Guardian vergat te zeggen was dat Taylor met een krant begonnen was om de arbeiderleiders van de hervormingsbeweging te ondermijnen en dat Taylor weigerde om de woorden ‘Peterloo’ of ‘bloedbad’ te gebruiken omdat hij die te opruiend vond.”

De krant is nooit een betrouwbare supporter geweest van sociaal verzet tegen de gevestigde orde. Erger nog, The Guardian stond vaak:

“erg vijandig tegenover de arbeidersklasse, vooral toen die het heft in eigen handen nam.”

Nog een voorbeeld uit die beginperiode:

“Toen de Suffragettes streden voor vrouwelijk stemrecht, verketterde The Guardian redacteur C.P. Scott hen als fanatici, net zoals The Manchester Guardian zich eerder verzette tegen het stemrecht voor arbeiders.”

In het verleden bespotte The Guardian zowaar de bewegingen die tegen het Britse imperialisme en kolonialisme opkwamen:

“In de loop der jaren reserveerde de krant zijn venijn vooral voor oppositiebewegingen. The Guardian had een bijzondere minachting voor anti-imperialistische bewegingen, verachtte nationalisten uit de Derde Wereld zoals Patrice Lumumba in Congo en Gamal Nasser in Egypte en pleitte voor (Britse) militaire interventies overal ter wereld.”

McDonald gaat door:

“En toen Abraham Lincoln een Burgeroorlog uitvocht tegen de slavernij kwam The Manchester Guardian op voor de zuidelijke slavenhouders.”

In meer recente tijden was The Guardian – afgezien van wat milde kritiek hier en daar tegen het einde van Tony Blairs regeerperiode in Downing Street (1997-2007) – een fervent voorstander van de voormalige eerste minister. Deze bizarre nostalgie naar het tijdperk van New Labour duurt vandaag voort, ook al heeft Blair het bloed aan zijn handen van meer dan een miljoen doden in Irak, Afghanistan en elders.

De argumenten voor ‘humanitaire interventie’ werden in de jaren 1990 aangescherpt met de verslaggeving van The Guardian over ex-Joegoslavië, waarbij, zoals McDonald opmerkte, ‘de vijand [werd] gedemoniseerd en de humanitaire crisis erger (werd) voorgesteld en [er werd] aangedrongen op militaire actie’.

Viner en Rusbridger wuiven dit alles weg uit hun gloedvolle ideologische verhalen over de krant. Goed tussen de regels lezen is echter leerzaam en toont de grimmige waarheid. Neem Rusbridgers merkwaardig geformuleerde bewering dat “de krant tegelijk links kan teleurstellen en rechts boos maken”. Hij gaf dit voorbeeld:

“De recentste teleurstelling voor links was dat de krant niet zoals zij dat zagen van harte de idee omarmde van Jeremy Corbyn als leider van Labour.”

Dit is een ronduit schandalige herinterpretatie van de feiten. The Guardian speelde immers een sleutelrol in de propagandaoorlog die Corbyns kansen om premier te worden fnuikte en daarmee ook verhinderde dat hij een stap kon zetten richting een meer gelijkwaardige samenleving, waar The Guardian zogenaamd voor opkomt.

Screenshot Dump The Guardian

Keyvan Minoukadeh van de website fivefilters.org[4] heeft nauwgezet de onophoudelijke aanvallen van The Guardian op Corbyn van 2015 tot 2017 gevolgd. Hij merkte op dat er tegen het einde van deze periode een lichte vertraging optrad, misschien omdat de redacteurs van The Guardian zich zorgen begonnen te maken dat ze te veel lezers van zich aan het vervreemden waren. Maar toen gebeurde dit:

“Na een korte onderbreking ging de krant opnieuw en nog heftiger in de aanval, nu met het verspreiden van valse en schadelijke beweringen van antisemitisme.”

Kort gezegd, de krant “omarmde het idee van Jeremy Corbyn als partijleider niet van harte” ongeveer zoals een valk die zich op zijn prooi stort de muis niet van harte omarmt.

De onlangs overleden Tony Benn had het bij het rechte eind:

“The Guardian vertegenwoordigt een hele groep journalisten (…) die het in grote lijnen bij de status quo willen houden (…) zeer kritisch staan tegenover links (…). Zij ZIJN gewoon de gevestigde orde. Het is een maatschappij die hen goed uitkomt.”

Twitter @medialens

Zoals we hierboven zagen, droop Viners bloemrijke verhaal over haar geliefde krant van de mooie woorden over principes, waarden, wortels, moraal en een ‘opdracht gebaseerd op een morele overtuiging’ om ‘een betere samenleving te creëren’ en ‘hoop te brengen’.

Deze beweringen zijn een wrede misleiding, want de werkelijkheid is heel anders. In werkelijkheid heeft The Guardian, om de dreiging van effectief verzet door de bevolking om de macht van de elite in te dammen en af te zwakken, lange tijd de rol van liberale poortwachter gespeeld.

Een krant die op ‘liberale waarden’ steunt, is van cruciaal belang voor het propagandasysteem. Zoals Noam Chomsky reeds jarenlang aangeeft, bakent een dergelijke krant de ‘aanvaardbare’ grenzen af van journalistiek en commentaar: ‘Tot hier en niet verder’. Om echt doeltreffend te zijn moeten de mainstreammedia absoluut de schijn geven relatief vrij en open te zijn. Daarom, voegde Chomsky eraan toe,

“is liberale vooringenomenheid uiterst belangrijk in een geraffineerd systeem van propaganda.”

The Guardian belichaamt deze vitale functie als geen ander.

Jonathan Cook, voormalige journalist van The Guardian en nu een onafhankelijke, alleen door zijn lezers gesteunde, journalist is, stelde het zo:

“De taak van de gevestigde media is die van een herdershond die journalisten dagelijks terugbrengt naar de schaapsstal: de publicatie waarvoor ze schrijven. Conservatieve en liberale publicaties verschillen lichtjes in opinie en klemtoon, maar uiteindelijk dienen ze allemaal dezelfde bedrijfsvriendelijke, koloniale en oorlogszuchtige agenda.”

Overweeg even dit ene saillante feit. In The Guardian – en de volledige mainstreammedia – ontbreekt elke consistente, inhoudelijke berichtgeving over het economisch systeem dat de klimaatverandering en het massaal uitsterven van soorten veroorzaakt.

Why Capitalism Can’t Handle Climate Change, een recente video van Second Thought, een educatief YouTube-kanaal met analyses van de actualiteit vanuit een links perspectief, vat de dringendste crisis van onze tijd zo samen:

“Als we de mensheid een leefbare toekomst willen verzekeren, moeten we het kapitalisme achter ons laten. Het kapitalisme is niet in staat de problemen op te lossen die het zelf creëert. Het is volledig verplicht aan het winstmotief, en geen bloemrijke taal, greenwashing of hervorming kan daar iets aan veranderen.”

Veeg de hoogdravende retoriek van de krant opzij en het is duidelijk dat The Guardian reeds lang een machtscomponent is die de mensheid naar zijn uitsterving drijft.

 

Two Centuries Of ‘The Imperialist, Warmongering, Hate-Filled Guardian’ werd geschreven door David Cromwell van de Britse mediawatchdog Media Lens op 2 juni 2021 en werd vertaald door Hilde Baccarne.

 

Notes:

[1] Media Alert is de nieuwsbrief van Media Lens nvdr).

[2] Een D-Notice (voluit Defence and Security Media Advisory Notice) is een officieel ‘verzoek’ aan de media om bepaalde inlichtingen niet te publiceren in het belang van de nationale veiligheid (nvdr).

[3] De krant heette eerst The Manchester Guardian (nvdr).

[4] De ‘vijf filters’ verwijzen naar de vijf mediafilters die Edward Herman en Noam Chomsky toelichten in hun boek Manufacturing Consent – The Political Economy of the Mass Media (1985), heruitgegeven met een update in 2008. Zie Onze top-tien favoriete boeken van Noam Chomsky(nvdr).

Creative Commons

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!