De volgende vijf punten van de staking van 29 maart heb ik onthouden:
1/ De zaken kunnen snel veranderen
Wie had in december gedacht dat er op 29 maart zo’n goed opgevolgde staking zou zijn? Wanneer ik toen over het IPA sprak, zeiden mijn collega’s en vakbondsvrienden mij: “Maar waar kom je nu mee af? De mensen zijn helemaal niet bezig met hun loon”. Na een geduldig, maandenlang bewustmakingswerk zijn de dingen veranderd. De actiedagen van 12 en 25 februari, de vakbondspamfletten en de loonkrant hebben bijgedragen tot de bewustwording. Al deze stappen en instrumenten maakten het mogelijk om meer en meer mensen bij de strijdbeweging te betrekken. Dus mijn eerste punt is: bekijk de zaken altijd in beweging, in evolutie. Niet alleen de momentopname van de dag. Laat je niet ontmoedigen en leer goed opbouwen.
2/ De staking was een succes op vlak van deelname
Eerst en vooral in mijn eigen fabriek. De twee vakbonden mobiliseerden heel goed, ook al waren we aan het piket met iets meer ABVV’ers. Blijkbaar hadden ze bij het ACV een striktere richtlijn gekregen om de stakersposten te beperken. Onze zusterbedrijven in Wallonië lagen ook plat. Deze keer waren wij in Vlaanderen wel de eersten die meededen met de actiedagen in februari. Daarna is het hele land in beweging gekomen. In het noorden, het centrum en het zuiden. Dat is indrukwekkend, want we hadden de coronasfeer en de tijdelijke werkloosheid op veel plaatsen tegen.
De werkgeversfederatie van de metaal zei in een persbericht (*) dat 70 procent van haar ondernemingen door de staking werd getroffen. De chemie, de voeding, de handel, de logistiek, de maatwerkbedrijven, de dienstencheques, De Lijn, de spoorwegarbeiders … we kwamen ze allemaal tegen aan de piketten in onze provincie.
3/ Jammer dat er niet meer piketten waren
Het is jammer om drie redenen: Eén. Piketten versterken de solidariteit en vriendschap onder de collega’s. Men kan eens met elkaar praten, zonder enige werkdruk. De beste ideeën hoor je op het piket. Twee. De piketten maken de staking zichtbaarder, tegenover de werkgever maar ook naar de pers en het grote publiek. De sociale media zijn geen vervanging van echte piketten. Drie. Dankzij piketten heeft de staking meer effect. Een vriend van mij werkt in de handel. 80 procent van het personeel ging in staking, maar aangezien er geen piketten waren, hielden de leidinggevenden en een minderheid van het personeel de winkel draaiende. Met een piket zou dat niet mogelijk zijn geweest en de economische gevolgen zouden groter zijn geweest. De schrik voor Covid bleek onterecht, want onze piketten bewezen dat ze heel veilig zijn. Vooral omdat we buiten staan. In feite loop je minder risico aan een piket dan op het werk binnen in het bedrijf.
4/ Wij hebben een sterk verhaal waarmee wij de bevolking voor onze zaak kunnen winnen
Wij zijn degenen die het land hebben doen draaien, en we blijven dat doen. De bazen zeggen dat wij er nooit zijn als de taart moet worden gebakken en dat we er alleen zijn wanneer ze moet worden verdeeld. Wie houden ze eigenlijk voor de gek? Wat is dat voor minachting? Wie bakt de taart eigenlijk? Tijdens de crisis hebben niet de aandeelhouders de rekken gevuld, de goederen vervoerd, de ziekenhuizen schoongemaakt, de zorg verstrekt, de materialen geproduceerd die nodig waren om op de gezondheidscrisis te reageren, het voedsel geproduceerd, de treinen of bussen bestuurd … Waar waren al die aandeelhouders? Ze zaten achter hun computers en verstopten zich in hun villa’s. Wij, de werkende mensen, hebben hard gewerkt, maar de aandeelhouders steken vandaag de grote dividenden op zak. Die minachting voor onze klasse moet ophouden. Wij eisen respect. Het overgrote deel van de bevolking steunt ons daarin.
5/ Je voelt dat de regering en de werkgevers onder druk staan
Ze slagen er niet in ons te paaien. Sommige politici zeggen dat ze ons steunen maar doen niets om de wet te veranderen. Sommige bazen proberen ons om te kopen met premies of een pot choco, ik verzin het niet (*). En premies, wat een idee, zeg. Die zouden we elk jaar opnieuw moeten onderhandelen. Dat is geen vooruitgang maar bedelen. Nog anderen proberen ons af te leiden met onderwerpen die niets te maken hebben met de strijdbeweging. Je voelt de nervositeit bij de werkgevers en hun regering. Ze staan onder druk dankzij onze acties. Nu stoppen, zonder resultaat, zou dom zijn. We moeten doorgaan en snel een nieuwe nationale stakingsdag zoals 29 maart aankondigen. Zo kunnen we de mobilisatie beginnen en extra druk op de ketel zetten. De actie en de aankondiging van de actie zijn even belangrijk. We moeten ook duidelijk zijn over onze eisen: weg met de loonblokkering, geef ons terug een indicatieve norm. We moeten die fameuze wet van 1996 die ons leven al 25 jaar verpest veranderen. Op vlak van eindeloopbanen willen we het recht op brugpensioen op 58 jaar zónder beschikbaarheid. Met zo’n eisen, die we dagelijks op de werkvloer horen, zullen de mensen maar al te graag weer in beweging komen.
(*) De Brugse vuilnisophalers kregen een pot choco aangeboden voor hun inzet tijdens de covidcrisis! https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2021/03/22/spontane-staking-brugge-ivbo/
Dit zijn de vijf punten die ik onthoud van de fantastische actiedag van 29 maart.
De auteur is anoniem. Naam is bekend bij de redactie.
