Met pijn in het hart schrijf ik, nogmaals, over mijn ervaring als Joods lid van de Labour Party in Jeremy Corbyn’s district. Laat ik dan ook nogmaals vermelden dat het vreselijk is geweest, bijna ondraaglijk. We moesten aanzien hoe een volkomen valse, maar weldra onstuitbare beschuldiging van antisemitisme tegen ons parlementslid werd geuit, terwijl onze opinie als Joodse leden volledig werd genegeerd.

Op dit moment ben ik, net zoals de vele andere Joodse activisten die ik ken in Islington North, diep geraakt dat dit proces heeft geleid tot de schorsing van ons geliefde parlementslid en voormalige leider. Het is zo moeilijk te accepteren dat ik opnieuw moet herhalen wat elk Joods partijlid dat ik ken in Islington North al talloze keren heeft bevestigd.

Het zijn uiteindelijk wij die Jeremy Corbyn echt kennen en vaak ontmoeten – in tegenstelling tot de vele critici. Als Joodse vrouw kan ik bevestigen dat de Joodse inwoners in North Islington zich altijd veilig, welkom en in aller tijden gesteund voelden, zowel in alles wat we deden in de wijk als in de partij zelf.

Toevallig voelen we dit net sterker omdat we Joods zijn, aangezien – in tegenstelling tot Corbyn – velen die ervoor kiezen om in onze naam te spreken, geen respect opbrengen voor ons engagement tegen het antisemitisme en alle soorten racisme in de strijd voor een betere wereld, zo ook onze essentiële strijd voor Palestijnse rechten.

Ik ken Jeremy Corbyn al sinds ik hem hielp eerst geselecteerd en nadien daadwerkelijk verkozen te worden. Dit is ondertussen bijna veertig jaar geleden. Drie decennia later begonnen de geruchten rond antisemitisme om Corbyn in diskrediet te brengen.

De geruchten kwamen er pas na zijn tamelijk onverwachte overwinning als leider van de partij. Vanaf het moment dat hij die overwinning op zak had, kwam de geruchtenmolen op gang. Zijn tegenstanders schaarden zich eerst achter de typische slagzinnen die gebruikt worden om extreemlinks aan te vallen.

De partij werd gezien als ‘onrealistisch’, ‘verraders van het vaderland’, en dergelijke. Na zijn succes in de verkiezingen van 2017 werden deze voorheen gemakkelijk te controleren, systematische uitlatingen enorm versterkt, in een poging zijn gezag te ondermijnen.

En inderdaad, de aanvallen veranderden in georkestreerde aantijgingen over zijn rol als leider van een institutioneel antisemitische partij. Het is uiteraard stukken moeilijker om zulke beschuldigingen te ontkrachten, aangezien ze vaak een snelle verspreiding van paniek en wantrouwen voortbrengen. Degenen die dan de situatie trachten te beoordelen, belanden vanzelf in de vuurlinie. Zelfs als ze Joods zijn.

Tot voor kort bleef de aanwezigheid van antisemitisme in eender welke politieke partij onder de radar. Het was slechts onder Corbyns mandaat dat de aanhoudende onderzoeken rond antisemitisme begonnen in de Labour Party.

Gericht tegen zijn steun voor Palestijnse rechten

Helaas zorgde dit zowel voor verwarring als verlichting onder de bevolking, op talloze manieren die niet op te lijsten zijn, maar allen gelinkt aan Corbyns steun voor de Palestijnse rechten. Toen nadien ook de definitie van antisemitisme door de IHRA¹ werd geïntroduceerd, werd het duidelijk dat het enorm moeilijk werd om nog onderscheid te maken tussen antisemitisme en legitieme kritieken op de Israëlische staat. Dit speelde dan ook enkel in Corbyns nadeel.

Laat me daarom even enkele pertinente feiten op tafel leggen. Doorheen de jaren heeft Corbyn de Joodse gemeenschap in Islington net zo sterk gesteund. Hij heeft onder meer sabbatetentjes bijgewoond met de orthodoxe rabbijn Chabad en Mendy Korer en heeft ook talrijke andere Joodse evenementen bezocht in Noord-Londen.

Ondanks kleinschalig lokaal verzet, heeft hij in 2015 tevens gepleit voor de installatie van een herdenkingsplaat op de site van een verwoeste synagoge, om zo de Joodse gemeenschap in de wijk een hart onder de riem te steken. In tegenstelling tot de meeste van zijn criticasters in Westminster heeft Corbyn altijd gestemd voor moties die antisemitisme in het parlement aankaartten, net zoals hij onophoudelijk tegen elke vorm van racisme bleef strijden.

Dit is precies de reden waarom slechts weinig mensen Corbyns politiek traject meer steunen dan de Joden in de Labour Party die nog tot de linkse fractie behoren, en die groep is talrijk. En hoewel het ontzettend moeilijk is om volgend bewijs naar de voorgrond te brengen, overschaduwd door de vele lagen fake news, heeft een vergelijking van twee YouGov peilingen rond antisemitisme in 2015 en 2017 aangetoond dat het antisemitisme sterk gedaald is onder het mandaat van Corbyn.

Dus laten we voor eens en voor altijd duidelijk zijn: er is wel degelijk sprake van antisemitisme in de Labour Party, dat heeft een recent rapport ook aangetoond. Er was tevens ook een storing in de snelheid waarmee de klachten werden behandeld (hoewel details over deze storing ambigu blijven).

Onverbiddelijk vijandige campagne

Tegelijkertijd is het ook duidelijk geworden dat Corbyn te maken kreeg met een onverbiddelijk vijandige campagne van desinformatie, zoals werd bevestigd door een mediaonderzoek geleid door Justin Schlosberg en Laura Laker (zie Studie bewijst: Guardian, BBC vooringenomen tegen Corbyn).

Corbyn accepteerde het bewijs dat werd voorgelegd door de EHRC² en zei ook dat er naar gehandeld moest worden. En terwijl sommigen misschien denken dat hij een slecht moment had uitgekozen, vind ik het begrijpelijk dat Corbyn moest proberen de Joden gerust te stellen dat het antisemitisme in de Labour Party schromelijk uitvergroot werd in de media en door tegenstanders, en dat dit niet voortvloeide vanuit verzet tegen het antisemitisme an sich, maar eerder vanuit een poging Corbyn onderuit te halen.

We zouden allemaal in staat moeten zijn om in te zien dat dergelijke praktijken het onnoemelijke belang ondermijnen van de strijd die ze beweren te verdedigen. Dit was ook het geval toen de media, in dezelfde trend als Corbyns critici, de valse overtuiging voortbrachten dat 34 procent van de Labour Party schuldig werd bevonden aan antisemitisme, terwijl de realiteit 0,3 procent bedroeg (het aantal werd dus vergroot met een factor van 100).

Ten slotte nog dit: als Starmer de adviezen van de EHRC wil volgen, zal hij Corbyn per direct herbenoemen. Dit document staat immers in voor de vrijemeningsuiting, met de bijkomende bescherming van Artikel 10³, om zo leden van de Labour Party te beschermen die ‘hun meningen verkondigen omtrent interne partijzaken, zoals bijvoorbeeld de schaal van antisemitisme binnen de partij, gebaseerd op hun eigen ervaringen en de wet’.

Het artikel Being Jewish in North Islington Labour Party van Lynne Segal in Red Pepper van 3 november 2020 werd vertaald door Fleur Leysen

Notes:

3    Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens: Artikel 10. Vrijheid van meningsuiting. 1. Een ieder heeft recht op vrijheid van meningsuiting. Dit recht omvat de vrijheid een mening te koesteren en de vrijheid om inlichtingen of denkbeelden te ontvangen of te verstrekken, zonder inmenging van enig openbaar gezag en ongeacht grenzen. Dit artikel belet Staten niet radio- omroep-, en bioscoop- of televisieondernemingen te onderwerpen aan een systeem van vergunningen. 2. Daar de uitoefening van deze vrijheden plichten en verantwoordelijkheden met zich brengt, kan zij worden onderworpen aan bepaalde formaliteiten, voorwaarden, beperkingen of sancties, die bij de wet zijn voorzien en die in een democratische samenleving noodzakelijk (proportioneel en subsidiair) zijn in het belang van de nationale veiligheid, territoriale integriteit of openbare veiligheid, het voorkomen van wanordelijkheden en strafbare feiten, de bescherming van de gezondheid of de goede zeden, de bescherming van de goede naam of de rechten van anderen, om de verspreiding van vertrouwelijke mededelingen te voorkomen of om het gezag en de onpartijdigheid van de rechterlijke macht te waarborgen.