De coronapaniek neemt andermaal toe. Wild om zich heen kijken ze: onze leiders, diegenen die ons de vrijheid gunnen om het te doen zoals zij het willen. Er zijn betere tijden geweest om burger te zijn. Er zijn betere tijden geweest om regeringsleider te zijn.

Begin maart kondigden ze in België een semi-lockdown aan. In Nederland noemde dat een intelligente lockdown. Lang leve de semantische verschillen. Gretig werd er geluisterd naar virologen. Hun podium was nooit zo groot.

Nu is de situatie anders. Na een half jaar corona zijn er in België en Nederland ondertussen zo’n twintig miljoen nieuwe virologen actief. Ongeveer evenveel als dat er bondscoaches zijn. Dan hoeft het niet te verwonderen dat de ‘old scool viroloog’ zijn gezag tanende is. Hun publieke optredens worden hardop in vraag gesteld door de vertegenwoordigers van de ‘virologen nieuwe school’: de politiek.

Goede verhalen vragen om een schuldige. Daar waar de ‘old scool virologen’ het virus als de grote boosdoener zien en adviseerden ons gedrag aan te passen aan die boosdoener, verschuift de politieke focus richting burger die zich niet aan de maatregelen houdt. Een ‘gedeeltelijke’ lockdown is het gevolg. Zo kunnen we blijven consumeren én onze sociale contacten beperken. De sluiting van de horeca als symptoom, strengere controles en hogere boetes als tijdelijk vaccin.

De gedachte dat een korte maar hevige pijn de economie op lange termijn minder zal schaden, vindt echter in beide landen steeds meer gehoor. We consumeren immers meer als we óók sociaal zijn. De roep om een complete lockdown klinkt harder. De politiek gaat verder met haar vertragingsmaneuver. Het spatscherm tussen ‘virologen nieuwe school’ en ‘old scool virologen’ lijkt definitief verdwenen. En waar geen spatschermen staan, krijgt het virus de vrije baan.

Er zijn betere tijden geweest om burger te zijn. Er zijn betere tijden geweest om regeringsleider te zijn.