Terwijl de rekken deze dagen langzaam leger worden in Murads winkel op nummer 30, worden de dozen op de grond voller en voller. Tussen zijn klanten door is de uitbater bezig zijn vele jaren in België in te pakken, voor een nieuw leven. 

Niet voor het eerst, trouwens. Na de Iraanse revolutie belandde hij in 1985 in ons land als politiek vluchteling, met masterdiploma’s in de rechten en de politieke wetenschappen. In Iran had hij een hoge ambtenaarsfunctie, tot hij er halsoverkop weg moest. Zijn vader, echtgenote en beide kinderen zijn vermoord. Voor financiële steun was hij in België totaal afhankelijk van goedmenende mensen. 

Zo kon Murad in september 1995, als eerste in Berchem, deze nachtwinkel openen. Hij groeide er uit tot een icoon van de buurt. ‘Ik heb mijn klanten altijd met raad en daad bijgestaan en geholpen met mijn advies. Meermaals leidde dat tot succes, daar zijn mensen mij nog altijd dankbaar voor. Daarom noemen ze me de burgemeester van Berchem.’ 

Niet zonder trots leest Murad zijn levensmotto voor: ‘Mensen dienen is mijn geloof, hen helpen is mijn taak. Vrede uitdragen is mijn karakter, mensen respecteren als mensen mijn natuur. Hoe we als samenleving waardigheid en erkenning kunnen ontwikkelen: dat is altijd mijn denken geweest. Feiten najagen en nooit opgeven is mijn principe.’

Vandaag regeert evenwel diepe ontgoocheling. De 25e verjaardag van zijn night shop zal Murad net wel of net niet nog in mineur kunnen vieren, afhankelijk van hoe snel de kruispuntbank de paperassen voor de uitschrijving van zijn onderneming afhandelt. ‘Hoogstens drie-vier weken, zegt mijn boekhouder.’

Intussen onderzoekt Murad de mogelijkheden om te verhuizen naar elders in Europa, tenzij hij alsnog beslist om in België te blijven. ‘Sowieso zal ik moeten blijven werken. Mijn lijf is hard werk zo gewoon dat ik veel te snel zou verouderen als ik nu in een zetel zou gaan wegzinken. Maar toch voelt het compleet onrechtvaardig dat mij geen rustig pensioen is gegund, nadat ik al die jaren bijgedragen heb als een voorbeeldig burger.’ 

Levenswerk op de schop

Murad verwijt het vooral aan N-VA dat nachtwinkels vandaag in zo’n negatief daglicht zijn komen te staan dat hij zijn shop zelfs niet meer verkocht krijgt. ‘Voortdurend hoor je leden van die partij in de media herhalen: nachtwinkels, dat is alleen maar criminaliteit, fraude, zwartwerk, belastingontduiking … Steeds weer vallen ze onze ondernemingen aan, waardoor de waarde ervan keldert.’

Zo moet Murad zijn levenswerk nu gratis overlaten aan een Surinaamse vriend, die er een dagwinkel van zal maken. ‘Ik was bij het bedrijvenloket, maar daar wilden ze geen toelating meer geven voor een nieuwe nachtwinkel. Waarom? Geen idee. Argumenten kreeg ik niet. Weer een nachtwinkel minder: dat is het enige wat telt voor dit beleid.’  

Eind 2014 was Murad ook al het boegbeeld van de strijd tegen de ‘taks op imagoverlagende winkels’ in Antwerpen. Onder burgemeester Bart De Wever besliste het stadsbestuur dat nachtwinkels, shisha-bars, wedkantoren, bel- en telecomwinkels, seksinrichtingen, club-vzw’s … voortaan jaarlijks 1.500 euro belasting op hun uitbatingsvergunning moesten betalen, wegens hun vermeende negatieve effect op de uitstraling van de stad. 

Murad spande toen een rechtszaak aan tegen de taks, maar verloor uiteindelijk ook zijn hoger beroep. ‘Met meer dan zeventig waren we die weigerden te betalen, allemaal werden we één voor één ontboden bij schepen van middenstand Koen Kennis. Hij bedreigde elke uitbater: betaal of ik laat je winkel sluiten. In een debat op ATV had hij nochtans geen enkel verweer tegen alle experts die de maatregel onwettig verklaarden, maar dat heeft ze niet tegengehouden. Iedereen moet aan het werk, roept N-VA de hele tijd. Maar intussen zagen ze de poten van onder de onderneming die je jarenlang hebt opgebouwd.’  

In 2017 werden videotheken wel uit de lijst van imagoverlagende zaken gehaald, maar tot op vandaag rekent de Antwerpse stadsbegroting nog altijd op een kwart miljoen inkomsten per jaar uit de taks. Ook in onder meer Mol, Brasschaat en Sint-Niklaas is deze ‘pestbelasting’ intussen overgenomen. 

Na zes jaar gooit Murad gedesillusioneerd de handdoek in de ring. ‘Ik ben wel blijven betalen, maar mijn arbeidsvreugde en innerlijke waardigheid hebben ze gebroken. De reputatie van onze winkels is naar de knoppen, klanten blijven weg. Ik vind de kracht niet meer om voort te doen. Ik heb menige oorlog gevochten, maar geen gerechtigheid gevonden. Doorvechten heeft geen zin meer. Mijn zaak van de hand doen zal me geld kosten in plaats van geld opbrengen, maar ik wil er nu zo snel mogelijk van af.’

Op naar WO III 

Corona was voor Murad slechts de druppel. Zo begrijpt hij niet waarom nachtwinkels tijdens de Antwerpse lockdown al om 22u moeten sluiten, terwijl de horeca eerst tot 23u en nu tot 1u open kan blijven. ‘Steeds zie je dezelfde discriminatie van night shops, terwijl hier elk kwartier misschien één of twee klanten passeren, mét een mondmasker aan. Wij creëren het virus niet, he! Dan lijken cafés en restaurants me toch minder veilig. Ik gun iedereen zijn inkomsten, maar waarom worden ze ons dan niet gegund? Bullshit, dat is het.’

Hoe de politiek met het virus omgaat, daar zit volgens ‘de burgemeester van Berchem’ veel meer achter dan enkel onze gezondheid. ‘Corona is vooral een politiek spel. Het is een opgedrongen training voor iets veel ergers dat ons te wachten staat, een bewuste voorbereiding op een nieuwe dictatoriale wereldorde, waarin de ‘big powers’ de absolute macht zullen grijpen. Steeds meer moeten we ons voegen naar wat de politiek wil, terwijl ze van alles voor ons verborgen houden. Bijna dagelijks vinden ze redenen uit om ons klaar te koken voor wat er komt. We leven nu al onder een dictatuur.’ 

Murad vreest de aanloop naar een Derde Wereldoorlog. ‘Kijk naar de geopolitieke relaties tussen Amerika en China of Iran, tussen India en Pakistan … En naar de opmars van allerlei religieuze groeperingen. Iedereen is zijn positie aan het innemen, tegen elkaar op. Bij de Eerste en de Tweede Wereldoorlog zag je precies hetzelfde patroon: eerst de beurs die crasht, dan grote sociale ellende, en uiteindelijk oorlog.’

Corona wordt volgens Murad bewust opgeblazen om ons klaar te stomen om niet in verzet te gaan tegen wettelijke kaders die overal op de schop gaan. ‘Wanneer het uiteindelijk zal ontploffen? Geen idee. Maar wat ik wel weet, is dat de klap heel bloederig en vreselijk duur zal zijn, en nefast voor het klimaat. Het wordt totale anarchie, ook voor de economie. We moeten niet denken dat wij hier in het Westen zullen ontsnappen.’

In België ziet Murad vooral N-VA misbruik maken van het coronavirus. ‘Ze spelen vuile spelletjes: mensen boetes geven, burgers straffen, bepaalde groepen viseren. Je betaalt nu 250 euro als je neus niet onder je masker zit, en mij als uitbater kost het 750 euro boete als dat in mijn shop gebeurt. Dat is toch te gek voor woorden? Het is ook de schuld van N-VA dat er nu handelszaken failliet gaan. Hele families worden beschadigd, in plaats van ze te helpen. Het lijkt crisisbeleid, maar er zit een duidelijke strategie achter.’

Bij wet verboden te werken

Maar ook het hele politieke systeem ontgoochelt Murad. ‘Elke vijf jaar zijn er verkiezingen die iets gaan veranderen, maar al zolang ik in België leef, zie ik dezelfde gezichten. ‘s Avonds heffen ze samen het glas en lachen ze de belastingbetaler gewoon uit. Logisch dat mensen niet meer in politici geloven. Zonder stemplicht zouden er velen helemaal niet meer gaan stemmen. Waar moeten ze ook voor kiezen, wat is nog het verschil tussen N-VA en Vlaams Belang? Vlaams Belang heeft tenminste niet die imagoverlagende taks mee goedgekeurd.’

Nochtans sloot Murad zich ooit zelf aan bij N-VA, omwille van hun belofte om de criminaliteit en de hoge belastingen aan te pakken. ‘Daar kon ik me wel in vinden, maar het bleek allemaal window dressing. Ik wilde lid worden van een democratische partij, maar ik kwam bij een racistische partij terecht.’ Zijn lidkaart verknipte hij in 2014 voor de camera’s van ATV, naar aanleiding van de invoering van de imagoverlagende taks. 

‘Uiteindelijk wil N-VA alle night shops weg. Dat is hun onderliggende strategie: onze zaken zolang in een slecht daglicht plaatsen tot de publieke opinie inderdaad vindt dat ze allemaal toe moeten. In Nederland of Groot-Brittannië hoor je hoe politici zelfstandigen voortdurend danken voor hun bijdrage aan de economie. In België daarentegen worden ze gestraft. Is dat democratie?’

Boven zijn winkelrekken heeft Murad zijn inzichten uitgehangen op A4-affiches: ‘Bij wet verboden te werken’, ‘Belasting betalen moet iedereen, maar werken mag niet iedereen’. Het is zijn eigen kleine verzet tegen wat hij samenvat als ‘pure discriminatie, machtsmisbruik en vreemdelingenhaat, op het randje van genocide’. Zijn mond houden is niet zijn stijl.

Als hij voor zichzelf nog één taak weggelegd ziet voor hij uit België wegtrekt, is het mensen waarschuwen voor het ware gezicht van De Wever en co. ‘Ze hebben niet alleen mijn toekomst geblokkeerd, ze verdelen ook de samenleving en het hele land. Mensen moeten hun ogen openen en doorzien wie zijn macht misbruikt tegen de belastingbetaler. N-VA komt op de eerste plaats.’

Maar ook alle andere partijen die ermee in een coalitie stappen, begaan in Murads ogen een kapitale fout. ‘Als Sp.a met N-VA in zee gaat, maakt hen dat uiteindelijk ook tot een racistische partij. Dat is wat ik elke dag vooral oudere klanten hoor zeggen: we wisten niet dat de socialisten ook racisten waren?’

Zuiver geweten

Precies 35 jaar heeft Murad in België geleefd, nu wil hij hier weg. ‘Ooit was ik dit land zo dankbaar voor wat het voor mij deed, dat ik op de Noordpool de Belgische driekleur zou gaan planten. Ik werd hier met open armen ontvangen, kreeg medische zorg en allerlei andere bijstand: het was als bij iemand aanbellen en meteen uitgenodigd worden voor de koffie. Nooit had ik gedacht dat ik hier nog weer zou willen vertrekken.’

Maar in al die jaren is er veel veranderd. ‘In de jaren tachtig hing er hier nog een ware democratische spirit. Het Commissariaat voor de Vluchtelingen behandelde mij goed, ik kon hier in vrede leven. Maar ga vandaag maar eens luisteren naar alle handelaars op pakweg de Turnhoutsebaan. Ze kunnen het financieel niet meer aan. Ze hebben ook alle reden om te jammeren. Zij betalen de meeste belastingen van iedereen. Men zou ze daar net dankbaar voor moeten zijn, maar ze blijken gewoon niet gewenst.’ 

En dat geldt niet alleen voor ondernemers met buitenlandse roots. ‘Heel veel mensen gaan erop achteruit, terwijl politici hun zakken vullen. Dat is de enige evolutie die ik zie. Het zijn de politici die crimineel genoemd moeten worden: zij eten het publieke geld op.’ 

Persoonlijk is Murad wel trots op wat hij, ondanks alle tegenkanting, toch bereikt heeft. ‘Ik heb als burger altijd trouw mijn morele en wettelijke plichten vervuld, mijn geweten is helemaal zuiver. Niemand kan mij ergens van beschuldigen. Alleen maakt dat de straf die ik nu moet ondergaan, des te pijnlijker. Wij vreemdelingen zijn verraden.’

Echte leiders zouden iederéén in staat moeten stellen om het land vooruit te helpen, vindt Murad. Ze zouden alle kansen moeten geven om economisch actief te zijn, in plaats van de economie te beschadigen door sommigen gericht die kans te ontzeggen.

‘Integratie hangt niet af van de taal die je spreekt’, besluit hij. ‘Zeker in het land dat de hoofdstad van Europa herbergt, kan ook iemand die Engels spreekt, een goede burgervader zijn. Het gaat erom dat je trouw bent aan de belastingbetaler, aan alle mensen die de samenleving maken. Daarom mijn finale boodschap aan alle inwoners van dit land: wees heel zorgzaam met je stem, heel voorzichtig met welke leiders je op de troon zet. Het is niet omdat ik nu de deur achter me toe moet trekken, dat jullie gevrijwaard zullen blijven.’