Bron: Pixabay
Opinie - Iris Greeven

Collectieve klacht tegen Belgische Staat wegens schending mensenrechten van gedetineerden en familieleden

vrijdag 24 juli 2020 14:03
Spread the love

 

Het is nu al meerdere maanden geleden dat het bezoek in de gevangenissen, eerst volledig verboden en aansluitend strikt gelimiteerd werd, en dit vanwege de sanitaire crisis door het COVID-19 virus. Het leed om dierbaren al zolang niet meer fysiek te mogen aanraken, wordt met de dag ondraaglijker.

Terwijl het bezoek op andere plaatsen weer toegelaten werd, zoals in rusthuizen, is er in de gevangenissen nog steeds geen enkel fysiek contact of ongestoord bezoek mogelijk. Dit zonder enige uitleg over waarom dit beleid gehanteerd wordt. De gevangenen en hun familieleden voelen zich gediscrimineerd ten opzichte van de rest van de samenleving en dit specifiek met betrekking tot hun recht op privé- en gezinsleven.

In de vele toespraken van onze eerste minister sinds het begin van de crisis, werd er geen enkel woord over de situatie van de gevangenen gezegd, geen enkele betuiging van medeleven noch aan de gedetineerden, noch aan hun families. Na de lancering van de telefoonlijn “Info Prison” die getuigenissen verzamelt van binnen de gevangenismuren, werd duidelijk dat niemand naar de gevangenen luisterde of zelfs omkeek – wederom schitterden de autoriteiten door hun gebrek aan reactie.

Beroofd van elk fysiek contact, lijdend en geconfronteerd met dit zwijgen van de autoriteiten hebben meerdere families van gedetineerden, ondersteund door het collectief van de anti gevangenisstrijders (CLAC), zich verzameld om een collectieve klacht tegen de Belgische staat in te dienen. Een klacht wegens schending van de mensenrechten van gedetineerden en hun familieleden. Er is contact opgenomen met advocaten die op dit moment het dossier onderzoeken.

Onder hen is Iris Greeven, wiens man in de gevangenis zit. Zij roept alle betrokkenen op zich bij deze klacht aan te sluiten en geeft de volgende getuigenis:

 

“Hallo, mijn naam is Iris Greeven en ik spreek namens alle gevangenen in België en hun families.

Samen met verschillende families van gedetineerden hebben wij besloten om samen te komen om een klacht tegen de Belgische staat in te dienen wegens schending van mensenrechten.

De situatie is ondragelijk geworden! Mensenrechten bestaan niet meer! In al de weken dat de maatregelen in bijna alle sectoren versoepeld werden (in de woonzorgcentra’s is weer fysiek contact toegestaan, bordelen zijn weer open, men mag zelfs op vakantie gaan naar gebieden met code rood …), werden ons al onze mensenrechten nog steeds ontnomen – sinds 13 maart mogen wij onze dierbare niet meer aanraken!

Wij eisen een compensatie voor al deze onmenselijkheid die wij de laatste weken hebben moeten doorstaan.

Ik ben mij ervan bewust dat nu door de nieuwe slechte cijfers van dit virus een verandering niet meteen mogelijk is, maar de situatie had al weken geleden veranderd kunnen zijn!

Wij eisen dat op het moment dat de situatie zich stabiliseert, onze rechten onmiddellijk gerespecteerd worden en wij dan ook per direct onze mensenrechten terug krijgen en men ermee ophoudt ons te vergeten en te negeren!

Bovendien heeft de uitsluiting van de gedetineerden en hun gezinnen in de besluitvormingsprocessen met betrekking tot het dagelijks beheer van de gevangenis en de bezoekregelingen, deze gevolgen:

  1. Elk voordeel is enkel en alleen ten voordele van de cipiers en de autoriteiten
  2. De families van de gedetineerden voelen zich in de steek gelaten. Wij willen ook gehoor krijgen en dienen vertegenwoordigd te worden.

De mensen die zich bij deze klacht willen aansluiten kunnen mijn contactgegevens op de Facebookpagina van “LA CLAC no prison” en “les families de détenus – families  van gedetineerden” vinden.

Indien gewenst kan dit ook anoniem. Voor de kosten van de advocaten worden er geldinzamelingen georganiseerd.

Zoals gezegd, sinds 13 maart is er geen enkel fysiek contact meer met onze dierbaren.

In sommige gevangenissen is het mogelijk je geliefde 3 keer per week te zien, in andere maar 1 keer per week – volgens de beslissing van de betreffende directie. Dit bezoek gebeurt op een afstand van ongeveer 2 meter met een plexiglas ertussen! Het is onmogelijk een gesprek te voeren, je bent verplicht om te schreeuwen als je elkaar wil verstaan. Zodoende is een privé en persoonlijk gesprek onmogelijk.

Wij hebben de gelegenheid gekregen om 1 x per week per videoconferentie 20 minuten lang met elkaar te bellen. Hier zijn wij heel dankbaar voor! Maar laat ons eerlijk zijn, veel kan er op 20 minuten per week niet gezegd worden!

Voor de rest kunnen wij enkel bellen aan een tarief van bijna 0,12 cent per minuut. Maar dit is voor veel gezinnen een heel groot probleem. Vaak ontbreekt er al een volledig inkomen (het loon van de gedetineerde) en door de huidige crisis hebben veel mensen hun werk verloren of hun loon is enorm verminderd. Veel mensen leven op dit moment ver onder het bestaansminimum.

Als wij ons slecht voelen, als wij depressief worden, als wij dit verdriet niet meer kunnen verdragen en nood aan een gesprek hebben met onze dierbare zodat wij even onze angsten, ons verdriet en leed kunnen delen en elkaar steunen – moeten wij vaak dagen wachten, wachten op het volgende videogesprek van 20 minuten, of op dat bezoek achter plexiglas zonder privacy … of op het moment dat wij met veel geluk een klein beetje geld hebben verzameld om naar de gevangenis te sturen zodat onze dierbare duur belkrediet kan kopen.

Er zijn geruchten dat het door de cipiers is dat wij zo gemarteld worden. Wij hebben gehoord dat zij een versoepeling weigeren uit schrik voor een besmetting als er weer fysiek contact zou zijn. Ze dreigen dan met stakingen (zoals altijd).

Maar het zijn de cipiers die zelf geen mondmasker dragen. Volgens getuigenissen maar 2 van de 10. Wij beschikken over foto’s die dat bewijzen. En het zijn nochtans de cipiers die onze dierbaren meerdere keren per dag fouilleren. Ze raken hen zelfs soms voor onze ogen aan om ons te provoceren. Zij mogen na hun werk doen en laten wat ze willen. Zij kunnen wie dan ook bezoeken, zelfs een bezoek aan een bordeel brengen omdat in deze sector aanraken wel toegelaten is! ‘s Anderendaags moeten onze dierbaren dan weer door hun aangeraakt worden?!?!?

Als ik naar een supermarkt ga, ben ik verplicht een masker te dragen – anders riskeer ik een boete van 250 euro. Ik kan u garanderen dat ik de afstand van 1,50 m respecteer en zeker niemand aanraak.

Er zijn getuigenissen dat gedetineerden die uit penitentiair verlof komen niet in quarantaine gaan. De volgende dag kunnen ze terug met de anderen op de wandeling.

Er zijn heel wat gedetineerden, mijn man is er een van, die voorgesteld hebben om vrijwillig in quarantaine te gaan indien men hen toestaat weer fysiek contact met hun dierbare te mogen hebben. Alle families van de gedetineerden, ik uiteraard ook, zijn zelfs bereid een attest van een dokter af te geven dat wij gezond zijn! Niemand reageert op dit voorstel, terwijl dit juist minder werk voor de cipiers zou betekenen. Jazeker, hij hoeft de deur van de gedetineerde dan niet meer te openen voor de wandeling als de gedetineerde in quarantaine is.

Even voor alle duidelijkheid: Wij willen absoluut niet dat de toelatingen voor uitgangen en verlof terug beperkt worden, wij willen enkel de onrechtvaardigheid aantonen.

Ik vraag mij af wat het verschil is tussen onze minister van Justitie en eender welke gedetineerde in België. Elke gedetineerde heeft helaas een of meerdere slachtoffers. Hij moest voor een rechtbank verschijnen en kreeg een straf. Soms te zwaar en soms te licht.

Onze minister van Justitie heeft de laatste weken duizenden slachtoffers gemaakt! Maar hij moet zich voor geen enkele rechtbank verantwoorden. Hij doet wat hij wil en geeft nog niet eens een uitleg waarom hij ons op deze manier martelt. Alle brieven die aan hem geadresseerd zijn worden genegeerd. Veel nabestaanden zijn in een enorme depressie beland, ik hoor zelfs van zelfmoordpogingen.

Wij zijn vergeten!!!!”

Creative Commons

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!