Ik ben Jenebah, 23 jaar en studente sociaal werk. Sinds een jaar werk ik bij Wel Jong Niet Hetero en bij çavaria. In mijn familie, op school en op mijn werk ben ik vaak de enige zwarte persoon. Hoewel dat een realiteit is waar ik van kleins af aan aan gewend ben, voelt het toch steeds weer onwennig of zelfs onveilig aan.

Voor mijn werk zit ik dagelijks in vergaderingen en netwerken over onderwerpen als dekolonisering, racisme, anti-racisme en intersectionaliteit. Vergaderingen waar ik steeds dezelfde gesprekken voer over mijn identiteit en intersecties, waarin ik niet gehoord wordt. Maar waar iemand die zelf wit is als expert wordt gezien over mijn ervaringen.

Ik werk in een sector die claimt op te komen voor alle jongeren hier in Vlaanderen. De organisaties uit diezelfde sector claimen ook op te komen tegen racisme, discriminatie, seksisme, holebi- en transfobie etc. Diezelfde organisaties gebruiken woorden als intersectioneel, divers en inclusief om zichzelf te beschrijven. En diezelfde organisaties hebben bijna uitsluitend witte medewerkers en – toppunt – doorgaans ook een diversiteitsmedewerker die wit is.

Tijdens mijn eerste twee maanden moest ik aan verschillende organisaties uitleggen dat het n-woord niet meer kan en dat een evenement met de woorden ‘urban’ en ‘hiphop’ in de beschrijving niet automatisch personen van kleur aantrekt. Nog schrijnender vond ik de Dag van de Diversiteit in het jeugdwerk waarop bijna iedereen wit was, twee witte mannen mij uitlegden wat racisme is en er blijkbaar enkel in het randprogramma plaats was voor mensen van kleur.

Het is tekenend dat de zogenaamd ‘inclusieve’ organisaties aan mensen van kleur vragen om workshops te geven (of in het beste geval een project te begeleiden) omdat ze zelf de expertise niet in huis hebben. Tokenisme op zijn best, en dat in een ‘vooruitstrevende’ sector in 2020. Het geeft stof tot nadenken dat organisaties zonder expertise projecten blijven schrijven voor mensen van kleur en hiervoor blijvend financieel gewaardeerd worden door onze overheden. Diversiteit of inclusiviteit binnen een vereniging wordt nog steeds gezien als een keuze en geeft op deze manier de macht aan organisaties om diverse doelgroepen uit te sluiten.

Maar ik heb goed nieuws voor alle organisaties die de laatste tien dagen iets hebben geschreven over Black Lives Matter. Al die diverse, inclusieve organisaties en communities bestaan al. Het zijn niet de algemene bekende organisaties als Chiro, Scouts, çavaria en Wel Jong Niet Hetero.

Organisaties als For All Queens, Rainbow nation, Ballroom scene Benelux, Café Congo … geven al jaren een veilige ruimte aan jongeren en volwassenen die hun weg niet vinden naar de reguliere organisaties. Zij bereiken wel veel queer mensen, zwarte mensen, jongeren van kleur, jongeren met een migratie-achtergrond en mensen uit de kansarmoede. Deze organisaties worden ironisch genoeg wel gevraagd voor samenwerking, maar ze krijgen er vervolgens niets voor in de plaats, geen geld of ondersteuning bij hun werking. Een samenwerking moet een win-situatie zijn voor beide partijen.

Beste middenveldorganisaties, jullie zijn deel van het probleem. Jullie beleid zorgt ervoor dat de status quo in stand gehouden wordt en mensen van kleur, met een beperking of queer personen systematisch niet worden aangeworven.

Aan alle organisaties die in hun missie schrijven dat ze opkomen voor àlle jongeren en belanghebbenden, of die intersectionaliteit een centrale plaats geven in hun beleidsnota: misschien moeten jullie eerst de hand in eigen boezem steken en een échte bereidheid tonen om iets te veranderen binnen jullie organisatie zelf.

Het wordt tijd dat de juiste mensen op de juiste plaats terechtkomen. Het wordt tijd dat organisaties die de expertise hebben, daar de erkenning en de middelen voor krijgen. Vanaf nu is het for us by us.

Aan goede intenties geen gebrek. Ik ben benieuwd naar de acties die zullen volgen.

Warme groet,

Jenebah