Bron: PxHere / CC0
Opinie -

Het is te laat voor eco-optimisme

Hoewel ik met veel genoegen alle klimaatoplossingen las die klimaatdocent Pieter Boussemaere in zijn opiniestuk aanreikte (DS 14 mei), blijf ik mij verslikken in dat ene zinnetje, eigenlijk de kernzin van zijn betoog: ‘doemverhalen zijn net zo schadelijk als klimaatontkenning’. Dat is onwaar en onrechtvaardig.

woensdag 20 mei 2020 21:33
Spread the love

 

Ik heb bewondering voor zijn daadkracht: “Alles verandert als je angst koppelt aan een realistisch en betekenisvol handelingsperspectief.(…). Als je weet hoe je een brandend huis kunt ontvluchten, dan doe je dat.” En dan toont hij heel concreet aan dat wind en zonne-energie wel de juiste oplossingen zijn. Schitterend. Om helaas te concluderen: “Dus in plaats van jammerend en klagend naar het brandende gebouw te staan kijken: begin met blussen en help mensen de uitgang te vinden. Wie zich wentelt in doemdenken, miskent de oplossingen en ontneemt anderen de kans om er deel van uit te maken”.

Dat is onheus, omdat hij daarmee eigenlijk schopt naar Greta ‘Our house is on fire’ Thunberg. Die alleen naar wetenschappers verwijst om te zeggen dat het al na vijf voor twaalf is. En dat we nog steeds niets doen. Je kan iemand die zoveel heeft bijgedragen aan het besef van urgentie – een urgentie die onze klimaatdocent zelf in feite onderschrijft door haar metafoor van het brandende huis over te nemen – niet zomaar gelijkstellen met cynische klimaatontkenners. Het probleem is dat de klimaatontkenners de bevolking sussen door te doen alsof ons huis niet in brand staat, en er zo voor zorgen dat alles gewoon bij het oude blijft en de wereldwijde stijging (!) van de CO2-uitstoot gewoon doorgaat en dat is op dit moment in de geschiedenis … crimineel, daar is geen ander woord voor. Het is ook een echt complot, een netwerk van denktanks van Amerika tot Vlaanderen, van alt right tot Vlaams Belang en N-VA en hun trollenlegers.

Nu, al goed dat onze klimaatdocent toegeeft dat ons huis in brand staat, maar hij komt gevaarlijk in de buurt van klimaatquietisme’, zo van ‘het is allemaal zo erg niet, want we zijn op de goede weg’. Maar, beste collega, we zijn niet op de goede weg. Sinds 1990 stoten we gewoon steeds meer greenhouse gasses uit. Dat betekent dat al die optimistische, reformistische dadendrang niets, maar dan ook volstrekt niets heeft veranderd aan het business as usual-model, en dat de ‘grote versnelling’, de stijging van zowat alle parameters sinds 1945, ook van de pollutie, gewoon doorgaat. En dat is niet ver van ons bed. In België hebben we de twee graden opwarming al bereikt, net als in Australië, met historische laagstanden van grondwater en vroege verwoestende heidebranden tot gevolg (DS). Optimisme en daadkrachtig reformisme van mensen van goede wil en voluntaristen werkt evenmin als het doemdenken, dat meer en meer gewoon zonder meer gebaseerd is op wetenschap.

Ook het IPPC wordt diep ‘alarmistisch’. Prof dr.Jean Pascale van Ipersele, klimatoloog van de UCL en kandidaat voorzitter van het IPPC, heeft zich aangesloten bij de Royal Rebellion in december, de bezetting van het voorplein van het Koninklijk paleis om de uitzonderingstoestand en echte dadendrang te vragen. Hij had er zelfs de pepper spray van de politie voor over. Dat – helaas onderbelichte, heroïsche gebaar – bewijst dat alarmisme en dadendrang echt wel kunnen samengaan.

Alleen een radicale omslag, even radicaal en extreem als de coronamaatregelen, kan de biosfeer nog redden. Dat is geen doemdenken, maar realisme gebaseerd op wetenschap en de trieste geschiedenis van het eco-reformisme van de laatste dertig jaar. Dus Greta Thunberg en al wie terecht moord en brand schreeuwt – je geeft zelf toe in de tekst dat ons huis wel degelijk in brand staat – wegzetten als even erg als klimaatontkenners, vind ik onrechtvaardig, onheus, en in feite onaanvaardbaar.

De klimaatquiëtisten en klimaatontkenners, die erg talrijk zijn in Vlaanderen, zowel in politieke kringen als in de onderwereld van de trollen die Greta Thunberg en de ‘klimaatkerk’, met haar ‘klimaathysterie’ en ‘klimaatdictatuur’ hartsgrondig haten, kunnen zo eigenlijk in jou een objectieve bondgenoot herkennen. Dat is erg.

Maar we zijn het roerend eens dat het tijd is voor dadendrang. Maar dan geen reformistische, maar radicale, ja bijna extremistische. En in deze bewijzen de extreme coronamaatregelen zowat overal ter wereld hoe radicaal we kunnen zijn. Alleen als we zo radicaal zijn in onze klimaatpolitiek, kunnen we de catastrofe – vanaf 2, 5 graad opwarming wordt het hels – nog afwentelen. Maar eigenlijk is het volgens veel wetenschappers al te laat. Juist omdat het business as usual-model, onder druk van de grote industriële belangen, die actief het virus van de klimaatontkenning hebben verspreid, de politiek en de economie blijven bepalen. De geest van urgentie, de doortastende maatregelen, de planetaire noodtoestand, zeg maar, voor de relatief kleine tijdelijke coronacrisis moet onverwijld worden toegepast op de immens veel grotere klimaatcrisis, die eeuwen zal duren.

Creative Commons

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!