Beste Stijn Baert, ik ben erg geschrokken en zeer teleurgesteld over uw opiniestuk op VRT NWS, ‘Met een 20/20 voor iedereen wint straks geen enkel student’. Het toont aan dat we als studenten nog steeds niet begrepen worden en als groep in de maatschappij volledig aan de kant geschoven worden. Ik wil wat u zegt zeker niet in twijfel trekken, ik geloof best dat u en een aantal van uw collega’s tonnen werk verzetten om goede online lessen te voorzien voor de studenten. Dat betekent echter niet dat dat voor alle studenten zo is. 

In mijn opleiding bijvoorbeeld, zijn er geen enkele online lessen of lesopnames voorzien. Het hele pakket leerstof is plotseling zelfstudie geworden. Het enige wat er bij ons voorzien wordt, zijn momenten waarop er via online kanalen vragen kunnen gesteld worden over de leerstof. Maar daarvoor moet je dus eerst al de leerstof zelfstandig gestudeerd hebben en grotendeels begrepen hebben. En mijn opleiding is heus niet de enige waar het er zo aan toe gaat. 

U sluit uw opiniestuk af met de vraag om constructief met elkaar in overleg te gaan, gericht op samen beter worden. U haalt in uw opiniestuk aan dat we niet plotseling iedereen een 20 op 20 kunnen geven en dat we de lat ook niet zo laag mogen leggen dat iedereen erover kan stappen. 

Dat is ook helemaal niet wat wij, studenten, vragen. Wat we vragen is om de lat even hoog te leggen als in normale, niet-corona-omstandigheden. Wat we vragen is om het mogelijk te maken om dezelfde resultaten te kunnen behalen als in normale omstandigheden. Wat we vragen is om rekening te houden met de extra stress en druk die deze hele coronacrisis met zich meebrengt. 

Wij zijn de generatie die meestal niet ziek wordt en als we al ziek worden, gebeurt dat slechts met milde symptomen. Dat betekent echter niet dat we een zorgeloos bestaan leiden. We zijn continu bang om onze dierbaren, in de meeste gevallen onze ouders, te besmetten zonder het zelf te weten. 

Vanaf vandaag mogen we terug op bezoek bij vier personen. Dat brengt echter ook weer een hoop extra stress mee. De grootouders willen ons natuurlijk graag nog eens zien, en wij hen natuurlijk ook. Tegelijk zijn we doodsbenauwd om hen te besmetten. 

U haalt aan dat de lat in veel sectoren hoger komt te liggen en dat we dat dan maar bij de studenten ook moeten doen. Gezondheidsmedewerkers draaien extra uren, maar krijgen daarvoor, terecht, begrijp me niet verkeerd, elke avond applaus. Steun van de maatschappij kan veel betekenen. Wij studenten worden gewoon vergeten. 

En laten we ook even niet vergeten dat er heel wat sectoren zijn die nu net op een lager tempo draaien. Tijdelijk werklozen, hoe moeilijk hun situatie financieel ook mag zijn, hebben alle tijd van de wereld om nieuwe hobby’s te ontdekken. Werknemers met jonge kinderen kunnen corona-ouderschapsverlof opnemen. Wat met studenten met kleine broers en zussen die om de haverklap de kamer komen binnenstormen of gewoon verschrikkelijk veel lawaai maken? Wij blijven gewoon in de kou staan. 

Volgens een opiniestuk in Knack, ‘in ons hoger onderwijs voltrekt zich een stille ramp’, ervaart ongeveer 3/4 van de studenten de werkdruk als zwaarder of veel zwaarder. Daar wordt totaal geen rekening mee gehouden. U haalt in uw opiniestuk aan dat er nog nooit zoveel deadlines zijn verschoven. Deadlines verschuiven, is echter een vergiftigd geschenk. Het geeft je even wat meer tijd om een taak voor een bepaald vak af te werken, maar brengt je vervolgens weer in de problemen met een taak voor een ander vak. Het is een toegeving die eigenlijk geen toegeving is. 

Ook als we ziek worden krijgen we uitstel van de deadlines. De tijd die we echter niet hebben kunnen spenderen aan schoolwerk moeten we wel inhalen als we terug gezond zijn. Op de werkvloer gaat het er zo ook niet aan toe. 

Ik wil daarom een oproep doen aan alle professoren en docenten van alle universiteiten en hogescholen om goed na te denken over welke taken ze hun studenten opleggen en welke leerstof ze van hun studenten verwachten. Durf ook in vraag te stellen wat het nut is van bepaalde taken. Er worden nu heel wat vervangtaken opgelegd waarvan het nut ver te zoeken is. 

Ik begrijp dat we de kans moeten geven aan studenten om te kunnen excelleren. Dat betekent echter niet dat we studenten die in normale omstandigheden zouden slagen die kans nu moeten ontnemen. Een hoofdstuk van de leerstof laten vallen, kan al heel wat betekenen. Je kan dan nog steeds op het examen een soort van bonusvraag stellen over de leerstof van dat hoofdstuk om nog extra punten te krijgen. 

U wil afsluiten met een dubbel uitgestoken hand. Ik wil toch even vragen hoe oprecht die uitgestoken hand is? 

In mijn opleiding werd via Facebook onze klas door een van mijn medestudenten bevraagd over hoe het met ons ging en hoe we ons voelden. Alle studenten gaven aan dat het moeilijk is, dat de werkdruk is gestegen en dat het aanvoelt alsof we verdrinken. Er werd daarop een mail gestuurd naar onze opleidingsverantwoordelijke. Er werd een constructief overleg ingepland met de opleidingsverantwoordelijke, enkele docenten en enkele afgevaardigde docenten om te kijken hoe de werklast, die door corona zo veel is toegenomen, terug naar normaal kan gebracht worden. Tot dan toe ging het dus goed. Tot de uiteindelijke beslissing van de opleiding kwam: ‘Er wordt niets veranderd’. 

Ik voel me in de steek gelaten en heb het gevoel dat ik verdrink. Onze uitgestoken hand is er niet een om ons met z’n allen over de lat te strekken zonder dat we er moeite voor moeten doen. Onze uitgestoken hand is er een om ervoor te zorgen dat we niet verdrinken in de extra werklast. 

De student is graag een stem voor alle studenten en blijft daarom graag anoniem. De naam is bij de redactie bekend.