Geachte ministers Maggie De Block en Wouter Beke,

Als verantwoordelijke secretaris van BBTK Limburg voor de Social-Profit richt ik deze open brief aan jullie in naam van mijn afgevaardigden die dagelijks luisteren naar de klachten op de werkvloer.

Ons personeel maakt zich namelijk grote zorgen. Ondanks de drastische wijzigingen op vlak van werkorganisatie takenpakket, werktijden en uurroosters, etc. zijn de werkbereidheid en de collegialiteit groter dan ooit. Dat siert onze zorgverleners! Maar ze maken zich dus grote zorgen …

Niet zozeer om hun eigen gezondheid, maar vooral om die van hun naasten! Een boze zorgsector kwam recent nog op straat en werd niet gehoord. Nu draaien ze dubbele uren om ons in leven te houden. Als echte helden worden ze in de frontlinie naar de besmettingshaard gestuurd. En niet altijd met de nodige beschermingsmiddelen.

Persoonlijke beschermingsmiddelen zijn, zelfs nu nog, op het merendeel van de diensten niet beschikbaar! Althans volgens de directies die, zoals steeds, als leidraad de richtlijnen van de overheid (jullie dus) aanhalen. Ook wat betreft het testen loopt men achter de feiten aan. Een net uitgevaardigde richtlijn stelt zelfs dat positief bevonden medewerkers zonder symptomen “gewoon kunnen verder werken”.

Maar ik hoef u niet te vertellen dat er aanwijzingen zijn dat ook mensen met milde, en zelfs mensen zonder symptomen, het virus kunnen overdragen. Ook viroloog Marc Van Ranst vreest dat verplegend personeel ziek zal worden door te weinig bescherming. Bovenop de zware inspanningen die het zorgpersoneel nu levert, torsen ze de nog zwaardere last van het besef dat de kans reëel is, dat zij hun naasten besmetten.

We vragen jullie, die ons door de crisis moeten leiden, om raad … Geef ons raad over hoe we deze gang van zaken aan onze collega’s moeten uitleggen. Want voor ons is ze onbegrijpelijk.

Beste Maggie en Wouter, wij vragen jullie ook om daad! Jullie moet weten dat de opgelegde besparingen de aantrekkelijkheid van onze sector geen goed hebben gedaan. We zien géén noemenswaardige tegemoetkomingen voor de familiale en sociale problemen waarmee ons personeel geconfronteerd wordt. Bovendien vragen de directies het personeel al jaren om inspanningen te leveren, zodat er geld vrij komt voor extra managers, directeurs en nieuwe gebouwen.

De ontevredenheid op de werkvloer groeit dan ook zienderogen. De lof die op dit moment over ons wordt uitgesproken, verliest zo onmiddellijk zijn glans!

Met deze open brief trekken wij aan de alarmbel. De grenzen van de draagkracht van onze medewerkers, zowel fysiek als emotioneel, zijn bereikt. En dat terwijl zij de hartslag zijn van de zorgsector.

Medewerker in ziekenhuizen of zorginstellingen zijn, blijkt nu opnieuw, een zeer onaantrekkelijke keerzijde te hebben. De jongeren die we warm willen maken voor een carrière in de zorgsector, zullen er niet meer aan willen beginnen. Wij eisen van jullie beleidsmakers een concreet daadkrachtig beleid, waaruit blijkt dat jullie bezorgd zijn om het zorgpersoneel. Een concreet daadkrachtig beleid, waaruit blijkt dat jullie hen waarderen, met een toekomstperspectief dat ver reikt!

Beste ministers, er is dus voor u heel veel werk aan de winkel. En mag ik dan nog eindigen met de titel van onze open brief:

“Ook helden hebben angst”

Met de meeste hoogachting,