Wandelaars rondom een vulkaan.
Bron: nps.gov
Opinie -

Regeringsvorming: dansen op de vulkaan

Now picture this. Een toneeldecor met een smeulende vulkaan. De vulkaan staat op het punt om uit te barsten en grote vernielingen aan te richten. In een hoek van het podium kijkt een Zwart Monster grijnzend toe, klaar om toe te slaan wanneer het ergste gebeurt. Dat is zo'n beetje de toestand waarin de 'poging tot regeringsformatie' momenteel verkeert.

vrijdag 14 februari 2020 13:48
Spread the love

Bijzonder storend hierbij is de roekeloosheid en onbezonnenheid van een deel van onze politiek, dat met vuur speelt. Echte staatslieden zijn in geen velden te bespeuren.

‘Koninklijk opdrachthouder’ Koen Geens doet, naar het schijnt, ernstige pogingen om een nieuwe federale regering op de been te brengen. Spijtig genoeg doet de arme man dit met een loden bal aan zijn been gebonden: de top van zijn eigen partij droeg Geens namelijk op om alléén met een plan naar huis te komen waarin ook de N-VA een rol krijgt toebedeeld. ‘Anders hoeft het niet, vergeet het maar’, was de boodschap. Scherpslijpers en partijgenoten à la Pieter De Crem blijken nooit te beroerd om ‘de Vlaamse trom’ te roeren en te onderstrepen dat er alleen samen met de N-VA zal worden geregeerd, of niet dus.

Het landsbelang, daar maalt de CD&V-top duidelijk niet al te zeer om. Neen, die ‘Vlaamse meerderheid’, die moet er zijn of anders geen federale regering. Dat de regering-Michel jarenlang alleen met een minderheid in het zuiden des lands regeerde, wordt gemakshalve vergeten en aan de kant geschoven. Dat was blijkbaar geen probleem.

Vlaamse kramp

Net als anderen zit de CD&V nog altijd in een zeer ouderwetse Vlaamse kramp en redeneert ze vanuit ‘Vlaamse verongelijktheid’. Of, althans, dat is het sfeertje. Want Nederlandstalige Belgen hebben al lang geen ernstige reden meer om te klagen in dit land. Ook al blijven sommigen klagen en zagen over de (krimpende) financiële transfers. Dat er in elk land transfers zijn en altijd zullen zijn, ook dat wordt naast zich neergelegd. Het noorden des lands mag dan nog zo welvarend zijn, men zal steen en been blijven klagen, want dat helpt nu eenmaal om een bepaald politiek discours nog ‘uitgelegd’ te krijgen.

In sommige partijcenakels en door sommige krantencommentatoren wordt luid getoeterd over ‘onafwendbare verkiezingen’. Bon. CD&V moet zich vooral géén enkele illusie maken: bij nieuwe verkiezingen op korte termijn zullen zij zonder enige twijfel bij de partijen zijn die in de (rake) klappen delen. Hun verkiezingsresultaat zal nog belabberder uitvallen dan in mei 2019. Bij het Vlaams Belang wrijven ze zich al vol genot in de handen.

Mogelijk wil de CD&V-top die schade erbij pakken, en wordt ervan uitgegaan dat een sterke score van het extreemrechtse VB het streven naar ‘confederalisme’ alleen maar zal in de hand werken en wind in de zeilen zal geven. Immers, dan kunnen VB, N-VA en – pourquoi pas – CD&V gezamenlijk de ‘Vlaamse eisen’ verdedigen. Openlijk of in de coulissen. CD&V is altijd sterk geweest in coulissenwerk en duikbotengedrag. De liefde voor België is er al lang maar povertjes en lauwtjes, voor zover nog merkbaar.

Verbinden, niet verdelen

Klein detail is en blijft dat er bij de bevolking géén grote, luide roep is naar confederalisme, nog meer splitsen, nog meer regionaliseren. N-VA bespeelt graag die noot, maar het is voor velen duidelijk wat hun onderliggende agenda is. Heel wat burgers en kiezers vragen juist meer eendracht, meer overeenstemming, meer overleg, herfederalisering van bevoegdheden, bundeling van krachten.

Verbinden, niet verdelen. Ja, ook in een land waar de inwoners nu eenmaal 3 mogelijke moedertalen hebben, en niet één. Is dat onoverkomelijk? Neen, totaal niet. Trouwens, in dat ‘Vlaanderen’ van nu zitten de Nederlandstalige Belgen lang niet allemaal op één lijn en delen ze zeker niet allemaal hetzelfde discours of dezelfde visie, ook al spreken ze dan allemaal Nederlands, of iets wat daarop lijkt – al naargelang de persoon, dat wisselt.

Landsbelang

Verantwoordelijke partijen en politici moeten een nieuwe federale regering vormen. Ze moeten het landsbelang en de belangen van de brede bevolking laten primeren. Niet het partijbelang, niet de ‘what’s in it for me?’-gedachte, niet de egocentrische standpunten, niet de versleten communautaire oekazes of mantra’s: daar is de modale burger niet mee gediend of geholpen.

En daar worden parlementairen ook niet voor verkozen. De meeste Belgen zijn het politieke circus ondertussen grondig beu, wat niet wil zeggen dat ze totaal onverschillig zijn. Ze verwachten gewoon dat de politiek doet wat ze moet doen: regeringen vormen, besturen, keuzes maken die – als het even kan – overeenstemmen met de wensen van de bevolking, of van een voldoende groot deel van de Belgen.

Verbindende ideeën

Laten we meteen wat verstandige, constructieve en verbindende ideeën meegeven aan de politiek. Of beter, aan dat deel dat uit is op verbinden en constructieve keuzes. Waar zou ons land bijvoorbeeld mee zijn gediend?

  1. Veel meer en beter onderwijs van de 3 landstalen + Engels
  2. Hoger / universitair onderwijs met een deel van de vakken in een van de andere landstalen
  3. Uitwisselingen, stages van studenten in de ene of de andere richting
  4. Ontmoetingen tussen Belgen, individueel, in groep, tussen gemeenten, tussen scholen
  5. Herfederaliseren op tal van domeinen
  6. Een nationale (federale) kieskring invoeren
  7. Stemmen op partijen die méér België & een betere verstandhouding nastreven
  8. Meertaligheid aanmoedigen, zoals diverse stemmen in Brussel bepleiten en beogen
  9. Openbare omroepen die héél het land volgen, en zich niet opsluiten in één regio of in een regionale ‘identiteit’.

Laat me daar nog 2 wezenlijke dingen aan toevoegen, die belangrijk zijn voor enorm veel landgenoten: een rechtvaardige, billijke pensioenpolitiek en (geloofwaardige) maatregelen die onze fiscaliteit veel rechtvaardiger maken.

Niet haalbaar? Oh jawel

En, oh ja, voor diegenen die altijd zeggen dat ideeën ‘toch niet haalbaar’ zijn en dat ‘we de klok niet kunnen terugdraaien’: in een democratie kan je àltijd goede ideeën realiseren en dingen veranderen, als je het maar écht wil en volhoudt. En àls je genoeg wil luisteren naar wat – minstens een aanzienlijk deel van – de bevolking wenst en verlangt.

De praktijk anno 2020 is echter dat we vooral in een zielloze en berekenende particratie leven, waarin partijcenakels, vermeende politieke ‘toppers’ en studiediensten denken te kunnen blijven bepalen welke richting een land uit moet. Dat is natuurlijk geen echte, voldragen democratie. Dat is eerder de schijn ophouden, mensen om de zoveel jaar een bolletje laten rood kleuren en dan gewoon vrolijk doen wat ‘the powers that be‘ menen te kunnen beslissen.

Creative Commons

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!