Dirk van Duppen tijdens een actie
Boekrecensie -

Dirk Van Duppen en de tijd die hem toegemeten was

Wat doe je wanneer je de diagnose van uitgezaaide pancreaskanker krijgt? Met een prognose van niet veel meer dan zes maand. Dirk Van Duppen besloot een laatste boek uit te brengen. Velen zullen het hem niet voorgedaan hebben, maar het typeert het engagement van de dokter voor het volk. “Lees hoe een leven vol betekenis kan zijn.”

maandag 3 februari 2020 14:52
Spread the love

Van leerlooierij tot Lange Wapper

“Lees hoe een mens zo gewoon bijzonder kan zijn. Lees en wees geraakt door dit bestaan. Lees en laat je inspireren tot engagement.” Zo schrijft psychiater Dirk De Wachter op de achterflap als reactie op het boek. Het is dan ook niet min wat Dirk Van Duppen weet te vertellen over zijn leven in 122 pagina’s. Na een hoofdstuk over zijn jeugd in de stille Kempen volgen acht hoofdstukken van strijd, acht verwezenlijkingen in zijn leven waarop hij met trots terugblikt. 

Om te beginnen zijn kennismaking met het marxisme als scholier en de aansluiting bij Amada, de voorloper van de PVDA vandaag. Marxistische scholieren na mei 68 die in het landelijke Vlaanderen de boel op stelten zetten. Het doet je denken aan de taferelen van ‘Groenten uit Balen’ wanneer Dirk vertelt over jeugdhuis ‘t Hoekske en het bezoekje van de BOB. Het is uiteindelijk een leerkracht Nederlands die hem aanraadde ‘Het Kapitaal’ te lezen, het begin van bijna een halve eeuw activisme. Dirk hangt boven zijn bed de spreuk van de bevrijdingstheoloog Helder Câmara: “Als ik de armen eten geef, ben ik een heilige. Vraag ik waarom ze arm zijn, dan ben ik een communist.”

Nadien gaat het niet meteen naar de geneeskundefaculteit. Zoals vele Amadezen in de beginjaren ging Dirk in de fabriek werken. In de leerlooierij van Zwaneven. Het komt tot een staking die tien weken duurt, het resultaat: vijf frank opslag voor iedereen. Het verhaal met rijkswachters, Limburgse stakingsbrekers, Dirk in de boekhouding, een avondlijke voetbaltraining, en een bezetting met gelooide huiden ter waarde van 30 miljoen, kun je nalezen in het boek. 

Na zijn legerdienst beslist Dirk om geneeskunde te studeren. Zeven jaar later verwacht iedereen dat het Geneeskunde voor het Volk wordt, zoals de praktijk van partijgenoot Kris Merckx in Hoboken, maar daar stak de liefde een stokje voor. Lieve Seuntjens, zijn vrouw die hij leerde kennen in Leuven, overtuigt hem om samen naar Libanon te trekken. Ze gaan er een jaar helpen in de Palestijnse vluchtelingenkampen, op vraag van de PLO. Beiroet was op dat moment verwikkeld in een bloedige burgeroorlog, het kamp omsingeld en belegerd door Syrische milities. Tussen de mortiergranaten en sluipschutters proberen Dirk en Lief voor 20.000 Palestijnen een basisgezondheidszorg draaiende te houden. Je zou denken dat een jonge avonturier na zeven jaar studeren enthousiast is om eindelijk de handen uit de mouwen te kunnen steken, maar Dirk vindt er niet meteen zijn draai. Te weinig tijd en ruimte voor politiek werk. Iedereen is bezig met overleven. Pas na een paar maanden volgt een klik. Dat deze Palestijnen ondanks de omstandigheden blijven bouwen aan hun toekomst, is de sterkste uitdrukking van politiek die er is. Geen ‘homo homini lupus’ of survival of the strongest’, maar solidariteit. Het is het begin van een sterke band tussen de dokters van Geneeskunde voor het Volk en de Palestijnse zaak, die we tot op vandaag nog levendig houden.

Uit de ervaring van Dirk en Lieve in Palestina, maar ook van andere geëngageerde artsen in diezelfde periode – onder andere in El Salvador, Nicaragua, de Filipijnen – ontstond een nieuwe organisatie: Geneeskunde voor de Derde Wereld, vandaag Viva Salud. Onder het voorzitterschap van Dirk groeide de beweging uit tot een progressief alternatief in de medische ngo-wereld. Artsen naar de derde wereld sturen, niet gewoon om er de grote gaten in de gezondheidszorg te vullen, maar om er samen met lokale bewegingen op te komen tegen onrecht. 

De nieuwe GVHV-groepspraktijk in Deurne die na Palestina volgde, kreeg de naam De Bres. Een bres slaan op één plaats, om nadien een effect te bereiken voor iedereen. In het boek lees je verschillende voorbeelden uit een carrière van meer dan 30 jaar politiek huisartsenwerk. Zo is er de erkenning van rugproblemen bij dokwerkers als beroepsziekte. Het opzoekwerk voor zijn patiënten John en Rik leidde tot een juridische procedureslag van meerdere jaren, waarvan de uitspraak nu voor alle dokwerkers met rugklachten een vergoeding mogelijk maakt.

Dan volgt het verhaal van de geneesmiddelen, de ‘cholesteroorlog’. Wat begon met de prijs van een doosje cholesterolverlagers voor een patiënt na een hartinfarct, eindigde in een campagne met meer dan honderdduizend handtekeningen voor een alternatief geneesmiddelenbeleid. Het kiwimodel is een systeem dat Dirk ontdekte in Nieuw-Zeeland. Vandaag kennen de meeste progressieven in ons land de term, maar wie herinnerde zich nog dat die strijd ondertussen al meer dan 15 jaar bezig is? Wie wist nog dat het model in 2005 ei zo na een parlementaire meerderheid achter zich kreeg? Dirk doet het verhaal in het boek. Er lag een wetsvoorstel klaar, met medestanders in bijna alle politieke families. In het halfrond leek het de goede kant uit te gaan, maar de lobby van Big Pharma zette alles op alles om de kiwi te stoppen. In een nachtelijke sessie werd het voorstel kapot geamendeerd, door een aantal liberale parlementairen, waaronder… Maggie De Block. Toch beschouwt Dirk het resultaat van al die acties als een overwinning. Vele geneesmiddelen daalden na 2005 in prijs, als reactie op de politiek druk die er ontstaan was. Vandaag toont het voorbeeld van baby Pia dat de strijd zeker niet gevoerd is. Maar Dirk trekt zich in het boek op aan de vele verontwaardigde reacties nadien, het bewustzijn groeit dat het farmabanditisme niet deugt. 

De volgende stenen die Dirk verlegde in de rivier, liggen in Antwerpen. Twaalf jaar geleden was iedereen in de stad ervan overtuigd: Antwerpen zou haar Lange Wapper-brug krijgen. Maar wat met de medische gevolgen van al dat fijn stof voor de tienduizenden kinderen die langs de ring wonen of naar school gaan? Toen Ademloos en Geneeskunde voor het Volk de handen in elkaar sloegen met een actie van de kinderen van het Sint-Jozefinstituut op de Grote Markt, was de toon gezet. Dirk beschrijft in het boek de sfeer op de persconferentie die ze samen organiseerden, toen Wim Vanhees de oproep lanceerde om een referendum af te dwingen. Iedereen verklaarde hen gek. Meer dan een jaar later zegden bijna 60% van de Antwerpenaren neen tegen de brug, geschiedenis was geschreven.

Het voorlaatste hoofdstuk leidt Dirk naar de OCMW-raad en de gemeenteraad, na de doorbraak van de PVDA in Antwerpen in 2012. De beschrijving van wat hij zag en hoorde in het OCMW, snijdt door merg en been. In het bijzondere comité moeten mensen verschijnen voor de politici om hun aanvraag voor bijstand te verdedigen, maar de menselijkheid is telkens ver te zoeken. “Vergeet Beiroet, met zijn bomauto’s en ontvoeringen. De meest traumatische ervaring in mijn leven is de Antwerpse OCMW-Raad.” Het zijn woorden die kunnen tellen. Zijn verzet tegen de invoer van Thatcher aan de Schelde door Homans en Duchateau was de vonk die Dirk naar zijn laatste project leidde, een boek over de mens als supersamenwerker.

Ja, het is even naar adem happen als je het boek uit hebt. De ene strijd volgt op de ander aan een razendsnel tempo. Het boek citeert uit een brief die Dirk ontving na de bekendmaking van zijn ziekte; “De universiteit van Gent zegt ‘Durf denken’, jij zegt ‘Durf ook iets doen’. Dirk zelf besluit: “Wie mijn levensverhaal leest, zal opmerken: engagement. Ik zeg je: de rode draad is de liefde.” De passie in de 40 jaar strijd voor meer rechtvaardigheid uit de liefde voor de medemens, de meest kwetsbaren in het bijzonder. 

Wetenschap als wapen

Ook met zijn laatste boek doet Dirk wat hij al zijn hele leven goed kan: anderen appeleren om zich mee te engageren. “Het mooiste geschenk dat je kunt geven is het voorbeeld van je eigen leven.” Geen moment voel je in het boek spijt over alle tijd en energie die Dirk Van Duppen van zijn leven gaf. In het engagement vond hij de liefde en de verbondenheid die hem nu sterk houden na de diagnose. “Ik laat dit verhaal achter als mijn eigen bescheiden lied van de solidariteit en het engagement. Over de liefde die je vindt in de strijd, maar ook over hoe je in de strijd geliefd wordt.” 

Elk hoofdstuk van zijn engagement begint bij de wetenschap. “De onophoudelijke zoektocht naar de best mogelijke waarheid”, maar nooit om de kennis op zich, enkel en alleen om het dan nadien ook te kunnen veranderen. De liefde voor de wetenschap uit de verontwaardiging, de dingen niet accepteren zoals ze zijn. Het is niet normaal dat een kind in de stad meer kans maakt om te moeten puffen dan hetzelfde kind 50 km verder. Het hoeft niet zo te zijn. Telkens opnieuw de menselijkheid eerst. “Kom je binnen met rugpijn, dan is onze eerste vraag niet ‘Welke medicijnen heb je nodig?’, maar ‘Waar komt die rugpijn vandaan?’”. 

“De filosofen hebben de wereld slechts verschillend geïnterpreteerd; het komt er op aan haar te veranderen,” zo staat op het graf van Marx geschreven. Maar omgekeerd moet wie de wereld wil veranderen, zich ook interesseren voor de stand van de wetenschap. Die les kreeg iedereen mee die startte bij GVHV. Als geen ander kon Dirk snel en efficiënt een berg studiewerk verzetten, zo snel dat anderen er soms jaloers van werden. Maar talent is 10% inspiratie en 90% transpiratie, dat wist Brel al. En Dirk heeft veel naar Brel geluisterd. Het was de wil om te strijden tegen onrecht die de drive gaf om te willen weten hoe de wereld in mekaar zat en om te blijven studeren. 

Die strijd tegen onrecht, die voer je niet alleen. Van de staking in de leerlooierij over de kiwipetitie tot het Oosterweelreferendum: verandering is er gekomen toen velen zich in beweging zetten. “De groten hebben de macht, maar de kleinen zijn talrijk en tegen de mieren is geen tijger bestand,” leerde Dirk van Willem Elsschot. Toen ik als eerstejaars geneeskundestudent een dagje stage mocht meelopen dokter voor het volk Dirk Van Duppen, was hetgeen waar hij het meest trots op was, de verbouwingen van De Bres. Niet omwille van het ontwerp, maar omwille van de hulp en steun van tientallen patiënten die ze kregen. Tussen twee patiënten door mocht ik de volledige fotoboek van patiënt-vrijwilligers doornemen. 

Het boek inspireert door te tonen hoe je als individu soms een katalyserende rol kunt spelen in zo’n proces. Door studiewerk in het geval van Dirk Van Duppen, maar nooit vertrekkende vanachter een bureau. Het valt op hoe bijna elk hoofdstuk begint met het concreet probleem van een patiënt in de consultatieruimte. 15 jaar kiwi-acties begon met één patiënt, Antonio, die zijn cholesterolverlagers niet kon betalen. De strijd tegen Lange Wapper kwam er na de vaststelling dat vele kinderen in de wachtzaal in Deurne allemaal puffers nodig hadden. En ga zo maar door. De tientallen jonge huisartsen die in de loop der jaren hun opleiding in Deurne volgden, zijn er allemaal meerdere keren op gewezen: als huisarts heb je het voorrecht dagelijks in contact te komen met problemen die mensen wakker houden, én je hebt de wetenschappelijke kennis en kunde om na te gaan hoe dat komt. Waar het op aan komt, is er iets mee doen.

Marxist van de 21e eeuw

Als bron van zijn engagement en die liefde voor de wetenschap noemt Dirk het marxisme. De interesse voor Het Kapitaal was ontstaan naar aanleiding van een discussie in de klas over ontwikkelingssamenwerking. De leerkracht had de leerlingen gevraagd wat het meest efficiënte was: de mensen vis geven of hen leren vissen? Toen Dirk niet mee wou stemmen, werd hem gevraagd waarom: de vraag die ertoe doet, is wie de vissersboot bezit. Die analyse over klassetegenstellingen als hoofdoorzaak van maatschappelijke problemen bleef Dirk zijn hele leven maken. “Als je de politiek wil verklaren, zoek dan naar de economische belangen en krachtsverhoudingen. Follow the money.”

Kwam je als progressieve geneeskundestudent in contact met Geneeskunde voor het Volk, dan kreeg je hoogstwaarschijnlijk vroeg of laat bezoek van Dirk Van Duppen met het voorstel om samen de marxistische economie te bestuderen. De podcast van David Harvey, ‘Reading Marx’ Capital’, mocht je bekijken als voorbereiding. Alle sociale verworvenheden, de verbetering van de werkomstandigheden, onze sociale zekerheid, alles is er gekomen door de klassenstrijd, de strijd over de verdeling van de meerwaarde, het verschil tussen wat een mens produceert en wat hij verdient. Op het einde van de lessenreeks sloot Dirk altijd op dezelfde wijze af: dan bracht hij een patiënt uit Deurne met zich mee. Het verhaal van twee werkende mensen, over hun ervaringen met onze kapitalistische economie doorheen de jaren, en de invloed ervan op hun gezondheid. Voor ons als studenten in de ivoren toren van de unief een reality check. Maar het idee dat door de concurrentie op de vrije markt het nooit genoeg zal zijn voor de 1%, dat een goede gezondheid voor iedereen nooit mogelijk zal zijn zonder het grondig omgooien van ons economisch systeem, het deed bij mezelf en bij anderen wel de frank vallen: zo’n dokter voor het volk, dat wil ik worden.

Vernieuwer bij GVHV en PVDA

Misschien is de grootste verwezenlijking van Dirk Van Duppen niet het dalen van de geneesmiddelenprijzen, of het stoppen van de Lange Wapper, maar de blijvende invloed die hij gehad heeft op Geneeskunde voor het Volk en onze manier van werken. Zonder Dirk zouden de 11 GVHV-praktijken er nu misschien wel anders uitzien. Zonder geld naar de huisarts kunnen gaan bleef de core business, maar nog meer dan voorheen werd het belang van een sociale stethoscoop benadrukt. “Zit je met een bronchitis? Pillen tegen bronchitis. Ben je zenuwachtig? Kalmeerpillen. Maar op die manier wordt de ziekte weggewerkt, terwijl ze verband kan houden met je omgeving, je werk, je relatie…” De visietekst van Geneeskunde voor het Volk die Dirk in 2009 schreef, was een eye-opener voor veel jonge artsen en verpleegkundigen. Van in het begin richtten de Dokters voor het Volk zich naar de oorzaken achter de ziekte, maar het kreeg nu ook een wetenschappelijke onderbouwing. GVHV als Belgische vertaling van het net verschenen WHO-rapport over de ‘Sociale Determinanten van Gezondheid’: “Why treat people without treating what makes them sick?

Debat: Jaarboek armoede

De expertise van onze praktijken zorgde ervoor dat Dirk gevraagd werd om een hoofdstuk te schrijven in het Leerboek Huisartsgeneeskunde. Het leerdomein ‘Maatschappelijk Handelen’ als één van de zeven CanMeds, de internationaal erkende essentiële competenties die een huisarts moet leren. “De huisarts helpt de patiënt om voor zichzelf op te komen”, was de titel. Voor Dirk kwam het politiek werk niet na het medisch werk, het maakte er integraal deel van uit. Waar de laatste tien jaar meer en meer gesproken wordt over patiëntgerichtheid in het consult en shared decision making, waren de GVHV-praktijken een voortrekker. “Geneeskunde voor het Volk was haar tijd ver vooruit”, sprak Michel Deneyer van de Orde der Artsen zich nog uit vorig jaar bij de wapenstilstand tussen beide organisaties. Tegen het paternalisme van Meneer Doktoor die de patiënt vertelt wat hij of zij moet doen, leerden de artsen bij GVHV om samen met de patiënt te beslissen wat in diens geval de beste optie was. Internet bestond nog niet lang, of Dirk kwam op de proppen met ‘OOS’en’, online on-the-spot de meest recente medische informatie rond een ziekte of behandeling opzoeken en ter plekke delen met de patiënt.

Zo wetenschappelijk mogelijk ons medisch werk organiseren, dat werd nog meer dan voorheen een fundamenteel principe van onze organisatie. De principes van de evidence based medicine die begin jaren 90 gepubliceerd werden in de internationale vakliteratuur, werden de referentie in onze praktijken. We volgen in de eerste plaats de richtlijnen die gebaseerd zijn op wetenschappelijke studies in plaats van te vertrekken van onze eigen ervaring (“Ik gaf medicijn X aan patiënt Y en het werkte.”) – die eenzijdig kan zijn. Die manier van werken lag trouwens mee aan de basis van het begin van de cholesteroloorlog. In een kleine wetenschappelijke studie in de praktijk ontdekten de artsen er dat veel patiënten onnodig cholesterolverlagers namen. Hoe kwam dat? Als statement begon Dirk alle ontvangen reclame voor artsen over geneesmiddelen te verzamelen. Na vier maanden hielden ze de meetlat tegen de stapel folders: tachtig centimer. Tot op de dag van vandaag ontvangen alle GVHV-praktijken nog altijd geen farmaceutische vertegenwoordigers.

Zo herhaalde Dirk telkens opnieuw dat hij onze praktijken rouge & expert wou houden. Politiek geëngageerd, maar ook deskundig in alles wat we doen. Toen afgestudeerde assistenten over GVHV spraken als ‘de vijfde universiteit van Vlaanderen’ was Dirk trotser dan ooit. Wetenschappelijk, maar ook professioneel georganiseerd en zoveel mogelijk gericht op multidisciplinair samenwerken, met verpleegkundigen en andere paramedische disciplines. Een evolutie waarin ook Dirks partner Lieve een enorm belangrijke rol in speelde. 

Naast de uitdieping van de GVHV-basisprincipes speelde Dirk Van Duppen ook een belangrijke rol in de vernieuwing van de PVDA. Bij het losbreken van de cholesteroorlog bevond de partij zich in een crisis na het verkiezingsdebacle in 2003. De PVDA bleef dogmatisch doordrammen en isoleerde zich van de meerderheid van de arbeiders in ons land. De kiwicampagne was voor honderden partijleden een leerschool van hoe het anders kon. Samen strijd voeren voor concrete eisen, die een antwoord bieden op concrete problemen van de mensen. Samen zo overwinningen boeken zorgt niet alleen voor een reële vooruitgang, het doet mensen ook terug geloven dat verandering mogelijk is, in een wereld TINA en kapitalisme als het eind van de geschiedenis dominant zijn. Vier jaar later volgde het Vernieuwingscongres van de partij, en begon de PVDA aan de uitbouw van een strijdpartij waar duizenden werkende mensen zich thuis konden voelen.

Op het congres besliste de partij ook om te investeren in een eigen studiedienst, naar het model van onder andere Dirks studiewerk voor de kiwicampagne. Slogans schreeuwen over de schandalige praktijken van Big Pharma is leuk, maar zegt weinig concreets. De cholesteroloorlog vertrekt vanuit een volledig andere logica: zet de cijfers rustig op een rij, en de feiten spreken gewoon voor zich. Vandaag, tien jaar later, wordt de studiedienst van de partij door vriend en vijand geloofd. Het kiwimodel was eerst, maar nadien volgden de fiscale top 50, de pensioenkloof, de Graaidag, enzovoort. Ook het idee om te zoeken naar positieve ervaringen uit andere landen kwam er dankzij de kiwi. Gedaan met de blauwdrukken, gedaan met telkens te verwijzen naar Cuba of de Sovjet-Unie, we kunnen in ons land iets leren van veel landen. Vandaag staat het programma van PVDA er vol van: van het geneesmiddelenbeleid uit Nieuw-Zeeland, over de publieke huisvesting in Wenen, tot het Finse onderwijsmodel.

Supersamenwerker als sluitstuk van 40 jaar engagement

Het laatste grote hoofdstuk van het boek hielden Dirk Van Duppen en schrijver Thomas Blommaert voor de ‘Supersamenwerker’. Niets van Dirks schrijfwerk is hem meer dierbaar dan dit boek dat hij in 2016 uitbracht samen met Johan Hoebeke. Het project begon een paar jaar ervoor toen Dirk ons vertelde dat hij tijdens zijn wekelijkse fietstocht naar zijn moeder in de Kempen luisterde naar de podcasts van de London School of Economics. Als ‘hobby’ was hij begonnen artikels te lezen over nieuwe ontwikkelingen in de neurobiologie, de antropologie, de ontwikkelingspsychologie… Hij kon maar niet geloven dat het mensbeeld van zijn tegenstanders in de OCMW-Raad werkelijk de realiteit was. Dat de mens van nature egoïstisch is en altijd in de eerste plaats aan het eigen belang denkt. Net in die periode begonnen wetenschappers uit die verschillende onderzoeksdomeinen rond dezelfde vraag studies op te zetten. Het gevolg van het failliet van het kapitalisme na de crisis van 2008. “Er leven twee opvattingen over de mens. De eerste luidt: de mens is van nature goed, maar in staat tot het kwade. De tweede zegt precies het omgekeerde: de mens is van nature kwaad, maar in staat tot het goede.” Dirk kiest resoluut voor het eerste mensbeeld, en trok de laatste vijf jaar het land rond om overal mensen te overtuigen van zijn stelling met wetenschappelijke argumenten uit al die artikels.

“Dirk Van Duppen is een icoon. Een scherp denker, een sociale strijder – en steeds zijn tijd ver vooruit”, zo reageerde Rutger Bregman op deze biografie. Zijn boek ‘De meeste mensen deugen’ is vandaag een bestseller, het toont aan hoe belangrijk deze maatschappijdiscussie vandaag is. De neoliberalen beweren dat het kapitalistisch systeem van eigengewin het beste past bij de menselijke natuur, maar niets is minder waar. De mens is evolutionair bekeken supersociaal en supercoöperatief vergeleken met de ons meest verwante primaten. Maar de omstandigheden waarin we leven, bepalen welke kant van de natuur de bovenhand haalt: onze sociale, solidarie kant of de evolutionair oudere instincten zoals zelfzucht, dominantie en agressie. Daarmee eindigt Dirks laatste levenshoofdstuk met een citaat van de Portugese schrijver José Saramago: “Als de omstandigheden zo bepalend zijn voor de mens, laat ons dan die omstandigheden meer menselijk maken.”

De sinaasappelboom

Als iemand na al dat engagement het verdiende om binnen een paar jaar op pensioen te gaan en te genieten van kinderen en kleinkinderen, dan was het Dirk Van Duppen wel. Maar de wereld zit niet eerlijk in elkaar. Was het dan wel allemaal de moeite waard nu er zo abrupt een einde aan komt? 

Als je het vraagt aan Dirk, dan zal hij je antwoorden met het verhaal van Ali Abu Toq. Deze studentenleider en organizer van de PLO mocht hij interviewen op de laatste avond van hun verblijf in de Palestijnse vluchtelingenkampen. “Hoe houden de Palestijnen dit vol, hoe hou jij dit vol, wil ik weten. Ali riposteert met een verhaal over een boer die een sinaasappelboompje plant. Het duurt zeven jaar voor zo’n boompje vruchten draagt. Dat zijn de wetten van de natuur. Als je die kent, zal je het boompje blijven verzorgen, ook al pluk jij er misschien niet de vruchten van. Dat inzicht impliceert dat je overtuigd bent van de uiteindelijke overwinning, zonder dat je daarom zelf op de dag van de bevrijding aanwezig moet zijn. De overtuiging dat ook na jou mensen de strijd zullen voortzetten, geeft dat geloof in die uiteindelijke overwinning.”

‘Zo verliep de tijd…’ is het afscheid van Dirk Van Duppen, hij zal de vruchten van de sinaasappelboom niet meer kunnen plukken. Maar hij heeft vele zaadjes geplant, en onderweg de bodem een stuk groener gemaakt dan voorheen. “Ik zie de wereld kantelen, ik geloof dat het goed komt.”

 

“Zo verliep de tijd die me toegemeten was”, geschreven door Thomas Blommaert. Uitgegeven bij Epo. Meer info: Hier

 

Op zondag 9 februari om 15u stelt Dirk Van Duppen zijn boek voor in zaal De Roma. Het boek wordt de leidraad voor een boeiende en warme namiddag in De Roma. Phara De Aguirre zal sofagesprekken voeren met Dirk De Wachter, Wim Van Hees, Peter Mertens, Bleri Lleshi, Marc Van Ranst en Lieve Seuntjens, maar ook artsen en patiënten van Geneeskunde voor het Volk. De tickets voor deze namiddag was in recordtempo uitverkocht. Indien U te laat was voor een plaatsje, kan U gelukkig dit evenement volgen via live streaming. Meer info: Hier

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!