Persoonlijke ervaring

Officieel was ik voor deze maatschappij iemand die niet benadeeld kon worden op de arbeidsmarkt. Een hooggeschoolde man in de IT, geboren en getogen in dit land met de Belgische nationaliteit, heeft zogenaamd geen problemen om aan werk te geraken. Maar dat geldt enkel als je aan het ideaalbeeld voldoet. Omwille van mijn uiterlijk en hobby’s werd ik geweigerd voor jobs waar ik nochtans de vereiste diploma’s en vaardigheden voor had. Mensen stelden zich ook openlijk agressief op, want het viel toch niet onder discriminatie … Ik moest dus jobs uitoefenen die gebaseerd waren op mijn uiterlijk en niet op mijn vaardigheden en intelligentie.

Het volgende voorbeeld toont aan dat men vaak alleen maar verhalen presenteert over transgenders die aan het ideaalbeeld voldoen. Politici en media verkondigen graag dat transgenders weinig problemen ondervinden in de maatschappij en op de arbeidsmarkt, waardoor ze dus geen prioriteit krijgen. Enkel transgenders die hun carrière en status hebben opgebouwd met hun geboortegeslacht en het geluk hadden om een job te mógen uitvoeren, worden in beeld gebracht. Er zijn ook transgenders die door diverse instanties en media ondersteund worden om de indruk te wekken dat wij alle kansen krijgen.

Dit ligt echter ver van de waarheid en het is voor velen onder ons een ander verhaal, maar we worden vaak enkel als voetnoot vermeld en genegeerd. Terwijl politici, media en bevoordeelde transgenders prioriteit geven aan het gebruik van de juiste voornaamwoorden of het genderneutraal maken van toiletten, ligt de echte problematiek in de zoektocht naar werk en de zorgwekkende zelfmoordcijfers. Het een werkt het ander in de hand, want wat zijn je opties nog in deze maatschappij als je geen werk vindt omwille van wie je bent? Ondanks dat je je best doet om aan een goede job te geraken, word je meestal weerhouden voor de job of moet je minimumloonjobs doen die anderen weigeren.

Tijdens en na de transitie

Mijn transitie overlapte mijn zoektocht naar werk. Op een bepaald moment kreeg ik toch de kans om mijn droomjob uit te oefenen. Schijnbaar vormde het voor deze werkgever geen probleem dat mijn transitie lopende was. Toen ik er enkele weken werkte, werd ik bij een evaluatie indirect gechanteerd door mijn werkgever. Hij wilde zich niet aan de gemaakte afspraken houden en zorgde ervoor dat hij alles kon ontkennen.

Men beweert dat discriminatie van transgenders wordt aangepakt, maar het probleem is dat je het zwart op wit moet kunnen bewijzen. En dan zijn er nog de privacywetten, die ervoor zorgen dat je niet zomaar alles kan opnemen wanneer deze dingen verbaal gebeuren. Als hoogsensitief persoon kwam ik na enkele maanden terecht in een spiraal van depressies. Hierdoor viel ik terug op invaliditeit. 

Ik constateerde dat ik sneller werd uitgenodigd voor sollicitatiegesprekken vanaf het moment dat ik als vrouw door het leven ging. Dit was echter vaak van korte duur. Ik scoorde wel frequenter en zonder moeite sollicitatiegesprekken, maar het viel telkens in het water zodra men wist dat ik een transvrouw was.

Mijn laatste sollicitatiegesprek dateert van lange tijd geleden, maar was meteen ook het ergste dat ik heb moeten doorstaan. Het gedrag van een van de interviewers vond ik werkelijk buitensporig: hij keek 80 procent van de tijd uit het raam om oogcontact te vermijden en hield zijn hand voor zijn mond, om het (uit)lachen te verbergen. Dus vroeg ik hoe zij stonden tegenover mensen als ik, aangezien ze duidelijk beseften dat ik trans was. Daar kreeg ik weer een politiek correct antwoord op. Nadien gaven ze een excuus over de reden waarom ik de job niet had, terwijl ze tijdens het gesprek beweerden dat ik de grootste kanshebber was. 

Het is jammer dat net de mensen die mij wel de gelegenheid geven om een geschikte job te vinden, zoals dokters en de ziekenzorg, negatief in beeld worden gebracht. Zo verschijnen er artikels over transgenders die door administratieve fouten, wat iedereen kan overkomen, kleine problemen ervaren.

Daarnaast is het ook niet aangenaam dat sommige mensen een job hebben dankzij transgenders, maar dat een transgender zelf moeilijk werk vindt. Waarom schieten degenen die beweren dat ze voor mensen als ik opkomen niet in gang als ze dergelijke zaken horen? We zijn nu eindelijk op het punt dat rechters voor mensenrechten beslist hebben dat er een officiële X moet komen. Maar aan dit tempo, als een X officieel wordt en er eindelijk concrete regels ontstaan over onze tewerkstelling, nader ik een leeftijd waarbij mijn carrière al voor het grootste deel voorbij is.

Gelijke kansen?

Uitspraken als: “Discriminatie is geen reden om geen job te vinden”, komende van overheidsinstanties, doen me huiveren. Zelfs mijn eigen gemeente heeft me al meerdere keren benadeeld omwille van mijn trans-zijn, ook toen ik bij hen solliciteerde.
Wat erger is dan discriminatie, is gestereotypeerd worden. Ook al je behoor je tot een minderheidsgroep waar antidiscriminatiewetten voor bestaan, als individu heb je er niets aan wanneer ze je stereotyperen en labelen als een uitzondering op de regel.

Politici en media blijven een negatief beeld schetsen over mensen die leven van een ziekte- of werkloosheidsuitkering. We behoren dan ook tot de makkelijkste doelwitten om met de vinger te wijzen en we worden vaak over dezelfde kam geschoren. Mensen als ik worden, in mijn ogen, het zwijgen opgelegd en genegeerd omdat ze aantonen dat de “antidiscriminatie” die nu heerst, veel mensen treft die het niet verdienen. Kansen afnemen van iemand die deze voor zichzelf heeft opgebouwd om ze dan aan een ander te geven, is geen weg naar gelijkheid voor iedereen.

Momenteel benut ik mijn laatste kans om aan werk te geraken. Ook al werk ik graag voor mezelf, de reden waarom ik als zelfstandige gestart ben is niet ideaal. Ik werd in deze richting gedúwd omdat men niet weet hoe men geschikt werk voor iemand als ik moet vinden. Het valt nog af te wachten of ik als trans zal slagen in een sector die niet automatisch geassocieerd wordt met jobs voor LGBT’s.

Dit is nog maar een deel van wat ik heb meegemaakt tijdens mijn zoektocht naar werk sinds mijn transitie. En dan heb ik nog niet gesproken over de situaties waar ik op sociaal vlak mee geconfronteerd word. Wie meer wil weten, kan altijd een kijkje nemen op mijn website: transgender.eyeemotion.be. Als dit artikel je de ogen heeft geopend en je aanzet tot nadenken over deze kwestie, ben ik in mijn opzet geslaagd. 

Redactie: Nele Huybrechts – Tekstvariant.be