Foto: Ludo De Brabander
Opinie -

Washington steunt Israëlische annexatiepolitiek

Op 18 november verklaarde minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo dat de “oprichting van Israëlische civiele nederzettingen niet per se onverenigbaar is met het internationaal recht”. Het is niet de eerste keer dat het Witte Huis zich toont als de meest pro-Israëlische regering die de VS ooit heeft gekend.

woensdag 20 november 2019 10:33
Spread the love

Met deze stap maakt het Witte Huis een einde aan een Amerikaanse juridische uitspraak van Buitenlandse Zaken uit 1978 die stelde dat de nederzettingen het internationaal recht schenden. Volgens de Vierde Conventie van Genève (artikel 49) mag een bezettende macht geen eigen burgers transfereren naar gebied dat ze bezet. Israël houdt de Palestijnse gebieden bezet sinds de zesdaagse oorlog van juni 1967. Datzelfde jaar nog maakte de bezettingsmacht werk van de bouw van nederzettingen. Vooral de jongste decennia is de Israëlische bouwwoede enorm gestegen.

Inmiddels wonen er ongeveer 427.000 Joodse Israëli’s in 132 door Israël erkende nederzettingen in de Westelijke Jordaanoever. Er zijn ook 121 zogenaamde buitenposten, nederzettingen die ook volgens het Israëlische recht illegaal zijn, maar worden getolereerd en zelfs militaire bescherming genieten. Daarnaast wonen er nog eens 215.000 Israëli’s in Oost-Jeruzalem dat eveneens sinds 1967 door Israël werd bezet en in 1980 bij wet is geannexeerd. De Veiligheidsraad van de Verenigde Naties besliste datzelfde jaar nog met resolutie 478 dat deze ‘Jeruzalem-wet’ van “nul en generlei waarde” is.

Pompeo verantwoordde de jongste beslissing van het Witte Huis als een erkenning van de bestaande realiteit. David Friedman, de VS-ambassadeur in Israël, prees Pompeo “voor zijn belangrijk werk dat de vredeszaak zal vooruithelpen”. Een erg cynische uitspraak, omdat de Amerikaanse erkenning van de nederzettingen woedende reacties uitlokte van Palestijnse kant. De Palestijnse autoriteit liet in een mededeling weten dat de VS-regering elke geloofwaardigheid heeft verloren en dat Washington “niet langer een rol kan spelen in het vredesproces”. Saeb Erekat, de voormalige hoofdonderhandelaar van de Oslo-akkoorden noemde de Amerikaanse beslissing “onverantwoord” en een “dreiging van de globale stabiliteit, veiligheid en vrede”.

De Amerikaanse beslissing wordt al maanden verwacht en is vermoedelijk grondig voorbereid door Friedman en premier Netanyahu. Friedman heeft zijn steun aan Israël sinds zijn aanstelling in Februari 2017, nooit onder stoelen of banken gestoken en gebruikt ook geregeld de term ‘Judea en Samaria’, de Bijbelse namen voor de Westelijke Jordaanoever die ook door de Israëlische regering en de kolonisten wordt gebezigd.

Amerikaanse steun voor Netanyahu

De timing van de Amerikaanse beslissing is wellicht niet toevallig. Ze komt er amper een week nadat het Europees Hof van Justitie in een arrest oordeelde dat producten afkomstig uit de nederzettingen als dusdanig moeten geëtiketteerd worden zodat de consumenten het onderscheid kunnen maken met producten die wel ‘made in Israël’ zijn. Ook gaat ze een uitspraak van het Internationaal Strafhof vooraf, die tegen 2 december wordt verwacht, over de vraag of de Israëlische nederzettingen neerkomen op oorlogsmisdaden. Tot slot kan de beslissing in de kaart spelen van Netanyahu in zijn strijd om het premierschap, nu zijn opponent Benny Gantz van de partij Blauw en Wit die als grootste uit de stembusslag van 17 september is gekomen, pogingen onderneemt om een (minderheids)regering te vormen met de steun van de Verenigde Lijst, een coalitie van vier Arabische (Palestijnse) partijen die 13 zetels hebben in het 120 zetels tellende Israëlische parlement.

Het is niet de eerste keer dat Trump het kamp kiest van Netanyahu. Eerder dit jaar, op 25 maart, erkende het Witte Huis de Israëlische soevereiniteit over de Golan-hoogte, Syrisch gebied dat net als de Palestijnse gebieden sinds 1967 bezet en gekoloniseerd is. De erkenning kwam er twee weken voor de Israëlische verkiezingen die uiteindelijk in september moesten worden overgedaan omdat Netanyahu geen meerderheid vond voor een nieuwe regering. De Israëlische premier betoonde zijn dankbaarheid door een nederzetting te vernoemen naar de naam van de Amerikaanse president. Even controversieel was Trumps beslissing van 6 december 2017 om Jeruzalem te erkennen als de hoofdstad van Israël om er vervolgens de Amerikaanse ambassade te vestigen.

Oslo

Bijna twee derde van de Westelijke Jordaanoever, die niet eens de oppervlakte heeft van West- en Oost-Vlaanderen samen, staat onder de volledige Israëlische controle waaronder ook de meest vruchtbare gronden en tal van waterbronnen en andere natuurlijke rijkdommen. De afgelopen legislatuur zijn er een zestigtal parlementaire wetgevende initiatieven genomen door rechtse en extreemrechtse fracties die de Israëlische soevereiniteit over de Palestijnse gebieden juridisch moeten helpen vastleggen.

Paradoxaal genoeg zijn het de Oslo-akkoorden, die nog steeds door vele waarnemers worden omschreven als de start van een ‘vredesproces’, die de Israëlische controle over Palestijnse gebied verstevigden. Oslo deelde de Palestijnse gebieden in A, B en C-gebieden in. De C-gebieden vertegenwoordigen ongeveer 62 procent en vallen onder volledige Israëlische controle. Daarin bevindt zich ook het gros van de nederzettingen die zich hebben uitgestrekt tot 40 procent van de Westelijke Jordaanoever. De Palestijnen die in de C-gebieden wonen worden met hoge frequentie geconfronteerd met vernietiging van hun huizen en andere infrastructuur met de bedoeling om deze regio volledig te zuiveren van Palestijnse aanwezigheid.

De B-gebieden (20 procent) vallen onder Palestijnse civiele controle, maar blijft Israël er de militaire controle over uitoefenen. Alleen de A-gebieden (18 procent) vallen theoretisch onder Palestijnse gezag (civiel en politioneel) hoewel de Palestijnse autoriteit geen zeggenschap heeft over de buitengrenzen en het luchtruim. In de Knesset (het Israëlisch parlement) streven vooral rechtse en extreemrechtse partijen naar de volledige annexatie van de Palestijnse gebieden en de creatie van Palestijnse ‘Bantoestans’ volgens het model van het Zuid-Afrikaanse racistische Apartheidssysteem. Deze politiek, die door Washington wordt gesteund, maakt de oprichting van een Palestijnse staat, waar de Europese Unie naar streeft, onmogelijk.

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!