Gisteren staarde ik geschokt naar mijn mailbox: ‘Waarom bookzine 10 ons laatste printnummer zal zijn’. Zo stond het daar. Tien maanden geleden steunde ik de crowdfunding van Charlie Magazine en riep op sociale media anderen op om dit ook te doen. De 100.000 euro zou goed zijn om 2019 veilig door te komen. Ik dacht: als de community dit bijeen krijgt, dan is de grootste horde genomen en dan kan Charlie zeker een langetermijnoplossing vinden. Wie gaat dit enthousiaste publiek nu negeren?

Het valt niet te onderschatten hoeveel persoonlijke zuurstof het je geeft als een magazine/nieuwssite uitpakt met de beeldvorming waar je al jaren naar hebt verlangd en onderwerpen bespreekbaar maakt die soms zelfs niet in de huiskamer openlijk kunnen worden besproken. Toen ik een printnummer van Charlie in handen kreeg, kon ik niet op van geluk. Een ware verademing, eindelijk herkenning. En vooral de gedachte: ik ben niet alleen, ik mag er zijn zoals ik beslis er te zijn ongeacht of dat strookt met het opgelegde beeld van ‘vrouw zijn’. Samen met bijna 16.000 andere volgers geniet ik ten volle van hun kanaal op Instagram. Er is plaats voor humor, serieuze quotes, korte filmpjes en memes die glinsteren van de creativiteit.

Aangedaan was ik toen ik las waarom nummer 10, vijf jaar na de geboorte van Charlie Magazine, het laatste printnummer zou zijn. Ben ik de enige die het belang inziet van het pionierswerk dat Charlie Magazine levert en de grondslag die het legt voor de toekomst?

Geen prioriteit?

Charlie Magazine zat niet stil in 2019 en ging op zoek naar een structurele samenwerking (IT oplossingen, abonnementswerving en – beheer,…). Dan krijgt ze te horen dat mogelijke partners intern te veel uitdagingen hebben en andere prioriteiten. Is het ingebakken racisme in Vlaanderen dan geen prioriteit? Is het aanpakken van de giftige, eenzijdige beeldvorming op de vrouw geen prioriteit? Zijn jullie te bang om hierin te investeren? Zit er niet voldoende groei in omdat u zichzelf niet kan vinden in het magazine? Is het lezerspubliek of de redactie té gekleurd, té bewust, té non-binair, té divers, té uitgesproken?

En als privé-ondernemingen niet willen investeren in een – nu nog – kleine stem, waar zit dan de overheid? Als ik lees dat via bpost de grote mediahuizen tientallen miljoenen overheidssteun ontvangen, dan vraag ik me af: is het niet fundamenteel fout dat grote commerciële mediagroepen die het landschap al jaren domineren nog hulp krijgen van subsidies? Is het niet aan de overheid om structurele ondersteuning te voorzien voor initiatieven die op een innovatieve, ethische manier media maken of ‘vergeten’ stemmen en taboe onderwerpen een plaats aanbieden? Die stemmen en onderwerpen, die niet veilig ingebed geraken in de interne structuren van de mediagroepen.

Dat is de kracht van Charlie Magazine: de samenstelling van hun redactie. De redactie van Charlie Magazine meets at different crossroads. Wanneer vijf personen met eenzelfde achtergrond, eenzelfde opleiding en eenzelfde sociale klasse een thema bespreken, zal dit een andere output geven dan wanneer datzelfde thema wordt besproken met vijf personen met een verschillende achtergrond, andere opleiding en sociale klasse. De interne werking van Charlie Magazine en het belang dat daaraan wordt gegeven, zal er altijd voor zorgen dat de artikels authentiek zijn en diversiteit in kaart brengen. De stemmen van vrouwen en mensen met een migratieachtergrond gaan niet weg. De roep naar verandering, i.e. andere beeldvorming en gelijkwaardigheid blijft bestaan. Charlie Magazine is geen trend. Het is een watchdog die vandaag een spiegel voorhoudt aan andere media. Als die spiegel in stukken breekt, dreigen ze weer gewoon verder te doen alsof er niets aan de hand is.

Die media die niet de moed en lef hebben om hun eigen machtsstructuren in vraag te stellen en met die kritische bevraging aan de slag te gaan. Die Charlie Magazine waarschijnlijk beoordelen aan de hand van een Excel-sheet van cijfers, advertentiemogelijkheden en lezersaantal.

Structureel samenwerken niet mogelijk? Yeah right.

Ik had hier heel klassiek willen eindigen met een oproep aan alle medewerkers van Charlie Magazine om niet op te geven, om keihard door te gaan. Maar ook bij mij overheerst nu heel even de boosheid, de machteloosheid en de ontgoocheling. Daar hebben we recht op. Ook dat heeft Charlie Magazine ons de afgelopen jaren geleerd.