Ook in hitte proberen migranten via woestijn in VS te geraken

dinsdag 30 juli 2019 15:43
Spread the love

Via de woestijn de VS trachten binnen te komen lijkt waanzin in deze tijd van het jaar. Toch blijven velen het risico nemen. “God kan ons stoppen, maar alleen hij, niemand anders.”

De jongste maanden zijn mensen uit de Caraïben, Centraal-Amerika en Mexico – meestal zijn ze op de vlucht voor geweld – naar de grensposten in de noordwestelijke deelstaat Sonora gekomen. Ze willen er asiel aanvragen in de Verenigde Staten.

Waarom hebben landen grenzen als we allemaal dezelfde sterren zien? Iemand heeft het met krijt op een muur van het Casa del Migrante Pueblo sin Fronteras (het Migrantenhuis Volk zonder Grenzen) geschreven. Daaronder zijn de vlag van El Salvador en Guatemala aangebracht.

Duivelsroute

Het opvangcentrum ligt in Caborca, een stadje vlak bij de Sonorawoestijn. Honderd meter van het centrum ligt de Duivelsroute, het treinspoor dat het westelijke deel van Mexico naar van noord naar zuid doorkruist en daarom door honderden migranten wordt gebruikt die naar de Verenigde Staten willen.

Iedereen in het opvangcentrum zegt met de trein te zijn aangekomen. Sommigen zijn in de deelstaat Tabasco vertrokken, anderen in Chiapas, telkens in het zuiden van Mexico. Er zijn er die acht verschillende treinen hebben moeten nemen om hier te geraken.

Akkoord met VS

In de eerste dagen van juli voelden ze al de gevolgen van het nieuwe migratieakkoord tussen Mexico en de Verenigde Staten.

In het busstation in Tierra Blanca, in de zuidoostelijke deelstaat Veracruz, kreeg iemand geen ticket omdat hij geen Mexicaans identiteitsbewijs had.

Een ander verloor duizend Hondurese lempira (bijna 40 euro) omdat hij en zijn negen jaar oude dochter tickets hadden gekocht maar de bus niet op mochten. Ze moesten de trein nemen in Pénjamo, in de centrale deelstaat Guanajuato.

Geen werk

“Ik ben eerder de grens overgestoken en daardoor was het rustiger”, zegt een jongeman terwijl hij een pitbull streelt die samen met de migranten de schaduw heeft opgezocht op de snikhete betonnen patio.

De man die met zijn dochter reist, klaagt dat er geen werk is. Wat moet hij nu doen? Wat moeten ze doen als regeringen de lonen of de veiligheid niet verbeteren?

“Voor wie ouder is dan 35 is er geen werk. Tenzij als bewaker, en dan verdien je 6000 (Mexicaanse peso; 282 euro) per maand.” Een andere man geeft aan hoever je daarmee loopt: “Een kilo bonen kost ongeveer 100 Mexicaanse peso (4,70 euro).”

Nest van de mensenhandelaren

Het Migrantenhuis wordt geleid door Irineo Múgica, tegen wie een onderzoek loopt naar vermeende mensenhandel.

Sommige inwoners noemen deze zone het “nest van de pollero’s”; een pollero is een polier, maar de term wordt ook gebruikt om een mensenhandelaar aan te duiden.

De migranten die hier zijn vragen zich af wat ze zouden hebben gedaan als er geen schaduw in de buurt van de wegen was zoals hier. “Velen zouden al zijn gestorven”, zegt iemand.

10 jaar onderweg

Een paar meter verder langs het treinspoor, bijna tegenover een Rode Kruispost die uitsluitend migranten verzorgt, luisteren twee Hondurese mannen naar trap-muziek in een geïmproviseerde tent die dienst doet als slaapkamer.
Cristian, wiens leerachtige bovenlichaam vol tatoeages staat, zet een vuurtje buiten om aardappels te koken. Zijn neef Elmer, vijf jaar jonger, is opgegroeid in zijn huis, als een broer.

Cristian is al tien jaar onderweg, sinds hij zeventien is, een derde van zijn leven. Tien keer is hij Mexico al binnengekomen, vier keer raakte hij tot in de Verenigde Staten. Telkens als ze hem het land uitzetten, keert hij terug.

Vluchten voor de bendes

Hij doet het niet voor zijn plezier, maar omdat hij het geld nodig heeft. En hij wilde vooral de bendes in zijn land ontvluchten.

Hij kiest voor deze route omdat ze minder onveilig is dan die langs de Golf van Mexico. En hij zegt dat hij zolang zal doorgaan tot hij zijn doel heeft bereikt. “God kan ons stoppen, maar alleen hij, niemand anders. Het is omdat het moet, niet omdat we het willen.”

Door de woestijn

Caborca is een van de kruispunten voor wie die de grens door de Sonorawoestijn wil oversteken en Arizona in de Verenigde Staten wil bereiken. Er zijn twee routes om over te steken. Sommigen kiezen ervoor om 153 kilometer naar het noorden te gaan, richting Sonoyta, anderen neem de oostelijke route, via Altar.

Laura Ramírez zegt dat ze vier jaar geleden haar tijd verdeed met het spelen van Candy Crush op haar telefoon, totdat ze besloot om zich wat meer het welzijn van haar gemeenschap aan te trekken. Op een ochtend ging ze ontbijten uitdelen aan migranten die in Caborca halt houden. Ondertussen bereikt ze daar al tweehonderd mensen mee.

Ze geeft ook medische zorg, juridisch advies en begeleidt families die op zoek naar verloren familieleden en migranten die gestrand zijn Caborca en sindsdien dakloos zijn. In augustus gaat ze samen met anderen in de woestijn op zoek naar mensenbeenderen. Haar project heet “Laura, help me om terug naar huis te keren.”

Rugzak vol drugs

Waarom is Caborca een ontmoetingsplaats voor migranten? Laura ziet twee belangrijke redenen. “De eerste is dat het – tussen aanhalingstekens – een van de veiligste grenzen is. Het is de langste, ja. Maar ontvoeringen zie je hier niet zo vaak als in Reynosa of die kanten.”

Een tweede reden is dat ze van hier de woestijn door kunnen met een rugzak vol drugs. “En niet omdat ze dat willen, maar omdat er geen andere manier is om te passeren. Als ze de weg wisten, zouden ze niet worden toegelaten.”

Verschillende getuigenissen bevestigen dit: in Caborca en Sonoyta worden migranten gecontacteerd om de woestijn over te steken met rugzakken van minstens 20 kilogram marihuana. Er zijn mensen die zeggen dat migranten twee keer de oversteek moeten doen, anderen zeggen dat ze 300 dollar moeten betalen en de rugzak moeten dragen.

Hitte en koude

Adalberto, een Mexicaanse migrant (zijn naam is fictief, uit veiligheidsoverwegingen wil hij zijn naam niet in de media) zegt dat hij speciaal hiernaartoe is gekomen om met een rugzak de woestijn te doorkruisen. Hij werkte op het veld of als helper bij een metselaar totdat hij het daar niet meer zag zitten.

Hij heeft het vroeger al eens geprobeerd met de rugzak. Maar toen moest hij rechtsomkeert maken, door de koude. “De hitte en koude zijn hetzelfde. In de woestijn sterf je van de kou en van de hitte.”

Volgens de officiële misdaadcijfers liggen de klachten in verband met drugshandel in Caborca 124 procent hoger dan het gemiddelde in Sonora.

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!