Opinie - Jenny-Louise Van der Aa

Reggae Geel 2019 en de ranzige homofobe headliners

maandag 15 juli 2019 14:29
Spread the love

Ook dit jaar zijn op Reggae Geel beide headliners: Buju Banton en Beenie Man, gekend als notoir homofoob. Jenny-Louise Van der Aa zat samen met enkele anderen achter het Equal Rights and Justice collective, het linkse holebitrans/hetero collectief dat enkele jaren geleden Sizzla van het podium kreeg. Ze blikt terug op tien jaar strijd tegen homofobie op Reggae Geel.

Ik ben geen vreemde eend in de bijt op de dagelijkse bus 450 van Turnhout naar Tilburg. Na een lange werkdag ga ik achteraan zitten, een plaats waar ik nogal dicht bijeen moet kruipen wegens plaatsgebrek. Het is een zwoele avond. Ik lees mijn boek, toevallig een biografie van Jimmy Cliff, geschreven door de muziekjournalist David Katz en meegegrist in de ramsj van de Slegte toen ik vorige week een lezing moest geven in Leuven. Ja, ik ben een reggaefan. Al sinds de Fugees No Woman No Cry coverden. Welk jaar zou dat geweest zijn, 1996?

Al bijna 25 jaar kan ik niet weerstaan aan de zoetgevooisde stemgeluiden van veteranen als Beres Hammond en Freddie McGregor. Maar ook het wat rauwere werk van dames en heren als Tanya Stephens, de vroege Sizzla en Burro Banton. De ritmische klaagzangen die thema’s als sociale ongelijkheid, racisme, baas over eigen buik en spirituele onafhankelijkheid bezongen konden me toen al bekoren. Flash forward naar 2019.

Dries Van Langenhove

Een Antilliaanse jongeman van net wel of net geen 18 (ik zou hem geen biertje geven) meent me op de schouder te moeten tikken. Ik kijk een beetje verveeld om en hoor hem zeggen “Why a battyman like you read that book, eh?”. Verschrikt kijk ik rond, alsof ik betrapt ben, en in mijn hoofd zinderen de voorbije hete protestzomers na.

Toen ik in 2016 het Equal Rights and Justice Collective mee oprichtte om die vreselijk homofobe Sizzla van het podium van Reggae Geel te bannen . Toen de organizatie hardleers het jaar erna Capleton, en het jaar daarna Shabba Ranks programmeerde, even grote schuldigen aan het homofobe geweld op Jamaica met haar talloze aanvallen en moorden op holebi’s en transgenders.

Alvorens ik kon antwoorden, zegt de blanke vriendin van de jongen “Ik haat jou. Echt”. Een dag later zit ik op dezelfde bus wanneer een dertiger met dreadlocks mij passeert en me toefluistert “Gelukkig hebben we in Vlaanderen mensen als Dries van Langenhove”. Waarmee ik aanneem dat onze Dries wellicht een of andere eindoplossing in gedachten zou hebben voor transgender personen als ik.

Het ontstaan van homofobe frames

Toen ik in 2016 samen met mijn collega’s van het Equal Rights and Justice Collective ‘in dialoog’ ging met de organisatoren van Reggae Geel, zoals ze dat zelf zo mooi noemen, werd ons op het hart gedrukt dat de gewraakte teksten van Sizzla, waaronder zijn talloze oproepen tot het vermoorden van homo’s door de verdrinkingsdood, niet zouden worden gebracht. Ja, lees voorgaande zin nog maar eens terug.

Volledig terecht reageerde nadien de burgemeester van Geel door het afkondigen van een aanzienlijk veiligheidsrisico voor artiest en publiek. Echter, in 2017 (Capleton), 2018 (Shabba Ranks) en 2019 (Buju Banton en Beenie Man) gingen de organisatoren gewoon vrolijk door met het programmeren van homofobe artiesten, zwaaiend met een obscuur charter tussen hen en de toenmalige Holebifederatie (nu Cavaria) waarin artiesten die plechtig beloofden de gewraakte passages niet meer te brengen, toch zouden mogen optreden.

Helaas vonden we van alle artiesten (behalve van Banton) nog meerdere filmpjes van ruim na de ondertekening van het charter waarin ze hun homo- en transfobe ideetjes de wereld insturen. Deze filmpjes, alsook oudere filmpjes, staan nog steeds online. We kunnen dus ook concluderen dat de desbetreffende artiesten geen enkele moeite doen om hun oude, illegale want discriminerende, materiaal offline te halen.

Het rijpen van de geesten

We zien dus een Belgisch muziekfestival dat jaar na jaar hardnekkig homo- en transfobe headliners programmeert en dat elk protest de kop indrukt door om bewijsmateriaal te vragen voor recent grensoverschrijdend gedrag. Het doet me erg denken aan het Vlaams Blok, dat ook steeds ontkent dat het racistisch is (hoewel veroordeeld), en aan tegenstanders vraagt om de racistische minutiae van het eigen handelen nog eens navelstaarderig aan te dragen.

Ideeën als die van de bewuste artiesten gaan niet zomaar weg, integendeel. Na jaren van volgehouden homo- en transfobie, waarbij het protest ondertussen tanende is (zelfs Cavaria reageert niet meer) zijn de ideeën ondertussen frames geworden, manieren van handelen. Jongeren die op een of andere manier met reggae bezig zijn vinden anno 2019 een homofobe artiest op het hoofdpodium niet echt een probleem, want “da’s ne grave me zijn dreadlocks en al” en sommigen schuwen intimidaties en geweld niet naar argeloze fans die toevallig tot de LGBT + gemeenschap behoren.

Ook daar duikt weer een parallel op met het Vlaams Belang: de geesten zijn gerijpt. Tom van Grieken die dansjes komt doen in een kinderprogramma: we negeren alles wat er vroeger is gezegd, maken hierover afspraken en alles is dan geregeld, toch? Jaren heb ik mijn zomers verpest door mee te gaan in de tirannie van het zoeken naar bewijsmateriaal voor het homofobe recente gedrag van artiesten. Dit jaar zeg ik aan Reggae Geel: Laat Buju Banton en Beenie Man vooral optreden, het kwaad is toch al geschied.

 

  1. https://www.dewereldmorgen.be/artikel/2016/07/05/hoe-muziek-doof-maakt-lgbti-basher-sizzla-naar-reggae-geel/
  2. https://www.diggitmagazine.com/column/reggae-geel-2018

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!