VS militarisme

VS militarisme en de oorlog van de bovenklasse

maandag 8 juli 2019 10:29
Spread the love

In dit stuk op counterpunch.org (5 juli 2019) van Ajamu Baraka vestigt hij de aandacht op het feit dat beide partijen uit het politieke spectrum in de VS onvoorwaardelijk het militaire apparaat ondersteunen om de Amerikaanse wereldwijde hegemonie te handhaven. Toen vorige week de eerste twee debatten plaatsvonden tussen de Democratische kandidaten voor het presidentschap, werd stilletjes in de senaat een wet aangenomen die het defensiebudget tot het hoogste uit de Amerikaanse geschiedenis promoveerde. Niet alleen leidt dat tot onderwerping van andere landen en volken, maar het gaat ook ten koste van de eigen bevolking.

 

Ondanks de innerlijke tegenstrijdigheden binnen het kapitalisme, kan het zichzelf in verschillende vormen handhaven – zelfs het fascisme is een kapitalistische constructie – zolang de bourgeoisklasse een ‘klasse voor zichzelf’ is en de arbeidersklasse voor het gevoel is gereduceerd tot een niet bestaande politieke kracht vanwege zijn gebrek aan klassenbewustzijn.

De verschillende methoden waarmee de heersers ideologische instemming van de onderdrukten kunnen vergroten, vereisen niet noodzakelijkerwijs een uitgebreide studie van Gramsci, hoewel het wel zou helpen. Integendeel, het is slechts nodig om te verwijzen naar de zeer eenvoudige maar accurate observatie van Marx dat de dominante ideeën van elke samenleving de ideeën van de dominante klasse weerspiegelen.

Hoewel de modaliteiten van hoe een steeds kleiner wordend beslissend element zijn overheersing in stand kan houden te midden van een aanhoudende kapitalistische crisis, een interessant en inderdaad zorgwekkend onderwerp is, is het niet het onderwerp van dit korte essay. Ik zal me in plaats daarvan alleen concentreren op één kwestie die zich afspeelt in het publieke domein en waarvan ik denk dat het als voorbeeld dient van hoe dit ideologische wapenfeit tot stand is gekomen – het debat, of eigenlijk non-debat over militarisme en het militaire budget.

Militarisme

Vorige week, toen het publiek werd klaargestoomd voor de eerste democratische partijdebatten in die ESPN-stijl van verslaggeving die nu domineert op CNN en andere kabelzenders, die politieke gebeurtenissen zoals de debatten als entertainmentspektakel neerzetten, ging de Senaat akkoord (ondersteund door 36 Democraten), met de ‘2020 National Defense Authorization Act (NDAA)’ met 86 tegen 8 stemmen, die de Trump-regering 750 miljard dollar verschafte voor de oorlogsmachine – een stijging die dit militaire budget het grootste in de Amerikaanse geschiedenis maakt. Slechts vijf Democraten stemden tegen de wet; zes anderen, waaronder senator Sanders en Warren, stemden niet omdat ze op pad waren voor hun presidentscampagne .

De 750 miljard dollar die de Senaat heeft goedgekeurd, hoeft alleen maar te worden verzoend met het budget van 733 miljard dollar dat het Huis van Afgevaardigden al had aangegeven te ondersteunen. Het bedrag van 733 miljard dollar zou ook een historische toename van de militaire uitgaven vertegenwoordigen en het zal de derde verhoging zijn sinds Trump aantrad.

Het militaire budget dat Trump heeft geërfd, heeft de militaire uitgaven van China, Rusland, Frankrijk, India, het Verenigd Koninkrijk en Japan samen al overschaduwd. De 619 miljard dollar in 2016 onder Obama, groeide in 2018 naar 700 miljard dollar onder Trump, vervolgens zwol het op naar 716 miljard dollar in 2019 en de 750 miljard die de senaat op 26 juni heeft goedgekeurd. Het is verleidelijk om te suggereren dat het alleen “Russiagate” was dat verklaart hoe iemand, waartegen de Democraten beweren zich fundamenteel te verzetten, niettemin, steun van beide partijen krijgt voor zijn verzoek om verhogingen van militaire uitgaven, die híj zelfs als “krankzinnig” kenmerkte.

Bruikbare kernwapens

Hoe onstabiel Trump ook schijnt te zijn, de democraten legden oproepen uit tal van kringen naast zich neer om zich te verzetten tegen de toevoeging door de regering in de NDAA-wet om “bruikbare” kernwapens te ontwikkelen als onderdeel van het streven ze tactisch te kunnen gebruiken. Zogenaamde bruikbare kernwapens, apparaten met een lager rendement die theoretisch als conventionele bommen kunnen worden gebruikt, worden nu als een noodzakelijk onderdeel van de algemene “verdedigings”-strategie beschouwd. Naast de vele problemen met dit standpunt, is het grootste dat deze strategie niets te maken heeft met defensie en alles met het vergroten van de capaciteit voor een ‘eerste nucleaire aanval’. Boeiend was niet alleen dat het verzet van de Democraten was MIA (Missing In Action, vert.), maar de scheve stemverhouding geeft aan dat ze dit krankzinnige beleid dat voor het eerst werd voorgesteld onder Barack Obama volledig hebben omarmd.

Democraten in de Senaat stonden zelfs toe dat Trump weg kon komen met het oneigenlijk toe-eigenen van miljarden dollars – door het Congres aan het Pentagon toegekend – en dat geld weg te sluizen naar de bouw van de grensmuur, door het Pentagon terug te betalen voor het gebruik van die fondsen zonder enige strafmaatregel. Overigens een vergrijp dat misschien wel zou kunnen leiden tot een ‘impeachment’.

Waarom die overeenstemming van de twee partijen over het militaire budget? Het eenvoudige antwoord is dat beide partijen de strategische inzet delen om de Amerikaanse wereldwijde hegemonie te handhaven tegen alle rivalen, maar vooral tegen China en Rusland, zoals weergegeven in het ‘U.S. National Security Strategy’ (NSS) document.

De NSS onder Trump wijkt niet af van de doelen van eerdere regeringen tijdens de periode na de Koude Oorlog. Het vertegenwoordigt echter een krachtiger inzet tot het gebruik van dwangmaatregelen om de winsten teniet te doen die worden gemaakt door hun kapitalistische rivalen, voornamelijk China en Rusland. Hoewel niet rechtstreeks wordt gerefereerd aan de NSS, zijn de Trumpkrachten nu bezorgd over de concurrentie van de Europese Unie, omdat die wordt gezien als een instrument en uitdrukking van de belangen van het Duitse kapitaal en de groeiende roep in Europa om een onafhankelijke strijdmacht.

Maar dit alles roept nog steeds de vraag op: als de Republikeinen geacht worden de oorlogspartij te zijn en de democraten de mondaine wereldburgers toegewijd aan vrede, multilateralisme en internationaal recht, waarom zou de populaire basis van de Democratische partij dan niet krachtiger reageren door zich te verzetten tegen de obscene verspilling van publieke middelen voor het leger?

Er zijn twee elementen als verklaring hiervoor. Eén waarop ik al heb gezinspeeld, de afleidende invloed van Russiagate, met als ander element de dramatische verschuiving naar rechts in het bewustzijn van de Democratische partijbasis als resultaat van de ideologische invloed van de regering Obama en Obama zelf.

Impact van de Obama jaren

Het blijft een fout van linkse en progressieve krachten om de ideologische impact van het bestuur van Obama te onderschatten.

Anders dan tijdens het presidentschap van George W. Bush, toen progressieve en radicale krachten openlijk tegen de staat in gingen, suste Obama progressieve krachten in slaap en ontwapende radicalen, vooral witte radicalen, die terughoudend waren om zich tegen zijn reactionaire beleid te verzetten.

Obama’s ideologische invloed was niet alleen dat hij het neoliberalisme legitimeerde en de klassen- en rassenbelangen die het vertegenwoordigde, maar dat hij die belangen en het anti-volkse karakter van het neoliberalisme verdoezelde. Obama gaf aanzien aan beleid dat in een vroeger tijdperk als verfoeilijk werd beschouwd. Van de steun voor staatsgrepen in Honduras, Egypte, Oekraïne en Brazilië tot de buitengerechtelijke moord op staatsburgers van de VS, waaronder Abdulrahman al-Awlaki (de 16-jarige zoon van Anwar al-Awlaki, de Amerikaanse burger die twee weken eerder vermoord was), kon Obama veroordeling van zijn beleid voorkomen.

Het verbijsterende gevolg van het aantreden van Obama is dat het de natuurlijke scepsis, die nodig is in een staat en een samenleving die wordt geregeerd door een minderheidselite, compleet heeft afgebroken. Veel van de aanhangers van Obama accepteerden blindelings dat hij personen of hele landen tot terroristen verklaarde, zonder enig bewijs, wat dan ook, te eisen.

Niettemin zou de ideologische impact van de Obamajaren zijn verzacht als zijn beleid een volledige en kritische beoordeling door de media had gekregen. Het private corporate media-establishment is echter niet alleen opgenomen als onderdeel van het ideologische apparaat van de staat, maar is ook geïntegreerd in de partijstrijd onder de heersende elite.

Deze heimelijke verstandhouding tussen de transnationale heersers en de media blijft in het voordeel werken van de Democraten. Omdat het kapitalistische establishment niet in staat was een constitutionele staatsgreep met succes uit te voeren, besloot het Russiagate te gebruiken om druk uit te oefenen voor wijzigingen in het nationalistische programma van Trump en de publieke aandacht af te leiden van de lopende regeringsbeslissingen die door de twee partijen eensgezind in hun voordeel werden uitgevoerd.

Dit is de context die informatie verschaft over wat in de openbaarheid komt of waarover gedebatteerd mag worden door de mainstream politici, zelfs de nieuwe ‘radicalen’ in de Democratische partij. Voor de centristen en de progressieven zijn het vraagstuk van de militaire uitgaven en de voortdurende oorlogen kwesties die nog niet zijn aangeduid als ‘bespreekbaar’.

Dit is Klassenstrijd

Oorlog en militarisme zijn klassenkwesties. Het zijn de arme en werkende klassen die altijd tegen de oorlogen hebben gestreden. De 60% van de federale begroting die nu naar eigen goeddunken wordt besteed aan oorlog en militarisme betekent dat alle mensenrechten van de bevolking, van huisvesting tot gezondheidszorg, moeten worden aangepakt met de 40% van het budget dat overblijft.

Dit is klassenstrijd. Niet alleen het stelen van de meeropbrengsten van de arbeid van de bevolking, maar ook de onrechtmatige toe-eigening van overheidsuitgaven voor de speciale zakenbelangen die de verkiezingspolitiek en de staat controleren.

We kunnen dit ongedaan maken. Maar we moeten duidelijke eisen stellen opdat deze kwesties in het openbaar worden aangekaart.

We moeten bijvoorbeeld eisen:

  • dat iedereen die zich verkiesbaar stelt voor een overheidsfunctie, inspanningen steunt om het militaire budget om te beginnen met 50 procent te verlagen en de overheidsuitgaven te herverdelen teneinde sociale programma’s volledig te financieren en individuele en collectieve mensenrechten te realiseren op het gebied van huisvesting, onderwijs, gezondheidszorg, groene banen en openbaar vervoer.
  • Dat ze zich verzetten tegen het Defensie 1033-programma dat miljoenen dollars aan militair materieel overdraagt aan lokale politie-eenheden.
  • Dat ze zich inzetten voor de sluiting van de 800-plus buitenlandse militaire bases van de VS en het beëindigen van de Amerikaanse deelname aan de blanke suprematistische, militaire structuur van de NAVO.
  • Dat ze oproepen tot, en werken aan, het sluiten van het Amerikaanse Afrikaanse Commando (AFRICOM) en terugtrekking van alle Amerikaanse militairen uit Afrika.
  • En tot slot, met de waanzin van het drijven in de richting van een nucleaire oorlog voor ogen, moeten ze op elk regeringsniveau wetgeving en/of resoluties steunen waarin de VS wordt opgeroepen om de resolutie van de Verenigde Naties over de volledige wereldwijde afschaffing van kernwapens die in juli 2017 door 122 landen is aangenomen, te ondersteunen.

Als we de klassenstrijd verliezen in de Verenigde Staten heeft dat niet alleen gevolgen voor de arbeidersklasse in de VS, maar ook voor de onderdrukte naties en volkeren over de hele wereld. Dit is een verantwoordelijkheid die we niet langer naast ons neer kunnen leggen.

 

Ajamu Baraka is de nationale organisator van de ‘Black Alliance for Peace’ en was de kandidaat voor het vicepresidentschap in 2016 voor de Green Party. Hij is redacteur en columnist van Black Agenda Report en columnist van Counterpunch magazine.

vertaling en illustratie : vertaalslag.blog

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!