De Verenigde Naties hebben 20 juni uitgeroepen tot 'Internationale Dag van de Vluchteling'. Het vluchtelingendebat wordt vandaag meer en meer vergiftigd door een racistisch discours dat inspeelt op angst, egoïsme en kortzichtigheid. Waarom en waardoor mensen vluchten wordt almaar minder begrepen en de groeiende onmenselijkheid in de toegang en opvang van mensen op de vlucht wordt almaar meer getolereerd. Een kleine maand na de verkiezingen is het daarom niet overbodig deze dag extra in de kijker te plaatsen. Charles Ducal doet het op zijn manier, met een gedicht.
WAT NIET BEWEEGT
De mensen bewegen. Het gewicht in hun borst
houdt hen niet tegen. Zij sluiten de deur,
prevelen een vraag naar de hemel
en gaan op weg. Vrees niet, hun zorg
is eenvoudig een leven, zij willen het jouwe niet
stelen, weten niet wie het hunne heeft opgegeten.
Hun vijanden zijn de zon en de zee, niet het systeem
dat je inkopen plant en het menu bestudeert.
De mensen bewegen. Vrees niet, al gooit soms
een enkeling de steen in zijn borst naar je hoofd.
Zo'n gat is gauw genezen. Het systeem beweegt
niet. Zijn gewicht is te groot. Het kan niet bewegen
zolang jij er in woont.
