(screenshot ruptly)
Opinie - John Pilger

Aanhouding Assange: een waarschuwing van de geschiedenis

"Wanneer mensen niet langer ernstige vragen stellen worden ze onderdanig en kneedbaar. Alles is dan mogelijk." Volgens onafhankelijk journalist John Pilger is de aanhouding van Assange een waarschuwing aan alle journalisten. "Echte journalistiek is de vijand van de machthebbers".

dinsdag 16 april 2019 14:18
Spread the love

Het beeld van Julian Assange die wordt weggesleurd uit de Ecuadoraanse ambassade in Londen is een embleem van onze tijden. Macht boven recht. Spierkracht boven de wet. Brutaliteit over moed. Zes agenten overmanden een zieke journalist, die met toegeknepen ogen zijn eerste natuurlijke licht in bijna zeven jaar ziet.

Dat deze walging zich voordeed in het hartje van Londen, in het land van de Magna Carta moet reden tot ontzetting en woede zijn voor al wie vreest voor onze ‘democratieën’. Assange is een politiek vluchteling, beschermd door het internationaal recht, een ontvanger van asiel volgens de regels van een strikt verdrag dat Groot-Brittannië heeft ondertekend. De VN heeft dat duidelijk gemaakt in het besluit van de VN-Werkgroep over Arbitraire Detentie.

Naar de duivel ermee. Laat de bullebakken binnen, onder leiding van de quasi-fascisten in Trumps Washington, in samenwerking met Lenin Moreno van Ecuador, een Latijns-Amerikaanse Judas en leugenaar die zijn ranzig regime probeert af te dekken, en met de Britse elite die zijn laatste imperialistische mythe heeft laten varen: die van eerlijkheid en rechtvaardigheid.

Beeld je Tony Blair in, die uit zijn huis van vele miljoenen ponden in Georgische stijl in Connaught Square wordt gesleurd in de boeien, om van daaruit naar de bank van de beschuldigden in Den Haag te worden gezonden. Volgens de normen van Nuremberg is Blairs belangrijkste misdaad de dood van miljoenen Irakezen.

De schokkende aanhouding van Assange is een waarschuwing voor ons allen, zoals Oscar Wilde schreef: “Zaai de zaden van ontevredenheid (zonder dewelke) er geen vooruitgang naar de beschaving is”. Naar journalisten is deze waarschuwing zeer expliciet. Wat nu gebeurt met de oprichter en uitgever van WikiLeaks kan met jou gebeuren in je krant, in je tv-studio, op je radio, op je podcast.

De Guardian, Assange’s voornaamste mediabasher en collaborateur met de diepe staat, toonde zijn nervositeit deze week met een editoriaal (zie The Guardian view on Assange and extradition: say no to the US) dat nieuwe hoogtes van schijnheiligheid bereikte. De Guardian heeft het werk van Assange en WikiLeaks uitgebuit in wat zijn vorige uitgever “de grootste scoop van de laatste 30 jaar “ heeft genoemd. De krant roomde de revelaties van WikiLeaks af en eiste alle accolades en prestige voor zichzelf alleen op.

Zonder dat er ook maar een penny naar Julian Assange of naar WikiLeaks vloeide, leidde een boek van de Guardian naar een lucratieve Hollywoodfilm. Luke Harding en David Leigh, de auteurs van dat boek, keerden zich vervolgens tegen hun bron, misbruikten hem en brachten het geheime paswoord uit dat Assange in vertrouwen aan de krant had gegeven. Dat wachtwoord was bedoeld om een digitale file te beschermen die communicatie van Amerikaanse ambassades beschermde1.

Terwijl Assange geblokkeerd zat in de ambassade van Ecuador stond Harding samen met de politie buiten te kwijlen op zijn blog “Scotland Yard zal het laatst lachen”. De Guardian heeft sindsdien een serie valsheden gepubliceerd over Assange, niet in het minst de bewering dat een groep Russen en Paul Manafort, de man van Trump, hem zouden hebben bezocht in de ambassade. Die ontmoetingen zijn er nooit geweest. Deze berichten waren fake (zie Guardian volhardt in stilzwijgen over gebrek aan bewijzen voor ontmoeting Manafort-Assange).

Maar de toon is nu veranderd: “De zaak Assange is een moreel verward spinnenweb”, opinieert de krant, “hij (Assange) gelooft in het publiceren van zaken die niet gepubliceerd zouden mogen worden… maar hij scheen ook altijd een licht op dingen die nooit verborgen zouden mogen worden.”

De Guardian heeft een serie valsheden gepubliceerd over Assange, niet in het minst de bewering dat een groep Russen en Paul Manafort, de man van Trump, hem zouden hebben bezocht in de ambassade. Die ontmoetingen zijn er nooit geweest. Deze berichten waren fake.

Die “dingen” zijn de waarheid over de moorddadige manier waarop Amerika zijn koloniale oorlogen voert, de leugens van het Britse ministerie van Buitenlandse Zaken in zijn ontkenning van de rechten van kwetsbare volkeren, zoals de bewoners van de Chagos-eilanden2, de ontmaskering van Hillary Clinton als ondersteuner en profiteur van het jihadisme in het Midden-Oosten, alle details over de manier waarop Amerikaanse ambassadeurs omschreven hoe de regeringen van Syrië en Venezuela kunnen worden omvergeworpen. Dat en veel meer. Het is allemaal toegankelijk op de website van WikiLeaks.

Heel begrijpelijk dat de Guardian nu nerveus wordt. Agenten van de staatsveiligheid zijn al op de redactie geweest en eisten de rituele vernietiging van harde schijven. De krant heeft op dat vlak een traditie. In 1983 lekte Sarah Tisdall documenten van de Britse regering naar de krant  waarin werd gemeld wanneer de Amerikaanse nucleaire kruisraketten in Europa zouden aankomen. De Guardian kreeg daarvoor alle lof. Toen de rechtbank vervolgens eiste de bron te kennen, ging niet de uitgever naar de gevangenis op basis van het fundamentele principe van bronnenbescherming maar Tisdall. Zij werd verraden, vervolgd en kreeg zes maanden gevangenisstraf.

Als Assange wordt uitgeleverd aan de VS voor het publiceren van wat de Guardian ware “dingen” noemt, wat houdt de VS dan tegen om ook huidig uitgever Katherine Viner of de vorige uitgever Alan Rusbridger op te eisen, net zoals hun productieve propagandist Luke Harding? Waarom ook niet de uitgevers van de New York Times en de Washington Post, die ook stukjes van de waarheden hebben gepubliceerd die van WikiLeaks kwamen, of de uitgever van El Pais in Spanje, Der Spiegel in Duitsland en de Sydney Morning Herald in Australië? De lijst is lang.

David McCraw, hoofdjurist van de New York Times schreef: “Ik denk dat de vervolging (van Assange) een zeer, zeer slecht precedent zou zijn voor uitgevers… volgens alles wat ik weet bevindt hij zich in het soort situatie van een klassieke uitgever en de wet gaat het heel moeilijk krijgen om een onderscheid te maken tussen de New York Times en WikiLeaks.”

Zelfs als de journalisten die de lekken van WikiLeaks publiceerden niet door een Amerikaanse grand jury worden opgeëist, zal de intimidatie van Julian Assange en Chelsea Manning genoeg zijn. Echte journalistiek wordt openlijk gecriminaliseerd door bullebakken. Dissidentie is een luxueus geintje geworden.

Echte journalistiek is dé vijand voor deze onmensen.

In Australië vervolgt de huidige door de Amerikanen ingepakte regering twee klokkenluiders die hebben uitgebracht dat de spionnen van (de hoofdstad) Canberra de kabinetsvergaderingen van de nieuwe regering van Oost-Timor afluisterde, met de expliciete bedoeling het piepkleine, doodarme land zijn eerlijk aandeel af te pakken in zijn eigen olie- en gasvoorraden in de zee van Timor. Hun proces gaat in het geheim achter gesloten deuren door. Australisch eerste minister Scott Morrison is berucht voor het opzetten van concentratiekampen voor vluchtelingen op de eilanden Nauru en Manus in de Stille Oceaan, waar kinderen zichzelf verwonden of zelfmoord plegen. In 2014 stelde Morrison massadetentiekampen voor 30.000 personen voor.

Echte journalistiek is de vijand van deze onmensen. Tien jaar geleden produceerde het Britse ministerie van defensie in Londen een geheim document dat de “voornaamste bedreigingen” voor de openbare orde omschreef: terrorisme, Russische spionnen en onderzoeksjournalistiek. De laatste van de drie werd als de hoofdbedreiging bestempeld.

Dit document werd terecht gelekt naar WikiLeaks, die het publiceerde. “We hadden geen keuze”, zei Assange me, “het is eenvoudig. Mensen hebben het recht om te weten en het recht om de macht in vraag te stellen en uit te dagen. Dat is echte democratie.”

Wat als Assange en Manning (en anderen in hun kielzog – als die er nog zijn) het zwijgen worden opgelegd en “het recht om te weten en het recht om de macht in vraag te stellen en uit te dagen” wordt weggenomen?

In de jaren 1970 ontmoette ik Leni Riefenstahl, hechte vriendin van Adolf Hitler, die met haar films meehielp aan de nazi-overheersing van Duitsland. Zij legde me uit dat de boodschap in haar films, de propaganda, niet uitging van “bevelen van hogerhand” maar van wat zij de “onderdanige leegte” van het publiek noemde. Was de liberale, opgeleide bourgeoisie een deel van die onderdanige leegte?”, vroeg ik haar. “Natuurlijk”, antwoordde ze, “vooral de intelligentsia… wanneer mensen niet langer ernstige vragen stellen worden ze onderdanig en kneedbaar. Alles is dan mogelijk.”

Dat is ook gebeurd. Ze had erbij kunnen zeggen “De rest is geschiedenis”.      




Het artikel The Assange Arrest is a warning from history verscheen op 13 april op de website van John Pilger en werd vertaald door Lode Vanoost  

1   De Amerikaanse regering gebruikt dit als argument om te stellen dat Assange Amerikaanse levens in gevaar zou gebracht hebben. Daar hebben ze nog nooit enig bewijs voor kunnen geven, zoals werd bevestigd tijdens hoorzittingen in het Congres. Toch wordt die these voortdurend herhaald door adviseurs van Trump én als ‘feit’ overgenomen door de media.

2   Van 1968 tot 1973 werden alle inwoners van de Chagos-eilanden in de Indische Oceaan met geweld verdreven naar Mauritius door de Britse overheid, die op dat ogenbik nog koloniale heersers waren over het gebied. Diego Garcia, het voornaamste eiland, is nog steeds de luchtmachtbasis van waaruit Amerikaanse B-52-bommenwerpers vertrokken naar hun doelwitten in Vietnam, Cambodja en Laos en nu nog steeds naar Irak, Pakistan en Afghanistan.

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!